Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początkowo byłam trochę zdziwiona małą objętością książki. Po przeczytaniu uznaję ją za duży plus - więcej tych opowieści nie jest potrzebne do zrozumienia przekazu autorki. Mówiąc szczerze, "więcej" mogłoby łatwo przerodzić się w "za dużo". Ciężko mi w ogóle określić, czy jest to bardziej optymistyczna, czy pesymistyczna w swojej wymowie książka. Autorka przedstawia historie kilku pacjentów, którzy przeszli przez OIOM. Z tym że sam oddział intensywnej opieki medycznej jest dopiero wstępem do jej opowieści, ponieważ głównym celem tej historii było pokazanie życia odratowanych. Najczęściej osoba postronna słysząc, że ktoś "przeżył", uznaje to za wystarczający sukces. Rzadko ktoś z zewnątrz zastanawia się, jaka jest cena tego sukcesu i myśli o tym, co następuje potem. Po OIOM-ie często walka o zdrowie, o część dawnej sprawności, o powrót do domu, albo chociaż opuszczenie tego oddziału dopiero się zaczyna. Nie polecam do czytania ludziom chorym, ale myślę że krewni takich osób jak najbardziej powinni się z książką zapoznać. Autorka przedstawiając historie tych kilku osób pomaga zrozumieć ich przeżycia, emocje, lęki i cały bagaż związany z przewlekłym cierpieniem. Ta książka stawia przed na pewno trudnym, ale ważnym pytaniem - czy walka o przeżycie za wszelką ma sens? Jak ciężko określić, kiedy jeszcze toczy się bitwę, a kiedy zostaje już tylko pyrrusowe zwycięstwo? Doktor Lamas pokazuje stronę medycyny, o której raczej się nie słyszy. Jak wygląda czekanie na przeszczep, który może nie nadejść, życie z wyrokiem, kolejna infekcja, krwotok, wreszcie śmierć, ale i przetrwanie i powrót do domu, do codzienności. Ale ta codzienność już nigdy nie jest taka sama.