Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młoda malarka zostaje uduszona we własnej pracowni. W poniedziałkowy poranek komisarz Paweł Góralczyk, nie może sobie przypomnieć co robił dzień wcześniej. Z nagrań monitoringu dowiaduje się, że wraz ze studentami ASP opuszcza pub w centrum Katowic. Komisarz jest uzależniony od leków, dlatego na własną rękę szuka wszelkich informacji, co robił kiedy zamordowano kobietę. Nie ma pewności, czy jest niewinny.
Problem pojawia się, gdy śledztwo w sprawie artystki dostaje komisarz Bartłomiej Wilczek, który chce zaszkodzić koledze. Pewnego dnia dojdzie do konfrontacji obu policjantów. W jakie kłopoty wpakował się Góralczyk, czy odnajdzie alibi na noc, w której doszło do usłyszenia kobiety?

W trakcie czytania miałam mieszane uczucia co do "Amnezji". Pióro autora jest lekkie, dlatego przez kryminał się płynie. Jednak sporą ilość bohaterów i wiele wątków sprawiało, że momentami się gubiłam, musiałam zastanawiać się o którym bohaterze w danym momencie jest mowa.
Ogólnie sama fabuła książki mi się podobała, w szczególności wątek uzależnionego policjanta. Byłam ciekawa jak zakończy się jego historia. Akcja rozgrywa się w szybkim tempie, a na końcu czeka na nas zaskakujące zakończenie.

Zapewne jeszcze kiedyś sięgnę po książki autora.

Młoda malarka zostaje uduszona we własnej pracowni. W poniedziałkowy poranek komisarz Paweł Góralczyk, nie może sobie przypomnieć co robił dzień wcześniej. Z nagrań monitoringu dowiaduje się, że wraz ze studentami ASP opuszcza pub w centrum Katowic. Komisarz jest uzależniony od leków, dlat...

Rozwiń

Zwiń

A gdyby tak rzucić wszystko i pojechać w Bieszczady. Pewnie nie raz mieliście w swoim życiu sytuację, w której to chcieliście zostawić wszystko za sobą, wrzucić do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyć szlakiem na Tarnicę czy Połoninę Caryńską. Takim tropem poszła autorka książki „Lekarka więzienna”. Co prawda nie wyruszyła na górski szlak, a do więzienia.

Amanda Brown wiodła spokojne i miarę poukładane życie u boku ukochanego męża. Miała pracę, którą lubiła i pacjentów, którzy byli jej całym światem. Każdego podopiecznego traktowała z olbrzymim szacunkiem, nie raz z narażeniem własnego życie ratowała cudze, bo dobro drugiej osoby było dla niej najważniejsze. Często te formalne spotkania w gabinecie przeradzały się w przyjaźń. Nie ma co się dziwić, po przeczytaniu kilku, może kilkunastu stron ukazuje się nam obraz lekarza idealnego. Takiego, do którego nie boimy się pójść z zapytanie o nasze dolegliwości. Jednak mimo to autorka postanowiła odejść. System sprawił, że postanowiła zmienić swoje życie. I to w sposób dosłowny.

Bycie lekarzem w więzieniu to ciągła huśtawka. Raz jest mniej pacjentów, a raz więcej. Nigdy nie wiesz, z czym przyjdzie do ciebie pacjent. Czy się pociął jakimś dziwnym przedmiotem, czy może postanowił coś połknąć dla żartu? Z taką rzeczywistością na co dzień musi mierzyć się Amanda Brown. Każdego dnia boryka się z dziwnymi przypadkami i mało śmiesznymi żartami.

Po chichu liczyłam na mocną lekturę. Czytałam już sporo książek, na temat zakładów karnych więc mniej więcej wiem, jak to wszystko wygląda. Jednak podczas lektury miałam wrażenie lekkiego przesłodzenia. Większość pacjentów jest miła, szef nie ma uwag, osadzeni nie dają mocno w kość. Co prawda autorka opisała kilka przykrych zdarzeń, ale to kropla w lukrze, jakim nas karmi Brown. Nie zauważyłam też zbytniej różnicy pomiędzy męskim a żeńskim więzieniem. A przecież takie zakłady różnią się od siebie.

