Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspomnienia najsłynniejszej fadystki świata, niezwykłej kobiety, która spopularyzowała ten gatunek na świecie. Ha, spopularyzowała? Chyba pokazała go światu! I od razu w najpiękniejszym wydaniu. Dziwna to książka. Bardziej dla koneserów niż przeciętnego słuchacza fado, morn, boler, flamenco Amalii. Dziełko składa się z kilku części, z których najdłuższą są właśnie wspomnienia. Spisane ze słów samej Amalii, naturalnie niedopracowane, żywe, jak to w rozmowie. Wspomnienia nie literata, erudyty, ale prostej dziewczyny, która skończyła trzy lata szkoły powszechnej i własnymi słowami opowiada swoje życie. Autor książki, Vítor Pavão dos Santos, współtwórca muzeum artystki w Lizbonie, pisze we wstępie, że z jej słów tworzy "mówiony portret", bez wtrąceń, upiększeń i udziwnień. Bardzo naturalny. Oprócz wspomnień Amalii znajdziemy w książce bardzo dokładny spis płyt i innych wydawnictw, w tym tekstów prasowych traktujących o bohaterce, indeks kompozytorów, których utwory śpiewała, jej dokonań aktorskich - dzieło jest sporządzone bardzo po kronikarsku. A sama Amalia w tym wszystkim? Opowiada o sobie, nie zawsze skromnie, o swoim dzieciństwie i strasznej biedzie, z której wyszła, o dużej roli rodziny w swoim życiu, o ważności ludzi, których spotkała na swojej drodze. No i o muzyce. Ładna, choć, jak wyżej wspomniałam, chropawa nieco to opowieść, z której wyłania się obraz kobiety upartej, konsekwentnie zdecydowanej śpiewać ludziom - bez względu na wszystko.