Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Norwegia, Oslo, rok 1947- to tu przenosi nas Christensen w swojej najnowszej powieści.
W "Śladach miasta" praktycznie nie pojawia się temat ledwo co skończonej wojny. Ta powieść utkana jest z codzienności, w której mieszkańcy Oslo pracują, chodzą do szkoły, działają społecznie. Tytułowi bohaterowie, Ewald i Maj, to młode małżeństwo. On, pracownik agencji reklamowej, marzy o własnym telefonie w mieszkaniu, żeby nie musieć korzystać z telefonu sąsiadki. Ona, gospodyni domowa, rozpoczyna działalność w Czerwonym Krzyżu i angażuje się w pomoc mieszkańcom Oslo. Ich jedyny syn, Jasper, który choć sprawia trudności i jest nieco inny od rówieśników, jest oczkiem w głowie rodziców. I choć akcja książki toczy się głównie wokół tej trójki, bohaterów "Śladów miasta" jest znacznie więcej.
Podobnie jak w "Półbracie" Christensen zachwyca kreacją postaci. Są pełnokrwiści, świetnie poznajemy ich charaktery i motywacje. Owdowiała sąsiadka, która nie potrafi poradzić sobie z zainteresowaniem znajomego wdowca, emigrant z Włoch, którego zżera samotność w Oslo, chłopiec, który w wyniku nieszczęśliwego wypadku traci słuch - każda z tych postaci intryguje i z niecierpliwością poznajmy jej dalsze losy.
Bohaterem "Śladów miasta" jest również owe miasto- Oslo, które szykuje się na jubileusz 900lecia powstania. Miasto, które przeszło już wiele, a teraz mrówczą pracą swoich mieszkańców odnajduje się w powojennej rzeczywistości. Zresztą Lars Saabye Christensen wychował się w Oslo, i jak mówi jego twórczość tego miasta dotyczy (https://www.dwutygodnik.com/artykul/5978-niewidzialne-historie.html). Nie dziwi więc, że głównych bohaterów swojej najnowszej powieści zameldował pod adresem Kirkeveien 127, czyli w domu, w którymś kiedyś mieszkali jego dziadkowie.
"Ślady miasta. Ewald i Maj" są pierwszą częścią trylogii. Zakończenie, w pełni otwarte, zostawia czytelnika z ogromną ciekawością dalszych losów bohaterów. Gdybym tylko mogła, sięgnęłabym od razu po drugi tom. Niestety, trzeba uzbroić się w cierpliwość, bo kolejna część nie jest jeszcze wydana.
Jeżeli szukacie świetnie napisanej powieści obyczajowej z wyrazistymi bohaterami i ciekawym tłem- sięgajcie po "Ślady miasta" bez zastanowienia :)

Norwegia, Oslo, rok 1947- to tu przenosi nas Christensen w swojej najnowszej powieści.
W "Śladach miasta" praktycznie nie pojawia się temat ledwo co skończonej wojny. Ta powieść utkana jest z codzienności, w której mieszkańcy Oslo pracują, chodzą do szkoły, działają społecznie. Tytułowi bohaterowie, Ewald i Maj, to młode małżeństwo. On, pracownik agencji reklamowej, marzy...

Książka w sam raz na obecne czasy.
Solnit, znakomita eseistka publikująca między innymi dla Harper’s Magazine i Guardiana, w Polsce znana jest chyba najbardziej dzięki napisanej w 2008 roku książce "Mężczyźni objaśniają mi świat". Kilka lat wcześniej powstał jednak zbiór esejów "Nadzieja w mroku" wydany u nas przez Karakter.
Solonit porusza w nim kwestie aktywizmu, solidarności i (jak sam tytuł wskazuje) nadziei w możliwość zmiany. Nie pisze o wielkich rzeczach, raczej pokazuje, że każda podróż zaczyna się od pierwszego kroku.
"(...) je­śli ży­jesz zgod­nie z tym, do cze­go dą­żysz, w za­sa­dzie już od­no­sisz zwy­cię­stwo. In­ny­mi sło­wy – je­śli twój ak­ty­wizm jest de­mo­kra­tycz­ny, po­ko­jo­wy, twór­czy, ozna­cza to, że w ja­kimś ma­łym za­kąt­ku świa­ta de­mo­kra­cja, po­kój i twór­czość wła­śnie trium­fu­ją." Na podstawie historycznych przykładów pokazuje, że zmiany następują efektem śnieżnej kuli. Polska Solidarność, powstanie zapatystów czy Women Strike for Peace to tylko kilka ruchów, które pozornie z góry skazane na porażkę, stworzyły ostatecznie trwałą zmianę w świecie.
Solonit niesie w swoich esejach nadzieję, pokazuje jaką siłę posiada społeczeństwo, które potrafi działać razem. Pokazuje, że potrafimy się zjednoczyć w słusznej sprawie, nawet jeżeli w innych kwestiach mamy zupełnie inne poglądy. Przywołując atak na World Trade Center, udowadnia czytelnikowi, że jesteśmy o wiele lepsi, bardziej heroiczni, niż zwykliśmy o sobie myśleć. Te eseje naprawdę niosą nadzieję, poruszają i popychają do działania. Solnit mówi, że nawet jeżeli nie widzisz rezultatów swoich działań, one przyjdą. Po prostu rób swoje.
Eseje zebrane w "Nadziei w mroku" powstały w latach 2003-2004, jednak tom rozpoczyna obszerny wstęp napisany przez autorkę w 2015 roku. To niby tylko 6 lat temu, ale tamten czas wydaje się już inną epoką. Myślę, że w latach 20. XXI wieku potrzebujemy głosu Rececki Solnit bardziej niż kiedykolwiek. W oczekiwaniu na nowe utwory, warto szukać nadziei w zbiorach takich jak ten, bo jej eseje są ponadczasowe.

