Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nihil novi. Tak jak pierwsze, bodajże dwie części stanowiły mikser w głowie, to tu jest już wtórność. Jakub i Semen wpadają na pomysł albo w tarapaty, które rozwiązują niesztampowo. Fajnie i przyjemnie ale po prostu "do kotleta".

Nihil novi. Tak jak pierwsze, bodajże dwie części stanowiły mikser w głowie, to tu jest już wtórność. Jakub i Semen wpadają na pomysł albo w tarapaty, które rozwiązują niesztampowo. Fajnie i przyjemnie ale po prostu "do kotleta".

No coś tam mówi o bezsensie centralnego planowania. Ale kompletnie nie rozumiem zachwytów.

No coś tam mówi o bezsensie centralnego planowania. Ale kompletnie nie rozumiem zachwytów.

Świetnie poskładana mitologia nordycka. Jest to trudny temat ze względu na swoje rozczłonkowanie w różnych źródłach ale Neil Gaiman podszedł do tematu w sposób iście genialny. Książka nie wieje nudą, jest przyjemna w odbiorze i łatwo pozwala pojąć podwaliny wierzeń plemion germańskich.

Świetnie poskładana mitologia nordycka. Jest to trudny temat ze względu na swoje rozczłonkowanie w różnych źródłach ale Neil Gaiman podszedł do tematu w sposób iście genialny. Książka nie wieje nudą, jest przyjemna w odbiorze i łatwo pozwala pojąć podwaliny wierzeń plemion germańskich.

Cudownie przedstawione realia PRLu przez pryzmat wampirzego żywota/nieżywota. Czyta się tak przyjemnie, że aż szkoda przestać.

Cudownie przedstawione realia PRLu przez pryzmat wampirzego żywota/nieżywota. Czyta się tak przyjemnie, że aż szkoda przestać.

Nieco mniej porywająca niż poprzednia część, choć więcej zwrotów akcji. Tak czy siak, Pilipiuk w formie - znany i lubiany za właśnie ten rodzaj humoru, jaki dosłownie wylewa się z książki.

Nieco mniej porywająca niż poprzednia część, choć więcej zwrotów akcji. Tak czy siak, Pilipiuk w formie - znany i lubiany za właśnie ten rodzaj humoru, jaki dosłownie wylewa się z książki.

Najsłabsza część ale wciąż warta przeczytania. Zakończenie nieco na siłę i jakoś trudno przeboleć pewne wydarzenia. Niemniej książka sprawia radochę, podobnie jak poprzednie części. Dla fanów Jakuba Wędrowycza i praskich wampirów, a także osób, które nie żyły w PRL-u pozycja obowiązkowa.

Najsłabsza część ale wciąż warta przeczytania. Zakończenie nieco na siłę i jakoś trudno przeboleć pewne wydarzenia. Niemniej książka sprawia radochę, podobnie jak poprzednie części. Dla fanów Jakuba Wędrowycza i praskich wampirów, a także osób, które nie żyły w PRL-u pozycja obowiązkowa.

Luźny zbiór ciekawostek. Do pochłonięcia w dwa wieczory. Ogólnie noc specjalnego, chyba że kogoś naprawdę dogłębnie fascynuje tematyka.

Luźny zbiór ciekawostek. Do pochłonięcia w dwa wieczory. Ogólnie noc specjalnego, chyba że kogoś naprawdę dogłębnie fascynuje tematyka.

Urocza esencja Oatmeala. Dla fanów pozycja obowiązkowa. Dla kociarzy nieznających Oatmeala również. Pozostali raczej niech do rąk nie biorą bo się srodze zawiodą. Ogólnie w książce znajduje się sama prawda.

Urocza esencja Oatmeala. Dla fanów pozycja obowiązkowa. Dla kociarzy nieznających Oatmeala również. Pozostali raczej niech do rąk nie biorą bo się srodze zawiodą. Ogólnie w książce znajduje się sama prawda.

Ciepła i cudowna historia. Chwyta za serce już od pierwszego zdania i nie puszcza aż do końca. Od czasu do czasu ściśnie mocniej.

Ciepła i cudowna historia. Chwyta za serce już od pierwszego zdania i nie puszcza aż do końca. Od czasu do czasu ściśnie mocniej.

Książka przygodowa? Nie bardzo... Bardziej podróż po zakamarkach umysłu. Za rogiem filozofia, po drugiej stronie ulicy drogeria, a obok odwieczne pytanie o sens życia. Idąc dalej nieduży kiosk, za kioskiem w podwórku problem egzystencji. Wychodząc znów na ulice można spotkać zagadnienie naszej małostkowości a za nim podążające, nasze nikłe znaczenie w obliczu wszechświata. W tym całym absurdzie znajduje się malutki "everyman" w postaci Arthura Denta.

Książka przygodowa? Nie bardzo... Bardziej podróż po zakamarkach umysłu. Za rogiem filozofia, po drugiej stronie ulicy drogeria, a obok odwieczne pytanie o sens życia. Idąc dalej nieduży kiosk, za kioskiem w podwórku problem egzystencji. Wychodząc znów na ulice można spotkać zagadnienie naszej małostkowości a za nim podążające, nasze nikłe znaczenie w obliczu wszechświata....

Godna kontynuacja pierwszej części, choć już nie tak zaskakująca po lekturze poprzedniczki. Czytelnika nie opuszcza wrażenie, że autor musi mieć naprawdę łatwy dostęp do środków psychoaktywnych, ale i wrażenie, że dobiera je sobie wzorowo. Przy tym nieziemskim (właściwe słowo) widzie można się oddać surrealistycznym pomysłom autora i czerpać z nich radość, ale jeśli przyjdzie ochota to tuż pod powierzchnią kuriozum są egzystencjalne rozważania na temat ogromu wszechświata i roli jednostki w społeczeństwie, świecie, wszechświecie.

Godna kontynuacja pierwszej części, choć już nie tak zaskakująca po lekturze poprzedniczki. Czytelnika nie opuszcza wrażenie, że autor musi mieć naprawdę łatwy dostęp do środków psychoaktywnych, ale i wrażenie, że dobiera je sobie wzorowo. Przy tym nieziemskim (właściwe słowo) widzie można się oddać surrealistycznym pomysłom autora i czerpać z nich radość, ale jeśli...

Zawsze miło wrócić do Geralta, Jaskra i Yennefer. I właściwie to jest największą zaletą tej książki. Jak inni pisali, to jest rozbudowane opowiadanie, fanfic autora. Nie uważam by żenujący ale faktem jest, że od pewnych pisarzy oczekuje się więcej. Tak czy inaczej to wiedźmin, są młyńce, jest rzygający Jaskier, posoka tryska na sufit. Jest romans z czarodziejką, brudne miasta, podstępni władykowie. Jest filozofia życiowa Geralta, przeznaczenie, specyficzna moralność. Przeczytałem i każdego kolejnego też przeczytam. Kropka.

Zawsze miło wrócić do Geralta, Jaskra i Yennefer. I właściwie to jest największą zaletą tej książki. Jak inni pisali, to jest rozbudowane opowiadanie, fanfic autora. Nie uważam by żenujący ale faktem jest, że od pewnych pisarzy oczekuje się więcej. Tak czy inaczej to wiedźmin, są młyńce, jest rzygający Jaskier, posoka tryska na sufit. Jest romans z czarodziejką, brudne...