Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu polskiej wersji wzięłam się za wersję po angielsku i nie żałuję. Dobry sposób na naukę nowych słówek. Tak jak w polskiej wersji mamy przypisy do koreańskich nazw miejsc czy potraw. Ogólnie polecam.

Po przeczytaniu polskiej wersji wzięłam się za wersję po angielsku i nie żałuję. Dobry sposób na naukę nowych słówek. Tak jak w polskiej wersji mamy przypisy do koreańskich nazw miejsc czy potraw. Ogólnie polecam.

Zakończenie tej historii wywołało u mnie uronienie paru łez. Co za plot twist na końcu! Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, a reakcja głównego bohatera w obliczu śmierci bardzo mnie poruszyła. Autorka Yoru Sumino pięknie oddaje blaski i cienie nastoletniego dojrzewania w obliczu tragedii, a emocje bohaterów są doskonale odzwierciedlone w rysunkach.

Piękna manga o nieuchronności śmierci, stracie, ale i nadziei na lepsze jutro.

Zakończenie tej historii wywołało u mnie uronienie paru łez. Co za plot twist na końcu! Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, a reakcja głównego bohatera w obliczu śmierci bardzo mnie poruszyła. Autorka Yoru Sumino pięknie oddaje blaski i cienie nastoletniego dojrzewania w obliczu tragedii, a emocje bohaterów są doskonale odzwierciedlone w rysunkach.

Piękna manga o...

Przepiękna historia o walce ze śmiertelną chorobą, przyjaźni i pierwszej miłości.

Główna bohaterka poważnie choruje, w wyniku czego jej trzustka niedługo przestanie działać, a dziewczyna umrze. Główny bohater zaprzyjaźnia się z nią, pomimo że są niczym ogień i woda. Ich relacja powoli przeradza się w coś bardziej romantycznego, ale pewnego dnia ma miejsce tragedia...

Chcę zjeść twoją trzustkę to jedna z najbardziej wzruszający mang, jakie zdarzyło mi się kiedykolwiek przeczytać. Pełna emocji, pięknych widoków, niezwykle dynamiczna i urzekająca swoją subtelnością. Główni bohaterowie nawzajem się uzupełniają, a ich relacja pozwala głównemu bohaterowi rozwinąć umiejętności komunikacyjne. Zakończenie jest niezwykle smutne, ale jednocześnie w jakiś sposób piękne.

Przepiękna historia o walce ze śmiertelną chorobą, przyjaźni i pierwszej miłości.

Główna bohaterka poważnie choruje, w wyniku czego jej trzustka niedługo przestanie działać, a dziewczyna umrze. Główny bohater zaprzyjaźnia się z nią, pomimo że są niczym ogień i woda. Ich relacja powoli przeradza się w coś bardziej romantycznego, ale pewnego dnia ma miejsce...

Uwielbiam uniwersum Sherlocka Holmesa, więc manga o przygodach Profesora Moriarty'ego musiała się znaleźć w mojej bibliotece. Zwłaszcza że tym razem postać króla złoczyńców jest podzielona na aż trzy postacie! I to przystojniaków!

Anime będące ekranizacją tej mangi wypadło świetnie, więc od razu zakupiłam wszystkie możliwe tomy w polskim wydaniu.

Manga jest pięknie narysowana, postacie ciekawe i każda z nich ma swój własny, unikalny charakter. Poszczególne zbrodnie są dobrze opisane i trzymające w napięciu.
Doceniam zrobienie z Sherlocka Holmesa kryminalnego świra z pokręconym poczuciem humoru, to dodaje serii komediowego sznytu, co świetnie się przeplata z poważnymi momentami. Bardzo przypomina mi kreację Sherlocka od Benedicta Cumberbatcha. Dodatkowo mamy tutaj mnóstwo nawiązań do angielskiej popkultury, chociażby do Jamesa Bonda ;)

Ogólnie bardzo fajna manga, nie rewelacyjna, ale warta swojej ceny i poświęconego czasu. A jeśli ktoś tak samo jak ja lubi sobie poczytać od czasu do czasu dobrą detektywistyczną serię, to tym bardziej polecam sprawdzić Mariartiego.

