Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść miła i przyjemna? Nie nazwałabym.
W "Córce Słońca" przeplatało się nieumiejętnie tyle historii i różnych postaci, że męczące stawało się dowiadywanie o nowym bohaterze, lub o śmierci "starego". Wygląda na to że pani Barbara chciała pobawić się nieco kreowaniem wielkich i rozległych historii. No cóż, "pobawić" gdyż nie jest to wielkie dzieło.
Dla mnie "Córka Słońca" jest książką przesadzoną. Zbyt wiele w niej wszystkiego - począwszy od nadmiernych "tragicznych" śmierci, do żałosnych historii miłosnych.
Brakowało mi tutaj spokojnego, trwałego wątku. Historia toczyła się tak szybko, a kolejne postacie tylko przemijały i przemijały, w końcowym efekcie nadając tylko tło bohaterce, że nie zdążyłam utożsamić się z nikim. Idąc tym tropem, uciążliwe i wręcz drażniące stawały się rozlegle opisane uczucia i emocje bohaterów.
Paranoicznie jeszcze występowała tu zła ciocia Beti. Na domiar wszystkiego, cała opisana w tej książce historia poszła za schematem w którym mimo zamierzonego zaskoczenia i nagłego ujawnienia się złych bohaterów, przeczuwalne stały się najdrobniejsze kwestie.
No cóż - może jednak znajdą się osoby lubiące historie pseudo "dramatyczne" i jednocześnie pseudo "psychologiczne" starające się grać na ludzkich uczuciach po przez członków rodziny, aczkolwiek z amatorskim wręcz wątkiem romantycznym, przypominające nieudaną produkcję serialu dla nastolatek.

Powieść miła i przyjemna? Nie nazwałabym.
W "Córce Słońca" przeplatało się nieumiejętnie tyle historii i różnych postaci, że męczące stawało się dowiadywanie o nowym bohaterze, lub o śmierci "starego". Wygląda na to że pani Barbara chciała pobawić się nieco kreowaniem wielkich i rozległych historii. No cóż, "pobawić" gdyż nie jest to wielkie dzieło.
Dla mnie "Córka...

Niezwykle emocjonalna opowieść, budząca szlachetne myśli. Wciąga bardzo szybko, nie mam zastrzeżeń.

Niezwykle emocjonalna opowieść, budząca szlachetne myśli. Wciąga bardzo szybko, nie mam zastrzeżeń.