Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(Disclaimer: filmu nie oglądałem)
Książka opisuje głośną swego czasu sprawę jednego z ostatnich pojedynków sądowych we Francji, który odbył się pod koniec XIV wieku (ostatni we Francji miał miejsce w XVI wieku). Jean de Carrouges zażądał tego rodzaju próby by udowodnić winę swojego rywala i dawnego przyjaciela, Jacquesa Le Gris, który miał napaść i zgwałcić jego żonę, Marguerite. Pomimo bycia w niekorzystnej sytuacji (de Carrouges jako podrzędny rycerz bez "pleców" z opinią człowieka wybuchowego i prowadzącego spory z rywalem), Parlament paryski przychylił się do jego wniosku i wydał zgodę na przeprowadzenie pojedynku. Ten ostatecznie zakończył się śmiercią Le Grisa, któremu w ten sposób "udowodniono" nie tylko winę zgwałcenia Marguerite, ale również krzywoprzysięstwo.
Autor przedstawia nie tylko historię zbrodni, procesu i pojedynku, ale również tło epoki oraz sylwetki osób zamieszanych w całą historię. Sytuacja rycerstwa normandzkiego, kobiet z warstw wyższych (zwłaszcza w sytuacji takiej jak Marguerite), wojny Francji z Anglią, średniowieczne sądownictwo i inne są pokazane w sposób dość barwny i przystępny również dla osób, które nie wiedzą wiele o tej epoce. Jakichś szczególnie rażących błędów nie widziałem, ale pewien niepokój wzbudziło we mnie stwierdzenie autora, na początku, że gdy źródła milczały na jakiś temat, korzystał z własnej inwencji. Ktoś może uznać, że jestem przeczulony, ale dla mnie jest to zawsze sygnał ostrzegawczy. Tym bardziej, że w niektórych fragmentach pojawiają się niemal fabularyzowane wstawki, a sposób prowadzenia przypisów pozostawia trochę do życzenia.
Mimo to, myślę że jest to książka warta przeczytania, zwłaszcza przez osoby zainteresowane średniowieczem.

(Disclaimer: filmu nie oglądałem)
Książka opisuje głośną swego czasu sprawę jednego z ostatnich pojedynków sądowych we Francji, który odbył się pod koniec XIV wieku (ostatni we Francji miał miejsce w XVI wieku). Jean de Carrouges zażądał tego rodzaju próby by udowodnić winę swojego rywala ...

Rozwiń Zwiń

Mangowa adaptacja jednej z najstarszych (jeśli nie najstarszej) powieści w historii. Z uwagi na objętość pierwowzoru autorzy zdecydowali się na przedstawienie jedynie wybranych fragmentów z całego życia głównego bohatera, księcia Genjiego, od jego narodzin aż po śmierć. "Książę Promienisty" jest mężczyzną idealnym - urodziwy, utalentowany, wzór ogłady, stylu i manier, łatwo zjednujący sobie innych. Jest również kobieciarzem, który raz po raz uwodzi kolejne kobiety, z jednymi nawiązując trwalsze relacje, z innymi nie, ale wiele z tych "podbojów" miewa później swoje konsekwencje.
Ciężko mówić tu o typowej fabule - bardziej są to sceny z życia głównego bohatera. Cześć postaci zostaje na dłużej, jednak inne pojawiają się i znikają. Łatwo się w tym zalewie imion pogubić, dlatego dobrze, że na początku zamieszczone jest swego rodzaju dramatis personae. Przy czytaniu trzeba mieć z tyłu głowy, że manga powstała na podstawie dzieła mającego z tysiąc lat (w dodatku z zupełnie innego kręgu kulturowego), więc cześć zachowań arystokracji z okresu Heian może być dla współczesnego czytelnika dziwna czy niekomfortowa (np. uprowadzenie i grooming 10-letniej Murasaki, która później zostaje żona Genjiego). Co do samej kreski, to jest na wysokim poziomie. Manga jest ładna i widać w niej nawiązania do dawnego malarstwa japońskiego, którym zwoje "Opowieści" były często zdobione.
Nie jest to może najlepsza manga jaką czytałem w życiu, ale na pewno nie żałuję lektury. Jeśli ktoś jest zainteresowany tematem, ale nie czuje się na siłach, żeby brać się za powieść (ja na pewno się nie czuję :v) to myślę, że ta wersja będzie dobrym wprowadzeniem.

