Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tym miesiącu podjęłam się lektury książek poleconych dla mnie przez moich bliskich. Usłyszałam, że powinnam ją przeczytać, bo jestem miłośniczką Katedry Marii Panny w Paryżu Victora Hugo, dlatego monumentalną i piękną powieść Falconesa kupiłam i tak przeleżała kolejne dwa lata na mojej półce.

Na początku książki zostajemy wrzuceni w hiszpański wiek XIV, konkretnie na chłopskie wesele, na którym pojawiają się niemile widziani, ale niewyrzucalni z przyczyn oczywistych właściciele ziemscy. Już na drugiej stronie moje serce chwilami stawało z obrzydzenia i zgrozy, która była spotęgowana świadomością, że kiedyś naprawdę człowiek (konkretnie chłop pańszczyźniany) był w każdym calu właścicielem swojego pana: wliczając w to jego pracę, czas i najbliższą rodzinę.

Powieść liczy 700 stron (z wyjaśnieniami od autora) i na każdej przeżywałam silne emocje zapominając o mojej XXI-wiecznej codzienności. Pochłaniała mnie średniowieczna, barwna Barcelona, wyraziści bohaterowie i akcja, która w każdej chwili zmieniała swój bieg w sposób zupełnie nieprzewidywalny. Dokładnie takiej lektury potrzebowałam tej zimy. Po zamknięciu poczułam, że będę tęksnić za tą historią Arnuaua i jego bliskich, dlatego odkrycie, że powstały jeszcze dwa tomy szybko zakończyły się zakupem ;)

Przyczepić się mogę tylko zakończenia, które nie do końca wydaje mi się uzasadnione i wiarygodne. Z drugiej strony było ono konieczne, skoro powstała kolejna część. Nie do końca też wierzę w to, że człowiek w tamtej epoce mógł mieć tak skuteczny wpływ na swój status społeczny. Podobnie doskwierała mi polaryzacja bohaterów, którzy albo byli okrutnymi baronami, albo poczciwymi bastaixos, których sumienie nigdy nie zostało skalane (z wyjątkiem Juana, co doceniam!). Jednak wszystkie te aspekty traktuję z przymróżeniem oka, ponieważ Katedra w Barcelonie to baśń dla dorosłych, powieść przygodowa, a ta rządzi się swoimi prawami.

Do tej pory te styczniowe polecajki były co najwyżej przeciętne. Dlatego tym bardziej cieszę się, że sięgnęłam po powieść Falconesa i z niecierpliwością czekam na kolejne jego tytuły.

W tym miesiącu podjęłam się lektury książek poleconych dla mnie przez moich bliskich. Usłyszałam, że powinnam ją przeczytać, bo jestem miłośniczką Katedry Marii Panny w Paryżu Victora Hugo, dlatego monumentalną i piękną powieść Falconesa kupiłam i tak przeleżała kolejne dwa lata na mojej półce.

Na początku książki zostajemy wrzuceni w hiszpański wiek XIV, konkretnie na...

Po raz pierwszy w moich oczach Adolf Hitler był człowiekiem (momentami było mi go nawet żal) - nie był tym karykaturalnym, przerażającym demonem, którego znamy z materiałów archiwalnych.
Był człowiekiem takim jak wszystkie osoby nas otaczające, bez względu na rok i miejsce urodzenia. A gdyby właśnie ten człowiek poszedł w inną stronę...?

Po raz pierwszy w moich oczach Adolf Hitler był człowiekiem (momentami było mi go nawet żal) - nie był tym karykaturalnym, przerażającym demonem, którego znamy z materiałów archiwalnych.
Był człowiekiem takim jak wszystkie osoby nas otaczające, bez względu na rok i miejsce urodzenia. A gdyby właśnie ten człowiek poszedł w inną stronę...?

Na tym etapie Jeżycjady Ida Bojerko została moją ulubioną bohaterką. Ma swoje wady, dosyć charakterystyczne jak na szesnastoletnią dziewczynę, ale one nie są w żaden sposób napiętnowane, powszechnie krytykowane bądź wyolbrzymiane. Bohaterka ma prawo do swojej hipochondrii, płaczliwości, nadmiernej emocjonalności, zwłaszcza w kwestiach kontaktów z chłopcami. Ma mnóstwo kompleksów, ale jakiej nastolatce wady fizyczne nie są problemem? Dziewczyna mimo zgody i akceptacji swoich wad (które dopiero ma poznać) nie myśli nad pojęciem dobra – ona bez wahania rusza na pomoc, kiedy ma ku temu okazję, nie duma, „co inni powiedzą”, „czy ja tego kogoś lubię”, „czy mam czas”… Szalenie inspirująca postawa ;)

Na tym etapie Jeżycjady Ida Bojerko została moją ulubioną bohaterką. Ma swoje wady, dosyć charakterystyczne jak na szesnastoletnią dziewczynę, ale one nie są w żaden sposób napiętnowane, powszechnie krytykowane bądź wyolbrzymiane. Bohaterka ma prawo do swojej hipochondrii, płaczliwości, nadmiernej emocjonalności, zwłaszcza w kwestiach kontaktów z chłopcami. Ma mnóstwo...