Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poznałem już Tadeusza Dołęgę-Mostowicza poprzez Znachora i Profesora Wilczura. Następna poszła Prokurator Alicja Horn. Nie do końca było to to, czego się spodziewałem.
Wiele wątków, bohaterzy czasami irytujący do granic możliwości. Nijak szło mi polubić, któregokolwiek z pojawiających się bohaterów. Ciężko wypowiedzieć się głębiej bez spoilerów, ale pomysły autora są zaskakujące, choć czasami i niesmaczne.
Pogubiłem się o co konkretnie chodziło w tej książce. Mowa jest o Prokurator Alicji Horn, a nieraz czułem dominację Julki w książce. Mimo wszystko były lepsze i gorsze momenty. Takie, które sprawiały, że musiałem robić sobie przerwę kilkudniową, jak i takie że słuchanie szło żwawo.

Poznałem już Tadeusza Dołęgę-Mostowicza poprzez Znachora i Profesora Wilczura. Następna poszła Prokurator Alicja Horn. Nie do końca było to to, czego się spodziewałem.
Wiele wątków, bohaterzy czasami irytujący do granic możliwości. Nijak szło mi polubić, któregokolwiek z pojawiających się ...

Rozwiń

Zwiń

Temat ataków paniki jest bardzo mi bliski. Sięgnąłem po tę książkę spodziewając się faktycznego oddania problemu, ale również pokazania, że życie takich osób nie jest wyłącznie tym.
Nie mamy tutaj przedstawionej Alicji. Mamy pokazaną Alicję, na drugie Atak Paniki. Postać jest płytka, jakby miała być uosobieniem chodzącej choroby. Niedoinformowana część społeczeństwa właśnie tak zazwyczaj postrzega osoby borykające się z tego pokroju problemami. Ktoś kto chciałby się zaznajomić z tym problemem i sięgnąłby po tę pozycję utwierdziłby się tylko w takim przekonaniu.
Nie potrafiłem się zżyć z bohaterką, ani jej problemem. Chciałem to poczuć, a nijak nie mogłem. Doskonale znam sytuacje tam się przedstawiające, ale są one bez żadnego koloru. Nie zdziwiłbym się gdyby to były zapisane ataki paniki autorki przelane tutaj. Nie byłoby w tym nic pretensjonalnego, gdyby tylko nie większość rozdziałów to był sam opis tego, bez niczego głębszego, dziejącego się pomiędzy tymi napadami.
Może to zabrzmieć śmiesznie, ale autorka używa dziwnych opisów zapachów, takich jak ,,kołdra o zapachu szafy", ,,koszulka śmierdzi potem i półtabletką xanaxu". Osoby niezaznajomione informuję, że xaxnax nie ma zapachu, ani nie zmienia osoby go używającej.
Akcja z trzynastolatkiem to gwóźdź do trumny. Zamknąć, zapomnieć.
Agnieszka Jelonek sama przeżywając problem głównej bohaterki (na tyle książki mamy informację ,,posiada czarny pas karate w walce z nerwicą lękową") chciała może uświadomić nieświadomych, dać wsparcie tym, którzy również mają ten kłopot. Niestety moim zdaniem to książka bardziej szkodliwa, niż wspierająca.

Temat ataków paniki jest bardzo mi bliski. Sięgnąłem po tę książkę spodziewając się faktycznego oddania problemu, ale również pokazania, że życie takich osób nie jest wyłącznie tym.
Nie mamy tutaj przedstawionej Alicji. Mamy pokazaną Alicję, na drugie Atak Paniki. Postać jest płytka, jakb...

Rozwiń

Zwiń

Biorąc się za Sycylijczyka byłem pewien, że będzie on nawiązywał do filmu. Mocno się myliłem.
Cieszy mnie, że tylko pierwsza część Ojca Chrzestnego była przełożona na film. Historia Turiego Guilliano mnie wciągnęła, jego ukrywanie się, relacje. Poza tym uwielbiam to jak pisze Puzo, jego książki są moim zdaniem genialne i nie jest inaczej z tą.

