Autostopem przez galaktykę

HAHAHAHAHAHAHAHA UWIELBIAM TĘ KSIĄŻKĘ

Zacząłem czytać bez przekonania tylko po to, żeby mieć o czym mówić na obronie pracy dyplomowej o literaturze drogi. No i raczej mi się nie przyda, bo wbrew tytułowi autostopu nie ma w niej prawie wcale. Dobra, who cares. I tak jest zarąbista.
Uwielbiam komedie z elementami absurdu i filozofii („Dobre Miejsce”, patrzę na ciebie, słońce). Druga połowa „Autostopem przez galaktykę” składa się z moich najbardziej odjechanych fantazji nt. sensu egzystencji, Ostatecznej Odpowiedzi i filozofów. O ile nie jestem przywiązany do science-fiction sensu stricto, o tyle resztę biorę w ciemno — kurczę, sam chciałbym i często próbuję pisać w ten sposób. Marzę o byciu Brytyjczykiem tylko po to, żeby posiąść dar brytyjskiego humoru. No i żeby mieć bliżej na „Króla Lwa” w Lyceum Theatre. Z tych dwóch powodów. Tak czy inaczej stawiam piwo, że dogadałbym się z autorem. Podobnie zresztą jak z Marvinem, moim drugim ulubionym robotem maniakalno-depresyjnym w historii kultury (wiem, wiem, przepraszam, Oskarze z „Syberii”, ty nie jesteś robotem, tylko automatem, tym bardziej cię kocham ❤️). Specjalne miejsce w moim serduchu zajmie nawiązanie do twierdzenia o nieskończonej liczbie małp (cudownie wplecione!),monolog kaszalota, „strajk generalny filozofów”, no i białe myszy. Szacun za waszą pracę, guys, oby tak dalej!

HAHAHAHAHAHAHAHA UWIELBIAM TĘ KSIĄŻKĘ

Zacząłem czytać bez przekonania tylko po to, żeby mieć o czym mówić na obronie pracy dyplomowej o literaturze drogi. No i raczej mi się nie przyda, bo wbrew tytułowi autostopu nie ma w niej prawie wcale. Dobra, who cares. I tak jest zarąbista.
Uwielbiam komedie z elementami absurdu i filozofii („Dobre Miejsce”, patrzę na ciebie,...

Książka na pewno dobra i ważna - ale nie byłem w stanie przebrnąć przez styl autora oraz jego poczucie humoru. Dla jednych arcydzieło, dla innych w tym dla mnie - nieporozumienie.

Książka na pewno dobra i ważna - ale nie byłem w stanie przebrnąć przez styl autora oraz jego poczucie humoru. Dla jednych arcydzieło, dla innych w tym dla mnie - nieporozumienie.

Trochę się zawiodłem. Humor w tej książce trochę zbyt infantylny jak dla mnie, chociaż trzeba przyznać, że pomysłowy. Mnie niezbyt rozbawiał. Fajne jest to, że wszystkie wydarzenia podszyte są treściami nieco głębszymi, a nawet ostatecznymi i ma to swój urok. Natomiast ten klimat jakoś mnie nie przekonuje, postaci z resztą też. Właściwie to przelatywałem przez tą książkę w nadziei, że wyłuskam ten czy inny cenny okruszek treści (i zdarzało się, choć rzadko),bo cała reszta to było okrutne lanie wody dla mnie.

Trochę się zawiodłem. Humor w tej książce trochę zbyt infantylny jak dla mnie, chociaż trzeba przyznać, że pomysłowy. Mnie niezbyt rozbawiał. Fajne jest to, że wszystkie wydarzenia podszyte są treściami nieco głębszymi, a nawet ostatecznymi i ma to swój urok. Natomiast ten klimat jakoś mnie nie przekonuje, postaci z resztą też. Właściwie to przelatywałem przez tą książkę w...

