IRIS MURDOCH (1919-1999) Jej matka była Irlandką, a ojciec Anglikiem. Iris urodziła się w Dublinie. Studiowała historię klasyczną i filozofię. W czasie wojny była aktywną komunistką, jednak rozczarowana opuściła szeregi towarzyszy. Po wojnie zajęła się filozofią. Studiowała pod kierunkiem Wittgensteina. Od 1948 roku wykładała na Oxfordzie. Pisanie na dobre zaczęła na początku lat 50. Napisała 26 powieści i jeśli pytano ją o to kiedy wyda kolejną powieść, zwykła odpowiadać, że za pół godziny. Ostatnią powieść napisała w wieku 76 lat. Jej dzieła wystawiano w teatrach. Jednak Iris Murdoch pisała nie tylko powieści. Ma na koncie wiele prac filozoficznych, prac dotyczących teorii powieści, libretta oper, poezję. Iris Murdoch mawiała, że głównym celem jej twórczości jest ukazanie osobliwości ludzkiego istnienia. Była kobietą zakochaną w języku. W 1987 roku jej liberalnych przyjaciół zelektryzowała informacja, że Iris otrzymała zaszczytny tytuł Damy Imperium Brytyjskiego". Jeśli chodzi o nagrody nie zdobyła ich wiele. Jej "The Sacred and Profane Love Machine" uhonorowano nagrodą Whitbread Prize, a "The Sea, the Sea" Booker Prize. Ulubieni literaci Iris to Szekspir, James Tołstoj, Eliot, Dickens, Dostojewski, Kafka, Proust. Ulubione książki - "Władca pierścieni" i "Alicja w krainie czarów". Podczas wystąpienia telewizyjnego w połowie lat 90. Iris zapomniała po co tam przyszła. Diagnoza była okrutna. Wykryto u niej chorobą Alzheimera. Chorobę, która objawia się objawia się otępieniem. Iris przestała interesować się otoczeniem, traciła pamięć, poczucie czasu i miejsca. Mówiła o sobie "czuję jakbym odpływała w ciemność". Iris Murdoch zmarła 8 lutego 1999 roku w Oxfordzie. W sierpniu 1999 roku prof. Bayley ogłosił, że rozmawiał z żoną przed jej śmiercią i zgodnie z jej wolą jej mózg przeznaczony będzie na badania nad Alzheimerem.http://
Jakże zawsze smutne są losy miłości w powieściach Iris Murdoch! Mam niekiedy wrażenie, że autorka jakby specjalnie stwarza swoim bohaterom te upragnione sytuacje, te możliwości i okazje. A potem, bez gniewu ale i bez współczucia, pokazuje, jak wielu z nich wszystkie te szanse zaprzepaszcza. Ale nie to najsmutniejsze, bo przeciwności losu czasem faktycznie krzyżują wszelkie plany człowieka. Gorsze to, gdy właściwie stojąc już w otwartych drzwiach do szczęścia, już na progu, ludzie nagle rezygnują. Tłumaczą się, że to w imię jakichś wyższych wartości albo dla czyjegoś dobra, tak, zawsze znajdzie się ładne wytłumaczenie. Tymczasem, myślę, to po prostu małość i tchórzostwo, nasze zajęcze serca każą nam rezygnować z siebie, ze swoich marzeń, pragnień, ze szczęścia. Dlaczego - nie wiem. Może boimy się odpowiedzialności i trudów, jakie nałożyłoby na nas nowe szczęście, które - jak wiele innych dobrych rzeczy - zapewne ostatecznie łatwiej zdobyć niż potem utrzymać. Iris Murdoch ukazuje tę naszą bojaźń i małoduszność bez znieczulenia, jakby z chłodem laboratoryjnego badacza.
Rezygnacja jest chyba przeoczonym przez katechizm ósmym grzechem głównym.
tołstoj mówił żeby nie zapominać żę literatura to nie rzeczywystość ( czy jakoś tak) i ta książka napewno nie sprawi że o tym zapomnisz bo bohaterowie sa w tak pogmatwanych sytuacjach sercowych że rzeczywistość nie pisze takich scenariuszy. choć trzeba przyznać że narracja jest nienachalna i może podczas czytania wcale nie czułem się przytłoczony że tam prawie każdy z każdym . jednak kobiety piszą po swojemu i to jest równie ciekawe spojrzenie na fikcje tylko jakoś tak na odwrót. żadne arcydzieło ale nie strata czasu