Kłamstwa Locke'a Lamory

Chociaż na początku byłem sceptycznie nastawiony do tego tytułu i przez jakiś czas czytając miałem wrażenie, że się nie zaprzyjaźnię z twórczością Scotta Lyncha, to jednak po przebrnięciu przez magiczną barierę 50% książki było coraz lepiej i jasny staje się fakt, że Niecni Dżentelmeni na dłużej zagoszczą na czytniku.

Chociaż na początku byłem sceptycznie nastawiony do tego tytułu i przez jakiś czas czytając miałem wrażenie, że się nie zaprzyjaźnię z twórczością Scotta Lyncha, to jednak po przebrnięciu przez magiczną barierę 50% książki było coraz lepiej i jasny staje się fakt, że Niecni Dżentelmeni na dłużej zagoszczą na czytniku.

Pokaż mimo to

Przecudnej urody brawurowy kryminał łotrzykowski fantasy. W tym świecie ludzie budują miasta i żyją w tworach po zaginionej cywilizacji, której nie zrozumieli. Wierzą w panteon bogów. No i jeszcze jest magia. W półświatku żyją bardzo specyficzni i wysoko wyspecjalizowani osobnicy, których przywódcą jest Locke. A poznajemy w retrospekcjach jego przeszłość - ze świetnymi, przezabawnymi opisami przekrętów wymyślonych przez małe chłopię w nowicjacie. Moja ulubiona historia jest o tym, że nawet na nieboszczyku należy zarobić. Dzień dzisiejszy grupy tych szczególnych panów, to przekręt na wielką skalę. Ale nagle na scenie pojawia się naprawdę wielki gracz. I z przejęciem obserwujemy, jak plany się sypią, dochodzi do tragedii, morderstw i magicznych pojedynków o los całego wielkiego miasta. Zemsta na więzimagu jest jedną z lepszych scen w tej historii. Świetnie napisane. Inteligentne. Wartkie. Po prostu cudne. Drugi raz przeczytane i wciąż bawi. Bardzo warto.

Przecudnej urody brawurowy kryminał łotrzykowski fantasy. W tym świecie ludzie budują miasta i żyją w tworach po zaginionej cywilizacji, której nie zrozumieli. Wierzą w panteon bogów. No i jeszcze jest magia. W półświatku żyją bardzo specyficzni i wysoko wyspecjalizowani osobnicy, których przywódcą jest Locke. A poznajemy w retrospekcjach jego przeszłość - ze świetnymi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra! Świat Camorry niezwykły i opisany tak, że niemal tam się jest i widzi kolory staroszkła o nibyzmierzchu.

Bardzo dobra! Świat Camorry niezwykły i opisany tak, że niemal tam się jest i widzi kolory staroszkła o nibyzmierzchu.

Pokaż mimo to

Absolutne mistrzostwo świata w swojej katgorii. Mam o tej książce wiele do powiedzenia, ale pozwolę sobie zacząć od tego, co jako chyba jedyne nieco mi przeszkadzało: dialogi. O ile autor świetnie konstruuje je tam, gdzie potrzebne są cięte riposty czy żartobliwe rozmowy przyjaciół, to w bardziej emocjonalnych momentach wypadają nieco płasko, szczególnie kiedy nie jest się jeszcze szczególnie wciągniętym w akcję. Poza tym żaden z bohaterów nie ma swojego wyraźnego głosu, cech charakterystycznych, które pozwalałyby natychmiast go odróżnić od pozostałych. Chociaż może jest to kwestia tłumaczenia, spróbuję sięgnąć po którąś z następnych części w oryginale i porównać. I to właściwie na tyle z kwestii, do których mam jakieś ale. Autor przedstawia nam swój świat, a w głównej mierze miasto, w którym dzieje się akcja — Camorrę, w sposób prosty, ale tak wyrazisty, jakbyśmy sami spacerowali po jej ulicach. Nie wdaje się zanadto w niepotrzebne szczegóły, jednocześnie przekazując wszystkie potrzebne informacje. Jego styl zresztą jest w ogóle dość prosty, nie pozwala sobie na zbyt wiele kwiecistych opisów czy przytaczania przemyśleń bohaterów, dzięki czemu akcja toczy się szybko i książka niesamowicie wciąga. Ja, kiedy już zaczęłam ją czytać, nie potrafiłam odłożyć jej na ani chwilę dłużej niż było to zupełnie konieczne i przez 750 stron przebrnęłam przez półtora dnia, teraz tylko robiąc przerwę na napisanie tej opinii, zanim sięgnę po kolejną część. Wszyscy bohaterowie, chociaż nie siedzimy im zbytnio w głowach, są ciekawi i dają się lubić. Antagoniści są świetni — tak stworzeni, że z jednej strony czujemy frustrację, jaką przeżywają bohaterowie, ścierając się z nimi a z drugiej — nie aż tak potężni, żebyśmy popadli w zupełną rezygnację. Poza tym polubić da się każdego, kto pojawia się na kartach tej książki, chociażby była to postać raczej poboczna. Zakochałam się w sposobie, w jaki autor przedstawia głównych bohaterów, przeplatając wydarzenia „z dnia dzisiejszego” ze wspomnieniami z ich dzieciństwa, które idealnie ilustrują, w jaki sposób zostali ukształtowani na takich ludzi, jakimi zostali. Autor mistrzowsko łączy i zamyka wszystkie wątki, a wszystkie przedstawione przez niego fakty i postacie spełniają w końcu istotną rolę. Chociaż w gruncie rzeczy sama historia jest raczej lekka, jak na opowieść o światku przestępczym zepsutego miasta, jest tu i dawka brutalności i momenty, które zaangażowanym czytelnikom złamią serca. Możemy liczyć na zwroty akcji, które nas zaskoczą, które jednak możemy wydedukować czy przewidzieć, autor nie próbuje nas szokować dla samego tylko szoku, pozwalając raczej historii toczyć się tak, jak zapewne mogłaby się potoczyć naprawdę.

