Morze, morze

Bardzo mnie wciągnęła, ale finalnie rozczarowała. Bardzo ciekawe i zachęcające osadzenie fabuły: emerytowany reżyser teatralny kupuje sobie dom-samotnię w malowniczej okolicy… i wtem! spotyka tam swoją pierwszą utraconą miłość… Przyjemnie się to rozwija, zaciekawia i zaskakuje, ładnie odmalowane otoczenie z dbałością o detal… czytam i czytam… i jak rozumowałem, miało to do czegoś zmierzać, ale już w połowie zacząłem podejrzewać, że może to jednak banał… ale nieeeee, niemożliwe żeby to tak ładnie odmalowane widowisko miało zmierzać do banału… a jednak! A to oznacza, że nie mogę jednak wybaczyć dłużyzn, bezcelowych dygresji czy też egoizmu i narcyzmu głównego bohatera. Wszystko to, co mogło być uzasadnione jakimiś innym pomysłem na zakończenie, nagle stało się dla mnie trudne do strawienia. Końcówka, kiedy już wiemy że zostaliśmy oszukani, strasznie nużąca. Niemniej jednak w sumie czytało mi się to bardzo dobrze.

Bardzo mnie wciągnęła, ale finalnie rozczarowała. Bardzo ciekawe i zachęcające osadzenie fabuły: emerytowany reżyser teatralny kupuje sobie dom-samotnię w malowniczej okolicy… i wtem! spotyka tam swoją pierwszą utraconą miłość… Przyjemnie się to rozwija, zaciekawia i zaskakuje, ładnie odmalowane otoczenie z dbałością o detal… czytam i czytam… i jak rozumowałem, miało to do...

Lektura tej powieści to balansowanie na linie - wąskiej linii oddzielającej rzeczywistość i ułudę. Trochę przytłacza, niepokoi, a jednocześnie pociąga. Sprawia, że ma się ochotę na jeszcze.
Pani Iris Murdoch porusza ważne problemy - samotność, poczucie wyobcowania, niezrozumienia. Jednocześnie potrzebę izolacji, porzucenia zgiełku na rzecz kontemplacji piękna otaczającego świata. Autorka czaruje opisami przyrody i codzienności.
Dodatkowy plus przyznaję za miejsce akcji.

Lektura tej powieści to balansowanie na linie - wąskiej linii oddzielającej rzeczywistość i ułudę. Trochę przytłacza, niepokoi, a jednocześnie pociąga. Sprawia, że ma się ochotę na jeszcze.
Pani Iris Murdoch porusza ważne problemy - samotność, poczucie wyobcowania, niezrozumienia. Jednocześnie potrzebę izolacji, porzucenia zgiełku na rzecz kontemplacji piękna otaczającego...

Zazdroszczę osobom, które zachwyciły się książką.
Dla mnie okazała się trochę nudna, nie przekonał mnie główny bohater, chcący rozliczyć swoje aktywa i pasywa.
Być może jeszcze kiedyś do niej wrócę, na innym etapie życia...

Zazdroszczę osobom, które zachwyciły się książką.
Dla mnie okazała się trochę nudna, nie przekonał mnie główny bohater, chcący rozliczyć swoje aktywa i pasywa.
Być może jeszcze kiedyś do niej wrócę, na innym etapie życia...

Czyta sie z przyjemnością. Kawałek miłej lektury. raczej dla ludzi z doświadczeniem życiowym ;)

Czyta sie z przyjemnością. Kawałek miłej lektury. raczej dla ludzi z doświadczeniem życiowym ;)

