Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza. Niosła żółte kwiaty! To niedobry kolor! Skręciła z Twerskiej w zaułek i wtedy się obejrzała. No, Twerską chyba pan zna? Szły Twerską tysiące ludzi, ale zaręczam panu, że ona zobaczyła tylko mnie jednego i popatrzyła na mnie nie to, żeby z lękiem, ale jakoś tak boleśnie. Wstrząsnęła mną nie tyle jej uroda, ile niezwykła, niesłychana samotność malująca się w tych oczach. Posłuszny owemu żółtemu znakowi losu ja również skręciłem w zaułek i ruszyłem jej śladem. Szliśmy bez słowa tym smutnym, krzywym zaułkiem, ja po jednej jego stronie, ona po drugiej. I proszę sobie wyobrazić, że prócz nas nie było w zaułku żywej duszy. Męczyłem się, ponieważ wydało mi się, że muszę z nią pomówić, i bałem się, że nie powiem ani słowa, a ona tymczasem odejdzie i nigdy już jej więcej nie zobaczę. I proszę sobie wyobrazić, że to właśnie ona, odezwała się nieoczekiwanie: – Podobają się panu moje kwiaty? Dokładnie pamiętam dźwięk jej głosu, taki dosyć niski, ale załamujący się niekiedy, i chociaż to głupie, wydało mi się, że żółte, brudne mury uliczki powtarzają echem jej słowa. Spiesznie przeszedłem na tę stronę, po której szła ona, podszedłem do niej i odpowiedziałem: – Nie. Popatrzyła na mnie zdziwiona, a ja nagle i najzupełniej nieoczekiwanie zrozumiałem, że przez całe życie kochałem tę właśnie kobietę!

Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują...

Depresja nie wybiera słabych i ubogich. Jest chorobą demokratyczną. Podcina skrzydła nawet podczas najwyższego lotu.

Depresja nie wybiera słabych i ubogich. Jest chorobą demokratyczną. Podcina skrzydła nawet podczas najwyższego lotu.

Życie z borderline jest jak wieczność w piekle. [...] Ból, złość, zagubienie. Nigdy nie wiem co będę czuła za chwilę. Smutek, ponieważ wiem, że ranię ukochane osoby. Raz na jakiś czas wielką radość, którą po chwili zastępuje niepokój, wywołany jej pojawieniem. Po czym się tnę. Później wstydzę się tego, co zrobiłam. Moje życie przypomina niekończący się pobyt w >>Hotelu California<<. Istnieje tylko jeden sposób, by opuścić to miejsce- trzeba się z niego wymeldować raz na zawsze.

Życie z borderline jest jak wieczność w piekle. [...] Ból, złość, zagubienie. Nigdy nie wiem co będę czuła za chwilę. Smutek, ponieważ wiem,...

Tak to my grzesznicy,  Rzekomo świętą miną, uczynkami  Budującymi pocukrzamy nieraz  Samego dyabła.

Tak to my grzesznicy,  Rzekomo świętą miną, uczynkami  Budującymi pocukrzamy nieraz  Samego dyabła.

Jest takie miejsce, dokąd potajemnie udają się ludzie i giną na jakiś czas z oczu znajomych. Wyjeżdżają tam na dłużej czy krócej, opuszczają swój dom jakby ukradkiem, nie informując, gdzie się wybierają, nie podając nikomu nowego adresu. Ich krewni czy przyjaciele, ci nieliczni, którzy wiedzą, dokąd wyjechali, nie zdradzają tego i w ogóle niechętnie o nich wówczas mówią. Zagadnięci o nieobecnego, który tak nagle zniknął z zakładu pracy, domu, podwórka, odpowiadają z zakłopotaniem, pokrętnie albo kłamliwie, jakby uczynił coś bardzo złego, kompromitując siebie oraz swoją rodzinę, coś czego nie sposób mu wybaczyć, ale o czym nie chcą i nie mogą powiedzieć. Nie informują, w jaki sposób wyjechał- czy został zabrany siłą, wbrew swojej woli, czy też świadomie wybrał się w tajemniczą podróż. Nikt więc nie może się dowiedzieć, jak i gdzie teraz żyje ani w jakich warunkach przebywa. On też kiedy wróci, nie mówi nikomu, gdzie spędził ten czas. Na pytania, dokąd wyjechał, odpowiada wymijająco albo zbywa je milczeniem. Nie zwierza się, nie opowiada, jak tam było. Jest takie miejsce (...) dokąd od stu lat przybywają ludzie po to, by uporać się z samymi sobą: ze swoją psychozą załamaniem nerwowym czy nałogiem. (...) Ci, którzy nie muszą w nich przebywać ani odwiedzać najbliższych, omijają je trwożliwie. Nie chcą wiedzieć ani nawet dopuścić do siebie myśli, że każdy może tam kiedyś trafić.

Jest takie miejsce, dokąd potajemnie udają się ludzie i giną na jakiś czas z oczu znajomych. Wyjeżdżają tam na dłużej czy krócej, opuszczają...

Im więcej moralności na sztandarach, tym większa zuchwałość w podziemiu.

Im więcej moralności na sztandarach, tym większa zuchwałość w podziemiu.

Gdy spostrzegłem się sam w zamkniętym powozie, zacząłem rzewnie płakać. Już wówczas ogarniało mnie przeczucie: że o ile złoto przeważa cnotę i zasługę na świecie, o tyle cień więcej wart od złota, i podobnie jak przedtem ofiarowałem sumienie dla bogactwa, teraz oddałem i mój cień- cóż pocznę na świecie?

Gdy spostrzegłem się sam w zamkniętym powozie, zacząłem rzewnie płakać. Już wówczas ogarniało mnie przeczucie: że o ile złoto przeważa cnotę...

Piękno tak samo nie jest nam dostępne, jak nieskończoność.

Piękno tak samo nie jest nam dostępne, jak nieskończoność.

Specyfiką operacji neurochirurgicznych są poważne konsekwencje nawet bardzo drobnych powikłań. Poza tym statystyka odnosi się do wielkich liczb, nie do poszczególnych ludzi. Jeśli operacja pójdzie źle, dla pacjenta oznacza to sto procent katastrofy, chociaż zaledwie pięć dla chirurga.

Specyfiką operacji neurochirurgicznych są poważne konsekwencje nawet bardzo drobnych powikłań. Poza tym statystyka odnosi się do wielkich li...