Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Baśnie to coś, co można spotkać w zasadzie w tak wielu odsłonach, że mogą się przejeść i znudzić. Nie mówiąc już o tym, że nie każda interpretacja lub adaptacja będzie dobra i będzie do nas przemawiać. Tutaj zdecydowanie nie ma tego problemu.

Baśnie w wersji Somana Chainaniego są świeże i łączą w sobie zarówno tradycyjne wersje, jak i współczesne wartości. Czy są niebezpieczne? Na swój sposób tak, ponieważ nie brak w nich krwi i przemocy, a także bezdusznych bohaterów i bohaterek. Jednocześnie są jednak bardzo komfortowe i napisane są w taki sposób, że nawet dobrze znane historie (w tej książce nie do końca znane) są niesamowicie ciekawe.

W zasadzie jest to książka zarówno dla młodzieży jak i dla dorosłych. Porusza wątki feministyczne i lgbt, co jest na duży plus.

Baśnie to coś, co można spotkać w zasadzie w tak wielu odsłonach, że mogą się przejeść i znudzić. Nie mówiąc już o tym, że nie każda interpretacja lub adaptacja będzie dobra i będzie do nas przemawiać. Tutaj zdecydowanie nie ma tego problemu.

Baśnie w wersji Somana Chainaniego są świeże i...

Rozwiń Zwiń

Początkowo myślałam, że jestem już może za stara na takie historie, bo chociaż sięgnęłam po tę książkę z myślą, że ma interesującą mnie tematykę i może być wartościowa, jako że jest w niej mowa o slut-shamingu, to jednak musiałam się w nią nieco wgryźć - w końcu nie jestem już nastolatką, czasy liceum mam za sobą. A jednak Jo Beckett mnie przekonała i jest to jedna z historii, które będę polecać innym, starszym i młodszym.

Główna bohaterka jest niesamowita. Nie jest zdecydowanie typem bohaterki, który wielbię, ale Jo mnie do siebie przekonała. W gruncie rzeczy tym, że to nie jest tylko opowieść o zapasach i walkach z podwójnymi standardami i slut-shamingiem, ale po prostu opowieść o dziewczynie, która doznała krzywdy i stara się sobie z tym poradzić oraz o dziewczynie, która dorasta wewnętrznie na kartach powieści. Jest naiwna (a raczej była), uczy się żyć w świecie, który ją otacza, uczy się tego, kim jest, co może i co chce robić oraz kto jest jej przyjacielem, a kto nie, popełnia błędy, a przede wszystkim stara się jakoś przeżyć (co nie jest takie łatwe).

Pomimo tematyki jest to bardzo ciepła książka. Jest jak kocyk i kubek ciepłej herbaty z cytryną i miodem (albo słodkiej czekolady, jak kto woli). Podczas czytania kibicuje się bohaterce i jej rozwojowi, jej związkom, przyjaźniom, pojedynkom. Jest to książka z kategorii "GIRL POWER", którą chciałabym przeczytać, kiedy sama byłam w wieku Jo.

Jedynym mankamentem było to, że Pani Tłumaczce nie chciało się sprawdzić tego, że Adventure Time, którego fanką jest Jo, ma polski tytuł i zastosowano tutaj złe jego tłumaczenie, chociaż mamy taki wynalazek jak Google (duży błąd, bo sama jestem wielką fanką tej serii, więc czuję się dotknięta).

Na koniec dodam, że Sam nie był przyjacielem Jo. Nic go nie broni.

Ogólnie polecam!

Początkowo myślałam, że jestem już może za stara na takie historie, bo chociaż sięgnęłam po tę książkę z myślą, że ma interesującą mnie tematykę i może być wartościowa, jako że jest w niej mowa o slut-shamingu, to jednak musiałam się w nią nieco wgryźć - w końcu nie jestem już nastolatką, ...

Rozwiń Zwiń

Nie była to najgorsza książka, z jaką miałam doczynienia, ale też mnie nie porwała. Nie spodziewałam się żadnych fajerwerków i ich też nie było. Historia niczym mnie w sumie nie zaskoczyła, chociaż doceniam to, że to nie była taka typowa historyjka, bo miała delikatną wariację w postaci tej kryminalno-paranormalnej zagadki i było to jednak jakieś urozmaicenie.

Z większych minusów wyliczyć mogę smalczenie Sebastiana i to, że w momencie w którym zaczęła mu się podobać Lidka to podkreślane to było tym, że inna kobieta jest stereotypową, napaloną na niego i wulgarną ladacznicą, jakby po prostu nie mogła przestać mu się podobać albo podobać mu się, ale mniej.

