Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wstępie muszę napomknąć, że to nie jest moje pierwsze czytelnicze spotkanie z Panem Zygmuntem Miłoszewskim mimo tego, że to jest pierwsza część serii.
Czy zdarzyło się kiedyś komuś czytać serię od ostatniej części? Bo ja właśnie tak mam. Zamiast zacząć od "Uwikłania", zaczęłam od "Gniewu". Można? Można:D I raczej nie zepsuło mi to czytania. Może wiedziałam troszkę więcej co się stanie, ale to z tych wątków pobocznych, aczkolwiek nie przeszkadzało mi to:)
Wracając - Pana Miłoszewskiego u w i e l b i a m. Jego styl pisania, tajemniczość w historiach, och <3 Jak na dzień dzisiejszy jest to mój ulubiony polski autor.
"Uwikłanie" to pierwsza część z serii o prokuratorze Teodorze Szackim, który jest jednocześnie ojcem ośmioletniej Heli i (od dziesięciu lat) mężem Weroniki. Wiodą raczej spokojne, szczęśliwe życie, wiadomo - dom, praca, rodzina. No właśnie. Raczej. Nasz prokurator zaczyna w to wątpić, gdy w jego życiu - a dokładniej w jego biurze- pojawia się młoda dziennikarka Monika, która przyszła tam po informacje do gazety o jednym z najświeższych morderstw, którym zajmuje się właśnie Szacki. Od tej chwili Teo rozmyśla jakby to było, gdyby nie był teraz z Weroniką i nie mieli Heli. Czy byłby szczęśliwszy?
Takie właśnie rozmyślania rozpraszają go w prowadzeniu sprawy Henryka Telaka - mężczyzna został zamordowany podczas terapii. Podejrzanych jest kilku - terapeuta, inni uczestnicy leczenia, żona lub też ktokolwiek inny - lecz winny jest tylko jeden. Czy na pewno?
Z biegiem czasu prokurator widzi coraz więcej i odkrywa inne karty, a podejrzanych wcale nie ubywa... Mord na Telaku okazuje się być powiązany z PRL-owską rzeczywistością.

Z "Uwikłaniem" uporałam się w niecałe trzy wieczory. Teraz zostało mi już tylko "Ziarno prawdy" i serię o prokuratorze Szackim będę mogła uznać (niestety:() za zakończoną.

Na wstępie muszę napomknąć, że to nie jest moje pierwsze czytelnicze spotkanie z Panem Zygmuntem Miłoszewskim mimo tego, że to jest pierwsza część serii.
Czy zdarzyło się kiedyś komuś czytać serię od ostatniej części? Bo ja właśnie tak mam. Zamiast zacząć od "Uwikłania", zaczęłam od "Gniewu". Można? Można:D I raczej nie zepsuło mi to czytania. Może wiedziałam troszkę...

Chyba każdy zna (albo przynajmniej kojarzy) datę 11 września 2001 roku. To właśnie wtedy odbył się zamach na World Trade Center w Nowym Jorku. Wtedy też rozpoczyna się akcja książki Jill Santopolo "Światło, które utraciliśmy". Główni bohaterowie - Lucy i Gabe - poznają się patrząc na tą tragedię. Pod wpływem impulsu całują się, jednak już następnego dnia się nie spotykają . Powiedziałoby się, że to był krótki, szybki epizod, który się skończył i nikt nie będzie go wspominać. Skądże, młodzi pamiętali o sobie ciągle. Gdy spotkali się po kilku latach w kawiarni, dawne uczucie odżyło. Luce i Gabe zrozumieli, że są dla siebie pisani. Po szybko podjętej decyzji o wspólnym zamieszkaniu mieli wieść spokojne, pełne miłości życie, jednak Gabe wybrał ścieżkę kariery i wyjechał za granicę, aby spełniać się w fotografii. Dla dziewczyny był to potworny cios, po którym długo nie mogła dojść do siebie. Dopiero "do porządku" przywrócił ją Darren, z którym też później wzięła ślub i miała dzieci. Jednak to nie koniec historii Lucy i Gabe'a. Bohaterowie spotykają się jeszcze nie raz i z każdym kolejnym widzeniem utwierdzają się w tym, że ich miłość, pomimo tak długiego czasu rozłąki, jest równie mocna co przed laty, jak nie silniejsza. Dla kobiety, która ma szczęśliwą rodzinę i kochającego męża jest to bardzo trudne - spotykać się na przyjacielskiej stopie z mężczyzną, którego nadal szalenie kocha, a on odwzajemnia to uczucie.