Absolutne mistrzostwo świata w swojej katgorii. Mam o tej książce wiele do powiedzenia, ale pozwolę sobie zacząć od tego, co jako chyba jedyne nieco mi przeszkadzało: dialogi. O ile autor świetnie konstruuje je tam, gdzie potrzebne są cięte riposty czy żartobliwe rozmowy przyjaciół, to w bardziej emocjonalnych momentach wypadają nieco płasko, szczególnie kiedy nie jest się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna, ekscytująca, trzymająca w napięciu książka przygodowa. Bohaterowie są energiczni i dający się polubić, dialogi obfitują w humor, miasto Camorra jest miejscem żywym i zróżnicowanym, pióro jest lekkie, precyzyjne choć lubiące nadużywać pewnych przymiotników (szczególnie słowa "lakierowane"). Sekwencje akcji są opisane bardzo dynamicznie i obrazowo, doskonale potrafiłem sobie wyobrazić każdą scenę. Z opisów najbardziej zwróciły moją uwagę wymyślne potrawy, na myśl których aż leciała ślinka ;-) Historia jest interesująca i angażująca emocje oraz wyobraźnie.

Wielki plus za retrospekcje - nigdy nie widziałem, aby ktoś odważył się poświęcić całe podrozdziały (Interludia) na to, aby przez 15 stron cofnąć się w przeszłość i odsunąć od głównej osi fabularnej, jednocześnie potrafił tymi wspominanki uwypuklić naszych bohaterów i uzasadnić ich zestaw umiejętności. Retrospekcje były dla mnie bardzo ciekawe i w pośredni sposób odnosiły się do wydarzeń akcji właściwej. To mogło się nie udać, ale się udało i za to Lynchowi należą się oklaski.