Biorąc się za Sycylijczyka byłem pewien, że będzie on nawiązywał do filmu. Mocno się myliłem.
Cieszy mnie, że tylko pierwsza część Ojca Chrzestnego była przełożona na film. Historia Turiego Guilliano mnie wciągnęła, jego ukrywanie się, relacje. Poza tym uwielbiam to jak pisze Puzo, jego k...

Rozwiń

Zwiń

Podszedłem do Moby Dicka sceptycznie. Za to nieraz gdzieś się natrafiał, czy to w muzyce, czy ,,Głupcy umierają" Puzo. Wspominam o tej konkretniej książce, ponieważ to właśnie ona sprawiła, że pojawiła się myśl na sięgnięcie po pozycję Hermana Melville.
Rozdziałów mamy aż 72, niektóre są bardzo krótkie. Mnie to jakoś denerwowało, lubię jak rozdziały są na styk - nie za długie, nie za krótkie. Szkoda, że akcja nie jest zbyt wartka, za to sama fabuła jest interesująca. Postać kapitana Ahaba szczególnie mi się zapamiętała.

Podszedłem do Moby Dicka sceptycznie. Za to nieraz gdzieś się natrafiał, czy to w muzyce, czy ,,Głupcy umierają" Puzo. Wspominam o tej konkretniej książce, ponieważ to właśnie ona sprawiła, że pojawiła się myśl na sięgnięcie po pozycję Hermana Melville.
Rozdziałów mamy aż 72, niektóre...

Rozwiń

Zwiń

Jestem na rozdrożu, nie do końca pewien co myślę o tym zbiorze.
Były opowiadania, które miały element zaskoczenia, wzruszające, nudne, niezrozumiałe. Za to widać w nich pojawiającego się człowieka. Autor w ten sposób najprawdopodobniej chciał nawiązać do siebie. Widoczny jest egoizm, zatracanie się w przyjemnościach. I nie ma w tym nic pięknego.
Liczyłem na poruszenie mnie, wypływającą z słów depresję. Dostałem za to prezentację osoby, która na żywo spotkałaby się z mojej strony z zażenowaniem. Jestem jednak ciekawy jak sobie autor radzi z dłuższymi formami pisania i sięgnę jeszcze po jego książkę.
Opowiadania, które przypadły mi do gustu:
To nie żarty
Liście wiśni i czarodziejski pogwizd
Rodzinne strony
Merry Christmas
Good-bye
Opowieść śnieżnego wieczora (faworyt)

Jestem na rozdrożu, nie do końca pewien co myślę o tym zbiorze.
Były opowiadania, które miały element zaskoczenia, wzruszające, nudne, niezrozumiałe. Za to widać w nich pojawiającego się człowieka. Autor w ten sposób najprawdopodobniej chciał nawiązać do siebie. Widoczny jest egoizm, zatra...

Rozwiń

Zwiń

Niektóre wątki były interesujące, ale są poruszone teorie spiskowe, które autor przedstawia jakby były prawdą absolutną. Wszyscy zajmujący się odkrywaniem historii i obalający takowe teorie są niedoinformowani i to niedowiarki, wyłącznie Ci co w nie wierzą są super.

Niektóre wątki były interesujące, ale są poruszone teorie spiskowe, które autor przedstawia jakby były prawdą absolutną. Wszyscy zajmujący się odkrywaniem historii i obalający takowe teorie są niedoinformowani i to niedowiarki, wyłącznie Ci co w nie wierzą są super.

Lubię Pana Makłowicza, to w jaki sposób opowiada oraz tematykę. Jednak bardziej wolę to w formie materiałów wideo. Audiobook mnie wymęczył mimo tego, że byłem przekonany, że jak już to nawet sam głos autora mi to zrekompensuje. Owszem, miło było tego posłuchać, ale jednak ani trochę się nie wciągnąłem.

Lubię Pana Makłowicza, to w jaki sposób opowiada oraz tematykę. Jednak bardziej wolę to w formie materiałów wideo. Audiobook mnie wymęczył mimo tego, że byłem przekonany, że jak już to nawet sam głos autora mi to zrekompensuje. Owszem, miło było tego posłuchać, ale jednak ani trochę się ni...

Rozwiń

Zwiń