Nie była to najgorsza książka, z jaką miałam doczynienia, ale też mnie nie porwała. Nie spodziewałam się żadnych fajerwerków i ich też nie było. Historia niczym mnie w sumie nie zaskoczyła, chociaż doceniam to, że to nie była taka typowa historyjka, bo miała delikatną wariację w postaci te...

Rozwiń Zwiń

Powiem bez ogródek, że bardzo wiele można powiedzieć o tej książce. I dobrego, i niestety również złego. I nie zamierzam tej książki specjalnie bronić przed zasłużoną krytyką, pomimo tego, że wystawiłam jej taką wysoką ocenę i jestem nawet zdania, że jest to moja ulubiona przeczytana dotychczas w tym roku książka. Zastrzegam jednak, że nie jest ona dla wszystkich i nie zakładam, że jest bez skazy. Mnie się ona po prostu podoba. Rzućcie kamieniem, bo jestem tu hipokrytką, ale mnie panowie z rodziny Van der Berg uwiedli. Wszyscy.

Ósemkę daję, ponieważ odnajduje się ona w moich prywatnych preferencjach oraz dostrzegam w niej różne piękne rzeczy, które mi się podobały.

Po pierwsze, ja się bardzo odnalazłam w bohaterce. Myślę, że to dość ważne, by odnaleźć się na miejscu bohaterki. A Tiernan myśli w bardzo podobny sposób do mnie, w bardzo podobny sposób postrzega świat i odczuwa swoją egzystencję. Mimowolnie więc odczuwam większą sympatię niż niektórzy ludzie. Mamy też zdecydowanie podobny gust do (fikcyjnych) mężczyzn.

Po drugie, relacje w tej książce. Pomijając te seksualno-romantyczne pomiędzy bohaterami, o których może trochę potem, relacje w tej książce są niesamowicie rozpisane. To, w jaki sposób budowała się relacja Tiernan z każdym poszczególnym bohaterem, ta pozałóżkowa, jest jednocześnie delikatne i finezyjne oraz bardzo z namysłem napisane i przedstawione. Czuje się po prostu to, jak się one przeobrażają i wyglądają one dość realistycznie by w nie uwierzyć.

Jednocześnie czasem to przeszkadzało, ponieważ nie do końca te nieerotyczne relacje wiązały się z tymi erotycznymi. O ile w przypadku Kaleba i Noah jeszcze się one ze sobą splatały, o tyle z Jakiem miałam duży problem - właśnie dlatego, że ta ojcowsko-córkowa relacja i bliskość rodzinna była na początku tak świetnie napisana i potem przejście do "miłosnych" relacji było już dla mnie trochę na siłę i naciągane.

Po trzecie, wiążące się z drugim, rysy charakterów postaci. Są proste i jednocześnie złożone. Dość ludzkie, choć nie bez przesadzania. Panowie bardzo smalcują i to jest jednocześnie do wyobrażenia, ponieważ są dość stereotypowymi chłopami z lasu, żyjącymi według najprostszych zasad, ale też miejscami okropnie irytujące. Potrafią jednak być zupełnie inni, co we mnie pozostawiało pewien konflikt: nie dało się zapomnieć o niektórych wydarzeniach, nawet jeśli byli najwspanialszymi facetami na świecie w danym momencie. No i nie ukrywajmy, mamy tu do czynienia z podwójnymi standardami, przedmiotowym miejscami traktowaniem kobiet i niekiedy bardzo toksyczną męskością oraz przemocą seksualną. To też okropnie kłuło w oczy, nawet w zestawieniu z tym, że niektóre sceny sprawiały, że nie dało się o nich nie myśleć, jak o wspaniałych bohaterach, o których można marzyć.

Po czwarte, język tej książki. Przez większość tych niemalże sześciuset stron jest ona przepięknie napisana. Przekład mnie oczarował, chociaż nie brak mu wulgarności i niektóre określenia czynności seksualnych były dość odstręczające w swojej prostocie. Trzyma się to jednak jakoś kupy, choć czasami gorzej się czytało. Szczególnie sceny erotyczne. Nie brakowało im ognia, ale są chyba najgorszą częścią tej książki - chciałabym bardzo, żeby wszyscy bohaterowie mówili tyle, ile mówi Kaleb przez większość ich trwania.

Dla mnie to nawet bardziej niż gorący romans w trójkącie po prostu książka o odnajdywaniu siebie i walce z samotnością, która jest tu ukazana na wiele sposobów. Historia o rodzinie, która nie do końca była rodziną, a która się nią stała i odnalazła się w przytłaczającym ich wszystkich świecie.