Kiedy Iris Murdoch zaczyna swoją psychologiczną grę z czytelnikiem to wiem, że gdzieś na "Ultima Thule" ludzkiej świadomości powstaje coś bardzo niebezpiecznego. Może to kiełkujące ziarno obłędu, może pewien impuls samozniszczenia, trzepoczący w pajęczynie przyczyn i skutków. Przypomina to z pewnością tajemnicze myśli szaleńca, podyktowane mu przez skomplikowany układ międzyludzkich stosunków. Chciałoby się wręcz pokiwać głową i potwierdzić, że tylko Murdoch jest zdolna do tak obrazowego ukazania fałszywej miłości, zrodzonej z urazy podsycanej zazdrością. Że jedynie ta anglo-irlandzka pisarka potrafi wyczarować na krańcach ludzkiej jaźni, tak piękny i groźny spektakl ulegania złudzeniom. W powieściach Iris Murdoch czuwają demony a w "Morze, morze" to być może rytmiczny stukot fal przywołuje je do życia z wydawałoby się niekończącego się snu.

Dawne romantyczne uczucie może się łatwo skończyć niepotrzebnym rozgrzebywaniem przeszłości. Z takim problemem mierzy się główny bohater tej pasjonującej powieści. W kłębowisku oplatających go uczuć tworzy wielki plan i przekracza graniczny Rubikon, za którym rozciąga się niczym nieskrępowana wolność i wspaniała miłość. Jednak nie zawsze tak wielka odwaga prowadząca do podjęcia wyzwania kończy się szczęściem. Czasami śmiałkowie po zakończeniu miłosnej podróży zbierają już tylko skorupy rozbitych uczuć. Niestety pośród szczątków wspomnień można znaleźć coś więcej. Zazdrość chętnie się rodzi w odmętach pamięci. Obłęd zaczyna jej towarzyszyć na każdym kroku. Z zadowolonego podróżnika uczuciowych wojaży, zamienić się można w nieszczęśliwego życiowego rozbitka, zmęczonego nękającymi go obsesjami.

Tego lata morze Iris Murdoch jest wyjątkowo piękne. Opisywane przez nią przypływy i odpływy nie wydają się być zainteresowane ludzkim światem ścierających się uczuć. To jednak tylko złudzenie, bo z każdym powiewem wiatru od strony morza dowiadywałem się czegoś nowego o tragicznych wydarzeniach mających miejsce w "Shruff End". Ucieczka od świata ludzi do świata przyrody, niekoniecznie oznacza zostawienie za sobą poprzedniego życia z jego hedonistycznymi zainteresowaniami. Tak właśnie eksperymentuje Murdoch. Zestawia młodość ze starością. W podeszłym wieku rozbudza namiętności i nadzieje na które może się wydawać za późno. Ożywia przeszłość i zabarwia je śladami mistycznej miłości przynoszącej bezsensowne poświęcenie.

"Zazdrość rodzi się wraz z miłością, ale nie zawsze z nią umiera". Iris Murdoch wypuszcza bardzo złośliwego demona, którego obecność można odczuć niemal przez cały czas czytania powieści. Uśmiercone uczucie tworzy chronicznie nieszczęśliwe osoby. Sparaliżowanie ich zdrowego rozsądku powoduje wpadanie w sidła swych własnych myśli. To trudne emocjonalnie tematy, chociaż sama lektura tego dzieła jest przyjemna i lekka. "Morze, morze" czyta się właśnie tak, jak może wyglądać życie na odludnym wybrzeżu. Będąc przeświadczonym o zaistnieniu dobrych warunków do zagłębiania się w swoją psychikę, studiujemy krok po kroku życie i wyłuskujemy elementy nas interesujące. Sami sprawdźcie w jaki sposób udało się bohaterom Iris Murdoch utrzymać na tym podmywanym wieloma morskimi prądami, rumowisku śladów odległej przeszłości.

Kiedy Iris Murdoch zaczyna swoją psychologiczną grę z czytelnikiem to wiem, że gdzieś na "Ultima Thule" ludzkiej świadomości powstaje coś bardzo niebezpiecznego. Może to kiełkujące ziarno obłędu, może pewien impuls samozniszczenia, trzepoczący w pajęczynie przyczyn i skutków. Przypomina to z pewnością tajemnicze myśli szaleńca, podyktowane mu przez skomplikowany układ...