Mimo to warto przeczytać książkę. Zapoznać się ze wstrząsającą historią osadzonej kobiety, która dopiero w więzieniu odnalazła spokój i bezpieczeństwo, którego nie zaznała na wolności.

A gdyby tak rzucić wszystko i pojechać w Bieszczady. Pewnie nie raz mieliście w swoim życiu sytuację, w której to chcieliście zostawić wszystko za sobą, wrzucić do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyć szlakiem na Tarnicę czy Połoninę Caryńską. Takim tropem poszła autorka książki „Leka...

Rozwiń

Zwiń

Wiele hałasu swego czasu wywołała ta książka. Zebrała mnóstwo znakomitych opinii i wielu zwolenników. Zazwyczaj nie czytam od razu książek, wokół których narasta mit arcydzieła tuż po premierze, nie raz i nie dwa bardzo się nimi rozczarowałam. Kiedy cichną wybuchy euforii, ja w spokoju zaczynam lekturę. Czy „Pacjentka” zasługuje na tak wysokie oceny, czy w moim mniemaniu jest to arcydzieło literackie? Zawsze jestem trochę na przekór, tym razem też tak było. Owszem, jest to sprawnie skonstruowany thriller, poprawny i miejscami naprawdę zaskakujący, ale nie na tyle, żeby wychwalać pod niebiosa. Jest wiele lepszych thrillerów, a ich popularność może nie być tak olbrzymia z prostego powodu: ich reklamy nie atakują czytelnika na każdym kroku, nie wyskakują z każdego kąta, nie są tak nachalne. Muszę jednak sprawiedliwie oddać, że biorąc pod uwagę fakt, że „Pacjentka” to debiut Alexa Michaelidesa, zasługuje on na uwagę.

„Alicia Berenson miała trzydzieści trzy lata, gdy zabiła męża” tymi słowami rozpoczyna się „Pacjentka”. Alicia jest sławną malarką, jej mąż Gabriel fotografem. Kiedy dochodzi do jego morderstwa, sprawa nie schodzi z nagłówków, wszyscy żyją tą historią, tylko Alicia milczy. Nie wypowiada ani jednego słowa od czasu tej tragedii. Zostaje umieszczona w zakładzie psychiatrycznym, gdzie poddawana jest terapii.

Theo Faber jest psychoterapeutą i za wszelką cenę próbuje dotrzeć do Alicii, ma przeczucie, że tylko on może wyrwać ją ze szponów milczenia, pomóc wrócić do normalnego życia i wyjaśnić, co właściwie stało się tego strasznego dnia. Nie wierzy, że kobieta byłaby zdolna do popełnienia tak straszliwej zbrodni. Jego chęć pomocy wydaje się przeradzać w obsesję.
Czy Theo odniesie sukces? Czy Alicia w końcu przemówi?

Krótkie rozdziały i przyjemny język powieści, prowadzą nas w miarę płynnie przez kolejne wydarzenia. Lektura nie jest wymagająca i w miarę rozwoju akcji, już domyślamy się finału. Może nie przewidzimy zakończenia w stu procentach, ale wielu możemy się domyśleć.
Nie jest to zła lektura, jest nawet całkiem niezła, ale jednego jestem pewna, na pewno nie zasługuje na miano arcydzieła.

Wiele hałasu swego czasu wywołała ta książka. Zebrała mnóstwo znakomitych opinii i wielu zwolenników. Zazwyczaj nie czytam od razu książek, wokół których narasta mit arcydzieła tuż po premierze, nie raz i nie dwa bardzo się nimi rozczarowałam. Kiedy cichną wybuchy euforii, ja w spokoju zac...

Rozwiń

Zwiń

Kryminały to zdecydowanie mój konik, dlatego też musiałam mieć te pozycję biorąc pod uwagę, że jest to komedia kryminalna i takiej odmiany tego gatunku jeszcze w swoich rękach nie miałam. Cóż, niestety moje oczekiwania wobec tej książki były zdecydowanie za wysokie. Jest to jedno z największych rozczarowań tego roku. Czytając te wszystkie pochlebne opinie, czuję się okrutnie dając tak niską ocenę książce, której głównym bohaterem jest kot! To wręcz nieludzkie, ale pozwólcie mi uzasadnić swoją ocenę.

