Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest zła książka. To jest całkiem dobra książka. Ale rozczarowała mnie w tylu elementach, że trudno mi ją docenić. I ok. Ja rozumiem, że autorka miała podobne przeżycia, ale tego typu historie też trzeba umieć pisać. Jednak największy mój zarzut jest taki, że książka cały czas buduje nam napięcie, po czym oferuje bardzo leniwe i proste rozwiązania. Wyszedłem z założenia, że to jest triller i trochę oczekiwałem tego, co można osiągnąć w tym gatunku. Także moje subiektywne podejście przeważyło do końcowej oceny.

To nie jest zła książka. To jest całkiem dobra książka. Ale rozczarowała mnie w tylu elementach, że trudno mi ją docenić. I ok. Ja rozumiem, że autorka miała podobne przeżycia, ale tego typu historie też trzeba umieć pisać. Jednak największy mój zarzut jest taki, że książka cały czas buduj...

Rozwiń Zwiń

Żulczykowi udało się już stworzyć własny, niepowtarzalny styl i w tym momencie jest, to chyba jego najlepsza powieść. Gdyby istniało pojęcie Wielka Polska Powieść, to nieironicznie (choć w sumie trochę tak), to byłby doskonały i trochę kontrowersyjny kandydat do tego gatunku. Tło tej historii jest po prostu monumentalne (jak tylko może być polska prowincja) i małe miasteczko przedstawione jest tutaj w bezbłędny sposób. I największy plus, to bohaterowie, których trudno darzyć sympatią, ale nie są to postacie plastikowe, niczym z reklam i seriali, jakie często spotykam w polskiej literaturze popularnej. Doskonałe jest też tutaj, coś co nazwałem, przenoszeniem środka nienawiści. Czyli zawsze, w którymś momencie, nienawiść pojawia się w książce, nienawiści do jakiegoś bohatera, czy sytuacji. Za każdym razem w tym centrum znajduje się ktoś inny, gdy wychodzi z niego, można zacząć go dążyć sympatią o ta nienawiść przenosi się na kogo innego. Ale zawsze jest, ktoś kogo tutaj można nienawidzić. I pod tymi wszystkimi warstwami, to jeden z najlepszych polskich triillerow.

Żulczykowi udało się już stworzyć własny, niepowtarzalny styl i w tym momencie jest, to chyba jego najlepsza powieść. Gdyby istniało pojęcie Wielka Polska Powieść, to nieironicznie (choć w sumie trochę tak), to byłby doskonały i trochę kontrowersyjny kandydat do tego gatunku. Tło tej histo...

Rozwiń Zwiń

Bardzo podoba mi się, jak powoli i spokojnie płynie się przez tą książkę. Mimo, że historia wywołuje mój gniewu pod koniec, to też potrafi on być stłumiony. No plus ogrom nawiązań do Czarnej kultury, których znajomość za pewne pomogła mi bardziej poczuć klimat tej powieści.

Bardzo podoba mi się, jak powoli i spokojnie płynie się przez tą książkę. Mimo, że historia wywołuje mój gniewu pod koniec, to też potrafi on być stłumiony. No plus ogrom nawiązań do Czarnej kultury, których znajomość za pewne pomogła mi bardziej poczuć klimat tej powieści.

Nesbo całkowicie odpiął swoje wrotki i pobiegł w rejony, które dla mnie są nie do zaakceptowania. Nawet jeśli traktować, to jako parodię (nie wiemy, czy tak jest), to dalej mamy po prostu kiepski, tani horror. Myślałem, że choć na końcu zaskoczy, bo Nesbo potrafi to robić. Nie zaskoczył, a nawet przeciwnie, napisał historię, którą mógł wyjaśnić tylko w jeden spokój. Jo, zapnij spowrotem swoje wrotki, może nie tak ciasno, jak przy okazji ostatnich tomów serii o Harrym Hole, ale zluzuj je trochę tak jak przy Królestwie, czy Synu. Dziękuję, dobranoc.

Nesbo całkowicie odpiął swoje wrotki i pobiegł w rejony, które dla mnie są nie do zaakceptowania. Nawet jeśli traktować, to jako parodię (nie wiemy, czy tak jest), to dalej mamy po prostu kiepski, tani horror. Myślałem, że choć na końcu zaskoczy, bo Nesbo potrafi to robić. Nie zaskoczył, a...

