Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznaję, że pierwsze spotkanie z powyższą książką Radka Raka skończyło się totalną klapą. Nie mogłam wgryźć się w świat Sofji, było zbyt dziwnie i zupełnie nie po mojemu. Odłożyłam do czasu, gdy na mojej drodze stanął audiobook i… wpadłam po uszy!

„Agla” jest doskonałą, pełną brawury i zwrotów akcji powieścią przygodową osadzoną w fantastycznym świecie, który zdaje się być idealnym odbiciem znanego nam XIX wieku. Mury magicznej uczelni, smród szarych zaułków miasta, tabuny czarownic i magów oraz mówiących zagadkami istot. Zaginiony ojciec, zawiść i tajemnicze zniknięcia, które mogą doprowadzić do politycznego przewrotu - to wszystko tworzy niepowtarzalny klimat. Dzieje się w „Agli” dużo i autor skutecznie utrzymuje uwagę czytelnika.

Główna bohaterka, Zofja Kluk jest niepokorna, buńczuczna, a przy tym delikatna i czuła. To jak Radek Rak z pełnym szacunkiem poruszał się w świecie dojrzewającej, cielesnej i pełnej emocji dziewczyny, zasługuje na pochwały. Rozterki serca, podszepty rozumu i nieunikniona konfrontacja z prawdziwym złem - „Agla” ma naprawdę wiele do zaoferowania, a sam autor włada pięknym językiem, który porusza wyobraźnie i maluje przed czytelnikiem wspaniałe obrazy. Wspominałam już o cudnie ilustrowanym wydaniu?

„Agla” skończyła się tak, że pozostaje mi tylko czekać na kontynuację. Panie Autorze, proszę nie zwlekać z pisaniem tak jak ja zwlekałam z czytaniem. Bardzo proszę!

Padło pytanie czy jest to książka młodzieżowa. I owszem, może być ale ze względu na piękną i dość odważną erotykę - raczej dla tej starszej młodzieży. Polityczna strona również zostanie lepiej zrozumiana przez nieco starszych. 33-latka bawi się na „Agli” WYBORNIE.

Ps. Kwestie Haruna (przyjaciela Sofji) czytane przez Wojciecha Chorążego to jest najprawdziwsze złoto.

Przyznaję, że pierwsze spotkanie z powyższą książką Radka Raka skończyło się totalną klapą. Nie mogłam wgryźć się w świat Sofji, było zbyt dziwnie i zupełnie nie po mojemu. Odłożyłam do czasu, gdy na mojej drodze stanął audiobook i… wpadłam po uszy!

„Agla” jest doskonałą, pełną brawury ...

Rozwiń Zwiń

„Niewidzialne miasta” to małe podróże do wyobraźni, w które zabiera nas za pośrednictwem swoich bohaterów Italo Calvino. Marco Polo, znany podróżnik dociera na dwór Kubłaj-chana i zaczyna swoją malowniczą opowieść. Opowieść o odległych i nieco bliższych miastach, którymi włada imperator. Ale to, co oczami podróżnika widzi Kubłaj-chan to przede wszystkim pobudzająca zmysły i wyobraźnię przygoda dla otwartego na nowe czytelnika.

Kolejne odwiedzane miasta mogą mieć punkty wspólne z miejscami, które znajdziemy na współczesnych mapach i od nas zależy, ile z nich rozpoznamy. Dla mnie ważne w odkrywaniu tych miejsc były pierwsze wrażenia, pierwsze spojrzenie na główny plac i tworzący miejski gwar ludzi. Odbieranie rzeczy widzialnych wieloma zmysłami, by odkryć to, co na pierwszy rzut oka zdaje się być niedostrzegalne.

„Niewidzialne miasta” to czysta przyjemność obcowania z nieskrępowaną wyobraźnią autora. Skupieniem na detalu, którym stwarza obrazy niezwykłych miejsc, ożywiając je kolorem, smakiem, zapachem czy dźwiękiem. Ten zbiór tekstów o 55 miastach to świetna przygoda, ale i możliwość spoglądania na nieznany świat w sposób czysty i nowy. Niewielkie objętości poszczególnych tekstów tworzą ciekawą i zachowującą swój charakter całość. Podział na miasta umarłe, miasta pamięci czy miasta zwiewne nie jest tu przypadkowa. Szukajcie połączeń, to sama przyjemność.