Nie sięgam często po literaturę z gatunku science fiction i w sumie nie wiem, z czego to wynika. Brak zainteresowania? Istnienie innych gatunków? Strach przed tym, że nie zrozumiem przekazu albo nie docenię wyobraźni autora? Mimo to nie mogłam odmówić sięgnięcia po „Autostopem przez Galaktykę” Douglasa Adamsa. Po pierwsze, mamy szóstą edycję Kosmicznego Lipca, akcji organizowanej przez Dianę z Bardziej Lubię Książki niż Ludzi na Instagramie i YouTube. Po drugie, „Autostop” został lekturą lipca Dyskusyjnego Klubu Książki moderowanego przez Dianę. Jak widać – nie miałam wymówek ani wyjścia innego, niż przeczytać tę kultową książkę.

Na początku historii poznajemy Artura Denta – młodego Ziemianina, który dowiaduje się, że jego dom ma zostać zburzony, ponieważ na jego miejscu planowana jest budowa autostrady. Z pomocą i wsparciem przychodzi mu Ford, przyjaciel – jak się wkrótce okazuje – z innej planety. Przekonuje on Artura, że nie musi martwić się utratą domu; za dwanaście minut zostanie bowiem zniszczona cała Ziemia.

W drugim wątku autor przedstawia nam obecnego prezydenta Galaktyki, Zaphoda Beeblebroxa. Wraz ze swoją towarzyszką Trillian przemierza on Wszechświat w poszukiwaniu planety uznawanej przez większość za mityczną. Losy całej czwórki bohaterów łączą się na pokładzie supernowoczesnego statku Serce ze Złota, kiedy przybysze z Ziemi zostają przez przypadek uratowani przed pochłonięciem przez kosmiczną próżnię. Od tego momentu Artur stara się przywyknąć do nowej rzeczywistości, towarzysząc reszcie w międzygalaktycznej przygodzie oraz zgłębiając wiedzę o życiu i podróżach pośród gwiazd. Pomaga mu w tym… „Autostopem przez Galaktykę” – połączenie podręcznika z encyklopedią, zawierające wyczerpujące opisy wszystkich haseł o Wszechświecie.

Poza tym w powieści występuje Marvin – neurotyczny robot cierpiący na depresję oraz Eddie, bardzo wyluzowany i optymistycznie nastawiony do własnej egzystencji komputer pokładowy. Dzięki tak egzotycznym postaciom my, jako ludzie z planety Ziemia, możemy spojrzeć na siebie z zupełnie nowej perspektywy.

Jak już wspomniałam, celem podróży Zaphoda Beeblebroxa była Magrathea – najbogatsza planeta wszech czasów, swego rodzaju Eldorado, miejsce, w którego istnienie wątpiła większość istot. Według legendy to właśnie jej mieszkańcy mieli skonstruować komputer, który byłby w stanie sformułować ostateczne pytanie o życie, wszechświat i wszystko inne.

Jak widać, w książce są poruszane tematy nie lada filozoficzne. Nie zmienia to jednak faktu, że jest ona przepełniona cudownym, absurdalnym humorem, miksem Terry’ego Pratchetta i Monty Pythona (ciekawym doświadczeniem było czytanie jej zaraz po „Blasku fantastycznym”). Język jest tutaj dość prosty i zrozumiały, a akcja płynie wartko, co moim zdaniem czyni „Autostopem przez Galaktykę” dobrą opcją na początek czytelniczej przygody ze science fiction.

Muszę wspomnieć, że omawiana książka jest pierwszym tomem „trylogii w pięciu częściach” – już sam ten zwrot sugeruje nam poziom osiąganego tu absurdu – o tym samym tytule. Na jej podstawie powstał film pełnometrażowy, dwukrotnie nominowany do nagród Teen Choice.

Jeśli więc chcielibyście zacząć czytelniczą przygodę z gatunkiem, jakim jest science fiction, serdecznie polecam „Autostopem przez Galaktykę”. Nawet ja – jako laik w temacie – bawiłam się fantastycznie. Powieść jest dość krótka, podzielona na kilkustronicowe rozdziały, które uciekają jeden po drugim. Jakiś czas temu, z okazji 42 rocznicy pierwszej publikacji do księgarń trafiło efektowne wydanie specjalne, okraszone ilustracjami Chrisa Riddella. Z pewnością będzie ono ozdobą biblioteczki, gratką nie tylko dla fanów kultowej serii.

