Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam książkę, która jest bardzo przeciętnym thrillerem z niezłym zakończeniem. Na finał też miałam zamiar psioczyć znużona nawarstwieniem motywów i ciągłą dezorientacją bohaterki, ale Freida McFadden dodała epilog, dzięki któremu po raz pierwszy uśmiechnęłam się z uznaniem. Mamy zatem do czynienia z opowieścią opartą na dobrym pomyśle, rozwiniętą w dość irytujący sposób i uratowaną nutką zaskoczenia w końcowych rozdziałach.

Podobają mi się opowieści sięgające po wydarzenia sprzed lat, wpływające na obecną sytuację. Dostałam to w "Skazanym", który cofa bohaterkę do traumatycznych przeżyć sprzed jednastu lat. Jednak sama akcja, zarówno uprzednia jak i współczesna, zbudowana jest na absurdach, których nie usprawiedliwia nawet nastoletni wiek bohaterów ani naiwność Brooke. To ona właśnie, matka i dyplomowana pielęgniarka, jest najsłabszym ogniwem opowieści. Jej mentalność wiecznej dziewczynki, ufnej i pozostającej w nieustannym konflikcie z własnymi myślami sprawia, że z rozdziału na rozdział, coraz bardziej przestajemy jej współczuć.
Trzeba jednak przyznać, że autorka ma dar takiego pisania, że pomimo zniechęcenia, książka jest "samograjem" - czyta się ją z niezwykłą lekkością, w wakacyjnym tempie, uwalniając umysł od nadmiernego wysiłku. Czy to zaleta? W leniwym, urlopowym okresie, z pewnością tak.

Irytująca bohaterka i jej mało wyraziści partnerzy sprawiają, że thriller, który ciekawi powrotem do miejsca tragedii, pracą w więzieniu, rozdarciem pomiędzy uczuciami a mglistymi wspomnieniami, staje się płaski i niestety daleko mu do trzymania w napięciu. Jednak jeśli szuka się opowieści niewymagającej i sprawnie poprowadzonej, "Skazany" może okazać się dobrym wyborem. Ja pozostaję gdzieś pośrodku, wahając się pomiędzy lekkością pióra a pospolitością postaci, miedzy dobrym pomysłem a mało ciekawą realizacją.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona

Przeczytałam książkę, która jest bardzo przeciętnym thrillerem z niezłym zakończeniem. Na finał też miałam zamiar psioczyć znużona nawarstwieniem motywów i ciągłą dezorientacją bohaterki, ale Freida McFadden dodała epilog, dzięki któremu po raz pierwszy uśmiechnęłam się z uznaniem. Mamy zatem do czynienia z opowieścią opartą na dobrym pomyśle, rozwiniętą w dość irytujący...

To nie jest pierwszy smaczny przewodnik, jaki przygotował Bartek Kieżun, ale dziwnym trafem, jest pierwszym który trafił w moje ręce. Po "Neapolu. Łakomym okiem" z pewnością sięgnę po poprzednie. A skąd ten zapał?
Obcowanie z tą książką jest niezwykle przyjemnym doświadczeniem, jako że można łączyć czytanie ze słuchaniem, oglądanie niebanalnych zdjęć ze smakowaniem, zdobywanie wiedzy z zabawą w przenoszenie włoskich smaków na własny stół.

Nigdy nie byłam w Neapolu, ale swobodnie i z humorem zaprezentowane miasto wciąga nas tutaj w swoje granice, oddziałując na każdy niemal zmysł. Jeśli historia, to złożona z ciekawostek, prezentująca niezwykłe miejsca i osoby. Jeśli jedzenie, to tradycyjne, często uliczne i oczywiście bardzo włoskie, z królową pizzą na czele. Na dodatek każdy rozdział zaczyna się mapką i oznaczeniem omawianych miejsc, zaś kończy piosenką. I wierzcie mi, warto umilić sobie czytanie lub słuchanie audiobooka (świetnie zrealizowanego!) wyszukując piosenki w necie.

Fantastyczna podróż pełna niespodzianek w postaci ciut przerażających katakumb, zdjęć bardziej ulicznych, mniej turystycznych, zachwytu miastem i kuchnią ale też zabawnych opowieści sięgających po kochliwe królowe, zakony i starożytne biblioteki z dość kontrowersyjnymi zbiorami.
Dla miłośników wydeptywania nowych ścieżek w znanych destynacjach, historii spoza podręczników, muzyki melancholijnej i bardzo rozrywkowej - byle włoskiej!, kuchni pysznej i nie tylko makaronowej. I dla każdego, kto szuka w czytaniu przyjemnej, smacznej i poprawiającej nastrój zabawy w podróżowanie. Polecam gorąco.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Buchmann

To nie jest pierwszy smaczny przewodnik, jaki przygotował Bartek Kieżun, ale dziwnym trafem, jest pierwszym który trafił w moje ręce. Po "Neapolu. Łakomym okiem" z pewnością sięgnę po poprzednie. A skąd ten zapał?
Obcowanie z tą książką jest niezwykle przyjemnym doświadczeniem, jako że można łączyć czytanie ze słuchaniem, oglądanie niebanalnych zdjęć ze smakowaniem,...

Dziwnie rozpoczyna się tę lekturę balansując pomiędzy świeżą żałobą i rodzinnymi przetasowaniami, a bardzo szczegółowymi opisami sportów rakietowych, ze squashem w roli głównej. Dodatkową, niejasną początkowo kwestią, jest miszmasz genetyczny rodziny. Wiele tu słów o Indiach przełożonych na potrawy i stroje, jest Pakistan (sama nie wiem czy traktowany pochlebnie czy wręcz przeciwnie), rzecz natomiast dzieje się w Edynburgu i Londynie, które, jak wiemy, są obecnie miejscami multikulturowymi. Mamy więc rodzinę o sportowych tradycjach, ojca i trzy córki oraz wspierającego wujka i uroczego chłopca. No i mamy korty na Western Lane.

Autorka pisze prosto, zaskakując chwilowymi ucieczkami w świat wyobraźni. Ona przywołuje zmarłą matkę i żonę, zamyka umysł zdolnej dziewczyny w skupionej grze światła i cienia, odpowiada za coraz mniej spójne współbrzmienie sióstr. Nagle opisy ze świata sportu stają się idealnie dopasowane do rywalizacji dziewcząt, nagle świat domowej ciszy przekłada się na brak pośpiechu w trakcie gry. Te przełożenia światów są najmocniejszą stroną lektury, która skupia się na porażkach i zwycięstwach zarówno w kwestiach rodzinnych jak i sportowych.

Bywają u Chetny Maroo momenty poruszające, wzruszające i zaskakujące zakazami dyktowanymi przez kulturę. Całość jednak była dla mnie niewystarczająco emocjonalna, zbyt rozproszona. Boli żałoba prowadząca do trudnych decyzji i domniemanego szaleństwa, jednak nie sądzę bym miała zapamiętać książkę jako wyjątkową. Niemniej, trzeba przyznać autorce, że w innowacyjny sposób przeprowadza nas przez dorastanie, stratę i walkę o miejsce w hierarchii rodzinnej.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Cyranka

Dziwnie rozpoczyna się tę lekturę balansując pomiędzy świeżą żałobą i rodzinnymi przetasowaniami, a bardzo szczegółowymi opisami sportów rakietowych, ze squashem w roli głównej. Dodatkową, niejasną początkowo kwestią, jest miszmasz genetyczny rodziny. Wiele tu słów o Indiach przełożonych na potrawy i stroje, jest Pakistan (sama nie wiem czy traktowany pochlebnie czy wręcz...

Z szerokiej gamy sensacji, lubię czasem wybrać energiczny thriller polityczny lub szpiegowski albo i warbooka obfitującego w krwawe potyczki. Jeśli chodzi o "Tranzyt" Piotra Kościelnego, to zapewnia on wszystkie wspomniane formy, dodając do smaku alternatywną, choć niestety wcale nie fantastyczną, wersję wydarzeń.

Autor cofa się do lat 2015-16, przygląda ówczesnej scenie politycznej i, bazując na doświadczeniu ostatnich lat, układa wydarzenia, które mogły nastąpić na skutek napływu ogromnej fali uchodźców na tereny Europy. Rozdziela akcję na wiele krajów, sięga także za ocean, a przewodnią myślą stają się motywacje, jakimi kierują się władcy świata muzułmańskiego i przyczajonej w przedziwny sposób Rosji.
Kotłuje się w świecie na skutek konfliktów, a z Wiekiej Brytanii zmierzać ma właśnie na wschód niebezpieczny transport radioaktywnych odpadów. To niedobra pora na delikatną operację, którą ktoś może chcieć zakłócić lub wykorzystać. Chaos nie sprzyja utrzymaniu spokoju więc należy sięgnąć po grupy szybkiego reagowania, komandosów, także po asów wywiadu, którzy muszą nieco zmienić kierunek i sposób działania.

