Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ogromne rozczarowanie.
Świetny początek zapowiadał coś wyjątkowego, jednak im dalej w las, tym bardziej spadała jakość. Skończyło się na tanim melodramacie.

Pełna recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/10/dziewczyna-z-pociagu-zycie.html

Ogromne rozczarowanie.
Świetny początek zapowiadał coś wyjątkowego, jednak im dalej w las, tym bardziej spadała jakość. Skończyło się na tanim melodramacie.

Pełna recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/10/dziewczyna-z-pociagu-zycie.html

Ta książka mogłaby być dwa razy krótsza: zbyt dużo niepotrzebnych detali, które nie wzbogacają narracji, tylko sprawiają, że czytanie niemiłosiernie się dłuży.
"Pochłaniacz" napisany jest bardzo suchym, pozbawionym emocji "głosem".
Jedyny plus? Ciekawa sprawa kryminalna, jednak przeciągana do granic wytrzymałości.

Ta książka mogłaby być dwa razy krótsza: zbyt dużo niepotrzebnych detali, które nie wzbogacają narracji, tylko sprawiają, że czytanie niemiłosiernie się dłuży.
"Pochłaniacz" napisany jest bardzo suchym, pozbawionym emocji "głosem".
Jedyny plus? Ciekawa sprawa kryminalna, jednak przeciągana do granic wytrzymałości.

Obawiałam się, czy Shannon zdoła utrzymać wysoki poziom z "Czasu Żniw". Niepotrzebnie, bo "Zakon Mimów" to bardzo dobra książka i, co najważniejsze, nie jest kalką pierwszej części.

Cała recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/07/zakon-mimow-walka-o-wadze.html

Obawiałam się, czy Shannon zdoła utrzymać wysoki poziom z "Czasu Żniw". Niepotrzebnie, bo "Zakon Mimów" to bardzo dobra książka i, co najważniejsze, nie jest kalką pierwszej części.

Cała recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/07/zakon-mimow-walka-o-wadze.html

Idealna kombinacja wciągającej fabuły, dobrze napisanych i dających się lubić bohaterów oraz humor najlepszy z możliwych. Książka do przeczytania obowiązkowo przez miłośników Gaimana.

Idealna kombinacja wciągającej fabuły, dobrze napisanych i dających się lubić bohaterów oraz humor najlepszy z możliwych. Książka do przeczytania obowiązkowo przez miłośników Gaimana.

Moja recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/06/aminata-sia-miosci-tesknota-za-domem.html

Moja recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/06/aminata-sia-miosci-tesknota-za-domem.html

Chaos, powtarzalność i nadmiar dramatycznego wielokropka.
Poddałam się po 300 stronach.

Chaos, powtarzalność i nadmiar dramatycznego wielokropka.
Poddałam się po 300 stronach.

Nie.
To zbiór o wszystkim i o niczym, z tekstami ułożonymi bardzo chaotycznie (niby są podzielone na kategorie, jednak kompletnie nic z tego podziału nie wynika).
Brak głębszego, szerszego spojrzenia na każdą ze spraw.
Owszem, kilka tekstów jest bardzo dobrych, jednak to za mało, aby pozytywnie ocenić ten zbór.
Autorka "ma nosa" do wyszukiwania ciekawych tematów, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia.
Zakończenia reportaży są często bardzo pretensjonalne bądź nieudane, z na siłę wymyśloną puentą.

Nie.
To zbiór o wszystkim i o niczym, z tekstami ułożonymi bardzo chaotycznie (niby są podzielone na kategorie, jednak kompletnie nic z tego podziału nie wynika).
Brak głębszego, szerszego spojrzenia na każdą ze spraw.
Owszem, kilka tekstów jest bardzo dobrych, jednak to za mało, aby pozytywnie ocenić ten zbór.
Autorka "ma nosa" do wyszukiwania ciekawych tematów, jednak...