To teraz może troszkę ode mnie...
Książka jest napisana w formie wspomnień skierowanych do Gabe'a, nie do czytelnika. (Czemu? Jak przeczytacie, to się dowiecie :)) Z początku trudno było mi się przyzwyczaić do takiej formy, ale już po jakichś 30-40 stronach było ok :)
Historia mega mnie poruszyła, chociaż na początku zdawało mi się, że taki z pozoru zwykły romans znudzi mnie w połowie i poleci na półkę. A jednak, myliłam się! :D
Książka "działała na emocje" - jednocześnie nienawidziłam Gabe'a, za to, że wyjechał, ale też kochałam (zupełnie tak jak Luce - jeśli to autorka chciała osiągnąć, to gratuluję - udało się :D).
Czytając o związku Lucy i Gabe idealnym kolorem, żeby go określić, był czerwony, soczysty i mocny, a relacja pomiędzy Lucy a Darrenem niestety była w kolorach wypłowiałych, pastelowych i nijakich.

Chyba każdy zna (albo przynajmniej kojarzy) datę 11 września 2001 roku. To właśnie wtedy odbył się zamach na World Trade Center w Nowym Jorku. Wtedy też rozpoczyna się akcja książki Jill Santopolo "Światło, które utraciliśmy". Główni bohaterowie - Lucy i Gabe - poznają się patrząc na tą tragedię. Pod wpływem impulsu całują się, jednak już następnego dnia się nie spotykają ....

Muszę się przyznać, że najpierw widziałam serial (który, swoją drogą jest świetny <3), aczkolwiek o książce Jay'a Ashera słyszałam już duuużo wcześniej (przy czytaniu innego dzieła tego autora - "Ty, ja i fejs").
I szczerze powiem, że to jest chyba jedyny przypadek, gdzie ekranizacja podobała mi się bardziej, niż książka. Jakoś w serialu było to lepiej pokazane. Co prawda, był rozbudowany o kilka wątków, których w książce nie było, ale gra aktorów i muzyka (notabene, akurat słucham jednego kawałka, który jest genialny, polecam posłuchać: https://www.youtube.com/watch?v=Jg1cQs53NjE&t=36s :)) są świetne.
Dobra, to teraz może trochę o fabule dla tych, którzy się z tym dziełem nie spotkali. Akcja trwa bodajże jeden (lub dwa?) dni. Clay Jensen znajduje pod swoimi drzwiami paczkę zaadresowaną do niego. Jednak czegoś na niej brakuje - adresu zwrotnego. Okazuje się, że to 7 kaset. Tak, takich starych kaset, których nikt już prawie nie używa, a żeby znaleźć sprzęt do odtworzenia taśm, również trzeba się postarać. Okazuje się, że są na nich nagrania Hannah, dziewczyny, która niedawno popełniła samobójstwo (i tu kolejna różnica między serialem, a książką: w serialu dziewczyna wchodzi do wanny i podcina sobie żyły, a w książce dowiadujemy się tylko, że Hannah połknęła tabletki). Każda jedna strona kasety to jeden człowiek, a zarazem jeden powód, dlaczego dziewczyna zrobiła to, co zrobiła. Taśmy dostają tylko ci, którzy się na nich znajdują. Co mógł zrobić Clay, który kochał się w niedawno zmarłej dziewczynie? Co się stało, że znalazł się na tych kasetach?
Tak właśnie przedstawia się akcja książki. Mimo, że wolę serial, szczerze polecam zapoznać się również z papierową wersją. Porusza naprawdę ważny temat i pokazuje, że musimy zwracać uwagę nawet na najdrobniejsze sygnały, które wysyła nam osoba taka jak Hannah.
Mogę jeszcze dodać, że mimo poważnego tematu, styl pisania autora jest lekki - czyta się dość szybko i przyjemnie. Jedynie do czego mogę się 'przyczepić', to jest to pierwsze przywitanie Hannah na pierwszej kasecie. Mianowicie chodzi mi o to "siema" - nie wiem, czy to wina tłumaczy, czy co, ale jakoś strasznie nie mogę znieść tego słowa, serio XD Może to wina, że najpierw oglądałam serial, a dopiero potem wzięłam się za książkę, ale główną bohaterkę "13 powodów" widzę jako taką dość poważną dziewczynę, starszą, niż jest naprawdę. Może to tylko moje zdanie, nie wiem.

Muszę się przyznać, że najpierw widziałam serial (który, swoją drogą jest świetny <3), aczkolwiek o książce Jay'a Ashera słyszałam już duuużo wcześniej (przy czytaniu innego dzieła tego autora - "Ty, ja i fejs").
I szczerze powiem, że to jest chyba jedyny przypadek, gdzie ekranizacja podobała mi się bardziej, niż książka. Jakoś w serialu było to lepiej pokazane. Co prawda,...