Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Córka gniewu" to ostatni tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia Imperium Osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, choć robi się już trochę przewidywalna - autorka ma tendencję do happy endów, choć potrafi po drodze uśmiercić bohaterów z pierwszego szeregu. Do tego nauczona przykładem cyklu "Owoc granatu" gdzieś podświadomie czekałam na ponowne spotkanie tytułowej córki gniewu z ukochanym i dzieckiem.
Jelena nadal trochę mnie irytowała swoim postępowaniem, choć rzeczywiście usprawiedliwia ją fakt, że była samotna i zawieszona pomiędzy dwoma światami, w których nie było dla niej miejsca i nadziei.

Niezmiennie natomiast pałam jakąś sympatią do Sokoła - ta postać bardzo się autorce udała.

Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, plastyczny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do...

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Krwawe morze" to drugi tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia Imperium Osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, choć robi się już trochę przewidywalna - autorka ma tendencję do happy endów, choć potrafi po drodze uśmiercić bohaterów z pierwszego szeregu.
Jelena trochę mnie irytowała swoim postępowaniem, z drugiej strony to typowe zachowania dla dojrzewającej nastolatki.
Niezmiennie natomiast pałam jakąś sympatią do Sokoła - ta postać bardzo się autorce udała.

Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, plastyczny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Krwawe morze" to drugi tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi...

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Cień sułtana" to pierwszy tom z trylogii osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia imperium osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, co prawda rozkręca się powoli, ale jak już nabierze rozpędu, to o rany! :) Kilka ostatnich rozdziałów dosłownie wbiło mnie w fotel; nie sądziłam, że główny bohater skrywa jeszcze tyle tajemnic. :)
Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Książki Paszyńskiej zaczynają coraz bardziej przypominać mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Cień sułtana" to pierwszy tom z trylogii osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi...

W trakcie lektury łapałam się na tym, że odczuwam potrzebę przytulenia Matthew...
Uwielbiam "Przyjaciół" od emisji pierwszego odcinka. Nie sądziłam, że przezabawny, wyluzowany Chandler ma w sobie takiego "demona", który zżera go od środka.

Matthew Perry jasno pokazuje nam, że sława, pieniądze i wianuszek kobiet wcale nie czynią życia prostszym, przyjemniejszym i pozbawionym zmartwień.

Nie wiem, czy Perry tą pozycją chciał się rozliczyć z przeszłością, wyspowiadać czy usprawiedliwić, w każdym razie wyszło szczerze, przejmująco i smutno.

Spoczywaj w pokoju, "Przyjacielu". :-(

W trakcie lektury łapałam się na tym, że odczuwam potrzebę przytulenia Matthew...
Uwielbiam "Przyjaciół" od emisji pierwszego odcinka. Nie sądziłam, że przezabawny, wyluzowany Chandler ma w sobie takiego "demona", który zżera go od środka.

Matthew Perry jasno pokazuje nam, że sława, pieniądze i wianuszek kobiet wcale nie czynią życia prostszym, przyjemniejszym i...

Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale też nie spodziewałam się wybitnego dzieła literackiego. ;)
Będąc nastolatką byłam zachwycona Britney - zazdrościłam jej umiejętności wokalnych, tanecznych i wąskiej talii. Wydawało się, że ma wszystko i jest szczęśliwa. Prawda okazała się inna - została zdradzona przez najbliższych.
Książka dopełniła obraz konfliktu, który można było śledzić w tv (na HBO go jest dobry dokument o konflikcie w rodzinie Spears).
Polecam do przeczytania, lektura zajmuje jeden wieczór.

Nie jest to literatura najwyższych lotów, ale też nie spodziewałam się wybitnego dzieła literackiego. ;)
Będąc nastolatką byłam zachwycona Britney - zazdrościłam jej umiejętności wokalnych, tanecznych i wąskiej talii. Wydawało się, że ma wszystko i jest szczęśliwa. Prawda okazała się inna - została zdradzona przez najbliższych.
Książka dopełniła obraz konfliktu, który można...

Co za uczta!
Falcones nie zawiódł, mimo, że jak sam zaznaczył na wstępie, pisał w trakcie choroby nowotworowej, co nie było dla niego łatwe.
Historia, jak to u niego, pełna wzlotów i upadków, gwałtownych zwrotów akcji i czasami wręcz jazdy na wstecznym. :)
To on swoją "Katedrą w Barcelonie" przegonił mnie tam kilka razy Ryanairem, a teraz wpuszczając do akcji Gaudiego spowodował, że ponownie mam ochotę kupić bilet. :)
Naprawdę warto przeczytać.

Co za uczta!
Falcones nie zawiódł, mimo, że jak sam zaznaczył na wstępie, pisał w trakcie choroby nowotworowej, co nie było dla niego łatwe.
Historia, jak to u niego, pełna wzlotów i upadków, gwałtownych zwrotów akcji i czasami wręcz jazdy na wstecznym. :)
To on swoją "Katedrą w Barcelonie" przegonił mnie tam kilka razy Ryanairem, a teraz wpuszczając do akcji Gaudiego...