"Tranzyt" jest przesycony akcją, szybkimi decyzjami i jeszcze szybszymi reakcjami na niezwykle zmienną sytuację. Ale Kościelny nie byłby sobą, gdyby w tę plątaninę terroru i niepokoju nie wrzucił pierwiastka ludzkiego. Mamy więc relacje rodzinne, sympatię dla wrogiego kraju, skrajne poglądy na temat decyzji politycznych, niespodziewaną życzliwość i strach - o bliskich, o siebie, o przyszłość. Na Polskę patrzymy z obawą, chcemy ratować ją przed kleszczami, które zawsze mają niebezpieczną wschodnią szczękę i zupełnie nieobliczalną, nową stronę zachodnią. Najbliżej czujemy się związani z polskimi bohaterkami, choć zdajemy sobie sprawę, że kibicować musimy wszystkim, którzy zmagają się z zabójcami.

To jedna z tych lektury, które nie dają czasu na oddech, które spinają nas w oczekiwaniu na finał odwlekany przez kokejne zwroty akcji, ataki i nieudane próby obrony. Wojna zagląda do okien Europy sprzed dekady, a my, czytając kolejne rozdziały, coraz bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, jak bardzo prawdopodobny mógł być i nadal jest scenariusz "Tranzytu".
Wizja wykreowana przez autora jest porażająca. Pytanie brzmi, czy czytając o rozgrywkach toczących się w Bejrucie i Moskwie, śledząc rozlew krwi w Paryżu i Berlinie, niemal słysząc strzały i wybuchy we Wrocławiu i Brukseli, bliżsi jesteśmy fikcji czy prawdopodobnych realiów. Jest się w co wczytać, co przemyśleć i czym żyć.

Pozostaje życzyć autorowi i nam wszystkim, by wydarzenia opisane w książce na zawsze zostały w sferze wyobraźni. A tymczasem polecam lekturę, która zapewnia znacznie więcej niż akcję przesyconą pędem i intensywnością działań. Tutaj świat, jego religie i narody, przywódcy i zwykli mieszkańcy nabierają zupełnie innych barw. A pozornie chodziło tylko o to, by pociąg dotarł na Syberię...

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Skarpa Warszawska

Z szerokiej gamy sensacji, lubię czasem wybrać energiczny thriller polityczny lub szpiegowski albo i warbooka obfitującego w krwawe potyczki. Jeśli chodzi o "Tranzyt" Piotra Kościelnego, to zapewnia on wszystkie wspomniane formy, dodając do smaku alternatywną, choć niestety wcale nie fantastyczną, wersję wydarzeń.

Autor cofa się do lat 2015-16, przygląda ówczesnej scenie...

Kiedy przebiegłam wzrokiem kilka opinii o książce, odniosłam wrażenie, że czytano ją zbyt pobieżnie, zakładając, że będzie kolejną prostą i naiwną opowieścią ze wschodnich krajów. Owszem, to jedna z tych popularnych ostatnio, azjatyckich historii, które mają za zadanie otulić nas ciepłym językiem i gloryfikacją dobroci, spokoju i pielęgnowanych uczuć. Jednak "Kuchnia książek" ma do zaoferowania znacznie więcej.

Jedna życiowa decyzja, wyrosła ze wspomnień o ukochanej babci sprawiła, że w małej wiosce powstał kompleks mający karmić i zapewniać miejsce do delektowania się strawą. Ale karmić ma nie jedzeniem, lecz spokojem wypływającym z mądrych książek, zaś delektować należy się pięknym słowem, otoczeniem sprzyjającym tworzeniu i przemianami, jakie zachodzą w człowieku pod wpływem rozmów, spotkań i refleksji. Tak, to typowa tematyka azjatyckich opowieści, niemniej tutaj, każda historia która przywiodła bohaterów do niezwykłego miejsca, ma głębokie dno i cały wachlarz odcieni.

Kim Jee Hye znalazła miejsce dla zaprezentowania kultury koreańskiej i obalenia cukierkowego mitu, jaki serwują nam popularne seriale czy krzykliwe, kolorowe nagłówki. Korea ma tutaj dwa oblicza. Oprócz wspomnianego, pięknego obrazka, dostajemy ból dorastania w świecie wymagań, trud dostosowania się do społeczeństwa ogarniętego pędem i pracoholizmem, konieczność przebywania w rodzinach i grupach, które gardzą subtelnością i stawaniem uczuć czy emocji ponad stereotypami idealnego pracownika lub dziecka. Sztucznie kreowany świat wymusza na bohaterów kłamstwa, porzucanie marzeń i tkwienie w miejscu, które odbiera indywidualizm. Nic dziwnego, że często salwują się ucieczką w megalomanię lub walkę, znikają albo wpadają w depresyjny stupor.

Każda z części poświęcona jest innej osobie, z których każda wywodzi się z innego środowiska, każda obrała inną drogę, każda zmaga się z inną trudnością. Dla nich wszystkich autorka szuka rozwiązań w pięknie literatury. A przekrój wspominanych lektur jest imponujący. Od filozofii koreańskiej po popularne powieści ze światowych rynków, od "Ani z Zielonego Wzgórza" i "Małego księcia", po Murakamiego i "Gdzie śpiewają raki". Nad nami unoszą się świetliki i dźwięki muzyki - koreański pop ściga się z uroczym "Over the Rainbow", jazz miesza się ze śpiewanymi chórem przebojami.

"Kuchnia książek" jest jednocześnie wspaniałym przewodnikiem po Seulu i miejscach, w których Koreańczycy kształcą się lub spędzają drobinki wolnego czasu. Doskonała praca tłumaczki - Marty Niewiadomskiej, poszerza naszą wiedzę dzięki rozbudowanym przypisom, prezentującym zarówno miejsca, jak i tradycję kraju. Każda wspomniana potrawa jest tutaj dokładnie rozpisana a każda dzielnica dostaje zwięzłą charakterystykę. Czytając o psychice, przemierzamy także miejsca. Zagłębiając się w rozmowy, rozumiemy co kieruje bohaterami.

To książka spisana z prostotą ale zdaniami, które zatrzymują nas w zamyśleniu lub zachwycie. Bieda i sława wlewają się w dusze szerokimi opowieściami, mało tu zaś rwanych dialogów, które często moralizują truizmami w podobnych lekturach.
Sporo za mną magicznych powieści azjatyckich, ale ta wydaje mi się mądrzejsza i bardziej wartościowa niż większość poprzednich. Nie tyle przekazanymi prawdami o tym co cenne, bo to pozostaje niezmienne we wschodniej filizofii przełożonej na popularne powieści. Raczej tym, że autorka i tłumaczka wraz z opowieścią o bohaterach i ich przemianie, opowiedziały nam także o kraju w każdym jego aspekcie, nie uciekając od tematów wyjątkowo trudnych i niepopularnych w miejscach, które dbają o wykreowany, idealny obraz.
Polecam, to było miłe, urocze ale i bardzo pouczające doświadczenie.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Czarna Owca.

Kiedy przebiegłam wzrokiem kilka opinii o książce, odniosłam wrażenie, że czytano ją zbyt pobieżnie, zakładając, że będzie kolejną prostą i naiwną opowieścią ze wschodnich krajów. Owszem, to jedna z tych popularnych ostatnio, azjatyckich historii, które mają za zadanie otulić nas ciepłym językiem i gloryfikacją dobroci, spokoju i pielęgnowanych uczuć. Jednak "Kuchnia...

Ta książka jest inna od typowych obyczajowych powieści. Choć spisana przystępnym językiem i skoncentrowana na codzienności, ma do zaoferowania niezwykle ważne przemyślenia dotyczące wolności wyboru i życia poza ustalonymi normami społecznymi. Bohaterki są tutaj odległe od stereotypu, a ich wybory życiowe kłócą się z powszechnie wypowiadanymi opiniami o roli kobiety w społeczeństwie.

Emilia, pod koniec dziewiętnastego wieku musi zmierzyć się z nieczułością i kłamstwem, małżeństwem będącym jedynie umową i skandalem, jaki wywołać musiał rozwód w czasach rodzącej się dopiero emancypacji. Żyjąca w prl-owskich czasach Iwona musi stawić czoła światu, który nie uznaje związków innych od uświęconych tradycją i opartych na stałym podziale na mężów i żony. Sandra, choć żyje współcześnie, potrzebuje sporo odwagi i odporności psychicznej by sprzeciwić się ustalonej społecznie roli kobiety jaką jest macierzyństwo.

Trzy opowieści składają się na bunt wobec zastałych poglądów, które albo każą kobiecie pokornie znosić brak miłości i zainteresowania ze strony męża albo sprzeciwiają się uczuciom odbiegającym od konserwatywnych zasad. Żeby wyjść zwycięsko z walki o sterowanie własnym życiem bohaterki muszą poświęcić dobre imię, przychylność rodziny, czasem także pracę i spokój. Na szczęście Natasza Socha widzi sens w upartej obronie obranych przez nie dróg.