Nie sięgam często po literaturę z gatunku science fiction i w sumie nie wiem, z czego to wynika. Brak zainteresowania? Istnienie innych gatunków? Strach przed tym, że nie zrozumiem przekazu albo nie docenię wyobraźni autora? Mimo to nie mogłam odmówić sięgnięcia po „Autostopem przez Galaktykę” Douglasa Adamsa. Po pierwsze, mamy szóstą edycję Kosmicznego Lipca, akcji...

Zachęcony filmem, który był wspaniały sięgnąłem po latach po książkę, widząc, że w bibliotece mamy wszystkie tomy i muszę powiedzieć, że jestem trochę rozczarowany.

A raczej wiem, że jako młodsza osoba znacznie bardziej by mnie ucieszyła ta książka. Gdybym też nie zobaczył filmu, to też by chyba było lepiej. Humor jest wspaniały, ale z czasem robi się jednak przewidywalny (no w końcu już to widziałem).

Ale każdemu kto chciałby coś porąbanego ale w sumie lekkiego z kosmitami i kosmosem i pokazywaniem, że jako ludzie generalnie rzecz ujmując jesteśmy średni, to polecam.

Zachęcony filmem, który był wspaniały sięgnąłem po latach po książkę, widząc, że w bibliotece mamy wszystkie tomy i muszę powiedzieć, że jestem trochę rozczarowany.

A raczej wiem, że jako młodsza osoba znacznie bardziej by mnie ucieszyła ta książka. Gdybym też nie zobaczył filmu, to też by chyba było lepiej. Humor jest wspaniały, ale z czasem robi się jednak przewidywalny...

Specyficzny humor, specyficzna akcja. Gdybym czytała tą książkę w czasach liceum to bardziej by mi się podobała. A tak, zestarzałam się niestety i ten humor mnie nie śmieszy. Owszem jest tu dużo naprawdę fajnych smaczków i zabaw z akcją i wydarzeniami. I tyle.
Czy polecam? W sumie to tak, bo jest bardzo specyficzna.

Specyficzny humor, specyficzna akcja. Gdybym czytała tą książkę w czasach liceum to bardziej by mi się podobała. A tak, zestarzałam się niestety i ten humor mnie nie śmieszy. Owszem jest tu dużo naprawdę fajnych smaczków i zabaw z akcją i wydarzeniami. I tyle.
Czy polecam? W sumie to tak, bo jest bardzo specyficzna.

Klasyka....niby...
Ani to śmieszne, ani dobre, ani wciągające. Głupie jak but. Przerwane czytanie po 1/3.

Klasyka....niby...
Ani to śmieszne, ani dobre, ani wciągające. Głupie jak but. Przerwane czytanie po 1/3.

Pełna abstrakcyjnego humoru z wierzchu, a pod spodem serwuje mnóstwo przemyśleń o życiu i jego sensie. Szybko się czyta, ale długo pozostaje w pamięci.

Pełna abstrakcyjnego humoru z wierzchu, a pod spodem serwuje mnóstwo przemyśleń o życiu i jego sensie. Szybko się czyta, ale długo pozostaje w pamięci.

Sięgnęłam w końcu po tę książkę, bo wszędzie czytałam, że jest absolutnym klasykiem z gatunku SF. Nie mogłam zupełnie wkręcić się w historię. Miałam wrażenie, że czytam parodię książek SF. Wrażenie to było z każdą stroną potęgowane językiem, absurdalnym humorem, absurdalnymi imionami, określeniami zjawisk, nazwami przedmiotów. Abstrakcyjność dosłownie wszystkiego w tej powieści sprawiła, że mam poczucie, że książka została napisana w świecie The Sims przez sima i dla simów, podczas czytania aż słyszałam w głowie durnowate ścieżki dźwiękowe z gry.

Sięgnęłam w końcu po tę książkę, bo wszędzie czytałam, że jest absolutnym klasykiem z gatunku SF. Nie mogłam zupełnie wkręcić się w historię. Miałam wrażenie, że czytam parodię książek SF. Wrażenie to było z każdą stroną potęgowane językiem, absurdalnym humorem, absurdalnymi imionami, określeniami zjawisk, nazwami przedmiotów. Abstrakcyjność dosłownie wszystkiego w tej...

Pytanie o życie, wszechświat i całą resztę? 42 <3

Pytanie o życie, wszechświat i całą resztę? 42 <3