Prawdopodobnie w życiu każdego człowieka przychodzi taki okres, w którym chciałoby się gdzieś uciec, rzucić wszystko, zmienić i zaszyć się w jakiejś malowniczej, cichej okolicy. Zostawić za sobą dotychczasowy tryb życia, zacząć wszystko od nowa, popijać wino, delektować się wyszukanym jedzeniem i w samotności cieszyć się wieczorami spędzanymi z samym sobą. przestać być niepokojonym przez rzeszę znajomych, uciec przed zgiełkiem wielkiego miasta w leniwie płynące godziny małej zagubionej wioski.
Charles Arrowby był spełnionym aktorem teatralnym. Na deskach teatrów Londynu osiągnął wszystko. Pewnego dnia postanowił przejść w stan spoczynku, kupił samotnie stojący domek nieopodal klifu z oknami wychodzącymi na morze i przeprowadził się do niego z myślą, że w tej ultima thule spędzi resztę swojego życia na popijanych dobrym winem posiłkach, beztroskich kąpielach, na kontemplacji zmieniającego się morza oraz na pisaniu wspomnień. Ponad sto pierwszych stron książki Murdoch, która napisana jest w formie pamiętnika Charlesa, to opis takiego właśnie życia, jego pozytywnych stron oraz - oczywiście - także bolączek związanych z brakiem elektryczności, rozpadaniem się domku, nieufnością miejscowej ludności, która nie do końca potrafi bądź chce zaakceptować niespodziewane pojawienie się w ich stronach znanego celebryty, wreszcie ze słabym zaopatrzeniem miejscowego sklepiku, który nie jest w stanie kaprysom wyszukanego jak na te okolice smaku Arrowby'a.
Na ile może powieść się tego rodzaju przedsięwzięcie? Arrowby każdego dnia wypełnia kartki pamiętnika nowymi notatkami. Dowiadujemy się z nich o jego pierwszej czystej miłości do Hartley, która pewnego dnia znika z jego życia, o kuzynie Jamesie, z którym Charles zawsze rywalizował na sukcesy życiowe, o Klementynie - starszej o 20 lat aktorce - która nauczyła Charlesa wszystkiego: zarówno aktorstwa jak i miłości. Pamiętnik przywołuje liczne kobiety, z którymi Charles romansował, będąc często niezbyt w porządku wobec ich mężów.
Jako że książka napisana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej, nie jest dla czytelnika tajemnicą żaden postępek Charlesa, ale równocześnie powstaje rozbieżność pomiędzy tym, jak należałoby postąpić w danej sytuacji, a tym, jak zachował się Charles. Nie zawsze bowiem można pochwalić jego postępowanie i niejeden czytelnik nie chciałby, żeby podobny do Charlesa typ pojawił sie na horyzoncie w pobliżu jego żony. Pojawia się więc w książce domyślny szkielet oceny moralnej bohatera. Ale to dopiero początek.
Koncepcja życia w samotności zburzona została przez dwa wydarzenia. Pierwsze o nasileniu falowym, to pojawianie się raz po raz odwiedzających Charlesa londyńskich znajomych, od których w pewnym momencie nie może się odpędzić i którzy zamieniają jego eremickie z zamysłu lokum w dom otwarty. Drugie to spotkanie w wiosce ku wielkiemu zdziwieniu Charlesa jego pierwszej miłości, owej Hartley, teraz już leciwej, aczkolwiek nadal powabnej niewiasty, obecnie zamężnej z niejakim Benem, typem gwałtownym i despotycznym. Przedstawiłem zaledwie szkielet fabuły i niczego w sumie nie zdradziłem, mogę jedynie napisać, że ciekawa i wciągająca akcja dopiero teraz nabiera kolorów i wszystko jeszcze przed czytelnikiem.
O czym jest "Morze, morze"? Trudno to ująć w kilku zdaniach. Na pewno jest to powieść o miłości i złudzeniu. jest to też książka o percepcji. Charles widzi rzeczy takimi, jakimi chce je widzieć. Jest to więc powieść o walce obiektywnego z subiektywnym, "Morze, morze" jest tez na pewno wnikliwym portretem psychologicznym, który chyba nieprzypadkowo przywodzi na myśl Prousta. jest to książka symboliczna. Wszechobecne morze to symbol namiętności; jego zmienność przywodzi na myśl niestałość ludzkich uczuć. Swym groźnym wzburzeniem przypomina wybuchające uczucia, niebezpieczną zazdrość, zwodniczą chęć panowania nad drugim człowiekiem. Murdoch zdołała napisać swoja powieść w ciekawy, intrygujący sposób, nawet z elementem sensacji i fantastyki. Wszystko to można byłoby rozwinąć, ale nie bez zdradzania fabuły. lepiej samemu sięgnąć po książkę i zagłębić się w jej toni, w jej głębi. Podążyć za Charlesem Arrowby, który - jak sugeruje nazwisko - jest strzałą przelatującą gdzieś obok. Strzałą, która chybia celu?