Książka spisana jest w formie trzech części, które łączy tylko jeden przedmiot - symboliczny ale też potraktowany w sposób podkreślający odmienność bohaterek. Ciekawie wybrzmiewają rozpoczynające rozdziały teksty - fragmenty pamiętnika, cytaty z mądrych pisarek, listy do ukochanej lub wypowiedzi kobiet, mierzących się z ostracyzmem społecznym. Całość czyta się z przyjemnością, mocno kibicując kobiecej wolności i walce, jaką często trzeba stoczyć, by zacząć decydować o samej sobie.
Dobra, mądra książka, która uczy tolerancji, objaśnia świat wymykający się stereotypom i budzi nadzieję na to, że kiedyś nikogo nie będzie bulwersowało podążanie ścieżkami równoległymi do tych najmocniej wydeptanych. Warto przeczytać, polecam.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Literackim

Ta książka jest inna od typowych obyczajowych powieści. Choć spisana przystępnym językiem i skoncentrowana na codzienności, ma do zaoferowania niezwykle ważne przemyślenia dotyczące wolności wyboru i życia poza ustalonymi normami społecznymi. Bohaterki są tutaj odległe od stereotypu, a ich wybory życiowe kłócą się z powszechnie wypowiadanymi opiniami o roli kobiety w...

Ta książka przedziwnie na mnie oddziaływała. Zapisałam w niej mnóstwo komentarzy, zaznaczyłam wiele ważnych zdań, ale nie potrafiłam emocjonalnie zjednoczyć się z bohaterką. Zauważałam ogrom aspektów dotyczących kobiecości i bardzo przeze mnie lubianą 'amerykańskość' przekazu, ale bywały momenty, w których czułam się niezwykle zmęczona chaosem dygresyjnym. Przyciągała mnie kolejnymi etapami walki o wolność i uporządkowanie myśli, a jednak musiałam ją wyjątkowo często odkładać. Finalnie, mam poczucie obcowania z lekturą dobrą, mocną, zaangażowaną i jednocześnie trudną do przyswojenia.

Autobiograficzna opowieść Claire Vaye Watkins łamie stereotypy. Tam, gdzie większość ludzi znajduje ukojenie - w stabilizacji życiowej, sukcesie, unormowaniu codziennością - bohaterka zderza się z depresją wywołaną odwróceniem znanego jej świata. Wyrusza więc w drogę powrotną do traum i szaleństwa, do uzależnień i dojrzewania odartego z literackiej łagodności. Zderza się z umarłymi miłościami, z rodzinnymi korzeniami, które gniły w kontakcie z grupą Masona i psychiką matki dręczonej samobójczymi myślami. Zasiada przy stole z wspomnieniem dzikich namiętności podrasowanych narkotykami, żal i pretensje kładzie na jednym talerzu z poczuciem powrotu do znienawidzonego, a jednak tak dobrze znanego.

Szaleńcza ucieczka w miejsce, do którego miała nigdy nie wracać obfituje we wspomnienia nie tylko osobiste ale i te, które przybliżają nam społeczne aspekty życia na pustyni. Nevada, Las Vegas, krainy dzikiego prawa i atomowych poligonów dostają tutaj szansę na przeklinanie zła świata i ludzi. Wyzierają z treści kwestie klimatyczne, walka o prawa i pomoc dla rdzennych mieszkańców i poczucie winy białych osadników. Analizie poddane jest także pokolenie Oregon Trail, stojące pomiędzy goryczą wcześniej urodzonych i technologicznym spojrzeniem na świat milenialsów. Rozmowy toczą się na multum tematów - od literatury, przez przyjaźń i siostrzaną miłość, aż po różne postrzeganie samostanowienia.

W świecie został mąż i maleńka córeczka, a bohaterka szuka siebie w samej sobie - tej obecnej, złaknionej wolności i nieograniczonej normami miłości, oraz w tej starej, której, jak się przekonuje, nie umie odrzucić. Może by uciec trzeba wrócić, może by osiąść trzeba budować na starych ruinach, może by spiłować "zęby kobiecości" trzeba je wydalić wraz z akceptacją noszonego w sobie żalu i gniewu...

To na pewno książka skłaniająca do refleksji i rozmowy ze sobą na temat życiowych wyborów. Z pewnością niesie też wiele odkryć dotyczących konkretnego miejsca na ziemi i specyfiki życia na nim wiedzionego. Niemniej styl często wyrzuca nas z toru uważnej obserwacji, a tempo zmian nie sprzyja współodczuwaniu. Za zbędne uważam też nastoletnie listy matki, które wprawdzie dają poczucie dziedziczenia pewnych prawd, ale odstają od mocnej, intensywnej narracji.
Był to ciekawie spędzony czas i z pewnością nie żałuję sięgnięcia po książkę. Ale polecić mogę ją tylko z powściągliwością i podkreślając, że nie jest to lektura łatwa, sprawia wręcz wrażenie sinusoidalnej pod względem jakości i przyciągania uwagi. Odkryć z pewnością warto.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Czarnym. Brawurowy przekład: Kaja Gucio.

Ta książka przedziwnie na mnie oddziaływała. Zapisałam w niej mnóstwo komentarzy, zaznaczyłam wiele ważnych zdań, ale nie potrafiłam emocjonalnie zjednoczyć się z bohaterką. Zauważałam ogrom aspektów dotyczących kobiecości i bardzo przeze mnie lubianą 'amerykańskość' przekazu, ale bywały momenty, w których czułam się niezwykle zmęczona chaosem dygresyjnym. Przyciągała mnie...

Pomiędzy silnym stresem a obłędem istnieje bardzo cienka granica. Czasem paranoiczne zachowania budzi nagromadzenie małych problemów, którym pojedynczo dzielnie stawilibyśmy czoła. Czasem wpadamy w szał po jednym słowie, które rozrywa napięte od dawna nerwy. A czasem obłęd nie istnieje, staje się wymówką albo środkiem do osiągnięcia celu. Szaleństwo budzi się z chorych ambicji lub niemocy, ze strachu lub potężnej potrzeby władzy. Znika po wymierzeniu sprawiedliwości lub na zawsze tkwi w głowie, gotowe na kolejny wybuch.

Książka Macieja Klimarczyka ponownie dowodzi jego profesjonalizmu w kwestiach psychologicznych i talentu do budowania sensacji na zawikłanych relacjach. "Prokuratorka" bowiem nie należy do prostych kryminałów, które wiodą nas śladami zbrodni czy oszustwa. Owszem, zaczynamy od konfliktu i trupa ale kierunki, jakie przybiera akcja mogą śmiało przywodzić na myśl thriller, zarówno polityczny jak i psychologiczny.

Układy i brudy typowe dla politycznych szczytów wypchną bohaterkę poza Bydgoszcz ale nie poza zainteresowanie bardzo nietypową sprawą, określaną dla wygody "samobójstwem rozszerzonym". Coś tutaj mocno zgrzyta, pomiędzy szpitalem psychiatrycznym a ministerstwem istnieje przedziwna kooperacja, niewygodne osoby usuwa się z pola bitwy.
Także w Pucku, który stał się miejscem zesłania Alicji, wszystko jest małomiasteczkowe, poza szemranymi powiązaniami i umowami spisywanymi w sposób naginający prawo. Komuś bardzo nie na rękę jest odwaga i dociekliwość prokuratorki, tym bardziej, że może ona liczyć na pomoc ze strony specjalistów od prawa i medycyny.

Porażające są w tej książce priorytety. Dla władzy można zabić, oszukać, skazać na cierpienie najbliższe osoby. Można preparować dokumenty, rozbijać związki, umywać ręce kosztem podwładnych. Dla władzy kłamią media, rodzice wykorzystują dzieci a lekarze pacjentów. To jeszcze jedna książka budząca gniew i niesmak prawdą o tym, jak bezbronny jest zwykły obywatel, nawet pracujący w państwowej instytucji, w zderzeniu z manipulacjami, którymi posługują się ludzie pozbawieni skrupułów w dążeniu do najwyższych stanowisk.

To, co pozwala głębiej odetchnąć to niewątpliwa siła przyjaźni i lojalności. Czasem poddawane są one próbom, czasem się potykają i mylą w osądach ale trwają i w ostatecznym starciu zwierają szyki. Mogą to być wieloletnie relacje, czasem zupełnie nowe znajomości - zawsze jednak trwają we wspieraniu się w chwili próby. To pocieszające, choć i tak lektura pozostawia nas z niesmakiem i wątpliwościami co do tego, czy ktokolwiek jest w stanie wyrwać się ze szponów politycznych kłamstw i gróźb. Tak, one z pewnością prowadzić mogą do obłędu.
Bardzo dobra, przemyślana książka, która i nas powinna postawić w stan czujności. Polecam.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Literackim

Pomiędzy silnym stresem a obłędem istnieje bardzo cienka granica. Czasem paranoiczne zachowania budzi nagromadzenie małych problemów, którym pojedynczo dzielnie stawilibyśmy czoła. Czasem wpadamy w szał po jednym słowie, które rozrywa napięte od dawna nerwy. A czasem obłęd nie istnieje, staje się wymówką albo środkiem do osiągnięcia celu. Szaleństwo budzi się z chorych...

Tytuł zawiera dwa słowa: sztuka i złodziej. O ile pierwsze nie pozostawia wątpliwości, kierując nasze kroki ku muzeom, galeriom, kościołom i innym 'miejscom zamieszkania' dzieł cenionych artystów, o tyle drugie słowo wymaga pewnych dopowiedzeń. Stéphane Breitwieser z pewnością kradł - bezczelnie, namiętnie i nagminnie, czasem wręcz hurtowo ale gdy spojrzeć na jego motywację, pojawia się sławne powiedzenie "to skomplikowane".

