Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję się rozczarowana. Autorka nie zachowuje należytego naukowego obiektywizmu, powołuje się na przeprowadzone przez siebie badania ale bardzo brakuje mi tutaj porządnie opisanej metodologii i bibliografii. Ponadto ta książka wydaje mi się "za czysta", wśród badanych osób ze świecą szukać tzw. zwykłych muzułmanów, na których paradoksalnie autorka wielokrotnie powołuje się w książce-większość badanych stanowią osoby z wykształceniem wyższym, działacze społeczni czy osoby będące autorytetami religijnymi. Oczywiste jest, że tacy muzułmanie istnieją, ale bez wątpienia nie są wystarczająco reprezentatywną grupą do wysnuwania wniosków, które pojawiają się w książce. Opisywane przez autorkę kontrowersje też są dosyć mdłe, nie ma pogłębionej analizy zjawisk, tylko pobieżne przedstawienie sytuacji, a następnie dyskusji pomiędzy osobami biorącymi udział w badaniu. Podsumowując, całość wydaje mi się zbyt czysta, stronnicza, z błędami metodologicznymi i zdecydowanie nie zaspokaja mojej ciekawości związanej z islamem i asymilacją muzułmanów w Europie.

Czuję się rozczarowana. Autorka nie zachowuje należytego naukowego obiektywizmu, powołuje się na przeprowadzone przez siebie badania ale bardzo brakuje mi tutaj porządnie opisanej metodologii i bibliografii. Ponadto ta książka wydaje mi się "za czysta", wśród badanych osób ze świecą szukać tzw. zwykłych muzułmanów, na których paradoksalnie autorka wielokrotnie powołuje się...

Uwielbiam książki w których występuje motyw II wojny światowej. Ale "Szmaragdowa tablica" to kompletna porażka. Nie wytrwałam, porzuciłam po stu stronach. Język jest fatalny, dialogi kwadratowe, opisy dziecinne, a autorka by zamaskować swą nieudolność w pisaniu co jakiś czas sypie przekleństwami jak z rękawa. Bez kija nie podchodź.

Uwielbiam książki w których występuje motyw II wojny światowej. Ale "Szmaragdowa tablica" to kompletna porażka. Nie wytrwałam, porzuciłam po stu stronach. Język jest fatalny, dialogi kwadratowe, opisy dziecinne, a autorka by zamaskować swą nieudolność w pisaniu co jakiś czas sypie przekleństwami jak z rękawa. Bez kija nie podchodź.