Mangowa adaptacja jednej z najstarszych (jeśli nie najstarszej) powieści w historii. Z uwagi na objętość pierwowzoru autorzy zdecydowali się na przedstawienie jedynie wybranych fragmentów z całego życia głównego bohatera, księcia Genjiego, od jego narodzin aż po śmierć. "Książę Promienisty...

Rozwiń Zwiń

Właśnie skończyłem i muszę przyznać, że jak na debiut to jest to naprawdę solidna książka.

Rok Pański 1633. Wielka wojna między katolikami a protestantami trwa w najlepsze. Ostatnie wielkie zwycięstwo Szwedów pod Lützen budzi niepokój w sercach katolickich książąt. Mówi się, że Gustaw Adolf Waza ma na swoich usługach straszliwe, czarnoksięskie moce, a wraz z nastaniem wiosny ma ruszyć na południe, by rozprawić się z cesarzem. W takich okolicznościach poznajemy jedną z dwóch głównych postaci - Katarzynę von Besserer. Młoda szlachcianka, z uwagi na swoje niezwykłe umiejętności, zostaje zmuszona do ucieczki w towarzystwie najemników przed papieskimi inkwizytorami z zakonu dominikanów. Obiecano jej schronienie w niderlandzkiej Lejdzie, jednak żeby tam dotrzeć będzie musiała się przedostać przez wyniszczony wojną kraj. Drugim bohaterem jest dominikanin, Dominik Erquicia, który wypełnia misję znalezienia magicznych tekstów. A przynajmniej próbuje, bo raz po raz wpada w różne tarapaty.

Raczej nikogo nie zdziwi, że zbitka "wojna trzydziestoletnia" i "fantasy" mnie od razu zainteresowała i wciągnęła. Książka nie jest szczególnie długa (niecałe 300 stron) i czyta się całkiem szybko. Postaci są raczej typowe jak na ten rodzaj fantastyki, ale nie razi to jakoś szczególnie. Zaciekawiły mnie ich losy i chętnie przewracałem strony, żeby dowiedzieć się co będzie z nimi dalej. Tempo zaczęło trochę za bardzo gnać pod koniec, ale nie było źle. Co do zgodności historycznej jest dobrze i nie wyłapałem jakichś wyraźnych błędów (oczywiście magii i historii alternatywnej nie liczę). Ogółem jest to solidna historia i dobry debiut, chociaż porównania do "Trylogii Husyckiej" nieco nad wyrost :v

Mi się podobało i będę czekał na kolejny tom. Jeśli ktoś szuka niezłego historycznego fantasy, myślę że można sięgnąć

Właśnie skończyłem i muszę przyznać, że jak na debiut to jest to naprawdę solidna książka.

Rok Pański 1633. Wielka wojna między katolikami a protestantami trwa w najlepsze. Ostatnie wielkie zwycięstwo Szwedów pod Lützen budzi niepokój w sercach katolickich książąt. Mówi się, że Gustaw Ado...

Rozwiń Zwiń

Jeżeli ktoś potrzebuje kolejnej książki typu "ciepły kocyk", nie musi już dłużej szukać, bo ta nada się idealnie.