Opowieść "Złodziej sztuki", będąca rezultatem dziesięcioletniej pracy, na którą składały się wywiady, reportaże, mnóstwo spotkań i jeszcze więcej przeczytanych książek, jest życiorysem osoby, którą nazywano rozpuszczonym bachorem, niedojrzałym maminsynkiem, introwertycznym maniakiem ale też dżentelmenem wśród złodziei i obsesyjnym wielbicielem piękna. Wraz ze swoją partnerką, Breitwieser przeniósł na poddasze niepozornego domu matki artefakty o wartości około dwóch miliardów dolarów. Kradł bo mógł, bo uważał muzea za miejsca nieodpowiednie do kontemplacji sztuki, bo wreszcie, owładnięty był nieokiełznanym poczuciem posiadania rzeczy, które wywoływały w nim niezwykły dreszcz, nazywany czasem syndromem Stendhala. Chce się po tej lekturze powtórzyć za jednym z detektywów: "Nie popieram, ale rozumiem."

Chłopak, którego wychował miłośnik sztuki, który potem porzucił rodzinę zabierając ze sobą otaczające ją skarby. Młody człowiek, który znalazł rozumiejącą wspólniczkę w ukochanej kobiecie. Złodziej, który na tle innych przestępców wyróżniał się ubóstwem i niezaspokojoną potrzebą kolekcjonowania. Gdzieś utracił poczucie moralności, gdzieś też stracił panowanie nad ilością i jakością przywłaszczanych rzeczy, nie znał poczucia winy i święcie wierzył w sens tego, co robił.
Autor przytacza mnóstwo opinii na temat jego zaburzeń, a my zostajemy w rozdarciu pomiędzy ewidentną winą złodzieja a pasją, która często nie zna opanowania i moralnych granic.

Michael Finkel opisuje setki kradzieży, które z pewnością można nazwać szalonymi, bezczelnymi, nawet prostackimi. Dokonywane w biały dzień, często składające się z wielu eksponatów, bazujące na rozkręcaniu śrubek i rozszczelnianiu gablot aż po wyrzucanie zdobyczy przez okno. Brzmi kuriozalnie, ale takie są fakty. Bez gwałtu i przemocy, śmiałe, oparte na przekonaniu o "niewidzialności" dla kamer i ludzi, wydają się momentami niemal groteskowe, przy czym, nigdy nie służyły zbiciu majątku. Służyły tylko jednemu celowi - przemieszczeniu obiektów zachwytu pod własny dach.

Autor uzupełnia opowieść wieloma dygresjami na temat innych przypadków kradzieży uznawanych za dalekie od typowości. Sięga po sprawę Miny Lisy i inne medialne rabunki, opisuje też bibliomaniaków opóźniających wielkie biblioteki. Znajduje miejsce na szczegółowy opis działania jak i na psychologiczny rys trzech głównych postaci - Stéphane'a, jego dziewczyny i matki. Opisuje wpadki, działania specjalnych oddziałów policji, skupia się na rozprawach i mentalnych zawiłościach umysłu ogarniętego obsesją. Całość czyta się więc niczym opowieść łotrzykowską, wspartą ogromną wiedzą i analizą porównawczą. Wypieki na twarzy, niedowierzanie, mieszane uczucia, pogarda i podziw towarzyszą nam na niemal każdej stronie. A gdy finalnie dowiadujemy się, co stało się z ogromnym zbiorem, oczy rozszerzają się w zdumieniu.

"Złodziej sztuki" to niezwykle sprawny reportaż rozwinięty o dialogi i zdobiony wkładką ze zdjęciami niektórych skradzionych dzieł. Z pewnością potrafi zaciekawić i zaskoczyć, często skłania do zadawania pytań o bezpieczeństwo wystawianych dzieł, dostarcza informacji o świecie sztuki, opisuje człowieka, którego nie sposób łatwo sklasyfikować. Świetna rzecz dla miłośników sztuki i dla tych, których interesują abdurdalne niemal zachowania związane z "pożądaniem piękna i niebezpieczną obsesją". Polecam, zdecydowanie warto przeczytać.

Katarzyna
współpraca recenzencka - Wydawnictwo Otwarte.

Tytuł zawiera dwa słowa: sztuka i złodziej. O ile pierwsze nie pozostawia wątpliwości, kierując nasze kroki ku muzeom, galeriom, kościołom i innym 'miejscom zamieszkania' dzieł cenionych artystów, o tyle drugie słowo wymaga pewnych dopowiedzeń. Stéphane Breitwieser z pewnością kradł - bezczelnie, namiętnie i nagminnie, czasem wręcz hurtowo ale gdy spojrzeć na jego...

Może to Baśka Zajda przyciąga straszne tajemnice, zakopane pod powierzchnią uroczych miejsc, a może jest tak, że gdyby przyjrzeć się dokładnie, nawet tak małe społeczności jak ta zamieszkująca Marucice, mają swoje trupy w szafie. Albo w bagnie.

Dwie kobiety opuściły okolice Babiej Góry, by szukać ukojenia w nadmorskim klimacie. Baśka chce zapomnieć o sprawie, która zostawiła ślady na jej duszy i popażonym ciele. Jadzia, ponad 50 lat wcześniej, zabrała syna z miejsca, które ich skrzywdziło i od człowieka, który tę krzywdę spotęgował. Obie mają w sercach góry, obie, w nowym miejscu, stają naprzeciwko zbrodni i jej konsekwencji.

Dzięki powrotowi do roku 1969, znajdziemy się w pgr-owskiej rzeczywistości, która była oparta nie tylko na ciężkiej pracy ale i na zawiści, partyjnej bezkarności i bezpardonowej walce o uwagę i przywództwo w stadzie. Złe i dobre kobiety rysowały obraz tamtych czasów, poddane nie tylko brutalności mężczyzn ale i własnym potrzebom, które potrafiły doprowadzić do katastrofy.
Współczesność nie jawi się w jaśniejszych barwach. Także teraz rodzinne relacje oparte są na kłamstwie, sąsiedzkie stosunki dalekie są od tolerancji, a niewygodnym gościom pokazuje się miejsce w szeregu strasznymi metodami.

Snuje się nad okolicami Mielna zła magia, choć stara wiedza i zwyczaje bywają zbawienne. Czary mające zabić, mieszają się z dobrą miłością do natury. Krwawa, myśliwska pasja zderza się z ekologią i troską o skrzywdzonych. Przybysze, radośnie witani jako turyści, natychmiast traktowani są z niechęcią, nawet brutalną wrogością, gdy tylko ich wzrok padnie na zakurzone prawdy i zaginięcia, które nie powinny zostać wyjaśnione.

Irena Małysa znów pisze ciekawie i dramatycznie, rozrywa serce brutalnością i najgorszą ze strat. Nawet, gdy sprawy rozwiązują się korzystnie dla bohaterów czy prawnej sprawiedliwości, pozostaje smutek sączący się z powstałych ran. Miłość jest tutaj piękna i waleczna ale bywa też tak pokraczna, że wydaje się spełnieniem klątwy a nie marzeń. Zwycięstwo zaś okupione jest walką i żałobą, których nie sposób zapomnieć.

Bardzo dobra lektura, odsłaniająca trudne prawdy, przenosząca w czasie i stawiające pytania o nasz stosunek do świata i innych ludzi. Co robimy dla rodziny krzywdząc innych i samych siebie? Co przenosimy z pokolenia na pokolenie nawet, jeśli wiemy, że tkwi w tym zło? Gdzie kończy się klątwa a zaczyna zwykła, ludzka podłość? Polecam, jest nad czym myśleć, co rozważać, nad czym zapłakać.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Mova

Może to Baśka Zajda przyciąga straszne tajemnice, zakopane pod powierzchnią uroczych miejsc, a może jest tak, że gdyby przyjrzeć się dokładnie, nawet tak małe społeczności jak ta zamieszkująca Marucice, mają swoje trupy w szafie. Albo w bagnie.

Dwie kobiety opuściły okolice Babiej Góry, by szukać ukojenia w nadmorskim klimacie. Baśka chce zapomnieć o sprawie, która...

Wyobraźmy sobie autora, zdającego relację z greckiej majówki, dla której pretekstem był ślub członkini rodu. Dodajmy, bo to ważne, że autor należy do grona naszych ulubionych kryminalistów (dwuznaczność tego określenia ma tutaj niebanalne znaczenie). Wyobraźmy sobie następnie, że już w samolocie okazuje się, że na to samo wydarzenie zmierza wielce barwna ekipa znajomych i właśnie poznanych postaci - od chłopczyka z piekła rodem po emerytowaną aktorkę, obecnie parającą się głównie 'osiedliwym monitoringiem'. Można z tego ukuć mroczny kryminał lub sensację sięgającą do czasów zamierzchłych, co w przypadku Tomasza Duszyńskiego nie byłoby zaskoczeniem. Ale nie. Autor czyni z siebie bohatera, dokłada rodzinne przygody, którymi zdarzało mu się dzielić w mediach społecznościowych i, oczywiście nie rezygnując z tajemniczego morderstwa, spisuje dla nas komedię kryminalną. Ba, komedię naprawdę zabawną i wielce życiową. Taka to niespodzianka, z której Duszyński zdecydowanie wyszedł obronną ręką.

