Książka bardzo trudna, raczej dla teologów i duchownych. Ksiądz Gleize posłużył się metodą scholastyczną, co porządkuje treść. Metoda scholastyczna była z pewnością najbezpieczniejsza przy tak trudnych zagadnieniach, które poruszał ksiądz. Nie do końca zgadzam się ze wszystkimi tezami, ale jak sam ksiądz zauważył we wstępie nie rości sobie prawa nieomylności i przedstawia uargumentowane stanowisko teologiczne.

Książka bardzo trudna, raczej dla teologów i duchownych. Ksiądz Gleize posłużył się metodą scholastyczną, co porządkuje treść. Metoda scholastyczna była z pewnością najbezpieczniejsza przy tak trudnych zagadnieniach, które poruszał ksiądz. Nie do końca zgadzam się ze wszystkimi tezami, ale jak sam ksiądz zauważył we wstępie nie rości sobie prawa nieomylności i przedstawia...

Jean-Michel Gleize był kapłanem katolickim i członkiem Bractwa kapłańskiego świętego Piusa X, więc miał powiązania z arcybiskupem Marcelem Lefebvre. Lektura okazała się bardzo ciekawa. Czytelnikowi mogło się wydawać, że to trochę trudna treść lub nawet nudna ze względu na kwestie formalne, liturgiczne, szczegóły przepisów kościelnych. Dla mnie wywody autora były interesujące, jak również sposób w jaki zostały przedstawione. Jean-Michel Gleize nie był entuzjastą obrad i postanowień Soboru Watykańskiego II, wyjaśniał dlaczego przyjął takie stanowisko – i przedstawił złe następstwa tego soboru; między innymi polegał na obserwacjach arcybiskupa Marcela Lefebvre. Dwaj papieże Jan XXIII oraz Paweł VI "chcieli przedstawić doktrynę Kościoła w sposób zgodny z kategoriami współczesnej myśli liberalnej i humanistycznej". Omawiany sobór przeniknięty był "duchem nowoczesnego świata, duchem liberalnym, teilhardiańskim, modernistycznym i przeciwnym królowaniu Naszego Pana, Jezusa Chrystusa". Jean-Michel Gleize określił znaczenie rytu, który zawsze był składnikiem doktryny. Czasami do swoich porównań używał dzieł sztuki – to bardzo mi się spodobało.

Jean-Michel Gleize był kapłanem katolickim i członkiem Bractwa kapłańskiego świętego Piusa X, więc miał powiązania z arcybiskupem Marcelem Lefebvre. Lektura okazała się bardzo ciekawa. Czytelnikowi mogło się wydawać, że to trochę trudna treść lub nawet nudna ze względu na kwestie formalne, liturgiczne, szczegóły przepisów kościelnych. Dla mnie wywody autora były...