Po raz drugi i z pewnością nie ostatni Italo Calvino sprawił, że tekst był dla mnie nie tylko zapisem obrazów i emocji towarzyszących bohaterom. Jeśli cenicie sobie inne drogi języka i literatury, wybierzcie się w podróż do niewidzialnych miast. Z pewnością nie pożałujecie.

„Niewidzialne miasta” to małe podróże do wyobraźni, w które zabiera nas za pośrednictwem swoich bohaterów Italo Calvino. Marco Polo, znany podróżnik dociera na dwór Kubłaj-chana i zaczyna swoją malowniczą opowieść. Opowieść o odległych i nieco bliższych miastach, którymi włada imperator. A...

Rozwiń Zwiń

Chociaż najbardziej znany i polecany przez czytelników „Ból” Zeruyi Shalev mam na półce od lat, to właśnie „Los” wybrałam na swoje pierwsze spotkanie z autorką. Nie jest to wielki zawód, ale lekkie rozczarowanie na pewno. Dlaczego?

Tytułowy los splata życie dwóch kobiet - starszej i młodszej. Obie są matkami, obie utraciły już kogoś bliskiego. Kogoś, kto kochał i kogoś, kto sprawiał ból. Łączy je więcej niż może się na początku wydawać i dopiero spotkanie pozwoli zrozumieć im jak na losy przyszłych pokoleń wpływają nasze wybory. Jak polityka ściśle związana jest z codziennością i jak łatwo jedno może zniszczyć drugie.

„Los” doskonale portretuje skomplikowane relacje rodzinne Rachel i Atary; te zdrowe, ale i te trawione przez skrywane od lat tajemnice. Rozwiązanie wcale nie musi przynieść ulgi, co autorka zdaje się sugerować już od samego początku. Liczy się jednak przebyta droga i to, co na niej spotkamy.

Poetycki język, bardzo przemyślana i dopięta w każdym wątku konstrukcja, do bólu prawdziwi bohaterowie. Czego chcieć więcej?

Mimo tak wielu zdawałoby się doskonałych składników, końcowe wrażenia pozostają jedynie dobre. Nie zachwyciła mnie ta historia, a losy bohaterek były mi właściwie obojętne. Lekkie przebudzenie nastąpiło po dość nieoczekiwanej śmierci, ale niewiele to już było w stanie zmienić. Tak piękne zdania opisywały kompletnie nieangażujące mnie sprawy, przez co przebijałam się przez „Los” bez większej przyjemności. Mogłam porzucić, ale liczyłam na TEN moment do samego końca.

Ogromnym plusem jest tu przestawienie życia izraelskich rodzin i trudnej historii tego miejsca. Niestety, nie potrafię zachwycić się „Losem”, chociaż tak bardzo chciałam.

Chociaż najbardziej znany i polecany przez czytelników „Ból” Zeruyi Shalev mam na półce od lat, to właśnie „Los” wybrałam na swoje pierwsze spotkanie z autorką. Nie jest to wielki zawód, ale lekkie rozczarowanie na pewno. Dlaczego?

Tytułowy los splata życie dwóch kobiet - starszej i młod...

Rozwiń Zwiń

Wstręt.

Ten największy, odczuwany do siebie i budowany przez najbliższych; tych, dla których nigdy nie była wystarczająca. Ciężko bowiem docenić swoją wartość kiedy wszyscy wokół zdają się być lepsi od nas. Jeśli jesteście gotowi na prawdziwą i odczuwaną blisko pod skórą polską prozę, sięgajcie po „Wstręt” bez wahania.

