Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla tego blasku, dla błysku w tych małych ślepiach, mogę dostawać po mordzie choćby codziennie!

Pod­cho­dzę bli­żej i kładę dłoń w miej­scu serca. Przy­ci­skam ją do jego klat­ki pier­sio­wej. – Masz coś, co na­le­ży do mnie. – Opla­ta ...

Pod­cho­dzę bli­żej i kładę dłoń w miej­scu serca. Przy­ci­skam ją do jego klat­ki pier­sio­wej. – Masz coś, co na­le­ży do mnie. – Opla­ta moją talię i przy­cią­ga do sie­bie. – Ze­ga­rek? Idiot­ka! Efe­sto śmie­je się i od­su­wa moją rękę od swo­jej pier­si. Przy­glą­dam się pal­com. Opusz­ki są czer­wo­ne. – Serce. – Świ­dru­je mnie wzro­kiem. – Pa­mię­tasz, jak po­wie­dzia­łaś, że go nie mam? – Po­ta­ku­ję. – Mia­łaś rację. A wiesz, dla­cze­go? – Pa­trzy na moją dłoń ubru­dzo­ną jego krwią. – Bo trzy­masz je w gar­ści, Etno.