Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety nie udało mi się podejść do tej książki bez oceniania jej pod kątem "Harry'ego Pottera", dlatego początek w ogóle mi się nie podobał. Spodziewałam się totalnie czegoś innego, nie podobały mi się wulgarne sceny, ani żaden z bohaterów nie zdobył mojej sympatii. Jednak po nakreśleniu przez autorkę historii Pagford- miasteczka, w których rozgrywa się akcja, książka jest jak dla mnie coraz ciekawsza. Historia Pagford, a właściwie jego dzielnicy- Fields, od lat dzielącej mieszkańców, jest tłem codziennych czynności mieszkańców, a dodatkowo staje się powodem podejmowanych przez część z nich decyzji.
Autorka tak szczegółowo opisuje losy poszczególnych rodzin, że wystarczyłoby na kilka sporych, odrębnych opowiadań. Bohaterowie jak dla mnie nie są tymi, których można z łatwością polubić i przez to czekać z niecierpliwością na ich dalsze losy, ale historia jest tak ciekawie opowiedziana, że naprawdę wciąga.

Niestety nie udało mi się podejść do tej książki bez oceniania jej pod kątem "Harry'ego Pottera", dlatego początek w ogóle mi się nie podobał. Spodziewałam się totalnie czegoś innego, nie podobały mi się wulgarne sceny, ani żaden z bohaterów nie zdobył mojej sympatii. Jednak po nakreśleniu przez autorkę historii Pagford- miasteczka, w których rozgrywa się akcja, książka...

Opis z tyłu książki totalnie do niej zraża... miłość kobiety do księdza, czyli zapowiada się na banalny romans? Też tak myślałam, tylko właściwie jak oddać wielowątkowość tej powieści i streścić dzieje rodziny Clearych w kilku słowach?
Pozostaje mi tylko dołączyć do pozostałych zachwytów, książkę czyta się jednym tchem. Każdy bohater ma swoją historię, niepowtarzalny, barwny charakter, który sprawiał, że właściwie mój stosunek do niektórych postaci zmieniał się z kolejnymi rozdziałami. Zmieniłam zdanie zwłaszcza co do wyniosłej, oschłej, nieokazującej miłości Fee, którą na początku powieści miałam ochotę udusić.
Autorka opisuje dokładnie życie mieszkańców Droghedy- prace na polu, strzyżenie owiec, zmagania z suszami, oczekiwanie na deszcz, a wreszcie walka z podtapiającą wodą, czy bezwzględnymi pożarami- wszystko to pozwala całkowicie wniknąć w mikroświat australijskiej posiadłości, który staje się całym światem dla jego mieszkańców.
Dodatkowo podoba mi się metaforyczny tytuł, który można odnosić do większości postaci. Bohaterowie to ptaki, które najpiękniej śpiewały, gdy przebijał je cierń- najpiękniejsze chwile są okupione cierpieniem- banał, który zyskuje po poznaniu losów mieszkańców Droghedy.
Książka, oczywiście, ma coś w sobie z romansu, ale zaklasyfikowanie ją tylko do tego gatunku zdecydowanie jej ujmuje.

Opis z tyłu książki totalnie do niej zraża... miłość kobiety do księdza, czyli zapowiada się na banalny romans? Też tak myślałam, tylko właściwie jak oddać wielowątkowość tej powieści i streścić dzieje rodziny Clearych w kilku słowach?
Pozostaje mi tylko dołączyć do pozostałych zachwytów, książkę czyta się jednym tchem. Każdy bohater ma swoją historię, niepowtarzalny,...

Może i koncepcja podobna, może i schemat tak sam jak w "Kodzie Leonarda da Vinci", ale jak dla mnie nie taka przewidywalna. Zakończenie mnie wciągnęło, chociaż przyznaję, że opisy miejsc, które w dotarciu do rozwiązania sytuacji, odwiedzali bohaterowie, trochę mnie nużyły, może dlatego, że wszystkie te katedry, świątynie, pałace, kościoły zlewały mi się w jedno miejsce i właściwie te bogate, przyznaję, opisy, przelatywały mi przez głowę bez śladu. Chyba brak mi wyobraźni...

Może i koncepcja podobna, może i schemat tak sam jak w "Kodzie Leonarda da Vinci", ale jak dla mnie nie taka przewidywalna. Zakończenie mnie wciągnęło, chociaż przyznaję, że opisy miejsc, które w dotarciu do rozwiązania sytuacji, odwiedzali bohaterowie, trochę mnie nużyły, może dlatego, że wszystkie te katedry, świątynie, pałace, kościoły zlewały mi się w jedno miejsce i...