Hatoko (Poppo dla znajomych) dziedziczy po swojej babci sklep papierniczy w Kamakurze, a razem z nim zawód zawodowej pisarki listów. Kondolencje, list zrywający relacje, życzenia na różne okoliczności, czy nawet list z zaświatów - dla naszej bohaterki nie ma zleceń niemożliwych. Podchodzi do nich poważnie, a do każdego specjalnie dobiera materiał pisarski, przyrządy, kolory, styl - wszystko ma swoją symbolikę i znaczenie. W międzyczasie Poppo przedstawia swoje życie w Kamakurze - ludzi, których poznaje, miejsca, które odwiedza czy potrawy, którymi się raczy. Momentami przywodzi to na myśl przewodnik, ale w dobrym znaczeniu. Z czasem poznajemy też więcej przeszłości bohaterki i jej relacji z Mistrzynią (jak określa swoją babcię). Im bliżej końca tym więcej wzruszeń, a w paru miejscach poleciały mi łzy (no shame, no regrets).

Podsumowując, naprawdę comfy książka, która jednocześnie nie popada w przesadę czy przesłodzenie. Aż troszkę żałuję, że przeczytałem ją tak szybko, bo zdecydowanie pasuje do nieśpiesznego delektowania się. Tak czy tak, zdecydowanie polecam i trafia do mojej tegorocznej topki

Jeżeli ktoś potrzebuje kolejnej książki typu "ciepły kocyk", nie musi już dłużej szukać, bo ta nada się idealnie.

Hatoko (Poppo dla znajomych) dziedziczy po swojej babci sklep papierniczy w Kamakurze, a razem z nim zawód zawodowej pisarki listów. Kondolencje, list zrywający rela...

Rozwiń Zwiń

Co ja właśnie przeczytałem?

Może zacznę od pozytywów: jest krótka i czyta się szybko, przez co nie zmarnowałem na nią dużo czasu.

To teraz cała reszta. Książka (książeczka) ma opowiadać historię Thomasa Müntzera, niemieckiego radykalnego reformatora i jednego z przywódców wojen chłopskich, a także podobnych ruchów religijnych i anty-feudalnych. Robi to jednak dość powierzchownie i od samego początku z błędami i przeinaczeniami historycznymi, np.: jego ojciec nie został stracony (dawno obalona legenda), a jego wczesne życie raczej nie było obrazem nędzy, zwłaszcza biorąc pod uwagę późniejszą długą edukację; miesza postać Wata Tylera z Johnem Tylerem z późniejszych przekazów i jako powód przyłączenia się Wata do rebelii podaje zabicie poborcy podatkowego za gwałt na jego córce (w przekazie poborca miał zajrzeć jej pod spódnicę, żeby sprawdzić czy jest dojrzała = można nałożyć podatek); sama śmierć Tylera jest bardzo udramatyzowana, a skutki rebelii wyolbrzymione - zginęło nie kilkanaście tysięcy, a kilka tysięcy + wbrew temu co pisze autor, podatek, który był przyczyną rewolty, został dość szybko zniesiony; dalej twierdzi, że Müntzera nie obchodziły dysputy teologiczne i że odwoływał się do opinii publicznej - wręcz przeciwnie, jego poglądy wynikały właśnie z dogłębnych rozważań teologicznych. Tyle wyłapałem na szybko bez głębszego szukania. Błędy i przełamania historyczne zawsze mnie denerwują, ale tym bardziej boli potraktowanie tych tematów tak powierzchownie, bo w rzeczywistości są naprawdę ciekawe. Tymczasem więcej informacji dostarczają nawet artykuły na angielskiej Wikipedii. Ogółem całość czyta się jak słaby faktograficznie, nadmiernie emocjonalny esej o Müntzerze i (nie wiem czy to był zamiar autora) o populizmie. Momentami miałem wrażenie, że Vuillard próbuje wytknąć i wyśmiać tego typu ruchy, ale w tekście zdecydowanie stoi po stronie zbuntowanych. I tu kolejny problem - czy to esej? Nowela? Powieść historyczna? Widziałem, że reklamowania była jako to ostatnie, długością raczej to drugie, ale brak w tym typowej fabuły czy czegokolwiek co przypomina prozę. Nie wiem, naprawdę.

