Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która zachwyciła ludzi na całym świecie i zawładnęła sercami wielu. "Wyciskacz łez". Okrzyknięta absolutnym arcydziełem, poruszająca ważne zagadnienia i zmuszająca do szukania odpowiedzi na istotne pytania.
Przyszła pora, by sięgnąć wreszcie po tę pozycję i zgłębić tajemnicę jej fenomenu. Jednakże po lekturze nie uzyskałam odpowiedzi na pewne, być może dość błahe, pytanie...
Dlaczego?
Dlaczego jest tak wychwalana? Jakimi czarami posługuje się ta ksiażka, że rozkochała w sobie miliony ludzi?
Fabuła, a przynajmniej jej ogólny zarys, jest chyba wszystkim znany, więc można od razu przejść do najistotniejszych kwestii.
Największym mankamentem jest dla mnie, o dziwo wielokrotnie wychwalany, styl autora. Wydaje się być taki... lakoniczny. Suchy. Bezbarwny. Narracja ogranicza się tutaj właściwie tylko do poinformowania, jaką czynność wykonała bohaterka. I nic. Zero emocji. Dopiero pod koniec jakby autor zreflektował się, że coś tam o wnętrzu Hazel wypadałoby napisać. Do tego szczątkowe opisy otoczenia, które zamiast budować nastrój, po prostu są - jeśli w danej scenie w ogóle się pojawiły.
Tak, wiem, często oszczędny i prosty język niesie w sobie więcej treści, niż bogate, kwieciste słownictwo. Oczywiście, zgadzam się. Ale tylko wówczas, kiedy autor naprawdę umie się nim posługiwać (odsyłam do Markusa Zusaka). W tej książce niestety wyszło to nijako - choć przyznaję, że parę scen naprawdę autorowi się udało (vide wieczór niszczenia pucharów czy wspólna gra Hazel i Isaaca po pewnym bolesnym wydarzeniu; tutaj faktycznie rzekomy brak emocji w narracji i dialogach najlepiej te emocje oddawał).
Teraz bohaterowie. Isaac wyszedł chyba najciekawiej, Gus też całkiem nieźle, ale Hazel przez większość czasu nie daje nam po prostu do siebie dostępu. A niby narracja pierwszoosobowa...
Fabuła też nie jest szczególnie porywająca. Zakochanie się w przystojnym chłopaku, w dodatku od pierwszego wejrzenia - choć oddaję autorowi sprawiedliwość, że nie zrobił z tego cukierkowej papki - a zaraz potem wspólna, wymarzona podróż do Amsterdamu. Nie za szybko aby? Natomiast cały wątek z van Houtenem wydał mi się przejaskrawiony i naciągany.
Jednak żeby nie było, że umiem tylko narzekać, to muszę przyznać, że pomimo wszystkich powyższych mankamentów książkę czyta się szybko i gładko, bez zachwytów co prawda, ale i bez szczególnej przykrości. Zgrabnie zostały wplecione w fabułę rozważania filozoficzne, co prawda nie zawsze szczególnie odkrywcze, ale jednak. W dodatku wyjątkowo ciekawie zostało przedstawione podejście chorych do swoich problemów. Nie rozczulają się nad sobą, potrafią żartować z kłopotów, którymi los ich obdarzył; nie lekceważą ich, ale starają się z nimi żyć i traktują z odpowiednim dystansem.
Książka nie jest bynajmniej zła, wnosi jakąś treść, wydaje się dość oryginalna na tle dzisiejszych młodzieżówek. Na pewno jest lepsza niż kolejna paranormalna opowieść o miłości z wampirem w roli głównej. Niemniej jednak pozostaje dla mnie powieścią na granicy przeciętnej i dobrej, ze zmarnowanym potencjałem.

Książka, która zachwyciła ludzi na całym świecie i zawładnęła sercami wielu. "Wyciskacz łez". Okrzyknięta absolutnym arcydziełem, poruszająca ważne zagadnienia i zmuszająca do szukania odpowiedzi na istotne pytania.
Przyszła pora, by sięgnąć wreszcie po tę pozycję i zgłębić tajemnicę jej fenomenu. Jednakże po lekturze nie uzyskałam odpowiedzi na pewne, być może dość błahe,...

