Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam już za sobą parę pozycji od Neila Gaimana i z zaskoczeniem muszę stwierdzić, że każda z nich wyróżniała się kompletnie innym stylem, dynamiką czy specyfiką. I kiedy myślę o "Amerykańskich Bogach" - smętnej i bardzo mrocznej, prowadzonej raczej ciężką i męczącą narracją powieści, nijak ma się to do na przykład "Gwiezdnego Pyłu", który jest magiczną, piękną i moralistyczną baśnią. Jak więc jest z "Mitologią Nordycką"?
Prawdę mówiąc nie za bardzo wiedziałam z czym się spotkam zabierając się za tą pozycję. Czy będzie to suche zebranie mitów, coś dużo bardziej urozmaiconego pod względem narracji, przypominającego bardziej powieść czy może coś magicznego namaszczone specyficznym stylem autora na podstawie nordyckich wierzeń?
Niestety po przeczytaniu nie jestem w stanie stwierdzić, w którą z opcji Gaiman wpisał się najbardziej, bo może się okazać, że może w żadną z nich... "Mitologia Nordycka" w zasadzie jest zbiorem mitów, ułożonych chronologicznie, wzbogaconą o wstęp od autora oraz zapoznanie z najważniejszymi bóstwami tj.: Odyn, Thor i Loki. Nie jest jednak pod względem prowadzenia historii niczym wyjątkowym. Czasami prostota (a żeby nie powiedzieć prostactwo!) języka bywa męczące i wybijające. Poszczególne mity w połowie książki stają się powtarzalne i nie nazbyt angażujące.
Książka spełnia swoje zadanie w sferze zapoznania z panteonem bóstw, jednak nie okazuje się być fenomenem, na miarę takiego autora jakim jest Neil Gaiman. Pozycja nie zapadnie na długo w pamięci i będzie książką, do której już nie wrócę. Nie wydaję się być również najlepszym i najbogatszym źródłem wiedzy o tej kulturze. Jest dobrze przygotowaną, acz zbędną ciekawostką chyba jedynie dla fanów autora.

Mam już za sobą parę pozycji od Neila Gaimana i z zaskoczeniem muszę stwierdzić, że każda z nich wyróżniała się kompletnie innym stylem, dynamiką czy specyfiką. I kiedy myślę o "Amerykańskich Bogach" - smętnej i bardzo mrocznej, prowadzonej raczej ciężką i męczącą narracją powieści, nijak ma się to do na przykład "Gwiezdnego Pyłu", który jest magiczną, piękną i...

Jest mi bardzo przykro, że nie potrafię wystawić tej książce wyższej oceny niż marne 7/10. "Futu.re" jest genialne; pod względem stylu pisarskiego, fabuły i kreacji świata. Powieści Glukhovskiego brakuje jedynie dobrych bohaterów, przez co nie potrafię pokochać tej książki...
Już dawno nie byłam zmuszona do "przebywania" z tak denerwującą postacią jaką jest Jan Nachtigall 2T. Bohater, którego postępowania przez większość książki nie są w żadnym stopniu konsekwentne czy chociażby logiczne. Aspekt ten tyczy się również jego sympatii – Annielie. W całej, ponad 600 stronicowej książce, nie potrafię znaleźć ani jednej postaci, która by zaskarbiłaby moje uznanie, nie mówiąc już nawet o sympatii (wyjątkiem może być Basile, ale on nie żyje, jest tylko w koło wspominany…).
Po przeczytaniu już paru książek Glukhovskiego odnoszę wrażenie, że Dmitry ma problemy z kreowaniem dobrych postaci kobiecych. Mam tutaj na myśli nie tylko przedstawicielki z Futu.re – Helen, czy wspomniana wcześniej Annielie, ale również jak dla mnie bardzo słabo napisaną bohaterkę „Metro 2034” – Sashę.
Pomimo mojego zawodu w niektórych aspektach tej powieści, „Futu.re” to książka GENIALNA. Czytając tą powieść zaraz po Metrze czuć lata świetlne w stylu pisania autora. To jaki postęp poczynił w przedstawianiu świata i w opisywaniu sytuacji jest niesamowity (halo, jeśli ktoś pisze pięciostronicowy wywód na temat wind i to jest ciekawe, to już coś znaczy). Czytanie tej książki przez większość czasu było najzwyklejszą przyjemnością.
A propos budowania świata… Idealnym sposobem na wprowadzenie czytelnika w świat książki są przepiękne ilustracje. Uwielbiam, kiedy wydawnictwo czy autor dają nam możliwość do wzbogacenia naszego świata w wyobraźni. Te obrazy podobają mi się znacznie bardziej niż w Metrze. Są przejrzyste, klimatyczne i bardzo intrygujące.
Uwielbiam to jak książka została zakończona, a także, to, że jest zupełnie zamkniętą historią, o co już od dawna ciężko, no bo wiadomo trylogie i sagi są „fajne”… Piękna puenta, piękna historia, jednak niedoskonała powieść…

Jest mi bardzo przykro, że nie potrafię wystawić tej książce wyższej oceny niż marne 7/10. "Futu.re" jest genialne; pod względem stylu pisarskiego, fabuły i kreacji świata. Powieści Glukhovskiego brakuje jedynie dobrych bohaterów, przez co nie potrafię pokochać tej książki...
Już dawno nie byłam zmuszona do "przebywania" z tak denerwującą postacią jaką jest Jan Nachtigall...

Kiedy zabierałam się za tą trylogię spodziewałam się ckliwej, acz prawdziwej historii o „zakazanej” miłości dwojga, młodych mężczyzn. Czy tak jest? Tak… Ale czy o tym jest ta książka? Nie…
Dopiero czytając tom drugi zobaczyłam o czym jest ta historia. Uważam, że cały wątek homoseksualności i nierówności społecznych jest zwyczajnie tłem dla prawdziwego przekazu - AIDS.
Jak straszne to musiały być czasy dla takiej grupy? Jaka panika musiała kłębić się w tych wszystkich, niczego nieświadomych ludziach? Dzisiaj nie umiera się na wirusa HIV, jednak te trzydzieści lat temu choroba zbierała żniwo bez zastanowienia. Przerażające, brutalne, ale bardziej prawdziwe niż może się wydawać…
Takie teksty tylko pokazują jak mała „wada” w chłopaku zmienia nastawienie do niego wszystkich ludzi dookoła. Co może zrobić młody człowiek, którego rodzina najzwyczajniej o nim zapomina tylko dlatego, że jest homoseksualny? Jak oznajmić światu coś, czego nikt nie chce zaakceptować?
Piękna, i wzruszająca, a jednocześnie okrutna…

Kiedy zabierałam się za tą trylogię spodziewałam się ckliwej, acz prawdziwej historii o „zakazanej” miłości dwojga, młodych mężczyzn. Czy tak jest? Tak… Ale czy o tym jest ta książka? Nie…
Dopiero czytając tom drugi zobaczyłam o czym jest ta historia. Uważam, że cały wątek homoseksualności i nierówności społecznych jest zwyczajnie tłem dla prawdziwego przekazu - AIDS.
Jak...