Zabawa srereotypem to fantastyczna strona tej opowieści. Jak grupa Polaków, to w całym przekroju społecznym. Jak rodzina, to taka, która wbija sobie szpile, ale i w ogień za sobą skoczy. Jak dyskusje, to rzecz jasna, tyle pomysłów ile polskich głów. Jak fantazja, to ułańska. Nie było szansy, by morderstwo, zaginięcie, włamanie i tajemnica skrywana przez lata oparły się naszej narodowej żywiołowości i różnorodności. Idąc dalej tropem ironicznych skojarzeń - jak grecki pensjonat to Zorba, jak przypadkowa śmierć, to w antycznym anturażu, jak nazwiska to takie, że lingwista łamie sobie na nich język. Smaczku dodają Pani Żona i Panna Córka, zdjęcia idące w tryliony, wypadki z gatunku kuriozalnych i zakręty śmierci.

Myli się jednak ten, kto uzna dzieło Tomasza Duszyńskiego za slapstickowy zbitek żartów. Bo i sprawa poważna, sięgająca po oszustwa i dobra narodowe, i opisy czasem refleksyjne i pełne zachwytu, i jeszcze spora garść ciekawostek o regionalnym jadle i napiwkach, a nawet ciut historii i geograficznych detali. Podróżuje się ze śmiechem, ale bywa groźnie, rozmawia się ze swadą, ale bywa, że żarty trzeba odłożyć na bok. Nie ma dłużyzn, żal przegapić choćby jedną scenę, a i skupienie wskazane by powiązać sporo sprutych tudzież wystających nitek. Na dodatek gratka dla bawiących się łamaniem jezyka w pistaci dialogów, w których polski i angielski biją się o pierwszeństwo, a całość okrasza greckie słowo stawiające kropkę.

Krótko podsumowując - wspaniała rozrywka. Beczka śmiechu, z której oczywiście musi też wypłynąć trup. Albo dwa. I prawdziwy Belzebub.
Rozpuszczoną jestem czytelniczką, rzadko śmieszą mnie komedie, często kręcę nosem na zawiłe dociekania w kryminalnych sprawach. Ale tutaj bawiłam się tak przednio, że już pakuję walizkę oczekiwań na podróż do Włoch. Liczę, że Pani Żona raz jeszcze postawi na swoim i niebawem wyruszymy w kolejną podróż z kolorową ekipą.
Polecam na idealny letni relaks.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Skarpa Warszawska.

Ps. Książka autora dopracowanych kryminałów pod redakcją Małgorzaty Starosty... to musiało się udać. Podwójne brawa.

Wyobraźmy sobie autora, zdającego relację z greckiej majówki, dla której pretekstem był ślub członkini rodu. Dodajmy, bo to ważne, że autor należy do grona naszych ulubionych kryminalistów (dwuznaczność tego określenia ma tutaj niebanalne znaczenie). Wyobraźmy sobie następnie, że już w samolocie okazuje się, że na to samo wydarzenie zmierza wielce barwna ekipa znajomych i...

Klaudia Muniak wyrosła na mistrzynię łączenia kwestii medycznych z thrillerem psychologicznym, mocno osadzonym w społecznych bolączkach. I nie byłoby w tym połączeniu nic wyróżniającego jej książki spośród traktujących o podobnych kwestiach, gdyby nie dwie ważne kwestie. Po pierwsze, autorka sięga do medycyny po nietypowe objawy i terapie, po drugie, stara się wybrać dla opowieści taką perspektywę, która zaciekawi czytelnika innowacyjnością.

Jeśli ktoś nie słyszał o syndromie Łazarza i obce mu jest postrzeganie rzeczywistości z punktu widzenia żony/rodziny podejrzanego, z pewnością powinien sięgnąć po "Pod dachem z mordercą". Żeby było ciekawie, aspekty medyczne przybliżane są głównie we fragmentach stanowiących rwaną opowieść osoby zaburzonej, opętanej wizją dokonania przełomu przeczącego logice i etycce obecnych czasów.
Rzecz jasna, świadoma rozrywkowej formy gatunku, autorka przedstawia wydarzenia wartko, zmieniając podejrzenia i poddając w wątpliwość kolejne przypuszczenia. Wartka akcja pozwala śledzić prywatne śledztwo, łączyć je z policyjnym dochodzeniem i jednocześnie wnikać w umysł, pokiereszowany niezaleczoną traumą zimnego dzieciństwa.

Nie jest to opowieść wybitna literacko, ale z pewnością spełnia swoją rolę - ciekawi, zaskakuje i bawi poprzez zaangażowanie. Opisy codziennych czynności lub chwil, gdy bohaterka ulega otaczającemu ją chaosowi bywają zbyt długie, ale rekompensują je konkretne dialogi i zawirowania akcji, które w pewnym momencie każą nam podejrzewać wszystkich. Ważne jest też, że nienachalnie, acz często, bywamy wystawieni na skutki dawnych, trudnych przeżyć i kwestie stanowiące podstawę do refleksji nad relacjami rodzinnymi.

Brat, przyjaciółka, dawna znajoma, sąsiedzi - tutaj każda postać ma ściśle wyznaczoną rolę, nie tylko w kwestii tajemniczych zniknięć i powrotu domniemanego oprawcy. Są oni także nośnikami pamięci o życiu w domach dziecka i rodzinach zastępczych, dramatów skrywanych w poczuciu winy, ale i sprawiedliwości, lęków, które dochodzą do głosu w obliczu utraty poczucia bezpieczeństwa i ostracyzmu społecznego.

Sama akcja rozpisana jest w sposób poprawny, nie zaskakuje czytelników często sięgających po thrillery. Niemniej, uważny czytelnik dostrzeże w opowieści Klaudii Muniak aspekty, które skupiając się na psychologii i medycynie, z pewnością czynią z książki bardzo dobrą pozycję. Polecam tym, którzy szukają rozrywki i lekkiego języka, jednocześnie próbując odszukać motywy działania. Odszukać, może zrozumieć, z pewnością nie zaakceptować.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Klaudia Muniak wyrosła na mistrzynię łączenia kwestii medycznych z thrillerem psychologicznym, mocno osadzonym w społecznych bolączkach. I nie byłoby w tym połączeniu nic wyróżniającego jej książki spośród traktujących o podobnych kwestiach, gdyby nie dwie ważne kwestie. Po pierwsze, autorka sięga do medycyny po nietypowe objawy i terapie, po drugie, stara się wybrać dla...

W życiu czytelnika zdarzają się rzeczy niebywałe, a jedna z nich zdarzyła się za sprawą książki Macieja Siembiedy. Książki, która dodajmy, właśnie ukazała się w wydaniu drugim, zmienionym. W czym tkwi niebywałość? W 2018 roku czytałam "444" w pierwszej wersji i w recenzji śmiało punktowałam uwierające mnie kamyki. I oto po sześciu latach dostaję tę samą opowieść dopracowaną do perfekcji, dostaję literackie arcydzieło bazujące na świetnym pomyśle i wielkiej zagadce, opowiedziane w sposób, który zaspokaja potrzebę uczenia się, bycia zaskakiwanym i wspaniałej rozrywki.

Tajemnica kryje się w przepowiedni o możliwym zjednoczeniu dwóch wielkich religii. Ludzkość ma wedle jej słów dostać taką szansę czterokrotnie - co 444 lat. I tutaj zaczyna się podróż przez historię i fikcję, po tropach faktycznych postaci i beletrystycznie ubarwiajacych je dodatkowych bohaterów. Będzie więc arabski, zamglony dziejami świat roku tysięcznego, będzie Władysław Warneńczyk i wizja jego chrztu uwieczniona przez Matejkę, będzie potomek cara z nieprawego łoża i będzie pełne nadziei wyobrażenie możliwej przyszłości, której już nie dożyjemy. Wszystko z detalami i smakiem, obrazowo i przystępnie, z wiernością historycznym opisom i lekkością, którą podpowiada fantazja autora.

Przeplata nam autor historię śledztwem i obyczajowością skupioną na prokuraturze IPN-u i jego patrnerce, której nieżyjący dziadek ma ogromne znaczenie dla opisywanej sprawy. Nienachalnie wtapiamy się w życie tej pary, odbiegając w dygresje sięgające do jeszcze innych wydarzeń historycznych. Zresztą, z tych ostatnich możnaby stworzyć solidny podręcznik, nie braknie wśród nich bowiem lat powstańczych i wojen, partyzantki i zmian ustrojowych, zagłębienia się w historię Polski i wielu krajów muzułmańskich. Nad wszystkim zaś wisi obraz, którego zaginięcia i powroty decydują o sensacyjnej warstwie opowieści.

Jest we mnie podziw i satysfakcja po powrocie do pierwszego tomu opowieści o Jakubie Kani. Może ta książka potrzebowała czasu i doświadczenia, które Maciej Siembieda zbierał przez ostatnie lata, by przyjąć tak imponujący kształt. Może potrzebowała renowacji i dopieszczenia niczym biedronkowa farba, która ulec może destrukcji. Tak czy owak, jest to opowieść, którą widzę jako doskonałą. Znakomita, rozległa, sięgająca po proroctwo, a potem niosąca nas przez czas i przestrzeń. Nowe, dojrzalsze wydanie jest obezwładniające, mistrzowsko łączy wiedzę z talentem do snucia opowieści. Lektura obowiązkowa!