Metafora w "Tańczących niedźwiedziach" jest być może zbyt dosłowna, ale działa i dzięki niej książka zyskuje dodatkowy walor.
Świetny, lekki język, dzięki któremu reportaż dobrze się czyta.
Teksty z drugiej części zasługują na szersze spojrzenie, mogły być trochę dłuższe i pokazywać więcej - w obecnej formie jedynie dotykają tematu.

Metafora w "Tańczących niedźwiedziach" jest być może zbyt dosłowna, ale działa i dzięki niej książka zyskuje dodatkowy walor.
Świetny, lekki język, dzięki któremu reportaż dobrze się czyta.
Teksty z drugiej części zasługują na szersze spojrzenie, mogły być trochę dłuższe i pokazywać więcej - w obecnej formie jedynie dotykają tematu.

Dobrze, choć prosto napisana książka, Nesterowicz skrupulatnie pozbierał i przedstawił masę dokumentów, relacji i opinii o zdarzeniu. Widać, że autor jest obiektywny.
Podoba mi się konstrukcja "Cudownej": zaczyna się bardzo ostro, by później metodycznie odkrywać kolejne aspekty związane z objawieniem, już z mniejszymi emocjami. Zdaje się, że Nesterowicz nie omija niczego i wyczerpuje temat. Najciekawszym zabiegiem jest oddanie głosu Jadwidze, czyli tytułowej "Cudownej", dopiero na samym końcu - co prawda jej wypowiedzi przewijają się przez cały reportaż,ale jej historię autor potraktował jako gorzką puentę.

Dobrze, choć prosto napisana książka, Nesterowicz skrupulatnie pozbierał i przedstawił masę dokumentów, relacji i opinii o zdarzeniu. Widać, że autor jest obiektywny.
Podoba mi się konstrukcja "Cudownej": zaczyna się bardzo ostro, by później metodycznie odkrywać kolejne aspekty związane z objawieniem, już z mniejszymi emocjami. Zdaje się, że Nesterowicz nie omija niczego i...

Dobra książka. Co prawda poszczególne historie pokazane osobno byłyby niezbyt interesujące, jednak jako całość "działają", czyta to się bardzo dobrze. Autorka płynnie przechodzi od jednego bohatera do drugiego, prawie zawsze znajdując coś, co ich łączy.

Trochę brakuje oddania głosu tej drugiej stronie, czyli tytułowym "Angolom", jednak koncepcję przyjętą przez Winnicką da się zaakceptować.

Bardzo prosta konstrukcja i brak przekombinowania w tym przypadku jest na plus.

Tylko innym bohaterem mogła autorka książkę zakończyć, ponieważ wyszło bardzo, ale to bardzo depresyjnie.

Dobra książka. Co prawda poszczególne historie pokazane osobno byłyby niezbyt interesujące, jednak jako całość "działają", czyta to się bardzo dobrze. Autorka płynnie przechodzi od jednego bohatera do drugiego, prawie zawsze znajdując coś, co ich łączy.

Trochę brakuje oddania głosu tej drugiej stronie, czyli tytułowym "Angolom", jednak koncepcję przyjętą przez Winnicką da...

Mam problem z tą książką. Z jednej strony - beznadziejny, nierówny styl, z drugiej - widać, że autor chciał być jak najbardziej obiektywny i pokazać wszystko, co najważniejsze (co czasami niestety obraca się na jego niekorzyść, gdy zaczyna jakiś ciekawy temat, ale nie idzie z nim głębiej).

Osoby, dla których konflikt izraelsko-palestyński jest czarną magią, nie dowiedzą się z tego reportażu, o co właściwie tam chodzi, ponieważ wiele faktów, oczywistych dla Smoleńskiego, zaś niekoniecznie dla czytelników, jest pomijanych. Przez to "Oczy zasypane piaskiem" są raczej książką tylko dla tych, którzy mają wiedzę na ten temat, jako ciekawe, choć nie wybitne uzupełnienie wiedzy.