Cała fabuła opowiada o perypetiach mruczącego czworonoga i jego pani, którzy przebywają w domu bogatego artysty gdzie Alicja, właścicielka kociego detektywa, bierze udział w konkursie malarskim, w którym wygraną jest odziedziczenie fortuny właściciela. Dzień po dniu uczestnicy konkursu zaczynają znikać w tajemniczych okolicznościach a kot, snując się po wentylacji willi, wpada na trop i próbuje chronić swoją ukochaną panią przed najgorszym. Sam kot, jak to kot. Zainteresowany tylko i wyłącznie czubkiem własnego nosa, pełną miską i ciepłym legowiskiem. Ponadto, bardzo kocha swoją panią, ale ta jego miłość momentami jest bardzo dwuznaczna i były chwile kiedy czytając kocie komentarze czułam się wręcz zażenowana. Książka na jeden wieczór jeśli się ktoś uprze, ale zdecydowanie nie jest to TA fabuła która wciąga. Narracja z perspektywy kota jest bardzo banalna i monotonna. Książka bardzo przewidywalna, akcji brak. Powiedziałabym, że ani to kryminał, ani to komedia tylko wielkie rozczarowanie. Nie miałam okazji przeczytać innych książek tej autorki, ale na ten moment raczej nie sięgnę po jej twórczość, ponieważ pierwsze wrażenie zrobiła na mnie nie najlepsze. Sam pomysł i zamysł książki nie był najgorszy, natomiast wykonanie bardzo słabe. Postacie bardzo zwyczajne, absolutnie zero w nich polotu. Alicja, to taka naiwna i nieporadna dziewczyna, niemniej jednak wszystko uchodzi jej na sucho. Cóż, takie rzeczy w prawdziwym życiu się nie zdarzają. Zabawne jest to, że ze wszystkich bohaterów najbardziej polubiłam złego bandziora, który nienawidzi całego świata, natomiast jego jedyna słabość to koty!

Kryminały to zdecydowanie mój konik, dlatego też musiałam mieć te pozycję biorąc pod uwagę, że jest to komedia kryminalna i takiej odmiany tego gatunku jeszcze w swoich rękach nie miałam. Cóż, niestety moje oczekiwania wobec tej książki były zdecydowanie za wysokie. Jest to jedno z najwięk...

Rozwiń

Zwiń

Twórczość Pauli Hawkins do dzisiaj w moim przypadku spotyka się dość mieszanymi uczuciami. Zawsze mam do jej powieści jakieś uwagi, czasem mniejsze, czasem większe. Pomysły na fabułę zdecydowanie przebijają niejeden dobry kryminał. Natomiast jak to wygląda z wykonaniem?

Kilka dni przed śmiercią Nel Abbott dzwoni do swojej siostry. Jules nie odbiera, ignorując jej prośbę o pomoc. Nel umiera. Mieszkańcy miasteczka mówią, że „skoczyła”. A Jules musi wrócić do miejsca, z którego kiedyś uciekła miała nadzieję, że na dobre, aby zaopiekować się swoją piętnastoletnią siostrzenicą. Julia się boi. Dawno pogrzebanych wspomnień, starego młyna, świadomości, że Nel nigdy by tego nie zrobiła. Ale najbardziej boi się wody i zakola rzeki, które miejscowi nazywają Topieliskiem.