Książka w sam raz na obecne czasy.
Solnit, znakomita eseistka publikująca między innymi dla Harper’s Magazine i Guardiana, w Polsce znana jest chyba najbardziej dzięki napisanej w 2008 roku książce "Mężczyźni objaśniają mi świat". Kilka lat wcześniej powstał jednak zbiór esejów "Nadzieja w mroku" wydany u nas przez Karakter.
Solonit porusza w nim kwestie aktywizmu,...

Paul Theroux (ur. 1941) to amerykański podróżnik i autor książek podróżniczych. Jego reportaże dotyczą głównie podróży pociągiem, jak np. "Wielki bazar kolejowy. Pociągiem przez Azję" i "Stary Ekspres Patagoński. Pociągiem przez Ameryki". W książce wydanej przez wydawnictwo Czarne w 2017 roku Theroux zmienia środek transportu i wyrusza w podróż kajakiem po Oceanii.

Na samym początku reportażu autor wyznaje czytelnikom, że jego małżeństwo właśnie się rozpadło, więc samotna podróż na drugi koniec świata staje się pewnego rodzaju ucieczką i szansą na wejrzenie w głąb siebie.
"Powiadają, że podróż to ucieczka od siebie, ale według mnie jest raczej powrotem. Nic nie wzmaga skupienia ani nie ożywia pamięci bardziej niż obcy pejzaż lub obca kultura. Wbrew opinii romantyków nie sposób się zatracić w egzotyce. Zamiast tego egzotyka wzbudzi w nas dojmującą tęsknotę, skłoni do rozpamiętywania wcześniejszych etapów życia, ofiaruje zrozumienie wielkiego błędu."
Oprócz podróży od jednej wyspy do drugiej jesteśmy więc świadkami wewnętrzej podróży autora- od melancholii i potrzeby samotności do ciekawości drugiego człowieka i czerpania radości z małych chwil, jak chociażby słuchanie arii operowych w kajaku gdzieś o świcie.

Bardzo podobało mi się to w jaki sposób Theroux opisuje mieszkańców odwiedzonych wysp. Nic nie upiększa, nie próbuje robić im laurki, tylko dlatego, że są egzotyczni. Podczas pobytu na jednej z wysp Trobriandy pisze o niej tak:
"Przetrwała dlatego, że śmieje się z obcych i trzyma ich na dystans. A chociaż dziwiłem się, że mieszkańcy tych wysp uważali się za ludzi, a mnie za podczłowieka, dim­-dim, w końcu pojąłem, że nigdy nie zrozumiem w pełni ich świata."
Autor doświadcza zarówno chwil grozy i wrogości jak i ciekawości oraz gościnności ze strony tubylców. Próbuje lokalnych specjałów (czasami bardzo specyficznych), nie boi się pytać o kanibalizm i jedzenie psiego mięsa; interesują go lokalne zwyczaje i polityka- ogrom napotkanych osób i odbytych rozmów robi wrażenie.

Ale pomimo tej nieustannej styczności z drugim człowiekiem największą radość zdaje się sprawiać mu natura i samotność. Theroux, gdy tylko może, obozuje z dala od osad ludzkich i podróżuje samotnie. Zachwyca się przyrodą, gwieździstymi nocami i nieprzystępnym Oceanem, znakomicie opisuje ich piękno. To chyba mój ulubiony cytat:
"(...) ocean jest w istocie kosmosem, pływanie po nim podróżą między gwiazdami, archipelagi galaktykami, wyspy samotnymi gwiazdami w bezkresie wodnej ciemności, a żegluga nieśpieszną włóczęgą od gwiazdy do gwiazdy w kryształowej nocy."


Oprócz obcowania z ludźmi, przyrodą i samotnością ważnym aspektem tej książki jest również podróż przez historię. Theroux przywołuje wiele historycznych postaci, które wpłynęły na tereny, które opisuje. Mamy tu wielokrotne odwołania do np. Kapitana Cooka, Bronisława Malinowskiego, Gauguina czy Heyerdahla. Autor poprzez przywoływanie ich styczności z Oceanią przybliża czytelnikowi, na ile to możliwe, historie poszczególnych wysp, czasami wchodzi w polemikę jak np. w wypadku Heyerdahla i jego słynnej "Wyprawy Kon-Tiki".

"Szczęśliwe wyspy Oceanii" mają ponad 800 stron, pomimo to ani przez sekundę nie byłam znudzona lekturą. Theroux odwiedził 51 wysp i spędził na nich łącznie wiele miesięcy. Opisy święta jamsu, tajniki języka tok pisin, wędrówki po mrocznych Wyspach Wielkanocnych, audiencja u króla Taufa'ahau Tupou IV, bajkowy pobyt na Hawajach, dziwny kult Jona Fruma na Vanuatu- w tej książce pełni jest takich smaczków, które tylko pobudzają apetyt, by kiedyś naprawdę odwiedzić (przynajmniej) jedną z wysp Oceanii.

A chyba o to właśnie chodzi w książkach podróżniczych 👌

Paul Theroux (ur. 1941) to amerykański podróżnik i autor książek podróżniczych. Jego reportaże dotyczą głównie podróży pociągiem, jak np. "Wielki bazar kolejowy. Pociągiem przez Azję" i "Stary Ekspres Patagoński. Pociągiem przez Ameryki". W książce wydanej przez wydawnictwo Czarne w 2017 roku Theroux zmienia środek transportu i wyrusza w podróż kajakiem po Oceanii.

Na...