Marzenia są wpisane w ludzką naturę, stanowią jej nieodłączny element. Czymże byłoby życie bez pragnień i aspiracji? Przecież one pozwalają nam się rozwijać, czynią naszą egzystencję czymś pięknym i ekscytującym zarazem. Są swoistym motorem twórczym.
Co jednak, gdy pewne pragnienie jest niemożliwe do zrealizowania? Co się stanie, kiedy jakaś tęsknota nie potrafi znaleźć ujścia i coraz mocniej nurtuje naszą duszę, nie opuszczając ani na moment?
Poznajcie opowieść o chłopcu, który nade wszystko pragnął latać.
O młodym człowieku, który kochał ptaki.
O Ptaśku - który uwierzył, że jest jednym z nich.
Poznajcie również Ala, na zewnątrz „twardziela”, a w środku wrażliwego człowieka, który przeżył koszmar na froncie, a teraz ze wszystkich sił stara się nawiązać kontakt ze starym przyjacielem. Przywołując wspomnienia, usiłuje przebić się poprzez jego szaleństwo i wydobyć niegdysiejszego towarzysza ze skorupy ptaka, w którą tamten sam się przyoblekł.
Każdy z bohaterów opowiada nam o swojej przeszłości. W miarę czytania lektury coraz bardziej zagłębiamy się w ich historię, przeżycia i przemyślenia, dzięki czemu łatwiej przychodzi zrozumienie ich postępowania.
Al wraz ze swoim sarkazmem i bezczelnością jest bez wątpienia ciekawym bohaterem, ale moje serce zawojował bezkonkurencyjnie Ptasiek. Gdy opowiadał o swoich kanarkach, czuć było w tych opisach prawdziwą pasję. Jego miłość do ptaków nie była ze strony autora potraktowana po macoszemu ani wymuszona – przeciwnie, sprawiała wrażenie wyjątkowo autentycznej. Natomiast etapy powolnego popadania w obłęd wręcz nie pozwalały oderwać się od książki, tak że coraz bardziej się w nich zatracałam.
Co mnie jednak najbardziej poruszyło, to zamykający książkę dialog, a w szczególności to ostatnie tchnące optymizmem zdanie. Naprawdę, mało które zakończenie jest w stanie tak głęboko zagnieździć się w moim sercu.
Zachęcam każdego, kto tego jeszcze nie uczynił, do zapoznania się z historią człowieka, którego dusza była jednak ptakiem.

Marzenia są wpisane w ludzką naturę, stanowią jej nieodłączny element. Czymże byłoby życie bez pragnień i aspiracji? Przecież one pozwalają nam się rozwijać, czynią naszą egzystencję czymś pięknym i ekscytującym zarazem. Są swoistym motorem twórczym.
Co jednak, gdy pewne pragnienie jest niemożliwe do zrealizowania? Co się stanie, kiedy jakaś tęsknota nie potrafi znaleźć...

Zestawienie „papierowi bohaterowie” zwykliśmy używać w znaczeniu niepochlebnym, negatywnym. Taka postać to ktoś nieskomplikowany, bez wyrazu, nierealistyczny.
Cóż za absurdalne określenie!
Funke udowadnia nam, że ci prawdziwi papierowi bohaterowie, którzy zrodzili się z białych kartek, czarnego tuszu i wyobraźni autora; ci, w których wykreowanie została włożona dusza i serce, nie są ani nieciekawi, ani tym bardziej płytcy. Oni zadają kłam tej definicji. W tej książce, w „Atramentowym sercu”, są postaciami prawdziwymi w każdym calu, z krwi i kości – i to w dosłownym tych słów znaczeniu. Tu zaczynają żyć własnym życiem.
Wystarczy do tego tylko głos zdolny wywołać ich ze świata liter i przenieść do naszego.
Dwunastoletnią Meggie zajmuje się tylko Mo, jej ojciec i introligator. Matka zniknęła z ich domu dziewięć lat temu w tajemniczych okolicznościach. Dziewczynka jednak nie odczuwa jej braku, wystarcza jej czuły i kochający tata oraz… książki. Całe góry książek, które zapełniają każde miejsce w mieszkaniu, czekające tylko na to, by zabrać ją w niezwykłą podróż. Jednak spokój jej świata burzy niespodziewane pojawienie się tajemniczego jegomościa o jakże dziwnym imieniu – Smolipalucha. Przynosi on ze sobą wieści, które poważnie niepokoją Mo. Tak rozpoczyna się niezwykła przygoda, w którą zamieszany jest ten osobliwy przybysz z towarzyszącą mu rogatą kuną, niezwykły, skrywany dotąd talent introligatora, tajemnica zniknięcia matki Meggie, parę nieprzyjemnych i niebezpiecznych jegomości, a przede wszystkim pewna książka…
Kiedy dwa lata temu wzięłam się za tę pozycję, niemal od razu mnie oczarowała. Rozpoczynając od pięknej okładki, przechodząc przez rozpoczynające każdy rozdział motta w postaci rozmaitych cytatów, a kończąc na samej treści. Funke stworzyła fascynującą powieść, pisaną prostym, lecz bynajmniej nie ubogim językiem, przesyconą miłością człowieka do książek, o intrygującej fabule i cudownych bohaterach, których nie sposób nie polubić.
Mo – miłośnik książek, a przy tym kochający i oddany ojciec. Elinor w roli dość ekscentrycznej starej panny, zapalonej bibliofilki. Smolpialuch, połykacz ognia, rozdarty między poczuciem powinności a marzeniem palącym jego duszę. Okrutny, niezwykle przesądny, oddany swemu panu Basta, do którego mimo niewątpliwie negatywnej roli szybko zapałałam sympatią. A to tylko niektórzy z niezwykłych bohaterów tej książki.
Czy kogokolwiek z wymienionego grona można nazwać „papierowym”?

Zestawienie „papierowi bohaterowie” zwykliśmy używać w znaczeniu niepochlebnym, negatywnym. Taka postać to ktoś nieskomplikowany, bez wyrazu, nierealistyczny.
Cóż za absurdalne określenie!
Funke udowadnia nam, że ci prawdziwi papierowi bohaterowie, którzy zrodzili się z białych kartek, czarnego tuszu i wyobraźni autora; ci, w których wykreowanie została włożona dusza i...