Rozwiń Zwiń

Mimo, że bardzo lubię tego typu trillery, zwłaszcza z dosyć ciekawe przemyślanym finałem, to nie porwała mnie jakoś specjalnie ta książka. Wszytko tutaj wydaje się być bardzo wygenerowane ze schematów powieści o nawiedzonych domach. Brakuje tutaj jakiegoś oryginalnego sznytu i przede wszystkim, własnego stylu.

Mimo, że bardzo lubię tego typu trillery, zwłaszcza z dosyć ciekawe przemyślanym finałem, to nie porwała mnie jakoś specjalnie ta książka. Wszytko tutaj wydaje się być bardzo wygenerowane ze schematów powieści o nawiedzonych domach. Brakuje tutaj jakiegoś oryginalnego sznytu i przede wszys...

Rozwiń Zwiń

Bardzo się rozczarowałem. Po genialnym "Obcym", spodziewałem się czegoś równie przenikliwego i budzącego emocje, a dostałem niewygodną i momentami irytującą historię człowieka, którego do końca nie chcę słuchać. Człowiek ten, jest typem, którego nie cierpię, nadający swoim porażkom i ułomnościom filozoficzne i holistyczne znaczenie. Jeśli taki był cel autora, to 10/10. Szanuję, że prawdy, które są tutaj przedstawiane, lecz to same banały.

Bardzo się rozczarowałem. Po genialnym "Obcym", spodziewałem się czegoś równie przenikliwego i budzącego emocje, a dostałem niewygodną i momentami irytującą historię człowieka, którego do końca nie chcę słuchać. Człowiek ten, jest typem, którego nie cierpię, nadający swoim porażk...

Rozwiń Zwiń

Jest tutaj morał, który można znaleźć w każdej książce o wojnie, ale droga, która do tego prowadzi jest bardzo oryginalna. Humor nie zestarzał się zbyt dobrze, a żarty w dużej mierze są tutaj jednak poniżej pasa i to dosłownie. Ale nie można odmówić tej książce uroku. Bardzo czeski humor.

Jest tutaj morał, który można znaleźć w każdej książce o wojnie, ale droga, która do tego prowadzi jest bardzo oryginalna. Humor nie zestarzał się zbyt dobrze, a żarty w dużej mierze są tutaj jednak poniżej pasa i to dosłownie. Ale nie można odmówić tej książce uroku. Bardzo czeski humor.

Zdecydowanie jedno z największych zaskoczeń w tym roku. Gdybym czytał, nie wiedząc, kto jest autorem, pomyślałbym, że to nowa książka Andy Weir'a (no, domyśliłbym się, po tym, że nie ma tutaj stron opisujących dokładnych prac technicznych, krok po kroku), ale na pewno nie jakiegoś polskiego aurora. Zdolny człowiek i chyba śmiało możemy go pchać z taką literaturą za granicę.

Zdecydowanie jedno z największych zaskoczeń w tym roku. Gdybym czytał, nie wiedząc, kto jest autorem, pomyślałbym, że to nowa książka Andy Weir'a (no, domyśliłbym się, po tym, że nie ma tutaj stron opisujących dokładnych prac technicznych, krok po kroku), ale na pewno nie jakiegoś polskieg...

Rozwiń Zwiń

Co tu dużo mówić, jest tutaj dokładnie, to czego można oczekiwać o reportażach o "późnych" związkach i miłościach. Trochę śmiechu, dużo ciepła i dużo też smutku. Nie wychyla się poza bycie wholsome i jak dla mnie, to jest ok.

Co tu dużo mówić, jest tutaj dokładnie, to czego można oczekiwać o reportażach o "późnych" związkach i miłościach. Trochę śmiechu, dużo ciepła i dużo też smutku. Nie wychyla się poza bycie wholsome i jak dla mnie, to jest ok.

Może to kiepski moment na tą książkę (akurat jestem po dwóch książkach Agaty Christie), ale pokazało mi, to że trudno napisać współcześnie kryminał w stylu tych klasycznych sprzed blisko stu lat. To, co wpływa na największą niekorzyść tej książki jest, to, że wydaje się być ona bardzo bezbarwna i sztuczne. Bohaterowie bardzo generyczni, a cała intryga trochę za bardzo nie przejmuje czytelnika.

Może to kiepski moment na tą książkę (akurat jestem po dwóch książkach Agaty Christie), ale pokazało mi, to że trudno napisać współcześnie kryminał w stylu tych klasycznych sprzed blisko stu lat. To, co wpływa na największą niekorzyść tej książki jest, to, że wydaje się być ona bardzo bezb...

Rozwiń Zwiń