Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka miała być o samodyscyplinie, a jest to bełkot o wszystkim i o niczym. Dziesiątki stron to bez ładu i składu rzocane przypowieści na temat karmy, tego, że zabójstwo czy kradzież to bardzo złe rzeczy. No shit Sherlock. Do tego fejkowe oceny i recenzje.

Książka miała być o samodyscyplinie, a jest to bełkot o wszystkim i o niczym. Dziesiątki stron to bez ładu i składu rzocane przypowieści na temat karmy, tego, że zabójstwo czy kradzież to bardzo złe rzeczy. No shit Sherlock. Do tego fejkowe oceny i recenzje.

Nie lubię wystawiać niskich ocen, ale zwykle wiążą się z książkami po które według mnie nie warto sięgać, bo z tych czy innych powodów uważam, że są słabe. 'Małe życie' słabe nie jest, mogło być książką rewelacyjną, ale...

Bardzo spodobał mi się styl autorki i kilkadziesiąt stron czytało mi się wybornie. To jak opisywała potrzebę tworzenia i wrażliwość artysty który przemierza Nowy Jork jadąc do swojej pracowni.. po prostu cudo. Zacierałam ręce z radości, że ta książka jest taka grubaśna i tyle przyjemności przede mną. Pani Yanagihara przeniosła mnie w świat młodych studentów, ich pasji, przyjaźni, miłości, sukcesów i porażek, na ulice Nowego Jorku świetnie przedstawianego oczami jego młodych i interesujących mieszkańców. A potem djupa. Zostało mi to wszystko dane by stopniowo, ale systematycznie i w tempie jednostajnie przyspieszonym mi to odebrać.

Nie wiem jak lepiej określić co się dzieje z tą książką, najbardziej mi pasuje określenie używane na anglojęzycznych forach, więc nim się posilę. Ta książka zamienia się w 'misery porn'. Ma być cierpiąco, cierpienie ma przebijać cierpienie, wiecznie go za mało, cały czas trzeba je podkręcać, zalać czytelnika (spoilery) setkami samookaleczeń i dziesiątkami pedofili.. Tylko po co? Mocniej przeżywałam cierpienia Jude'a kiedy były nakreślone w sposób dużo bardziej subtelny, z czasem rozbolały mnie zatoki (tak, od płaczu), a w końcu chyba połapałam się co tu się dzieje, późno to późno, ale uznałam to wszystko za szantaż emocjonalny wobec czytelnika i z czasem już tylko przewracałam oczami. Uznałam, że autorka idąc po najmniejszej linii oporu, waląc po głowie tragediami i wszelkimi sposobami wyciskając z czytelnika łzy chce mnie po prostu psychicznie zamęczyć. To mój główny, ale niestety nie jedyny zarzut.

Autorka wymyśliła swoją narrację i postanowiła z nią odleciec gdzie jej sie tylko podoba, fuck rachunek prawdopodobieństwa. Prawie każda postać okazuję się być gejem. Każdy z głównych bohaterów zostaje ekspertem w swojej dziedzinie, nie tylko ekspertem, ale najlepszym nowojorskim prawnikiem, rewelacyjnym architektem, jednym z najlepszych artystów jacy stąpają po tej ziemi i najpopularniejszym, najprzystojniejszym na świecie aktorem, którego kocha i publicznoścć i krytycy, gra tylko w kasowych filmach i oczywiście zdobywa oskara.. Odlatujemy. Aha, autorka tak kocha pisać o mężczyznach, że w tej grubej książce występują może ze dwie postaci kobiece. Przez występują mam na myśli to, że jedna jest czyjąś dziewczyna, a druga żoną, nie wiem czy którakolwiek z nich wypowiada więcej niż jedno zdanie.

I jeszcze jedno mnie strasznie drażniło. To NIE jest książka o przyjaźni. To książka o przyzwalaczach. Nie wiem nawet czy istnieje takie słowo, ale nic innego mi tu nie pasuje. Wszyscy w otoczeniu Jude'a skaczą nad nim jak nad małym dzieckiem i przyzwalają mu na krzywdzenie siebie, patrzą na to latami i wydaje im się, że w ten sposób pomagają. Robią to przyjaciele, zastępczy ojciec, lekarz (!!) ryzykując tym całą swoją karierę. I oni są przedstawieni jako 'ci dobrzy'. Bo w tej książce albo jest się chodzącym aniołem, albo czymś gorszym niż diabeł wcielony. Jeden JB (i jedyna JAKAŚ postać) raz powiedział co naprawdę myśli to został okrzyknięty tym złym i praktycznie wydalony z towarzystwa, kiedy to cała reszta przyczyniała się do pogarszania stanu głównego bohatera.

W przypadku tej książki nawet rozumiem wysokie oceny i zachwyty, zapowiadała się rewelacyjnie i sama bardzo chciałam się nią zachwycać, ale niestety, ja tego wszystkiego całym sercem nie kupuję.

Nie lubię wystawiać niskich ocen, ale zwykle wiążą się z książkami po które według mnie nie warto sięgać, bo z tych czy innych powodów uważam, że są słabe. 'Małe życie' słabe nie jest, mogło być książką rewelacyjną, ale...

Bardzo spodobał mi się styl autorki i kilkadziesiąt stron czytało mi się wybornie. To jak opisywała potrzebę tworzenia i wrażliwość artysty który...

Tytuł i okładka raczej zniechęcały mnie do tej książki, nasuwają skojarzenia z sektą, fanatyzmem religijnymi, satanistycznymi rytuałami etc, a takie tematy raczej mnie męczą. Ale zachęcona pozytywnymi opiniami jednak dałam się zwieść na pokuszenie i nie żałuję.

Bardzo dobry kryminał, a choć czytam ich dużo, to o większości tego napisać nie mogę. Dzieje się sporo i konkretnie od pierwszej strony do samego końca. Zbrodnie są brutalne, bohaterowie ciekawi, sprawa toczy się przejrzyście, nie trzeba co chwilę zastanawiać się kto jest kim, jak to często w tego typu książkach bywa. Nie jest to książka gdzie akcję budują pościgi i strzelanki i to kolejny plus.

Zwykle nawet w całkiem dobrych kryminałach/thrillerach zakończenie mnie trochę rozczarowuje, ale tu mi się bardzo podobało. Jest może kilka mankamentów, pewne rzeczy tak ogarnięty detektyw powinien był wybadać wcześniej (żeby nie spoilerować, jak ktoś ginie w podejrzanych okolicznościach to raczej by solidnie zbadał sprawę, a nie mówił tylko 'trochę to dziwne'), ale niech będzie, można przymknąć na to oko na rzecz ciekawego zakończenia.

Polecam, a sobie życzę, żeby następna część była co najmniej równie dobra.

Tytuł i okładka raczej zniechęcały mnie do tej książki, nasuwają skojarzenia z sektą, fanatyzmem religijnymi, satanistycznymi rytuałami etc, a takie tematy raczej mnie męczą. Ale zachęcona pozytywnymi opiniami jednak dałam się zwieść na pokuszenie i nie żałuję.

Bardzo dobry kryminał, a choć czytam ich dużo, to o większości tego napisać nie mogę. Dzieje się sporo i...