Mam problem z tą książką. Z jednej strony - beznadziejny, nierówny styl, z drugiej - widać, że autor chciał być jak najbardziej obiektywny i pokazać wszystko, co najważniejsze (co czasami niestety obraca się na jego niekorzyść, gdy zaczyna jakiś ciekawy temat, ale nie idzie z nim głębiej).

Osoby, dla których konflikt izraelsko-palestyński jest czarną magią, nie dowiedzą...

Bardzo dobra książka. Ponury, niepokojący świat został skonstruowany bardzo przekonująco, a historia jest ciekawa. Trochę zawiodło mnie nijakie zakończenie. Nie przypadł mi do gustu również wymuszony, schematyczny wątek miłosny.
Na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Cała recenzja tutaj: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/03/czas-zniw-najbezpieczniejsze-miejsce-na.html

Bardzo dobra książka. Ponury, niepokojący świat został skonstruowany bardzo przekonująco, a historia jest ciekawa. Trochę zawiodło mnie nijakie zakończenie. Nie przypadł mi do gustu również wymuszony, schematyczny wątek miłosny.
Na pewno sięgnę po kolejne tomy.

Cała recenzja tutaj: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/03/czas-zniw-najbezpieczniejsze-miejsce-na.html

Niektóre teksty są bardzo chaotyczne, większość napisana w tendencyjny sposób. Nie rozumiem klucza, według którego zebrane zostały reportaże (oprócz tego, że napisane są przez jednego człowieka i ukazywały się w gazetach). Kilka tematów niezmiernie ciekawych, jednak wszystko opisane jest zbyt powierzchownie.
Trzeba jednak przyznać, że książkę czyta się szybko. Niestety niewiele po lekturze zostaje.

Niektóre teksty są bardzo chaotyczne, większość napisana w tendencyjny sposób. Nie rozumiem klucza, według którego zebrane zostały reportaże (oprócz tego, że napisane są przez jednego człowieka i ukazywały się w gazetach). Kilka tematów niezmiernie ciekawych, jednak wszystko opisane jest zbyt powierzchownie.
Trzeba jednak przyznać, że książkę czyta się szybko. Niestety...

Jedyne, co wyniosłam z tej książki, to przekonanie, że główny bohater jest Wcieleniem Zajebistości i że kobiety nie powinny zostawać chirurgami, bo to dla nich "za ciężkie". Po tej złotej myśli odechciało mi się czytać dalej.

Jedyne, co wyniosłam z tej książki, to przekonanie, że główny bohater jest Wcieleniem Zajebistości i że kobiety nie powinny zostawać chirurgami, bo to dla nich "za ciężkie". Po tej złotej myśli odechciało mi się czytać dalej.

Uwielbiane niegdyś postaci zostały zniszczone, logika zagubiona, zaś moralizatorstwo kwitnie.Najgorszy tom Jeżycjady. Gorszy chyba nigdy już nie powstanie (mam nadzieję!).

Moja recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/01/mcdusia-frytki-kontra-poezja.html

Uwielbiane niegdyś postaci zostały zniszczone, logika zagubiona, zaś moralizatorstwo kwitnie.Najgorszy tom Jeżycjady. Gorszy chyba nigdy już nie powstanie (mam nadzieję!).

Moja recenzja: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/01/mcdusia-frytki-kontra-poezja.html

Sympatyczny kryminał (o ile tak można powiedzieć o książce, która porusza problem pedofilii...). I tylko tyle. Bardzo ciekawy pomysł na fabule, niestety zawiodło wykonanie. Widać, że autor nie ma warsztatu, zdradza czytelnikowi za dużo za wcześnie.

Cała recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/01/co-mowia-umarli-gdy-wyobrazenie.html

Sympatyczny kryminał (o ile tak można powiedzieć o książce, która porusza problem pedofilii...). I tylko tyle. Bardzo ciekawy pomysł na fabule, niestety zawiodło wykonanie. Widać, że autor nie ma warsztatu, zdradza czytelnikowi za dużo za wcześnie.