Ale co jeszcze było na nie oprócz tej toksycznej męskości i problemów z wykorzystaniem seksualnym? No trochę to, że czasem rzeczy się po prostu w niej działy. Trochę bez sensu, trochę dziwnie, trochę tak zwanie "z d**y". Końcówka to szalony roller coaster, w którym otwierałam tylko szeroko oczy. Sceny erotyczne w większości też, bo miałam wrażenie, że autorka w umieszczaniu ich trochę jakby rzucała rzutkami - tu się pojawi losowo, a tu nie, tu znowu tak, bo tak chciał los.

Jestem mega zachwycona dodatkami, które znajdowały się na końcu i miały chyba łącznie z pięćdziesiąt stron - to była bardzo miła niespodzianka!

Ogólnie ta książka to moje zdecydowane guilty pleasure, ponieważ ma w sobie jednocześnie wszystko czego nie znoszę i z czym się nie zgadzam i wszystko o czym marzę, czytając podobne historie.

Powiem bez ogródek, że bardzo wiele można powiedzieć o tej książce. I dobrego, i niestety również złego. I nie zamierzam tej książki specjalnie bronić przed zasłużoną krytyką, pomimo tego, że wystawiłam jej taką wysoką ocenę i jestem nawet zdania, że jest to moja ulubiona przeczytana dotyc...

Rozwiń Zwiń

Prześliczna kreska i ciekawa (pomimo pewnej prostoty) fabuła.

Prześliczna kreska i ciekawa (pomimo pewnej prostoty) fabuła.

Zdecydowanie był to mile spędzony czas, jeśli chodzi o czytanie tej książki. Nie ma może wielkich porywów i nie była to moja ulubiona historia na świecie, ale dobrze się to czytało w wolnej chwili.

Jeśli chodzi o plusy, muszę się odnieść do tego, że główny bohater nie jest toksykiem - których pełno w podobnych historiach. Trochę może jest "samcem alfa", ale nie takim najgorszym. Przede wszystkim pozwolono mu być człowiekiem, który odczuwa jakieś emocje, ma swoje bolączki i jest wrażliwy. Miło było też obserwować, jak z totalnego playboy'a staje się mężczyzną, który chce być w monogamicznym związku. No i przede wszystkim, że szanował swoją kobietę i nie tworzył swojej "męskości" stricte na byciu silnym i zdobywaniu jej z przekraczaniem nieustannie jej granic! Jestem zdecydowaną fanką Cala.

Bohaterowie w ogóle zdecydowanie byli plusem tej historii. Łatwo było się w nich wczuć, byli bardzo ludzcy, bardzo naturalni w swoim człowieczeństwie. I mówię tu zarówno o głównych bohaterach, jak i braciach Cala i przyjaciółce głównej bohaterki.

Poza tym, historia niby zwyczajna i bez większego polotu (stąd tylko 6), ale również dobrze napisana, bo taka, że jak się czyta, to jest się w stanie w nią po prostu uwierzyć. Nie było też jakichś zawirowań w logice postaci, nikt nie zachowywał się nagle zupełnie inaczej albo dziwacznie, wszystko wychodziło jakoś tak naturalnie.

No i spicy sceny były spicy a nie obrzydliwe.

Jak macie wolną chwilę i chcecie spędzić czas na czymś niespecjalnie wymagającym, a przyjemnym to polecam!

Zdecydowanie był to mile spędzony czas, jeśli chodzi o czytanie tej książki. Nie ma może wielkich porywów i nie była to moja ulubiona historia na świecie, ale dobrze się to czytało w wolnej chwili.

Jeśli chodzi o plusy, muszę się odnieść do tego, że główny bohater nie jest toksykiem - któ...

Rozwiń Zwiń

Straszne zagmatwanie się zrobiło przez mieszanie tych wszystkich wątków fantasy. Zdecydowanie lepsza byłaby ta seria, bez łączenia ze sobą wampirów i zmiennokształtnych z innymi "stworzeniami" tak to nazwijmy.

Ta część przyjemniejsza od poprzednich, bo bardzo polubiłam Zoltana.

Straszne zagmatwanie się zrobiło przez mieszanie tych wszystkich wątków fantasy. Zdecydowanie lepsza byłaby ta seria, bez łączenia ze sobą wampirów i zmiennokształtnych z innymi "stworzeniami" tak to nazwijmy.

Ta część przyjemniejsza od poprzednich, bo bardzo polubiłam Zoltana.