W czym tkwi jednak problem Kłamstw Locke'a Lamory? Wyróżniłbym tu kilka elementów:
1) Łotrzykowatość łotrów była chyba zbyt mocno podkreślana.. co za dużo ironii i cwaniakowatości to nie zdrowo. Wiem, że miało to tworzyć klimat opowieści, ale u mnie osobiście troszkę osłabiło uczucie czytania o prawdziwych postaciach z krwi i kości, za to wzmocniło wrażenia, że są one jednak wykreowane na cześć klimatu i przynależności gatunkowej.
2) Ostatnia z 4 części, na które podzielona jest książka, jest niezwykle... powiedzmy, że jest niezwykle niewiarygodna fabularnie. Postacie podejmują wątpliwie logiczne decyzje, rzeczy nieprawdopodobne stają się prawdziwe (jak choćby to, że jedna z najważniejszych osób w państwie zostaje w pokoju sama z Lamorą bez żadnej ochrony mimo, że zaplanowali na ten dzień pojmanie go). W ogóle ostatnie 100 stron wydaje mi się odhaczaniem przez autora postaci, które wcześniej wykreował na zasadzie "okej, to kogo w tej kolejności powinna dosięgnąć sprawiedliwość?". Wydawało mi się to wszystko bardzo konstruowane, nierzeczywiste. Próba pozamykania wątków wszystkich postaci przed końcem powieści. Albo "główny antagonista ma wielkie wpływy więc aby "wyrównać szanse" podejmuje idiotyczną decyzję zrezygnowania z tych wpływów". Mógłbym tak wymienić z 5-6 innych absurdów ale nie widzę sensu pastwienia się nad tym aspektem powieści. Tu nie chodzi o same ich istnienie ale stosowanie mocnych uproszczeń w celu doprowadzenia historii do założonego przez autora końca. Szycie historii pod zakończenie zamiast pozwolenie jej płynąć z jej naturalnym nurtem.
3) Typowy dla powieści fantastycznych zabieg "jeśli nie mam pomysłu jak to wyjaśnić fabularnie, wrzućmy MAGIĘ jako wytrych do wszystkiego". W jaki sposób antagonista dowiaduje się czegoś kompletnie kluczowego dla fabuły? Magia! Dlaczego nie posłużył się tą samą magią aby nie dopuścić do zdarzenia, które nie działa na jego korzyść? Bo nie. Głównie właśnie chodzi o sposób zdobywania informacji przez antagonistę, informacji, które popychają fabułę we wskazanym kierunku. Coś, co w książkach SF musi być skrupulatnie wyjaśnione, tutaj wystarczy wytrych. Ale nie przeczę, że sama magia użytkowa, która się pojawia w tej książce była na prawdę fascynująco zaprezentowana i przeżywałem owe sceny z ekscytacją.
4) Moment wyjawienia planu głównego antagonisty nie działa na czytelniku, ponieważ nie jest to dla nas tajemnicą, dlaczego robi to co robi... nie znamy szczegółów, ale są one tak na prawdę nie istotne, bo jeśli ktoś przyjmuje imię Zemsta + uprzykrza życie głównemu mafioso miasta, to osoba potrafiąca dodać 2 do 2 zna stawkę rozgrywki dużo szybciej. Zwroty akcji w moim odczuciu nie są zaskakujące (poza jednym momentem zwrotnym) lecz nie przywiązywałbym do tego większej wagi.
5) W moim odczuciu tytułowy bohater jest najmniej interesującą postacią z palety liczących się w powieści osób. To w zasadzie jedyna postać w książce, do której nie miałem jakiś mocniejszych uczuć.

Podsumowując: niezwykle wciągająca powieść, z którą bardzo miło spędziłem czas, jednak nie pozbawiona "wad kina nowej przygody" które w dosyć wyraźny sposób zwracają naszą uwagę na fakt, że w prawdziwym świecie ta historia nie mogła by się w ten sposób zakończyć. Przez to nie będę kontynuował przygody z Niecnymi Dżentelmenami (zbyt przygodowa na mój gust) jednakże muszę powiedzieć, że bawiłem się znakomicie i książka zapadnie w mojej pamięci na dłużej i mogę polecić ją każdemu spragnionemu rozrywki, krwi i po prostu angażującej historii.

Świetna, ekscytująca, trzymająca w napięciu książka przygodowa. Bohaterowie są energiczni i dający się polubić, dialogi obfitują w humor, miasto Camorra jest miejscem żywym i zróżnicowanym, pióro jest lekkie, precyzyjne choć lubiące nadużywać pewnych przymiotników (szczególnie słowa "lakierowane"). Sekwencje akcji są opisane bardzo dynamicznie i obrazowo, doskonale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dostałam w tej książce wszystko czego po niej oczekiwałam. Fabuła jest mocno wciągająca, nie ma nudy, ciężko mi było odkładać lekturę wieczorami. Bohaterowie mają wyraźne charaktery, są cyniczni i sarkastyczni, a jednocześnie silna więź między nimi jest perfekcyjnie przedstawiona. Kreacja świata całkowicie mnie kupiła swoją oryginalnością i nastrojem. Jest to naprawdę solidna pozycja w fantasy. Jestem w połowie drugiego tomu i na pewno sięgnę po trzeci.

Dostałam w tej książce wszystko czego po niej oczekiwałam. Fabuła jest mocno wciągająca, nie ma nudy, ciężko mi było odkładać lekturę wieczorami. Bohaterowie mają wyraźne charaktery, są cyniczni i sarkastyczni, a jednocześnie silna więź między nimi jest perfekcyjnie przedstawiona. Kreacja świata całkowicie mnie kupiła swoją oryginalnością i nastrojem. Jest to naprawdę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ksiazka dobra, solidna, nawet wciagajaca miejscami. miejscami jednak wkurzajaca i nierowna. ja rozumiem, ze ludzie bywaja sarkastyczni, przyjaznie bywaja cierpkie, ale jednak ciezko czyta sie dialogi pomiedzy dzentelmenami. co za duzo to niezdrowo. wieczna szydera nie wychodzi dialogom na dobre. poza tym mialem wrazenie, ze miejscami jedynym pomyslem na akcje jest wrzucic bohaterow w najwieksze bagno zeby potem deus ex machina ich wyratowac. ok raz-dwa da rade ale ciagle? cala ksiazka jest zbudowana wedlug tej koncepcji co jednak w dluzszej perspektywie jest nie dosc ze przewidywalne to jeszcze meczace.
mimo wszystko siegne po druga czesc.