Uwielbiam uniwersum Sherlocka Holmesa, więc manga o przygodach Profesora Moriarty'ego musiała się znaleźć w mojej bibliotece. Zwłaszcza że tym razem postać króla złoczyńców jest podzielona na aż trzy postacie! I to przystojniaków!

Anime będące ekranizacją tej mangi wypadło świetnie, więc od razu zakupiłam wszystkie możliwe tomy w polskim wydaniu.

Manga jest pięknie...

Pierwszy tom jest nieco nudny w stosunku do reszty, bo przedstawienie bohaterów zajmuje nieco czasu. Zanim czytelnik dojdzie do scen akcji mija spokojnie 1/4 książki. Reszta to typowe motywy z serii młodzieżowych: główny bohater zaprzyjaźnia się ze swoją drużyną, biorą udział w zawodach by zdobyć pozycję i uznanie, walczą z groźną drużyną która ich sabotuje, a wszystkiemu przyglądają się dorośli. Mamy tutaj postać Eraka, władcy Skandii znanego z serii Zwiadowcy, więc widać też pewne referencje wobec pierwszej serii J. Flanagana.

Niestety trening Czapli i ich droga do zostania pełnoprawnymi wojownikami była dużo bardziej nudna niż opowieść o Willu Treatym. Przez to że występuje tutaj kilkuosobowa drużyna, to tak naprawdę autor nie pozwala nam zbyt dobrze poznać ich charakterów, inaczej było w przypadku Zwiadowców, gdzie uczucia i myśli Willa stałe nam towarzyszyły. To wszystko niestety sprawia, że w pierwszym tomie jakoś nieszczególnie przywiązałam się do głównych bohaterów.

Na minus też wielka infantylna kultura Skandian, która jest taką wydmuszką wobec kultury wikingów. Czytałam Wyrzutków mając prawie 18 lat i widać tutaj mankamenty pisarstwa Flanagana. Ubogi świat przedstawiony, wolne rozkręcanie akcji, słabo przedstawieni bohaterowie... To się nie klei. Daje 6 zamiast 5 tylko i wyłącznie za cliffhanger i niespodziewany plot twist na końcu książki.

Pierwszy tom jest nieco nudny w stosunku do reszty, bo przedstawienie bohaterów zajmuje nieco czasu. Zanim czytelnik dojdzie do scen akcji mija spokojnie 1/4 książki. Reszta to typowe motywy z serii młodzieżowych: główny bohater zaprzyjaźnia się ze swoją drużyną, biorą udział w zawodach by zdobyć pozycję i uznanie, walczą z groźną drużyną która ich sabotuje, a wszystkiemu...

Bardzo wzruszająca książka o sile i znaczeniu uczuć.

Yunjae Seon, młody Koreańczyk, cierpi na rzadką przypadłość: ciało migdałowate, narząd który odpowiada za uczucia strachu czy gniewu, jest u niego słabo rozwinięty, przez co chłopiec nie odczuwa emocji tak jak powinien. To sprawia, że ma problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie, zawiązywaniem kontaktów międzyludzkich czy też z reakcjami obronnymi. Yunjae zaczyna być prześladowany w szkole, a jego matka i babka próbują nauczyć go techniki udawania emocji, by mógł kamuflować się w społeczeństwie.

Wszystko zmienia się jednak w pewien zimowy wieczór, kiedy na matkę i babkę Yunjae napada mężczyzna z nożem. Młody nastolatek jest świadkiem morderstwa, co wpływa na jego postrzeganie rodziny. Babcia ginie na miejscu, a matka staje się ,,warzywem". Osierocony chłopiec wkrótce spotyka na swojej drodze Gona, chuligana i emocjonalnie niedojrzałego kolegę z klasy, który zaczyna powoli wywracać świat Yunjae do góry nogami. Ale czy przyjaźń z Gonem może skończyć się tragicznie?

Bardzo fajna opowieść o dorastaniu i postrzeganiu rzeczywiśtości w innym świetle. Oczami Yunjae śledzimy losy jego, jego sąsiadów, przyjaciół i rodziny, jednocześnie obserwując powolną przemianę głownego bohatera z robota bez uczuć we wrażliwego nastolatka. Almond, choć jest lekturą krótką, porusza także motyw pierwszej miłości, empatii, żałoby, śmierci czy walki z odrzuceniem. Mamy tutaj też pokazany przekrój koreańskiego społeczeństwa, niezwykle surowego i bezlitosnego dla każdego, kto jakkolwiek wyróżnia się z tłumu.

