Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pretensjonalny bełkot nacjonalisty, populisty, neonazisty i fanatyka Dawidowskiego o równie chorej jak on Evie Peron. Autor jest nie tyle zachwycony, co zakochany w postaci Evity. Wielbi ją, podziwia, umieszcza na piedestale; posuwa się do stwierdzeń, że nigdy przed nią i nigdy po niej nie było tak ważnej kobiety w dziejach. Jest dla niego święta, a idee peronistyczne ciągle żywe. Dawidowski oczekuje powrotu ducha Evity, który zniszczy obecny świat i zastąpi fanatycznymi, dyktatorskimi ideami Peronów. Oprócz nieznośnej, pełnej propagandy i kłamstw treści, forma pozostawia wiele do życzenia. Sławomir Dawidowski ma problemy z polszczyzną. Właściwie nie ma zdania bez błędu. Niezliczone literówki, kilkanaście błędów ortograficznych, kilkadziesiąt gramatycznych i składniowych, a już za interpunkcję powinni autorowi dożywotnio zakazać publikacji. Tam, gdzie powinny być przecinki, ich nie ma, i na odwrót. Tekst jest nie do strawienia. Trudnością jest przebrnąć przez te brednie, w dodatku tak koszmarnie zapisane. To nawet nie jest amatorszczyzna, to coś o wiele, wiele niższego. I ten chłoporobotniczy styl, pełen powtórzeń! Niby Dawidowski chciał Evicie wystawić literacki pomnik, stworzyć jej hagiografię, a zrobił to byle jak, na odwal, jakby pióro maczał nie w inkauście, a w rynsztoku. Jest też Dawidowski momentami bardzo prostacki. I te nieznośne, po wielokroć powtarzane podlaskie "dla niej" zamiast "jej"; to nie jest literacki język. No ale też Dawidowski nie jest pisarzem. Sama postać Evity to groza i szatan wcielony. Dyktatorka, fanatyczka, hipokrytka, wredna, mściwa, zawistna i bezkompromisowa suka, która chciała kontrolować wszystko i wszystkich. Kto się jej sprzeciwił, nawet w błahostkach - kula w łeb. Złodziejka, która pławiła się w luksusach, gdy wokół panowała bieda, chciała wprowadzać "pokój siłą". To Dawidowskiemu strasznie imponuje, marzy o takiej Polsce. Zresztą kilkukrotnie ubolewa nad współczesną Polską, która jeszcze nie dojrzała do peronizmu w wydaniu Evity. Oby jak najmniej takiej literatury i jak najmniej Sławomira Dawidowskiego, grafomana najgorszego sortu.