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Agora. Dziękuję Autorowi.

W życiu czytelnika zdarzają się rzeczy niebywałe, a jedna z nich zdarzyła się za sprawą książki Macieja Siembiedy. Książki, która dodajmy, właśnie ukazała się w wydaniu drugim, zmienionym. W czym tkwi niebywałość? W 2018 roku czytałam "444" w pierwszej wersji i w recenzji śmiało punktowałam uwierające mnie kamyki. I oto po sześciu latach dostaję tę samą opowieść dopracowaną...

Współczesne życie jest niezwykle wymagające, a co za tym idzie także stresujące, szczególnie dla osób wrażliwych i ambitnych. Narzucane normy i tempo działania często wprowadzają nas w poczucie bycia niewystarczającym, zaś kumulacja przeszłych potknięć i wielkich planów na przyszłość wprowadza chaos w nasze myśli. Tymczasem to, co według "Wabi Sabi" naprawdę tworzy życie, to chwila obecna i akceptacja. Obecna mądrość i równowaga oraz akceptacja niedoskonałości.

Nie ma ideałów. Uszczerbek czyni wyjątkowym. Każdy jest odrębnym światem. Sztuka jest emanacją wnętrza. Wszystko to brzmi jak powielane truizmy, ale książka Nobuo Suzuki pokazuje, jak wielka przepaść dzieli to, o czym wiemy od tego, czym faktycznie żyjemy. To nie jest poradnik, ten gatunek budzi moją niechęć kolejnymi porcjami nakazów. Nie jest to też popis filozoficznej wiedzy pozbawionej realnego zastosowania. To raczej spokojnie tkana wizja piękna, które możemy w sobie nosić bogaci w sensownie stawiane cele, naukę czerpaną z porażek i smutku czy słusznie stawiane granice i mądre wybory.

Autor bazuje na trudnym do zdefiniowania japońskim pojęciu wabi sabi, a potem przemierza czasy, postawy, literaturę i zachowania by pokazać nam jak wiele z tej filozofii było i jest wokół nas. Nie bez kozery książka mówi nie o samej teorii ale też o sztuce i codzienności wspartej na tej przyjaznej myśli. Przetykane Kroplami Medytacji rozdziały podają przykłady, przytaczają anegdoty i opowieści, chwalą dzieła literackie i codzienne, czułe spojrzenia na samego siebie. Proponują nawet nienachalne ćwiczenia, którym daleko do stereotypu czy powinności.

Życie płynie, ma swoje zakręty i dramaty, prowadzi do starości i śmierci, nic tego nie zmieni. Ale poczucie, że jesteśmy najlepszą wersją nas samych - nieidealni, niedokończeni, pozwalający sobie na dziecięcą radość i zagapienie w nicnierobieniu - czyni nas spokojniejszymi. Niby to wszystko wiemy, ale czy wiemy jak bardzo warto sprawić sobie radość akceptacją świata, zmian i rys na doskonałosci? To ona daje spokój i poczucie szczęścia. Nawet chwilowego, jak to, które sprawia lektura tej cichej, mądrej i kojącej niepokoje książki. A wydanie piękne w swej skromnej formie.
Mam po lekturze swoje wabi sabi, swój pomysł na wyciszenie, na kreatywny podziw w minimalistycznej formie. I mam nadzieję, że inni podzielą to oczarowanie. Polecam w rytmie spokojnego spaceru wśród zielonych myśli.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Czarna Owca.

Współczesne życie jest niezwykle wymagające, a co za tym idzie także stresujące, szczególnie dla osób wrażliwych i ambitnych. Narzucane normy i tempo działania często wprowadzają nas w poczucie bycia niewystarczającym, zaś kumulacja przeszłych potknięć i wielkich planów na przyszłość wprowadza chaos w nasze myśli. Tymczasem to, co według "Wabi Sabi" naprawdę tworzy życie,...

O historii można pisać że śmiertelną powagą, albo z przymrużeniem oka. Można pisać powierzchownie, albo zaglądać w zasłaniane szafami zakamarki. Można zgodnie z podręcznikową poprawnością, albo bez odwijania w bawełnę.
A gdyby tak połączyć w stylu pop ogrom informacji z plotkarskim tonem, nie zżymać się na niepoprawność polityczną i językową, cytować bez mitologizowania i wtykać nos w sprawy, które z lekka przygaszają blask postaci z portretów i banknotów? Tego właśnie podjął się Krzysztof Pyzia i wcale nie "Wyszło jak zwykle...". Wyszło zabawnie i obrazoburczo, ciekawie i rubasznie, obrazowo i tak angażująco, że trudno odłożyć książkę. Lubię, lubię bardzo.

Król, wieszcz, książę czy polityk - każdy z nich był(jest)człowiekiem. Żadna więc z ludzkich wad nie była obca tej koronowanej i czczonej kompaniji. Seksoholizm, niemoralność, obżarstwo, agresja, bigamia, zakłamanie i inne ludzkie przypadłości wysypują się z opowieści skonstruowanej według kolejnych wieków i pozycji zajmowanej przez bohaterów w społeczeństwie. Jak małżeństwo to pro forma, jak miłość to wbrew zasadom, jak śmierć to kuriozalna, jak wiersze to dalekie od przyzwoitości. Na takie właśnie kwiatki natykamy się w 'rozbrajającej historii Polski'.

Autor nie ujmuje osiągnięć szanownemu towarzystwu, począwszy od Mieszka I, na premierach, prezydentach i policjantach kończąc. Ale dłubie w ich życiorysach na tyle intensywnie by spod kobierców, dywanów i kołder powyciągać wszystkie grzeszki. Dokłada zacne portrety, w tym Poczet Królów Polskich i inne dzieła mistrza Matejki, wspiera się cytatami z kronikarzy i obszerną bibliografią. Nie powtarza lekcji historii, w zamian proponuje treści 'tylko dla dorosłych', a w opisach tortur, bezeceństw i cwanych postępków nie ucieka przed dosłownością. Bawi się słowem i historią, czasem żartuje subtelnie, innym razem bez najmniejszych oporów.

Czy można czuć się zniesmaczonym historią głupią, rozwydrzoną, niedbałą, kpiacą ze świętości? Oczywiście. Czy może razić wybór i język autora, który każdego rogacza i bawidamka, każdą nimfomankę i zdrajczynię nazywa po imieniu? Bez wątpienia. Ale jeśli ma się umysł otwarty na prawdę o tym, że nie tylko maluczki może wpaść w szpony każdego z grzechów głównych (i pomniejszych), można się przy tej książce solidnie ubawić. I to bez szkody dla wiedzy historycznej, bo i ta, choć podana nietypowo, imponuje rozległością. Wszak mowa o Chrzcie Polski, Hołdzie Pruskim, powstaniach, wojnach i współczesnych 'chorobach dyplomatycznych."
Żenujące żarty i kpiny są tutaj obecne w każdej niemal, dłuższej czy krótszej opowieści. Ale by wyśmiewać, trzeba mieć co. A zebrało się tego niemało. Wielki poeta czy łachmyta? Zacny król czy poszukiwacz uciech wszelakich? Mądry przywódca czy kaleka językowa? Oceńcie sami, bo być może jedno nie wyklucza drugiego.

Uszczypnę autora za kilka niekonsekwencji, bardziej uszczypnę wydawcę za niestaranną korektę, która zgrzyta w zębach. Ale jeśli chodzi o treść i sposób podania tego historycznego dania, to bardzo smakowała mi ta potrawa złożona ze słodkich, odpustowych cukierków i lekkiej goryczy, która jednak czasem przebija spod imponujących pokładów ciekawostek. Czy na pewno "Polacy nic się nie stało?". Polecam uważnie wczytać się w niuanse, błędy, za które wstyd po dziś i zachowania, które od wieków ciążą na naszej reputacji. Oczywiście zachęcam do lektury uczciwie informując, że zabawnie będzie dla tych, którzy dawno pożegnali się z pojęciem 'narodu wybranego' i potrafią podejść do siebie i Polaków z piedestału, z solidną porcją dystansu.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Bellona

O historii można pisać że śmiertelną powagą, albo z przymrużeniem oka. Można pisać powierzchownie, albo zaglądać w zasłaniane szafami zakamarki. Można zgodnie z podręcznikową poprawnością, albo bez odwijania w bawełnę.
A gdyby tak połączyć w stylu pop ogrom informacji z plotkarskim tonem, nie zżymać się na niepoprawność polityczną i językową, cytować bez mitologizowania i...

Kornwalia może być miejscem uroczego odpoczynku, może też dostarczać materiału do zamówionej właśnie przez wydawcę powieści kryminalnej. Niemniej, ani Flora Steel, szukająca odmiany od księgarskiej pracy w małej wiosce ani Jack Carrington, który pracuje nad własną książką nie podejrzewają, że śliczne zatoczki i piękne lasy skrywają mnóstwo wojennych pamiątek. I to tych ściśle tajnych.