Zdecydowanie póki co najgorsza książka, jaką czytałam w tym roku - ze sporą szansą, że się to utrzyma.

Sięgnęłam ze względu na age gap i motyw profesor-uczennica. Miałam spore nadzieje, bo myślałam, że drugiej tak złej książki w podobnym klimacie co "Mroczna melodia" Pam Goldwyn być nie może. No i gdybym założyła się o rękę, to już bym tej ręki nie miała.

"Promotor" ma w sobie mnóstwo, mnóstwo złego. Przede wszystkim jest to po prostu książka o toksycznej relacji. Pomijając fakt związku młodej dziewczyny ze starszym facetem, czy motywu uczennica-nauczyciel, bo to mnie nie odstręcza, a jak wyżej wręcz mnie zainteresowało, Cesare jest po prostu mega toksycznym bohaterem. Jego motywy są odstręczające, jego osobowość również, to jak wyraża się o bohaterce w większości także. Jakkolwiek na to nie spojrzę, w tej książce fakt tego, że główny bohater rozpoczyna relację od oszustwa, kieruje się chęcią zemsty, stalkuje ją i wprost określa, że chce z niej uczynić swoją niewolnicę jest odrzucające i zdecydowanie nie jest seksowne. Nie ratuje go w tym nawet kwestia przemiany - która zresztą jest słabo zarysowana i bierze się znikąd.

Główna bohaterka jest również słabo poprowadzona, bo w swojej niewinności i niewiedzy życiowej i seksualnej wręcz przerysowana. Miałam wrażenie, że w uniwersum książki nie ma internetu, bo nie jestem w stanie uwierzyć, że nawet wychuchana córeczka tatusia, tak kontrolowana przez ojca, nie interesowała się różnymi sprawami na tyle, by je sobie chociaż wygooglować, nie mówiąc już o tym, że może i życia pozaszkolnego nie miała, ale szkolne już chyba tak - a to obejmuje różne rozmowy, również o seksie? Naiwność Stelli była miejscami irytująca i śmieszna.

Generalnie oboje bohaterów, rozumiem nie grzeszyło, bo Cesare też nie jest specjalnie bystry w swoich intrygach. Wracając jednak do toksyczności relacji bohaterów, tym co również zasłużyło sobie na potępienie według mnie jest nieustannie powtarzające się podkreślanie tego, że bycie kobietą jest zależne od penisa. Jest to dla mnie bardzo, bardzo toksyczny pogląd, bo przecież nasza kobiecość lub jej brak na pewno nie jest zależna od cudzego przyrodzenia. Stawanie się kobietą w kontekście inicjacji seksualnej - w którym my wieku żyjemy?

Jeśli chodzi o sceny erotyczne... Samych motywów komentować nie będę, bo co kto lubi (mi akurat większość z nich nie pasowała ze względu na prywatne preferencje), ale ich wykonanie... Pozostawia wiele do życzenia. Albo mamy przedłużone, wymęczone sceny trwające kilkanaście stron i będące w zasadzie opisem tego, że bohaterka miała orgazm za orgazmem; albo mamy dosłownie parę zdań i po sprawie, bo oboje dochodzą. Mam też wrażenie, że autorka nie do końca się zna na rzeczach, o których pisała i nie potrafiła tych scen napisać.

Językowo książka jest dość ładna i to jest jej jedyna zaleta. Dobrze się ją czytało pod względem stylistycznym, chociaż denerwowały mnie nieustanne nawiązania do tych samych rzeczy - jak znaczenie imienia Stelli oraz tego, że ona w myślach określała Cesare'a jako władcę ciemności i non stop było coś o piekle. Nie obyło się także bez literówek, choć tych akurat było niewiele - ale zdarzały się takie błędy jak mylenie rodzaju w narracji i to pierwszoosobowej. Dwa razy też zadziało się coś dziwnego i z POV Cesare'a nagle w środku zrobiło się POV Stelli, bez oznaczenia zmiany punktu widzenia (mam wrażenie, że jest to kwestią tego, że coś może było zmienianie przy poprawkach, ale no jest to solidne niedopatrzenie!).

Podsumowując, bardzo odradzam.

Zdecydowanie póki co najgorsza książka, jaką czytałam w tym roku - ze sporą szansą, że się to utrzyma.

Sięgnęłam ze względu na age gap i motyw profesor-uczennica. Miałam spore nadzieje, bo myślałam, że drugiej tak złej książki w podobnym klimacie co "Mroczna melodia" Pam Goldwy...

Rozwiń Zwiń