Czytałam ,,Zapisane w wodzie" zaraz po premierze książki, a przed kilkoma dniami wróciłam do niej ponownie. Już po kilku stronach przypomniałam sobie, czemu wcześniej byłam niezadowolona, chociaż miałam nadzieję, że z perspektywy czasu trochę inaczej odbiorę tę powieść.
Odbiór tej książki wywołał we mnie wiele emocji, głównie takich, przez które traciłam chęć do jakiegokolwiek funkcjonowania. Ta książka jest tak przygnębiająca. Nie sama historia, ale sposób, w jaki jest napisana. Czytając, momentami wzdychałam i kartkowałam dalej, ponieważ miałam już dość przemyśleń bohaterów i zdania, które wprost opisuje tę książkę. ,,Skoczyła, czy nie?"
Rozumiem, że powieść miała być dramatyczna, pełna grozy i niepewności, ale w tym wypadku moim zdaniem bohaterowie zostali wykreowani wręcz do przesady. Mam wrażenie, że autorka za bardzo chciała oddać klimat całej sprawy, ponieważ bohaterowie wyszli przy tym strasznie blado i wręcz nijak. Każdy był na swój sposób irytujący, a całe czytanie ciągnęło mi się niemiłosiernie i zrozpaczona wyglądałam końca, którego niestety nie było widać.

Intryga na swój sposób była naprawdę niezła, było dużo wątków, czasem ciężko było się już połapać, ale to mi się podobało. Najczęściej ten zabieg można spotkać w literaturze skandynawskiej, gdzie do samego końca nie jesteśmy w stanie sami rozwiązać sprawy.

Twórczość Pauli Hawkins do dzisiaj w moim przypadku spotyka się dość mieszanymi uczuciami. Zawsze mam do jej powieści jakieś uwagi, czasem mniejsze, czasem większe. Pomysły na fabułę zdecydowanie przebijają niejeden dobry kryminał. Natomiast jak to wygląda z wykonaniem?

Kilka dni przed śm...

Rozwiń

Zwiń

Mówi się, że to właśnie we wtorki o 11:45 ludzie są najbardziej przemęczeni pracą, a ich frustracja sięga zenitu. To właśnie wtedy w czterech różnych miastach w Polsce zupełnie obce sobie osoby wpadają w szał i na oczach świadków zabijają przypadkowych ludzi. Dlaczego? Nie wiedzą. Co łączy pogrążoną w depresji nauczycielkę, gnębioną przez szefa pracownicę korporacji, zmagającego się z poważnymi oskarżeniami księdza i wycieńczonego pracą po godzinach lekarza? Tego musi się dowiedzieć bezkompromisowy komisarz Konrad Tajner.

Nie będę ukrywać, że jestem ogromną fanką pióra autora i nigdy on mnie nie zawiódł. Mało tego za każdym razem zaskakuje i nie mogło być inaczej tym razem. NIe dość, że poznajemy go w nowym gatunku literackim to jeszcze otrzymujemy świetny kryminał z dokładnie przemyślaną fabułą, która jest nie tylko na czasie, ale i dająca do myślenia. Od samego początku czuć napięcie i zostajemy wciągnięci w wir wydarzeń, które pędzą jak szalone. Strona za stroną przekonujemy się, że nie tak łatwo będzie nam odgadnąć jaki finał przyniesie ze sobą ta historia. A uwierzcie, że z całą pewnością będziecie bardzo zaskoczeni. Autor w swojej najnowszej książce poruszył temat mobbingu w pracy, wypalenia zawodowego, przepracowania, czy konfliktów pracownik-pracodawca. Czyli tematu naprawdę ważnego, bo dotykającego tak naprawdę większości z nas. Pomimo, że jest to kryminał to uwierzcie, z tej książki dowiedziecie się o tym naprawdę wiele.

Samo śledztwo zostało poprowadzone genialnie, a postacie Zuzanny i Konrada zyskują sympatię. Bohaterowie występujący w książce są bardzo realistyczni, a ich zachowanie kompletnie nie odbiega od naszego. Widzimy jak pogoń za marzeniami i sukcesami zawodowymi może przynieść odwrotne skutki niż byśmy się spodziewali. Widzimy do czego to może tak naprawdę prowadzić.

„Furia” to kolejny dowód na to, że po książki autora warto sięgać.

Mówi się, że to właśnie we wtorki o 11:45 ludzie są najbardziej przemęczeni pracą, a ich frustracja sięga zenitu. To właśnie wtedy w czterech różnych miastach w Polsce zupełnie obce sobie osoby wpadają w szał i na oczach świadków zabijają przypadkowych ludzi. Dlaczego? Nie wiedzą. Co łączy...

