Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dużo o samotności, dużo o tym, że nigdy nie zostaniemy w pełni zrozumiani i nigdy nie zrozumiemy drugiej osoby.
Żałuję że wątki ciekawsze fabularnie nigdy nie były pociągnięte - rozumiem że nie o tym jest ta książka, tu nie ma się dziać, tu ma się czuć, ale dałam się wciągnąć w tę pułapkę chcę-wiedzieć-o-co-chodzi, by ostatecznie nigdy nie dostać zbyt wielu informacji i zakończenia sytuacji. Jak to w życiu.
Czytało się płynnie i przyjemnie. Tylko w jednym opowiadaniu (na chyba siedem?) nie było wątku zdradzającej kobiety, choć, o dziwo, Murakami przedstawił zdradę jako coś niewartościowującego.
To moje pierwsze zetknięcie z tym autorem - pewnie przeczytam coś jeszcze, ale nie palę się do tego.

Dużo o samotności, dużo o tym, że nigdy nie zostaniemy w pełni zrozumiani i nigdy nie zrozumiemy drugiej osoby.
Żałuję że wątki ciekawsze fabularnie nigdy nie były pociągnięte - rozumiem że nie o tym jest ta książka, tu nie ma się dziać, tu ma się czuć, ale dałam się wciągnąć w tę pułapkę chcę-wiedzieć-o-co-chodzi, by ostatecznie nigdy nie dostać zbyt wielu informacji i...

Dojmująco smutna. Widziałam w jednej z recenzji zdanie brzmiące mniej więcej "chciałabym powiedzieć, że treść tej książki jest szokująca" - i myślę, że te słowa ujmują wszystko, co chciałabym napisać. Mam świadomość tego, jak zacofana społecznie jest Korea Południowa, jak mocno zakorzeniony jest tam patriarchat, który krzywdzi zarówno kobiety, jak i mężczyzn, ale przeczytanie tej książki wciąż doprowadziło mnie do łez i przyniosło poczucie beznadziei. Wiele przykrych aspektów, które wpłynęły na życie tytułowej Jiyoung można odnaleźć również w naszym kraju, choć, na szczęście, sytuacja nie jest aż tak przygnębiająca.

Dojmująco smutna. Widziałam w jednej z recenzji zdanie brzmiące mniej więcej "chciałabym powiedzieć, że treść tej książki jest szokująca" - i myślę, że te słowa ujmują wszystko, co chciałabym napisać. Mam świadomość tego, jak zacofana społecznie jest Korea Południowa, jak mocno zakorzeniony jest tam patriarchat, który krzywdzi zarówno kobiety, jak i mężczyzn, ale...

Lubię poczytać czasem jakąś chwytliwie napisaną szmirę, którą najczęściej kupuję w antykwariacie, z koszyka "wszystkie książki do 5 zł". Najczęściej są to przygodówki, w których bohaterowie muszą szukają złota Majów, jeżdżą konno, zostają postrzeleni absurdalną liczbę razy, zazwyczaj takie z nich flirciarskie zawadiaki, którzy w momencie kryzysowym zawsze podejmują tę właściwą decyzję i jeszcze jakimś cudem przeżywają. W Ojcu chrzestnym nie ma skarbu i przedzierania się przez dżunglę, ale jest to ten sam typ literatury, którą łączy naiwność, prostota fabularna i powtarzalność.

Kiedyś już mierzyłam się z Ojcem i odpuściłam jakoś po opisie waginy przypominającej rozgotowany makaron w wyniku styczności z potężną męską męskością. Tym razem puściłam pierwszy lepszy audiobook, gdy miałam zajęte ręce, ale w miarę wolną głowę - padło na słuchowisko Ojca chrzestnego, któremu należą się wielkie pochwały, lektorzy odwalili kawał dobrej roboty i nawet moment, w którym skojarzyłam, że Sonny i Brutus (Asterix na Olimpiadzie) mają ten sam głos, z taką samą manierą i przez to tak śmiesznie ten pierwszy brzmi, gdy się zdenerwuje, nie zepsuł mi tej rozrywki, a wręcz przeciwnie.

W połowie lektury obejrzałam film i nie byłam zachwycona, mimo dokładności ekranizacji oraz estetyki samego obrazu, brakowało wielokrotnie kontekstu, postacie mnożyły się w oczach. Później przerzuciłam się na ebooka i zaczęłam się bardziej męczyć:
- Seks. Sceny seksu, opowieści o seksie, koncentracja na seksie. Trywialne opisy, nudne wątki i te nieszczęsne potężne męskie męskości, matko.
- Kobiety. Opisywane tak, jakby autor o nich czytał jedynie w encyklopedii i to takiej z XIX wieku. Momentami odnosiłam wrażenie wręcz fetyszyzacji podległości kobiet.
- Honor. Gdzie ten honor się ukrył? Bo dużo było o nim mówione, ale nigdy się na scenie nie pojawił. Tak samo jak lojalność, wierność, zasady, wolność. Postacie bardzo chętnie używały tych słów, narracja miała dać do zrozumienia jaki to twardy świat, ale uporządkowany, ale w efekcie wychodziła jedynie kupa hipokryzji.
- Johnny. Jego rozdział to była największa karuzela żenady, jaka miała miejsce w książce.

Z zalet:
- Tom Hagen. Polubiłam go zaraz na początku i tak już zostało. Wydał mi się najbardziej ludzki.
- Wciąga, nawet jeżeli czasem musiałam rozchodzić zażenowanie.

Lubię poczytać czasem jakąś chwytliwie napisaną szmirę, którą najczęściej kupuję w antykwariacie, z koszyka "wszystkie książki do 5 zł". Najczęściej są to przygodówki, w których bohaterowie muszą szukają złota Majów, jeżdżą konno, zostają postrzeleni absurdalną liczbę razy, zazwyczaj takie z nich flirciarskie zawadiaki, którzy w momencie kryzysowym zawsze podejmują tę...