ksiazka dobra, solidna, nawet wciagajaca miejscami. miejscami jednak wkurzajaca i nierowna. ja rozumiem, ze ludzie bywaja sarkastyczni, przyjaznie bywaja cierpkie, ale jednak ciezko czyta sie dialogi pomiedzy dzentelmenami. co za duzo to niezdrowo. wieczna szydera nie wychodzi dialogom na dobre. poza tym mialem wrazenie, ze miejscami jedynym pomyslem na akcje jest wrzucic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna książka o łotrzyku z podmokłego miasta. Początek wydawał się trochę cukierkowy, ale to tylko zmyłka.

Bardzo przyjemna książka o łotrzyku z podmokłego miasta. Początek wydawał się trochę cukierkowy, ale to tylko zmyłka.

Pokaż mimo to

Scott Lynch to autor, którego wielu oddanym fanom fantasy nie trzeba szczegółowo przedstawiać. Mistrz łotrzykowskiej opowieści, który ze swoją serią o "Niecnych Dżentelmenach" stanowi wręcz kanoniczne dzieło tego subgatunku. Niesiony falą pozytywnych recenzji oraz chęcią na przeżycie świeżej, dynamicznej przygody sięgnąłem po "Kłamstwa Locke'a Lamory" co okazało się strzałem w dziesiątkę.

Choć postaci na kartach książki jest nieco więcej, zasadniczo od początku najpełniej poznajemy małego acz wybitnego złodziejaszka Locke'a Lamorę. Autor zastosował bardzo ciekawą, mieszaną narrację gdzie teraźniejszość przeplata się z krótkimi interludiami, które opowiadają dzieciństwo i kształtowanie się bohaterów. Interludia dopełniają obraz całości i płynnie współgrają z aktualnymi wydarzeniami.

Lynch jest przede wszystkim bardzo dobrym pisarzem: świetnie stylizuje dialogi, oddaje łotrzykowski klimat oraz ubarwia sceny dobrze dobranym słownictwem, tym samym mocno wytężając wyobraźnię u czytelnika. Opisy miasta - najprawdopodobniej inspirowanego Wenecją - pozostają na absolutnie najwyższym poziomie. Są bogate w najmniejsze detale i sprawiają, że ta książka to coś więcej niż solidne rzemieślnictwo i fabuła...

... która to również stoi na najwyższym poziomie. Zawiera w sobie najistotniejsze cechy dla rozrywkowej opowieści: jest zawiła, rozbudowana, podtrzymuje w napięciu, pełna intryg oraz nagłych zwrotów akcji. Bohaterowie to nie zwykłe, nudne rzezimieszki, lecz profesjonalni aktorzy i przebierańcy planujący bardzo skomplikowane akcje. Rozpoczyna się wszystko dość kameralnie, by z czasem zyskać tempo przeradzając się w sieć spisków i wojny gangów. Toteż autor przyciąga nie tylko językiem, ale i konstrukcją świata oraz dziejących się w nim wydarzeń. To dlatego lekturę tę można zaliczyć do topowej fantastyki.

Podsumowując, fantastyka rozrywkowa najwyższych lotów, do polecenia nawet wyjątkowo wybrednym czytelnikom. Raczej nie da się przy niej nudzić, a poza samą akcją posiada również wiele innych atutów.

Scott Lynch to autor, którego wielu oddanym fanom fantasy nie trzeba szczegółowo przedstawiać. Mistrz łotrzykowskiej opowieści, który ze swoją serią o "Niecnych Dżentelmenach" stanowi wręcz kanoniczne dzieło tego subgatunku. Niesiony falą pozytywnych recenzji oraz chęcią na przeżycie świeżej, dynamicznej przygody sięgnąłem po "Kłamstwa Locke'a Lamory" co okazało się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fajne tylko dlaczego w tego typu książkach ktoś określany geniuszem zawsze zbiera takie cięgi. Brak konsekwencji irytujący.

Fajne tylko dlaczego w tego typu książkach ktoś określany geniuszem zawsze zbiera takie cięgi. Brak konsekwencji irytujący.

Pokaż mimo to