Rozwiń

Zwiń

Kate Granger po zdradzie męża przeprowadza się do domu rodziców, którzy mieszkają nad Jeziorem Górnym. Kobieta szuka tam schronienia po rozpadzie swojego małżeństwa. Ma ona nadzieję, że pozbiera się po ciężkich chwilach i dojdzie do siebie. Pewnego dnia na brzegu jeziora Kate znajduje ciało kobiety, która ma na sobie staroświecką suknię, a w jej fałdach ukryte jest niemowlę. Nikt oprócz Kate, która widziała wcześniej znalezioną kobietę w swoich snach, nie potrafi zidentyfikować jej, ani jej dziecka. Z czasem wychodzi na jaw coraz więcej sekretów dotyczących tej sprawy.

W książce narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Są dwie płaszczyzny czasowe. Częściej występują wątki dziejące się w teraźniejszości, kiedy to Kate próbuje rozwiązać zagadkę dotycząca kobiety znalezionej na brzegu jeziora oraz to, jaki ma ona związek z jej snami. Co jakiś czas cofamy się też do przeszłości, która miała miejsce około stu lat temu. Opisuje ona losy Addie, czyli kobiety znalezionej na brzegu jeziora, głównie jej młodość i życie miłosne. Ogólnie w książce tej występuje wątek nieszczęśliwej miłości, która skończyła się tragicznie, a duchy przeszłości powracają, ponieważ sprawa morderstwa sprzed stu lat do tej pory nie została rozwiązana. Powieść ta bardzo potrafiła mnie zaciekawić, bo lubię czytać o tajemnicach z przeszłości i tym samym cofać się do bardzo odległych czasów tak jak w tej książce. Tak więc czytałam ją z dużym zainteresowaniem, bo było też wiele opisów, które na szczęście mnie nie nudziły, a zaciekawiły. Czasami, szczególnie pod koniec książki, kiedy to już wszystkie sekrety wychodziły na jaw, powieść ta trochę mnie przerażała za sprawą paranormalnych zjawisk
występujących w niej.

"Córki jeziora" jest piękną, choć trochę smutną powieścią obyczajową. Nie brakuje w niej wątku miłości, która zakończyła się tragicznie, sekretów sprzed stu lat oraz ogólnie tajemniczego klimatu, jakie sprawia jezioro. Jeśli lubicie historie, które na pierwszy rzut oka wydają się niemożliwe, ale potrafią tak wciągnąć, tak aż że trudno się od nich oderwać, to z pewnością spodoba Wam się ta książka.

Kate Granger po zdradzie męża przeprowadza się do domu rodziców, którzy mieszkają nad Jeziorem Górnym. Kobieta szuka tam schronienia po rozpadzie swojego małżeństwa. Ma ona nadzieję, że pozbiera się po ciężkich chwilach i dojdzie do siebie. Pewnego dnia na brzegu jeziora Kate znajduje ciał...

Rozwiń

Zwiń

Główna bohaterka, Haelyn to postać, z którą bardzo mocno się zżyłam i utożsamiłam. Bywały chwile, gdy miałam wręcz wrażenie, że ona to moje książkowe alter ego (choć zdaję sobie sprawę z tego, jak może to brzmieć). Emocje, jakie towarzyszyły mi podczas lektury tej książki, były... dość trudne. Dlatego też musiałam sobie ją podzielić na części pierwszą połowę przeczytałam jednego dnia, a drugą dopiero jakiś czas później. Nie było to związane z tym, że jest to nudna czy słaba książka, a z tym, jak mocno we mnie uderzała. W każdym razie kreację głównej bohaterki oceniam na ocenę bardzo dobrą i czekam na więcej.

Rion... co z tym chłopakiem się działo, to ja nie mam pytań. Jest to bohater, który wyjątkowo mocno mnie do siebie przyciągał, a jednocześnie wzbudzał moje przerażenie i taką niepewność. Autorce doskonale udało się oddać ten cały mrok, który towarzyszył mu na każdej stronie, na której się pojawiał. Nie jest to bohater, którego można polubić na amen, ale jest to bohater, który zyskuje przy bliższym poznaniu, tak po prostu.

