Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, jest to bardzo słaba pozycja. Nie chodzi tutaj o to, że jest polemiczna względem Lutra, ale po prostu o to, że jest bardzo skrótowa i bardzo krótka, niczego tak naprawdę nie wyjaśnia. W pierwszej części książki, historycznej, Luter jest przedstawiony jako pyszałek, najprawdopodobniej zresztą chory psychicznie. Nie ma tutaj jednak głębszych prób analizy postaci reformatora, są za to cytaty z potrydenckich papieży i porównania do Tomasza z Akwinu, mające zdyskredytować Lutra jako nieuka. Tylko czy nieuk potrafiłby opanować łacinę, grekę i hebrajski by samodzielnie przetłumaczyć Biblię? Druga część to natomiast polemika z teologią Lutra, bardzo zresztą skrótowa i słaba, autor w zasadzie nie rozumie czym jest wiara według Lutra, nie bardzo też rozumie reformacyjne "sola". Gleize próbuje być w niektórych momentach obiektywny, stwierdzając, że Kościół się nie myli, ale ludzie w Kościele już tak, albo doceniając postawę Lutra podczas zarazy, gdy pozostał w mieście, jednak ma się wrażenie, że całe te "docenienie" jest dodane tylko po to, by nie wyszło to wszystko aż nazbyt jednostronnie. Ogólnie ciężko oczekiwać rzeczowej polemiki na raptem 130 stronach dużym drukiem i na niewielkim formacie. To się czyta tak naprawdę w godzinę z hakiem. Na końcu natomiast znajduje się dodatek w postaci encykliki Piusa XI "Mortalium Animos". W porządku, ale jak się się to ma do biografii Lutra? Na końcu powinna się znaleźć bibliografia. Przypisy natomiast czasami się pojawiają, zazwyczaj do kilku zagranicznych opracowań. Ogólnie jest to książka bardzo słaba i w żadnej mierze jej nie polecam, zahacza wręcz o paszkwil. Dużo lepsza jest książka Pawła Lisickiego, który w rzeczowy i całkiem przekonujący sposób próbuje zmierzyć się z postacią Marcina Lutra.