Tatuażysta zabiera nas za mury obozu koncentracyjnego. Pomimo tak przerażających okoliczności, zakwita za murami piękna, szczera, prawdziwa miłość. ❤️

Historia na faktach.

Naprawdę, naprawdę polecam!

Tatuażysta zabiera nas za mury obozu koncentracyjnego. Pomimo tak przerażających okoliczności, zakwita za murami piękna, szczera, prawdziwa miłość. ❤️

Historia na faktach.

Naprawdę, naprawdę polecam!

Sporo nieznanych mi wcześniej faktów.
Ciekawa analiza wpływu serialu na społeczeństwo.
Moje lata 90 ❤️

Polecam!

Sporo nieznanych mi wcześniej faktów.
Ciekawa analiza wpływu serialu na społeczeństwo.
Moje lata 90 ❤️

Polecam!

Szczera, wciągająca opowieść o chłopcu, który po dziesięciu latach pracy w barwach Slitherinu trafia w normalny, mugolski świat.
Wzruszająca, zaskakująca. Brawo Tom. ❤️👏🏻

Szczera, wciągająca opowieść o chłopcu, który po dziesięciu latach pracy w barwach Slitherinu trafia w normalny, mugolski świat.
Wzruszająca, zaskakująca. Brawo Tom. ❤️👏🏻

Jestem ogromną fanką "Katedry w Barcelonie", nic więc dziwnego, że do pozycji "Dziedzice ziemi" podeszłam z dużym apetytem. :)
Książka nie rozczarowuje.
Chwilami czuć, że autor podąża znanym sobie schematem z "Katedry...", ale niespodziewanie przekierowuje akcję na zupełnie nowy tor.
Czytanie było wielką przyjemnością, polecam naprawdę każdemu, kto choć trochę interesuje się średniowieczną Katalonią.

Jestem ogromną fanką "Katedry w Barcelonie", nic więc dziwnego, że do pozycji "Dziedzice ziemi" podeszłam z dużym apetytem. :)
Książka nie rozczarowuje.
Chwilami czuć, że autor podąża znanym sobie schematem z "Katedry...", ale niespodziewanie przekierowuje akcję na zupełnie nowy tor.
Czytanie było wielką przyjemnością, polecam naprawdę każdemu, kto choć trochę interesuje...

O Marii Skłodowskiej Curie zawsze dowiadywałam się suchych, pozbytych smaczków i polotu faktów. Dzięki tej książce poznałam Marię jako kobietę z krwi i kości, pełną namiętności, ciekawości, całkowicie oddaną pracy, nauce oraz swoim dwóm niesamowitym córkom.
Wokół Marii przewijają się takie nazwiska jak choćby Einstein - byli z Albertem oddanymi przyjaciółmi.
Czytałam z ogromną przyjemnością, tym bardziej, że lektura przypadła akurat na mój urlop macierzyński, więc podczas lektury towarzyszyła mi moja mała córeczka. Kto wie, może trzymałam na rękach kolejną noblistkę? 🤷🏼‍♀️🤔♥️

O Marii Skłodowskiej Curie zawsze dowiadywałam się suchych, pozbytych smaczków i polotu faktów. Dzięki tej książce poznałam Marię jako kobietę z krwi i kości, pełną namiętności, ciekawości, całkowicie oddaną pracy, nauce oraz swoim dwóm niesamowitym córkom.
Wokół Marii przewijają się takie nazwiska jak choćby Einstein - byli z Albertem oddanymi przyjaciółmi.
Czytałam z...

Kiedyś przeczytałam artykuł, w którym autor pisał, że tylko człowiek wie na 100%jaki jest, że całe otoczenie, cała reszta odbiera nas trochę inaczej i nie ma dwóch osób, które znają nas i mają o nas identyczną opinię.
Bajarz z Marakeszu przypomniał mi o tym artykule, bo tutaj też nikt nie ma takiej samej opinii o tym, co widział. Jedno zdarzenie, dwoje cudzoziemców, a tłum opowiada o tym w totalnie odmienny sposób - i każdy mówi prawdę!
Pierwsza połowa to mordęga, walczyłam ze sobą aby nie odłożyć książki na półkę, ale czytałam opinię, że warto przebrnąć przez nudny początek. Warto! Warto dla palącego słońca na Saharze, dla podeptanych róż, dla złamanych serc.
Naprawdę polecam!

Kiedyś przeczytałam artykuł, w którym autor pisał, że tylko człowiek wie na 100%jaki jest, że całe otoczenie, cała reszta odbiera nas trochę inaczej i nie ma dwóch osób, które znają nas i mają o nas identyczną opinię.
Bajarz z Marakeszu przypomniał mi o tym artykule, bo tutaj też nikt nie ma takiej samej opinii o tym, co widział. Jedno zdarzenie, dwoje cudzoziemców, a tłum...