Sama powieść porusza bardzo trudną tematykę, m.in. problemy psychiczne, co zawsze sprawia mi pewnego rodzaju trudność podczas czytania, a jednocześnie odrobinę mocniej mnie do siebie przyciąga. Aleksandra Muraszka zdecydowanie zadbała o to, by w tej historii działo się dużo, a moje serce co rusz biło mocniej. Bywały momenty, gdy emocje były tak silne, że nie do końca potrafiłam sobie z nimi poradzić, ale moja ciekawość była silniejsza brnęłam więc w to wszystko dalej. Nie wiem nawet sama, jak mam ubrać w słowa swój zachwyt tą historią, która nie była wcale tak idealna, jakby się mogło wydawać, a jednak... tym brakiem perfekcyjności absolutnie mnie porwała.

Pióro autorki oceniam bardzo dobrze i zdecydowanie będę sięgać po inne jej powieści. Jeśli one również są tak angażujące i łamiące serce, co Nadzieja umiera ostatnia, to ja jestem już z miejsca kupiona. Ta powieść zdecydowanie nie jest dla wszystkich bardziej wrażliwi mogą czuć się przytłoczeni takimi emocjami, jakie wylewają się z kart tej książki, jednak jeśli czują się oni na siłach, to myślę że warto!

Główna bohaterka, Haelyn to postać, z którą bardzo mocno się zżyłam i utożsamiłam. Bywały chwile, gdy miałam wręcz wrażenie, że ona to moje książkowe alter ego (choć zdaję sobie sprawę z tego, jak może to brzmieć). Emocje, jakie towarzyszyły mi podczas lektury tej książki, były... dość tru...

Rozwiń

Zwiń

Ta część to taki dodatek do historii. Podczas wyjazdu Layken poprosiła Willa, by opowiedział jej jakie emocje towarzyszyły i kierowały nim w poszczególnych momentach ich historii. Także teraz cała powieść jest opowiedziana z jego perspektywy.

Powiem Wam, że nie spodziewałam się tego. Myślałam, że będzie to ciąg dalszy, a nie wspomnienie wszystkiego, tylko z innej perspektywy. Oczywiście, dowiadujemy się więcej szczegółów, ale jak dla mnie ten tom był trochę zbędny. Może historia stała się ciut pełniejsza, ale i bez tego czytelnik by przeżył.

O bohaterach nie mam co nowego powiedzieć. Will nadal był uroczy i kochany, ale też trochę sztywny i czasami wręcz nudny. Jego zachowanie potrafiło czasami irytować, bo niby chciał postąpić słusznie, ale to łamało serce. Layken za to wiele od drugiego tomu się nie zmieniła. W sumie, w tym tomie stała się dla mnie wręcz obojętna. Za to chyba bardziej w moich oczach zyskała Julia, czyli matka Lake. Ta postać w poprzednich częściach została trochę pominięta, ale w tym została znacznie lepiej pokazana.

Nie mam pojęcia co mogłabym jeszcze powiedzieć Wam o tym książce. Czyta się ją szybko i przyjemnie. Akcji nie ma zbyt dużo i jest mało zaskoczeń. Poznajemy dlaczego Will robił takie rzecz a nie inne i co nim kierowało. Także ta książka to całkiem niezłe dopełnienie historii.

Także Ta dziewczyna nie jest rewelacyjnym zakończeniem trylogii. Może za wiele wymagałam od tej książki, czy po prostu była średnia. Wiele nowego do powieści nie wnosi, jednak pozwala nam bardziej poznać Willa i jego historię. Jeżeli zaczęliście tę historię to przeczytajcie ten tom, tak dla pełnego zakończenia, a jeżeli tego nie zrobiliście, to w sumie wiele nie stracicie. Także nie polecam, ani nie odradzam.

Ta część to taki dodatek do historii. Podczas wyjazdu Layken poprosiła Willa, by opowiedział jej jakie emocje towarzyszyły i kierowały nim w poszczególnych momentach ich historii. Także teraz cała powieść jest opowiedziana z jego perspektywy.

Powiem Wam, że nie spodziewałam się tego. Myśl...

Rozwiń

Zwiń