Podsumowując, podszedłem do niej bez żadnych oczekiwań (słyszałem że Booker, ale niewiele mi to mówi) i się mocno rozczarowałem. Odradzam, a gdyby nie fakt, że jest taka krótka, to pewnie by trafiła do odrzutów.

Co ja właśnie przeczytałem?

Może zacznę od pozytywów: jest krótka i czyta się szybko, przez co nie zmarnowałem na nią dużo czasu.

To teraz cała reszta. Książka (książeczka) ma opowiadać historię Thomasa Müntzera, niemieckiego radykalnego reformatora i jednego z przywódców wojen chłopskic...

Rozwiń Zwiń

Kolejny, ale na pewno nie ostatni w tym roku tytuł związany z historią kulinariów. Tym razem Francja i Włochy późnego średniowiecza.

Zespół autorski przybliża czytelnikom świat królewskich, książęcych i mieszczańskich uczt. Jak sami zauważają i podkreślają, jest to kuchnia zdecydowanie "wysoka", ponieważ żaden kuchmistrz nie zaprzątał sobie głowy zwyczajami żywieniowymi gminu (chociaż niektóre potrawy mogły trafić na stoły bogatszych chłopów). W pierwszej części książki wyjaśniają i wymieniają źródła, z których czerpali przepisy - poczesne miejsce zajmują wśród nich "Libro de Arte Coquinaria" mistrza Martino (XV-wiecznej gwiazdy kulinarnej i kucharza m.in. patriarchy Akwilei) czy "Le Ménagier de Paris" anonimowego mieszczanina paryskiego (który, będąc mężczyzną dojrzałym, postanowiłem stworzyć poradnik prowadzenia gospodarstwa domowego dla swojej młodej żony). Tutaj również opisują zwyczaje kulinarne poszczególnych grup społecznych (chociaż głównie tych wyższych), średniowiecznych Włoch i Francji, a także ówczesne poglądy na temat żywienia, techniki, wyposażenie kuchni, itd. (Np. sporym zaskoczeniem było dla mnie jak dużą rolę odgrywały migdały, a zwłaszcza mleko migdałowe). Pierwszą część kończą wyjaśnienia na temat doboru i ułożenia przepisów, porady praktyczne oraz to, jak zespół autorski do tego wszystkiego doszedł. Nie są to bowiem suche, wrzucone 1 do 1 fragmenty manuskryptów, ale zaadaptowane przepisy, które autorzy wielokrotnie testowali w praktyce, nie tylko na sobie, ale również na innych osobach.

Druga część książki to właśnie lista 150 (i kilku) przepisów na najróżniejsze potrawy. Każdemu towarzyszy odpowiedni fragment ze źródła - zarówno tekst oryginalny, jak i jego tłumaczenie. Po nim autorzy załączają wskazówki praktyczne, dodatkowe wyjaśnienia, albo ciekawostki na temat jednego ze składników, samej potrawy lub dzieła, z którego pochodzi. Na końcu dostajemy uwspółcześniony, odtworzony przepis ze znanymi nam miarami i instrukcjami. Niektóre przepisy są bardzo skomplikowane i ich odtworzenie w domowej kuchni może stanowić wyzwanie, jednak inne wydają się być na tyle łatwe, że nawet niedzielny kucharz sobie z nimi poradzi. Sporo potraw bazuje na mięsie - najróżniejsze polewki, zupy, pieczyste, ryby - ale dzięki znaczeniu postu ścisłego znajdą się tam również propozycje, które zadowolą też osoby na diecie wegetariańskiej, a nawet wegańskiej.

Jeżeli kogoś w jakimkolwiek stopniu interesuje historia kulinariów, zdecydowanie polecam. Nawet jeśli ktoś nie ma zacięcia do gotowania, to i tak dowie się z tej książki wielu ciekawostek na temat kuchni średniowiecznej. Tylko ostrzegam, lepiej nie czytać na pusty żołądek, bo burczenie w brzuchu może rozpraszać przy lekturze :v

Kolejny, ale na pewno nie ostatni w tym roku tytuł związany z historią kulinariów. Tym razem Francja i Włochy późnego średniowiecza.

