Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Michelle Knight, Amanda Berry i Gina DeJesus - te trzy młode kobiety zostały porwane przez Ariela Castro i przetrzymywane w jego domu w Cleveland.Udało im się uciec z tego więzienia w 2013 roku. Każda z nich opisuje swoją historię. Najpierw trafiłam na książkę Michelle. Wstrząsnęła mną tak bardzo, że nie mogłam przez kilka nocy zasnąć. Potem zaczęłam szukać informacji - czy przypadkiem pozostałe porwane nie opisały swych historii. Owszem - opisały (wspólnie),w tej właśnie książce "Nadzieja. 10 lat w ciemności". Książka ta jest równie wstrząsająca, jednak bardzo różni się od tej napisanej przez Michelle. Po pierwsze Amandy i Giny bezustannie szukały ich rodziny. Wszędzie były ich zdjęcia, wieszano plakaty z informacją o ich zaginięciu. Wiele osób i organizacji brało udział w poszukiwaniach. Same porwane, mając dostęp do telewizji, widziały liczne programy czy też wiadomości na swój temat. Z Michelle było inaczej. Ona już od dziecka miała problemy - osobiste i rodzinne. Nikt jej nie szukał - przynajmniej nie na taką skalę jak Amandy i Giny. Być może dlatego Michelle wolała opisać swą historię samodzielnie. Trzy kobiety piszą wprawdzie o tych samych przeżyciach lecz ich opowieści są zupełnie różne. Michelle w swojej książce skupiała się głównie na swoich własnych przeżyciach. Na trudnym dzieciństwie, byciu molestowaną jako dziecko, bezgranicznej miłości do synka, która dawała jej siłę, by żyć i walczyć do końca. Tutaj zaś opowieści Amandy i Giny przeplatają się z informacjami o ich rodzinach, o postępach w ich poszukiwaniach (a właściwie ich braku). Obie kobiety tylko wspominają o Michelle, gdy akurat działo się coś istotnego, co było z nią związane. Poznajemy też pewne fakty z życia "Potwora z Cleveland" - bo tak okrzyknięto Ariela Castro. Jakim był ojcem, jakim był mężem, jak postrzegali go znajomi. Dowiadujemy się jak potoczyły się losy młodych kobiet po ich uwolnieniu. Czytając opowieść Michelle nie miałam wątpliwości, że Castro był potworem w ludzkiej skórze. Diabłem wcielonym. Kobieta podała wiele szczegółów dotyczących tego jak ją traktował, co robił jej i pozostałym dziewczynom. Nienawidziła go przez cały ten czas. Była chyba najbardziej waleczną zakładniczką. Książka Amandy i Giny również mówi o 10 latach życia w piekle. Tutaj jednak poznajemy Potwora jako zwykłego, szarego człowieka, który pomimo swej chorej psychiki potrafi być kochającym ojcem, doświadcza czasem wyrzutów sumienia, a nawet usprawiedliwia swoje zachowanie. O różnicach w postrzeganiu całej tej sytuacji można by dyskutować bardzo długo. Każda z tych kobiet przeżyła gehennę. Każda miała inne powody by walczyć (bądź też nie walczyć),by przetrwać, by mieć / tracić nadzieję. W każdym razie jeśli - tak, jak ja - przeczytaliście najpierw książkę Michelle, to zapewniam, że ta pozycja nie będzie znów tą samą historią i można darować sobie jej czytanie. Otóż nie. Nie można tego pominąć. Tej książki również nie powinno się oceniać, ale zrobiłam to choćby tylko po to, by podkreślić, że jest to jedna z takich książek, która jest w stanie zmienić postrzeganie świata, odcisnąć pewne piętno na czytelniku i zmusić do refleksji na wiele, wiele dni.