Bohaterka najnowszej książki Malwiny Pająk cierpi na poważne zaburzenia odżywiania. Dla niej to jednak uwalniające i piękne, tak minimalizować swoje ciało, ograniczać je, poniżać. Izę napędza złość i niezgoda na to, co dorastając zostawia za sobą - pełen napięć i przemocy dom rodzinny, pierwszą prawdziwą miłość i dziwne lata 90. W drodze do dorosłości i odnalezienia siebie będzie gubić drogę, odwracać się od ciała, tracić kolejne szanse. I zyskiwać nowe, bo przecież nawet niewielka nadzieja daje światło.

Już w „Lukrze” autorka pokazała, że potrafi pisać i brawurowo posługiwać się językiem. „Wstręt” to potwierdza i stawia poprzeczkę jeszcze wyżej. Jest boleśnie, riposty są celne, a obrazy i smaki dobrze mi znane. Bardzo wyraźnie odmalowany patriarchat 20 lat później zamienia się w popfeminizm. Nawiązania do popkultury to dodatkowe smaczki, które z przyjemnością wyłapywałam - w końcu bohaterka jest niewiele starsza ode mnie. I chociaż nie dzielimy tego samego losu, to byłam z nią do samego końca. A może raczej nowego początku.

Polecam, jeśli jeszcze macie wątpliwości. Bo to naprawdę dobra i warta poświęconej na czytanie chwili powieść. Bardzo prawdziwa, bez wyjątku odarta z cukierkowej, słodkiej skorupki. Realne problemy jak najbardziej realnych i zwyczajnych ludzi. Potrzebowałam właśnie takiej książki, takiego świeżego spojrzenia.

TW: przemoc psychiczna, przemoc fizyczna, zaburzenia odżywiania, autoagresja, narkomania

Wstręt.

Ten największy, odczuwany do siebie i budowany przez najbliższych; tych, dla których nigdy nie była wystarczająca. Ciężko bowiem docenić swoją wartość kiedy wszyscy wokół zdają się być lepsi od nas. Jeśli jesteście gotowi na prawdziwą i odczuwaną blisko pod skórą polską prozę, si...

Rozwiń Zwiń

Moda na opowiadanie na nowo znanych już dobrze historii interesuje mnie szczególnie w połączeniu z mitami. Nie mogłam więc odmówić sobie okazji do poznania alternatywnej historii Dydony, siostry Pigmaliona i królowej bez króla na ziemiach Kartaginy.

„Eneida” Wergiliusza pieczętuje życie Dydony na pogrzebowym stosie, ale Marilu Oliva daje swojej bohaterce jeszcze jedną szansę. Jej życie gmatwa bowiem igrająca z miłością Wenus i chroniąca swą podopieczną Junona. Boginie rywalizują ze sobą, a miłość Dydony i uciekającego z płonącej Troi Eneasza zdaje się ciężarem, który kochankowie starają się zrzucić ze swoich barków. Finał tej miłosnej historii jest zaskakujący zarówno dla czytelnika, jak i samej bogini.

Nie ukrywam, że dość ciężko było mi na początku odnaleźć się w podzielonej między Dydonę, Junonę i Wenus narracji. Nie ułatwiał tego język balansujący między archaiczną stylizacją, a mową współczesną. Bardzo podobał mi się za to połączony ze znanym mitem wybieg fabularny dający przebiegłej i inteligentnej Dydonie nowe życie i przedstawiony w bardzo obrazowy rodzącej się matczynej miłości.

Na półce z odkurzoną mitologią znalazłam więc pozycję dobrą, chociaż nie zachwycającą. Między nużącymi opowieściami Eneasza zabrakło mi miejsca na samą Dydonę i dopiero druga połowa książki (odbiegająca od mitu) pozwoliła mi czerpać przyjemność z lektury „Eneidy”. Otwartym zdaje się pytanie czy postać Eneasza była tak jednoznacznie zła czy może taką rolę wybrała mu Marilu Oliva.

Moda na opowiadanie na nowo znanych już dobrze historii interesuje mnie szczególnie w połączeniu z mitami. Nie mogłam więc odmówić sobie okazji do poznania alternatywnej historii Dydony, siostry Pigmaliona i królowej bez króla na ziemiach Kartaginy.

„Eneida” Wergiliusza pieczętuje życie ...

Rozwiń Zwiń