Zespół autorski przybliża czytelnikom świat królewskich, książęcych i mieszczańskich uczt. Jak sami zauważają i podkreślają, jest to kuchnia zdecydowanie &q...

Rozwiń Zwiń

Względnie niedługa, ale treściwa książka o pionierach i legendach branży, którzy często wynosili (i wciąż wynoszą) rozrywkę elektroniczną do rangi sztuki.

Autor przedstawia sylwetki 24 twórców (w 20 rozdziałach), którzy mieli wielki wpływ na świat gier komputerowych. Od "Ojca gier wideo", Ralpha Baera, przez Shigeru Miyamoto, Robertę Williams, Sida Meiera, Hideo Kojimę, braci Houser, na Ericu Barone (od Stardew Valley) kończąc. Każdy rozdział przedstawia krótki życiorys bohaterów oraz to w jaki sposób trafili do branży growej. Byli wśród nich i młodociani zapaleńcy tworzący w zaciszu swoich sypialni, ludzie z przypadku, którzy nigdy wcześniej nie grali w gry, niespełnieni filmowcy czy profesjonaliści. Ich historie i doświadczenia się różnią, podobnie jak filozofie, które im przyświecały. Dla jednych tworzenie było spełnieniem dziecięcych marzeń, dla innych liczyła się wolność dawana graczom, a jeszcze inni skupiali się na opowiedzeniu historii. Dodatkowo pomiędzy rozdziałami znajdują się osie czasu z ciekawostkami na temat gier wideo, poszczególnych gatunków czy motywów.

Książka mi się podobała, chociaż sporo informacji poznałem wcześniej (bycie graczem jednak zobowiązuje), ale mimo to dowiedziałem się też trochę nowych rzeczy. Autor zrobił dobry research, a przede wszystkim udało mu się to dobrze opowiedzieć. Na pochwałę zasługuje też wydawnictwo - książka jest solidnie wydana i zwyczajnie ładna. Mam nadzieję, że Kluska zdecyduje się na kontynuację, bo jest jeszcze wiele historii związanych z grami do opowiedzenia.

Jeśli ktoś jest jakimś hardcorowcem jeśli chodzi o gry, to może się nie dowiedzieć wiele nowego, ale młodszym czy niedzielnym graczom mogę śmiało polecić. Czyta się szybko i przyjemnie, a przy okazji można się co nieco dowiedzieć o chyba najprężniej rozwijającym się dziale rozrywki.

Względnie niedługa, ale treściwa książka o pionierach i legendach branży, którzy często wynosili (i wciąż wynoszą) rozrywkę elektroniczną do rangi sztuki.

Autor przedstawia sylwetki 24 twórców (w 20 rozdziałach), którzy mieli wielki wpływ na świat gier komputerowych. Od "Ojca gier wi...

Rozwiń Zwiń

Drugi tom w serii "Niesamowitnicy" Wydawnictwa IX, tym razem autorstwa zapomnianego Jana Huskowskiego, który, poza karierą literacką, dokonał morderstwa i trafił do zakładu dla obłąkanych. W tym tomiku mniej jest grozy i niesamowitości pochodzenia nadprzyrodzonego, a więcej wynikających z natury i zachowań ludzkich. Opowiadania są dość krótkie i, niestety, jak dla mnie raczej średnie i słabe. Mniej tu faktycznej niesamowitości (z wyjątkami), a więcej gadania o wyższości woli i prób "natchnionego" uzasadnienia tego (mocno widać wpływy filozofów typu Nietschego i Schopenhauera, a także problemów psychicznych autora). Jest kilka dobrych tekstów, ale to mniejszość.
Gdyby ktoś chciał sprawdzić, to na stronie wydawnictwa jest darmowy ebook, ale ja osobiście raczej nie polecam, chyba że kogoś bardzo ciekawią zapomniani pisarze tego typu.

