Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor: Katy Regnery „Istnieje taki ból w twoim życiu, że kiedy go doświadczysz, jesteś wstrząśnięty do głębi, że cię nie zabił. Czujesz, że powinien cię zabić, że twoje serce powinno przestać bić i że twoje płuca powinny przestać oddychać i że twoje oczy powinny przestać widzieć. Wszystko powinno się po prostu... zatrzymać.” Griselda i Holden po trzech latach uciekają od porywacza i próbują przejść przez rzekę. Niestety tylko dziewczynce udaje się dostać na drugą stronę rzeki. Wzywa pomoc, ale nadchodzi za późno. Holden znika bez śladu. Dziesięć lat później spotykają się. Holden bije się w podziemnym klubie i to on rozpoznaje swoją dawno utraconą przyjaciółkę, którą myślał, że stracił bezpowrotnie. Ich życie wywraca się do góry nogami. Szczerze powiedziawszy liczyłam na coś innego. Jak dla mnie spotkanie Holdena i Griseldy jest za łatwe. Myślałam, że spotkają się gdzieś w połowie książki, że ona go znajdzie, a tu początek książki i już są razem. Czułam niedosyt, że w taki sposób się odnaleźli, bo autorka mogła ciekawie to rozwinąć. Zadziwia mnie to, że Holden przez całe swoje życie był, jest i będzie zafascynowany Gris. W jego oczach ona jest jakimś bóstwem, które jest jego zbawieniem. Jego uwielbienie w pewnym sensie jest przerażające. Gris z kolei ma huśtawki emocjonalne. Co chwilę płacze, żeby się za chwilę uśmiechać. Jest pewna swoich uczuć do Holdena, ale wystarczy, że ten przestanie poświęcać jej całą uwagę i już jest zła i niepewna tego mężczyzny. Strasznie było to denerwujące, bo z jednej strony chciała się z nim przespać, a z drugiej tego nie chciała, bo on ma dziewczynę. Autorka przeplatała teraźniejszość z przeszłością. Te ostatnie w pewnych momentach miałam ochotę tylko kartkować. Niepotrzebnie moim zdaniem było przetaczanie to czego przeszli tylko na różne sposoby. Uciążliwe to trochę było, bo wybijało z rytmu. Tak jak pierwsza książka „Weteran” nieprawdopodobnie mi się spodobała, tak ta daje wiele do życzenia. Nie porwała mnie tak jak pierwsza część co trochę mnie zawiodło.