Miłośnicy zagadek kryminalnych znajdą tutaj kolejną sprawę spisaną w stylu lat 50tych, zaś miłośnicy historii odnajdą na kartach powieści sporo informacji na temat roli, jaką Kornwalia odegrała w czasie drugiej wojny światowej. O poranku zginie właściciel wynajętego domku, a śledztwo dociekliwego duetu zaprowadzi nas do centrali łączności, która odegrała niebagatelną rolę w czasie przygotowań do słynnego desantu w Normandii. Nie można narzekać na nudę ani śledząc zmieniające się podejrzenia ani wtapiając się w rozmowy cofające akcję do wojskowych zadań, w których uczestniczył także ojciec Jacka i zaginiony, młody chłopak z sąsiedztwa Flory.

To kolejna książka opisująca mordercze przypadki, na które natyka się wielce sympatyczny duet bohaterów. Ponownie dostarcza przyjemności, rozbudza ciekawość i angażuje nas w poznawanie zakątków, które kryją niejedną tajemnicę. Nie brak kornwalijskiego klimatu i folkloru, łącznie z legendarną lokalizacją siedziby Króla Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu, Szeptuch i ukwieconego Święta Flory. bohaterowie bywają krok od utraty życia, a podejrzanych łączą układy zarówno uczuciowe jak i sięgające do odległej, wojennej współpracy. Spisana lekko i ciekawie, książka jest dobrym wyborem na podróż w czasie i przestrzeni, która dostarczy emocji i rozrywki.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Mando

Kornwalia może być miejscem uroczego odpoczynku, może też dostarczać materiału do zamówionej właśnie przez wydawcę powieści kryminalnej. Niemniej, ani Flora Steel, szukająca odmiany od księgarskiej pracy w małej wiosce ani Jack Carrington, który pracuje nad własną książką nie podejrzewają, że śliczne zatoczki i piękne lasy skrywają mnóstwo wojennych pamiątek. I to tych...

Ktoś, kto podobnie jak ja lubi poznawać historię przez życiorysy ciekawych postaci, nie mógłby sobie wyobrazić ciekawszej lektury. Nicola Attado pisze w sposób świetnie oddający fascynację słynną dziennikarką, dba o detale dotyczące specyfiki czasów, w których Nellie Bly rozwijała karierę, dodaje fragmenty autentycznych materiałów i przemyca własne, silne uczucia wiążące ją z bohaterką. Dostajemy biografię wartką, przejmującą, budzącą współodczuwanie i ściśle przylegającą do zmieniającej się rzeczywistości.

"Niezwykłe życie Nellie Bly" kształtowało się w Stanach Zjednoczonych epoki wielkich zmian. Od sięgania pamięcią po wojnę secesyjną, która wpłynęła na pozycję ojca Nellie, podążamy aż do wielkiej wojny i zmian, jakie ten konflikt przyniósł ze sobą na europejskie i amerykańskie ziemie. Przechodzimy przez etapy kariery Elizabeth, która budowała życie na odwadze, pewności siebie i silnym przekonaniu o niesłusznym postrzeganiu kobiet jako ludzi gorszej kategorii. Śledzimy zmiany na rynku prasowym i na polu politycznym, obserwujemy bunt robotników i powstawanie wolnościowych ruchów, w tym sufrażystek i związków zawodowych. Wyruszamy w świat, łamiemy stereotypy i konwenanse. A wszystko to z ogromnym sercem, pokorą wobec potrzebujących i uporem godnym najlepszych reporterów.

Zmieniające się czasy dały Elizabeth szansę na pionierskie zachowania zarówno na polu zawodowym jak i prywatnym. To ona stała się prekursorką wcieleniowego reportażu, organizując stunty, którym nie podołałby niejeden mężczyzna. To ona stawała się robotnicą i pacjentką niesławnego ośrodka dla obłąkanych kobiet. To ona zdawała relacje z debat i wyborów, nie oglądając się na preferencje przełożonych. To ona rzuciła wyzwanie książkowemu Phileasowi Foggowi, okrążając świat w mniej niż 80 dni. Wreszcie, to ona stanęła na froncie w Przemyślu i Serbii, zaglądając w oczy śmierci i dramatom wojennych sierot i wdów.

Jej przejęty z popularnej piosenki pseudonim stał się symbolem wnikliwości ale też współczucia, pisania odważnego ale też wypływającego z serca, altruizmu i odwagi w podejmowaniu nowych wyzwań, jak zarządzanie stalowym imperium sporo starszego męża. Fragmenty jej artykułów świadczą o pracowitości i empatii, uważności i wspieraniu tych, którym życie zgotowało wyjątkowo wyboistą drogę. Choć sama cierpiała z powodu nielojalności przyjaciół i rodziny, zawsze szukała sposobu na zwrócenie uwagi społecznej ku potrzebujacym. Śmiała, uczciwa, towarzyska i wstająca po wielokroć z kolan. Taka była Nellie Bly, a książka Nicoli Attadio oddaje to w wyśmienity sposób. Autorka tylko w małych fragmentach, na początku rozdziałów, zwraca się z czułością do swojej bohaterki. Ale te kilka zdań sprawia, że fakty mocniej na nas oddziałują, a życie niezwykłej kobiety wnika nam pod skórę.

Doskonała książka, łącząca pasję bohaterki i fascynację autorki. Uczy, porusza, daje głos sile i słabościom. A tym, którzy chcą uważniej prześledzić losy Nellie, dobrze posłuży bibliografia i wskazanie internetowych źródeł informacji. Jestem pod wrażeniem tej nowej "znajomości", polecam gorąco.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Znak Koncept.

Ktoś, kto podobnie jak ja lubi poznawać historię przez życiorysy ciekawych postaci, nie mógłby sobie wyobrazić ciekawszej lektury. Nicola Attado pisze w sposób świetnie oddający fascynację słynną dziennikarką, dba o detale dotyczące specyfiki czasów, w których Nellie Bly rozwijała karierę, dodaje fragmenty autentycznych materiałów i przemyca własne, silne uczucia wiążące ją...

Sally Diamond nie płacze, jej emocjonalność praktycznie nie istnieje, w postrzeganiu świata jest bardzo dosłowna i dziecinna. Unika zewnętrznego świata i kontaktu fizycznego. Mogłaby być idealnym przykładem aspołecznej, introwertycznej, nawet autystycznej dziewczyny. Tyle, że Sally ma 42 lata i mieszka z ojcem, psychiatrą otaczającym ją opieką i akceptującym jej inność. Kiedy ten umiera, kobieta działa bez emocji, dosłownie traktuje jego polecenie wyrzucenia zwłok do śmieci i zostaje na świecie kompletnie sama. Bez rodziny. Czyżby?

Książka Liz Nugent zaskoczyła mnie w niezwykle pozytywny i angażujący sposób. Porusza znane, bolesne kwestie, oparta jest na wzorcach psychologicznego thrillera ale nic tutaj nie jest przewidywalne ani oczywiste. Jeśli porwanie, to szokujące; jeśli pranie mózgu, to skierowane w zaskakującym kierunku; jeśli wykorzystywanie, to skrajne; jeśli uporządkowanie, to tymczasowe.

Mały miś przesłany od tajemniczego S. staje się małym kamyczkiem uruchamiającym lawinę zdarzeń, a zamknięcie w małej irlandzkiej wiosce przydaje całej opowieści duszności, spotegowanej kolejno odkrywanymi faktami dotyczącymi przeszłości bohaterki. Dodatkowo, pojawia się drugi tor, prowadzący nas do lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku i przesuwający naszą uwagę na nowe postaci i ich życie w Nowej Zelandii. Poznając opowieści Sally i niejakiego Petera, coraz bardziej wpadamy w wir wydarzeń, które zaskakują, obrzydzają, wprawiają w stupor i niedowierzanie. Prosty choć enigmatyczny początek zmienia się w kontynuację poruszającą kwestie bestialskich zachowań, chorych preferencji, kłamstw i ludzi, o których istnieniu nie wiedział nikt.

Pisanie o kolejnych wypadkach byłoby grzechem recenzenckim, bo tutaj każdy zwrot akcji ma kolosalne znaczenie dla dalszego oddziaływania tekstu. To właśnie oszołomienie kolejnymi wiadomościami sprawia, że wśród wielu thrillerów ten wzbudza niezwykle silne emocje. Układ powiązań, znakomicie dawkowana wiedza i energiczny sposób kreowania opowieści pozwalają na całą serię zaskoczeń, czasem zapierających dech przerażeniem. Tutaj nawet tak zwana miłość zwala z nóg, a genetyka nie zna litości, przekazując potomkom najsilniejsze i najbardziej mroczne cechy.

Znakomicie przełożony przez Kaję Gucio tekst prowadzi nas od zainteresowanego uśmiechu w świat dramatu wzmocnionego solidną dawką wiedzy o przykurzonych tramach, którym wystarczy iskra, by wybuchły na nowo. Uzależnienie, dehumanizacja, rasizm, kłamstwo, agresja, rozczarowanie, nieprzystosowanie spoleczne, aseksualność wyrosła z wypartych wspomnień - nie sposób wymienić wszystkich brudów, z jakimi przyjdzie się zmierzyć "Dziwnej Sally Diamond" lub wyłaniającym się z zapomnienia innym bohaterom. Książka jest wstrząsająca, świetnie skomponowana i zdecydowanie zasługująca na wyjątkowo mocne polecenie. Trzeba to przeczytać, trzeba przyjąć bez akceptowania zachowań lecz z podziwem dla pracy autorki.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Znak Crime.