Prawdopodobnie w życiu każdego człowieka przychodzi taki okres, w którym chciałoby się gdzieś uciec, rzucić wszystko, zmienić i zaszyć się w jakiejś malowniczej, cichej okolicy. Zostawić za sobą dotychczasowy tryb życia, zacząć wszystko od nowa, popijać wino, delektować się wyszukanym jedzeniem i w samotności cieszyć się wieczorami spędzanymi z samym sobą. przestać być...

Nie bardzo wiem, co mam myśleć o tej książce. Mam wrażenie, że ludzie w niej zachowują się nienaturalnie, cała atmosfera jest przygnębiająca i sztuczna. Z drugiej strony pojawiają się też ciekawe wątki, rozmyślania i postacie. Na pewno warto przeczytać, jest to książka nadzwyczajna.

Nie bardzo wiem, co mam myśleć o tej książce. Mam wrażenie, że ludzie w niej zachowują się nienaturalnie, cała atmosfera jest przygnębiająca i sztuczna. Z drugiej strony pojawiają się też ciekawe wątki, rozmyślania i postacie. Na pewno warto przeczytać, jest to książka nadzwyczajna.

Znakomita narracja, najfajniejsze są opisy przygotowywania jedzenia i zagospodarowywania domku nad morzem, no i anegdoty i wspomnienia twórczości artystycznej bohatera. Ale w intrygę brnie się z narastającą irytacją i ona też się w szwach rozłazi. Ale to wszystko niwelował fantastycznie czytający tę powieść w radiu Krzysztof Chamiec.

Znakomita narracja, najfajniejsze są opisy przygotowywania jedzenia i zagospodarowywania domku nad morzem, no i anegdoty i wspomnienia twórczości artystycznej bohatera. Ale w intrygę brnie się z narastającą irytacją i ona też się w szwach rozłazi. Ale to wszystko niwelował fantastycznie czytający tę powieść w radiu Krzysztof Chamiec.

Proza Iris Murdoch urzekła mnie do tego stopnia, że książkę "Morze, morze" czytałam i po polsku i po angielsku, przygotowując się do egzaminu FCE. Znalazłam tam opisy nie tylko przyrody, ale czynności codziennych, które do tego stopnia mi się podobały, że fragmenty książki przepisywałam. Muszę jeszcze raz wrócić do tej pozycji.

Proza Iris Murdoch urzekła mnie do tego stopnia, że książkę "Morze, morze" czytałam i po polsku i po angielsku, przygotowując się do egzaminu FCE. Znalazłam tam opisy nie tylko przyrody, ale czynności codziennych, które do tego stopnia mi się podobały, że fragmenty książki przepisywałam. Muszę jeszcze raz wrócić do tej pozycji.

"Co mnie jeszcze spotka w czasie tej pielgrzymki po drodze pełnej demonów, jaką jest ludzkie życie?"

"Co mnie jeszcze spotka w czasie tej pielgrzymki po drodze pełnej demonów, jaką jest ludzkie życie?"