Polski poeta, przedstawiciel liryki rewolucyjnej, tłumacz, żołnierz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Wraz z S. R. Standem i W. Wandurskim opublikował Trzy salwy – pierwszy polski manifest poetów proletariackich. Jego poezja była silnie związana z własną biografią i przeżyciami, a także doświadczeniami narodu polskiego i działaczy ruchu robotniczego, miała wyraźne akcenty rewolucyjne i patriotyczne. W wierszach Broniewskiego można stwierdzić egzaltację i wzniosłość obok stylu mowy potocznej, wyczuwalny jest też wpływ polskiego romantyzmu łączony z nowatorstwem. Wśród jego utworów jest też liryka żołnierska.
O ile Broniewski jako poeta, nawet z uwzględnieniem w twórczości kontekstu politycznego, broni się w każdym calu, o tyle jako prozaik i twórca prób dramaturgicznych stwarza poczucie sporego niedosytu. Pewnie dlatego, że przedstawione w książce rzeczy są niedokończone, fragmentaryczne, niemniej dające spore i inne wyobrażenie na temat twórczej osobowości autora. Warto się z tym zapoznać. Choćby po to, by dostrzec inny wymiar artystycznych możliwości Broniewskiego.
Zupełnie inne oblicze Broniewskiego, lżejsze, bardziej romantyczne, ale też pełne bólu, miłość do ojczyzny wyjątkowo ukazana tutaj obok miłości do kobiety, do przyrody. Broniewski jawi nam się już nie jako żołnierz czy patriota, a jako mężczyzna wrażliwy i kochający. Wciąż go uwielbiam i cenię w obu wydaniach.
Prawdziwa poezja, prawdziwy artysta.