Sally Diamond nie płacze, jej emocjonalność praktycznie nie istnieje, w postrzeganiu świata jest bardzo dosłowna i dziecinna. Unika zewnętrznego świata i kontaktu fizycznego. Mogłaby być idealnym przykładem aspołecznej, introwertycznej, nawet autystycznej dziewczyny. Tyle, że Sally ma 42 lata i mieszka z ojcem, psychiatrą otaczającym ją opieką i akceptującym jej inność....

Lubię sięgać po dramaty wojenne ale tylko te, których autorzy prócz popisywania się znajomością broni i stylu walk prowadzonych w danym zakątku świata, są w stanie dostarczyć mi wiedzy i objaśnić realia miejsc obranych na miejsce akcji. "Afghan Narcos" z pewnością można zaliczyć do takiej literatury.

Intensywne działania szpiegowskie, zmiany układów sił, sterowanie akcją czynnego wojska to bez wątpienia efektowna siła tej opowieści. Ale dla mnie bardziej przekujące były idealnie wplecione informacje, które sprawiły, że stałam się czytelnikiem świadomym, zorientowanym geopolitycznie i umiejętnie wiążącym przeszłość z przewidywaniami, które konstruują przyszłe wydarzenia. Dzięki tej wiedzy, przejście od chwili obecej do wydarzeń roku 2025 wydało mi się doskonale uargumentowane bieżącą sytuacją.

Bohaterami są żołnierze, obecni oraz ci, którym po latach działań bojowych pozostała w umysłach trauma, niewygoda emocjonalna i nieumiejętność odcięcia się od uprzednich przeżyć. Artur należy do takich osób. Wiedzie pozornie stabilne życie, ale gdzieś w tle nadal tli się nieugaszony pożar wyrzutów sumienia i przekonanie, że w Afganistanie podjęto fatalne decyzje. Kiedy więc ma szansę uciszyć myśli humanitarną pomocą, w którą chce go zaangażować była kochanka i towarzyszka broni, nie waha się ani przez moment. Wraca by pomóc, będzie to jednak zupełnie inna pomoc, niż się spodziewał.

Prócz bohatera, który prowadzi nas przez świat układów, zależności i podstępów, dostajemy cały wachlarz postaci wyrosłych z warunków panujących nie tylko w Afganistanie ale i innych krajach, powiązanych z produkcją i handlem opium. I znów należy zwrócić uwagę na ogromną wiedzę Szymańskiego, który jasno określa dramatyczną sytuację kraju szarpanego wpływami amerykańskimi i rosyjskimi, dodatkowo pozostającego obecnie pod okupacją Talibów.

Nasze osądy zmieniają się wraz z wnikliwą obserwacją życia Shahrukha i Kazimiego. Przyjaźń i lojalność mieszają się z uzasadnionym strachem i zależnością od władz, które połykają nawet swoich popleczników. Zaś cały kraj, którym bawią się handlarze narkotyków, rosyjscy oligarchowie i ci, którzy upatrują w nim okazji dla łatwego zarobku, jawi się jako piekło dla niemal wszystkich jego mieszkańców. Może z wyjątkiem robiącego lukratywne interesy 'narkotykowego króla' Bashida.

Ktoś chce zniszczyć narkobiznes, naprawić błąd wynikły z porzucenia kraju w skrajnej biedzie. Trudno będzie osiągnąć to pokojowo, gdy połowa ludności wierzy, że choć Allah nie dał im pieniędzy, dał ziemię idealną do uprawy maku. Na pohybel reszcie świata. Niestety także na pohybel rodakom i córce Artura, który musi żyć ze świadomością jej uzależnienia.

Książka jest niezwykle bogata tematycznie, porusza kwestie dawnych wojen i prawdopodobnej przyszłości. Zabiera nas w miejsca, w których mieszają się wpływy i zacierają granice - czasem trudno ocenić gdzie władzę trzymają Wagnerowcy, gdzie Tadżycy a gdzie tak zwany legalny rząd afgański. Jednocześnie autor dba o to, byśmy mieli popartą faktami pewność, że daleko książce do science-fiction. Potrafi też tak poprowadzić akcję, że trudno oderwać się od kolejnych wydarzeń, dialogów, decyzji podejmowanych w chwili zagrożenia. Sporo tu opisów, ale to one przynoszą ze sobą wspomnianą jasność sytuacji. Są też odniesienia do wyposażenia armii, niemniej nawet dla laika są one jasne i ciekawe. Dostajemy inteligentny i wartki miks walki, emocjonalnego zaangażowania bohaterów i emocji wypływających z miłości do rodziny, dla której można poświęcić wszystko, nawet samego siebie.

Jestem pod wielkim wrażeniem stylu autora, to niemała sztuka pisać o walce tak, że całość angażuje także kobiety i to w sposób niezwykle emocjonalny. Znaczniki pipowadzą mnie do zgłębienia tematu a tymczasem polecam z pełnym przekonaniem książkę wyjątkową, świetnie spisaną i niestety budząca obawy, że opisany rejon na zawsze pozostanie wrzącym tyglem ścierających się wpływów i walki o władzę. Czytajcie.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Bellona

Lubię sięgać po dramaty wojenne ale tylko te, których autorzy prócz popisywania się znajomością broni i stylu walk prowadzonych w danym zakątku świata, są w stanie dostarczyć mi wiedzy i objaśnić realia miejsc obranych na miejsce akcji. "Afghan Narcos" z pewnością można zaliczyć do takiej literatury.

Intensywne działania szpiegowskie, zmiany układów sił, sterowanie akcją...

W kończący się Tydzień Bibliotek, który nota bene powinien w czytelniczych umysłach trwać cały rok, idealne wpisuje się dzisiejsza premiera książki Michiko Aoyamy. I tytuł i zawartość prowadzą nas do świątyni książek, w tym przypadku usytuowanej w swego rodzaju dzielnicowym domu kultury. Pięć opowieści połączy książka, której żaden z bohaterów nie zamierzał wypożyczyć i filcowy dodatek, którego symbolika poprowadzi nas do duchowych odkryć.

Tego typu literatura azjatycka nie aspiruje do miana mistrzowskiej ale osoby, które po nią sięgają wiedzą, że proste zdania i nienachalne narracje zawsze prowadzą do uroczych, bardzo motywujących, często znanych lecz pogubionych w biegu wniosków. Biblioteka będzie tu punktem, z którego ruszymy nie tylko w pozornie niepasujący do nas świat opowieści ale też przypomnimy sobie o własnej wartości i możliwościach, które spychamy na margines obawiając się niepowodzenia lub krytyki.

Bajka dla dzieci, atlas roślin, ewolucyjne teorie, poezja - wszystko to może wskazać nam malutkie światło, które zmieni perspektywę. Autorka wykorzystując faktycznie istniejące dzieła, od wielkich ksiąg po mangi, buduje świat prostych wniosków, na których można oprzeć pozytywny stosunek do świata. Pozornie nie dzieje się nic ważnego, ale te małe zdania i przypadkowe zdarzenia czynią bohaterów bardziej odważnymi i otwartymi. Bez względu na to, czy właśnie opuścili szkołę czy są na emeryturze, czy mają za sobą lata kariery zawodowej czy nadal szukają swojego miejsca na Ziemi. Owszem, to bardzo typowe, często powielane treści ale podane w pluszowy, daleki od moralizowania sposób, zawsze niosą ze sobą rodzaj uśmiechniętej, potrzebnej medytacji.

Nie zawiodą się także ci, którzy w przytulnej japońskiej literaturze szukają elementów egzotycznej kultury. Są przypisy i przepisy, zwyczaje i style zachowań, naiwność reakcji i mądrość zamknięta w trafnych spostrzeżeniach. Stylem, formą i tematyką książka nie odstaje od podobnie tkanych, spokojnych ale i wzruszających opowieści o pięknie słowa, uważności i o tym, co każdy z nas może znaleźć wewnątrz własnego umysłu. Wystarczy czasem wejść do biblioteki, odpowiedzieć na pytanie "Czego szukasz?" a potem dać się zaskoczyć.

Uroczy zbiór dla miłośników wyciszenia i otulania samego siebie w azjatyckim stylu. Plus książki i inne niepozorne przedmioty o wielkiej mocy oddziaływania, także astralnego. W księgarniach, sklepach ze starociami, małych centrach kultury, parkach, wydawnictwach znajdziemy pocieszenie. Łyżeczka, kot, samolocik i krab mogą stać się inspiracją. A nad wszystkim unoszą się słowa, te, które znajdziemy w każdej bibliotece.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem Relacja

W kończący się Tydzień Bibliotek, który nota bene powinien w czytelniczych umysłach trwać cały rok, idealne wpisuje się dzisiejsza premiera książki Michiko Aoyamy. I tytuł i zawartość prowadzą nas do świątyni książek, w tym przypadku usytuowanej w swego rodzaju dzielnicowym domu kultury. Pięć opowieści połączy książka, której żaden z bohaterów nie zamierzał wypożyczyć i...