Drugi tom w serii "Niesamowitnicy" Wydawnictwa IX, tym razem autorstwa zapomnianego Jana Huskowskiego, który, poza karierą literacką, dokonał morderstwa i trafił do zakładu dla obłąkanych. W tym tomiku mniej jest grozy i niesamowitości pochodzenia nadprzyrodzonego, a więcej wynik...

Rozwiń Zwiń

Kolejny tomik opowieści niesamowitych rodem z Japonii od wydawnictwa Kirin, tym razem autora z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku.

Pewnego bardzo śnieżnego, marcowego dnia, samozwańczy kapłan świątyni Sei'a zaprasza swoich znajomych do siebie w ważnej sprawie. Jak się okazuje na miejscu, postanowił urządzić wieczorek opowiadania niezwykłych historii. Początkowo z lekkimi oporami, goście zaczynają dzielić się różnymi opowieściami. Historia nawiązująca do tytułowej "zielonej/niebieskiej żaby", o dziwnie związanym ze sobą rodzeństwie, o tajemniczej małpiej masce, o nawiedzonej studni... Opowiadający wyjaśniają skąd znają daną opowieść, z jakiego okresu ona pochodzi (od orkesu Heian aż po czasy współczesne autorowi), a w niektórych wypadkach starają się znaleźć wyjaśnienie zdarzeń, czy to rzeczywiste czy nadprzyrodzone. W początkowych tekstach pojawiają się jeszcze komentarze kapłana, jednak późniejsze funkcjonują jak osobne teksty, połączone jedynie pierwszymi zdaniami. Zbiór nie ma podsumowania ani konkluzji i kończy się na 12. opowiadaniu.

Okamoto wyraźnie nawiązuje do pochodzącej z okresu Edo rozrywki hyakumonogatari kaidankai - nocnym spotkaniu podczas którego opowiadano kaidany (opowieści niesamowite/z dreszczykiem). O tym z resztą traktuje przedmowa Adrianny Wosińskiej, która przybliża zarówno życie i twórczość autora, jak i inspiracje stojące za tym tomikiem. Historie zawarte w zbiorze nie są złe i czytało mi się je całkiem przyjemnie, ale jednak wypadają bardziej blado w porównaniu do bardzo dobrego "Ayashi" Miyuki Miyabe. Mniej w nich grozy, a więcej niesamowitości, inspirowanej historią i tradycjami Japonii i Chin (chociaż w jednym znalazło się nawet miejsce dla istoty wampirycznej). Dodatkowym plusem są piękne ilustracje tytułowe i kaligrafia autorstwa Joanny Zakrzewskiej do każdego opowiadania.

Mimo wszystko mi się podobało i jestem skłonny polecić ją osobom zainteresowanym literaturą niesamowitą i Japonią.

Kolejny tomik opowieści niesamowitych rodem z Japonii od wydawnictwa Kirin, tym razem autora z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku.

Pewnego bardzo śnieżnego, marcowego dnia, samozwańczy kapłan świątyni Sei'a zaprasza swoich znajomych do siebie w ważnej sprawie. Jak się okazuje na miejsc...

Rozwiń Zwiń

To kolejna książka, o której za dużo nie napiszę w obawie przed niezamierzonym spoilerowaniem :v Wciągnęła mnie od razu i przez nią prawie przegapiłem swoją stację. Jeżeli ktoś lubi zabawy czasem i nie przeraża go wizja książki będącej w połowie listami, to brać i czytać od razu, a już na pewno nie czytać recenzji, żeby sobie nie popsuć niczego. Zdecydowanie polecam

To kolejna książka, o której za dużo nie napiszę w obawie przed niezamierzonym spoilerowaniem :v Wciągnęła mnie od razu i przez nią prawie przegapiłem swoją stację. Jeżeli ktoś lubi zabawy czasem i nie przeraża go wizja książki będącej w połowie listami, to brać i czytać od razu, a już na ...

Rozwiń Zwiń