Cała recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2015/01/co-mowia-umarli-gdy-wyobrazenie.html

Tragiczna książka. Główna bohaterka irytuje, imponuje głupotą i wciąż podejmuje nielogiczne decyzje. Zresztą w całej książce logiki trzeba szukać ze świecą. Styl pisania lepiej przemilczeć (jako jedyny komentarz niech posłuży to, że czytałam amatorskie opowiadania o wiele lepiej napisane niż ten twór), akcja jest przewidywalna, postacie jak z kartonu, a Wielki Zwrot Akcji na koniec tak absurdalny, że zasługuje jedynie na uśmiech politowania. Lubię lekkie książki dla młodzieży, jednak to dzieło nie nadaje się do niczego.

Tragiczna książka. Główna bohaterka irytuje, imponuje głupotą i wciąż podejmuje nielogiczne decyzje. Zresztą w całej książce logiki trzeba szukać ze świecą. Styl pisania lepiej przemilczeć (jako jedyny komentarz niech posłuży to, że czytałam amatorskie opowiadania o wiele lepiej napisane niż ten twór), akcja jest przewidywalna, postacie jak z kartonu, a Wielki Zwrot Akcji...

Wyjściowy pomysł na fabułę był świetny, niestety zawiodło wykonanie. Infantylne, nudne dialogi, nieciekawie wykreowane i irytujące postacie, które zachowują się psychologicznie nieprawdopodobnie, kretyńskie przekształcanie przekleństw (wypadło to bardzo żenująco)... Jednak największym minusem "Więźnia labiryntu" jest kompletny brak atmosfery strachu, która powinna być wyczuwalna na kilometr w takiej powieści. Autorowi wyraźnie brakuje warsztatu, a z kart książki wieje nudą. "Więzień labiryntu" nie był w stanie wykrzesać ze mnie większych emocji. Po drugą część raczej nie sięgnę.

Wyjściowy pomysł na fabułę był świetny, niestety zawiodło wykonanie. Infantylne, nudne dialogi, nieciekawie wykreowane i irytujące postacie, które zachowują się psychologicznie nieprawdopodobnie, kretyńskie przekształcanie przekleństw (wypadło to bardzo żenująco)... Jednak największym minusem "Więźnia labiryntu" jest kompletny brak atmosfery strachu, która powinna być...

Zawiodłam się na tej książce. Nawet jak na le Carre'a fabuła jest bardzo nudna, ciągnąca się powoli. Formuła wspomnień jest nieinteresująca, tak samo, jak główni bohaterowie. Brak jakichkolwiek zdarzeń, które pchałyby fabułę do przodu. Nie zdołałam dobrnąć do samego końca.

Zawiodłam się na tej książce. Nawet jak na le Carre'a fabuła jest bardzo nudna, ciągnąca się powoli. Formuła wspomnień jest nieinteresująca, tak samo, jak główni bohaterowie. Brak jakichkolwiek zdarzeń, które pchałyby fabułę do przodu. Nie zdołałam dobrnąć do samego końca.

Kolejna solidna powieść szpiegowska od mistrza gatunku. Nie jest idealna (trochę za bardzo widać niechęć autora do Amerykanów, do tego główna postać kobieca jest przeraźliwie nudna i właściwie bez charakteru), jednak warto ją przeczytać. Jak zwykle udaje się le Carre'owi stworzyć trzymającą w napięciu opowieść szpiegowską, w której główną rolę grają rozmowy i relacje między bohaterami - miłosnicy serii o Bondzie nie mają czego tu szukać, ponieważ dynamicznej akcji jest niewiele.

Pełna recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2014/10/bardzo-poszukiwany-czowiek-agent-na.html

Kolejna solidna powieść szpiegowska od mistrza gatunku. Nie jest idealna (trochę za bardzo widać niechęć autora do Amerykanów, do tego główna postać kobieca jest przeraźliwie nudna i właściwie bez charakteru), jednak warto ją przeczytać. Jak zwykle udaje się le Carre'owi stworzyć trzymającą w napięciu opowieść szpiegowską, w której główną rolę grają rozmowy i relacje między...