Juliusz Wiktor Gomulicki

Polski pisarz i varsavianista.
Rodowity Warszawiak.
Syn znanego pisarza Wiktora Gomulickiego.
Absolwent UW (prawo) i Akademii Nauk Politycznych (Wydział Dyplomatyczno-Konsularny).
W czasie II wojny światowej więzień obozów w Grossborn i Sandbostel.
Członek komitetu redakcyjnego "Encyklopedii współczesnej PWN.
Recenzent w Państwowym Instytucie Wydawniczym.
Używał wielu pseudonimów literackich (Krzysztof Dąbek, Teofil Jaroszewski, dr Franciszek Kawka, Antoni Zaleski).
Żył 97 lat.
Wybrane publikacje: "O starej i nowej Warszawie" (Wiedza Powszechna 1952),"Trzysta lat książki o Warszawie (1643-1944)" (1961),"Uschła gałąź. O Józefie Lubomirskim (z Dubna),jego rodzinie i jego pamiętnikach" (1975),"Baudelaire a Hoene-Wroński: na marginesie nieznanego listu Baudelaire'a 1854" (Muzeum Literatury, 1983),"Kępa niezapominek. Przygoda z zagadkowym rękopisem Norwida" (Galeria "Parawany", 1996),"Podróże po Szpargalii: mieszaniny literacko-obyczajowe" (Więź, 2010).