Za mną ponad 1000 stron z siostrami Łukowskimi. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale ostatni tom pięknie spina opowieść w całość.

Bardzo, bardzo polecam!

Za mną ponad 1000 stron z siostrami Łukowskimi. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale ostatni tom pięknie spina opowieść w całość.

Bardzo, bardzo polecam!

Bohaterowie są już dojrzali, ich życia wydają się uporządkowane, a traumy zaleczone.
Jednak duchy przeszłości dają o sobie znać, a sekrety sprzed lat doprowadzają do tragedii.
Oczywiście i w tym tomie autorka zręcznie wplata w fabułę przemiany, zgodnie z historyczną prawdą, które doprowadziły Iran do kształtu jaki znamy dzisiaj.
Pomimo, że to już trzeci tom, autorka nic a nic nie traci rozpędu.
Naprawdę polecam!

Bohaterowie są już dojrzali, ich życia wydają się uporządkowane, a traumy zaleczone.
Jednak duchy przeszłości dają o sobie znać, a sekrety sprzed lat doprowadzają do tragedii.
Oczywiście i w tym tomie autorka zręcznie wplata w fabułę przemiany, zgodnie z historyczną prawdą, które doprowadziły Iran do kształtu jaki znamy dzisiaj.
Pomimo, że to już trzeci tom, autorka nic a...

"Owoc granatu" dotyka dwóch ciekawych dla mnie tematów - próby odnalezienia swojego miejsca w świecie po koszmarze ll wojny światowej oraz przemian, które dokonały się w Iranie po 1946r.
Myślałam, że autorka uderzy w bajkowy, słodki ton i że po koszmarze Syberii siostry Łukowskie staną się bohaterkami rodem z baśni 1001 nocy. Na szczęście autorka mocno trzyma się faktów, jednocześnie nie przekolorowując swoich bohaterów.
Z przyjemnością przechodzę do lll tomu. 😍

"Owoc granatu" dotyka dwóch ciekawych dla mnie tematów - próby odnalezienia swojego miejsca w świecie po koszmarze ll wojny światowej oraz przemian, które dokonały się w Iranie po 1946r.
Myślałam, że autorka uderzy w bajkowy, słodki ton i że po koszmarze Syberii siostry Łukowskie staną się bohaterkami rodem z baśni 1001 nocy. Na szczęście autorka mocno trzyma się faktów,...

Bardzo bałam się, że "Owoc granatu" okaże się przereklamowanym bublem. Jak świetnie, że jest zupełnie odwrotnie!
Historia sióstr Łukowskich jest przejmująca, osadzona w realistycznych, wręcz namacalnych miejscach. Lekkie pióro autorki i wiarygodni bohaterowie powodują, że książkę połyka się w trzech kęsach. ;)
Jeśli lubisz przejmujące, dobrze opowiedziane historie - "Owoc granatu" jest dla Ciebie. :)

Bardzo bałam się, że "Owoc granatu" okaże się przereklamowanym bublem. Jak świetnie, że jest zupełnie odwrotnie!
Historia sióstr Łukowskich jest przejmująca, osadzona w realistycznych, wręcz namacalnych miejscach. Lekkie pióro autorki i wiarygodni bohaterowie powodują, że książkę połyka się w trzech kęsach. ;)
Jeśli lubisz przejmujące, dobrze opowiedziane historie - "Owoc...

Świetna fabuła, wyraźnie zarysowani bohaterowie, piekielna intryga z diabelskim, przeklętym psem w roli głównej i Wielki pan Sherlock Holmes górujący nad nimi wszystkimi, i sprytem, i intelektem. Bardzo, bardzo na tak! 👍🏻

Świetna fabuła, wyraźnie zarysowani bohaterowie, piekielna intryga z diabelskim, przeklętym psem w roli głównej i Wielki pan Sherlock Holmes górujący nad nimi wszystkimi, i sprytem, i intelektem. Bardzo, bardzo na tak! 👍🏻

Jakoś nie możemy się zaprzyjaźnić z drogim panem Sherlockiem...

Jakoś nie możemy się zaprzyjaźnić z drogim panem Sherlockiem...

Druga część powieści dużo ciekawsza, morderstwo "nie porywa". Oj, daleko do pani Christie!

Druga część powieści dużo ciekawsza, morderstwo "nie porywa". Oj, daleko do pani Christie!

Jakiejś wielkiej magii w tym nie ma, ale dość ciekawa opowieść o dwóch siostrach, które po mistrzowsku komplikują własne życie. :)

Jakiejś wielkiej magii w tym nie ma, ale dość ciekawa opowieść o dwóch siostrach, które po mistrzowsku komplikują własne życie. :)