Polecam nie tylko fanom literatury azjatyckiej, ale przede wszystkim ludziom chcącym przeżyć lekturę razem z głównym bohaterem i dzielić z nim jego uczucia.

Bardzo wzruszająca książka o sile i znaczeniu uczuć.

Yunjae Seon, młody Koreańczyk, cierpi na rzadką przypadłość: ciało migdałowate, narząd który odpowiada za uczucia strachu czy gniewu, jest u niego słabo rozwinięty, przez co chłopiec nie odczuwa emocji tak jak powinien. To sprawia, że ma problemy z funkcjonowaniem w społeczeństwie, zawiązywaniem kontaktów międzyludzkich...

Pościg jest częścią niesamowicie dynamiczną pod względem fabuły. Co chwila coś się dzieje, wydarzenia pędzą, a bohaterowie stawiają czoła kolejnym przeciwnością. Widać tutaj znaczną poprawę w relacjach między postaciami w stosunku do poprzednich części. No i ten trójkąt miłosny między Halem, Stigiem i Lydią!

Tematyka morsko-piracka dodaje do tej serii powiew świeżości, więc całość czyta się przyjemnie i szybko. Aż za szybko! A chciałoby się pobyć jeszcze chwilę dłużej na Morzu Białych Sztormów!

Pościg jest częścią niesamowicie dynamiczną pod względem fabuły. Co chwila coś się dzieje, wydarzenia pędzą, a bohaterowie stawiają czoła kolejnym przeciwnością. Widać tutaj znaczną poprawę w relacjach między postaciami w stosunku do poprzednich części. No i ten trójkąt miłosny między Halem, Stigiem i Lydią!

Tematyka morsko-piracka dodaje do tej serii powiew świeżości,...

O matko, wróciłam do tej książki po latach i nie mogłam powstrzymać łez na końcu. Historia miłości hrabiego i biednej guwernantki wzrusza i rozdziera serce, bo ich uczucie nigdy tak naprawdę nie zostaje dopełnione, a intryga rodziny hrabiego doprowadza do tragedii.

Piękna opowieść o miłości łamiącej bariery społeczne, o uprzedzeniach, nienawiści i ludzkiej krzywdzie. Polecam!

O matko, wróciłam do tej książki po latach i nie mogłam powstrzymać łez na końcu. Historia miłości hrabiego i biednej guwernantki wzrusza i rozdziera serce, bo ich uczucie nigdy tak naprawdę nie zostaje dopełnione, a intryga rodziny hrabiego doprowadza do tragedii.

Piękna opowieść o miłości łamiącej bariery społeczne, o uprzedzeniach, nienawiści i ludzkiej krzywdzie. Polecam!

Drugi tom Drużyny nie zawodzi. Mamy tu znacznie więcej walki niż w pierwszej części, dodatkowo Czaple wypływają na szerokie wody by odzyskać zrabowany skarb Skandian i przywrócić sobie honor. Dodatkowo mamy tutaj nową postać w postaci Lydii, która stanowi całkiem niezłą przeciwwagę wobec plejady męskich postaci. Bawiłam się świetnie.

Drugi tom Drużyny nie zawodzi. Mamy tu znacznie więcej walki niż w pierwszej części, dodatkowo Czaple wypływają na szerokie wody by odzyskać zrabowany skarb Skandian i przywrócić sobie honor. Dodatkowo mamy tutaj nową postać w postaci Lydii, która stanowi całkiem niezłą przeciwwagę wobec plejady męskich postaci. Bawiłam się świetnie.

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego LC na maj 2024 roku.

Klasyka. Komedia absurdów. Niesamowity portret szaleństwa, okraszonego rycerskim klimatem rodem ze średniowiecza. Don Kichot szokuje, rozbawia, zachwyca i momentami stresuje, ale przede wszystkim zapada w pamięć. Miło było wrócić po latach do tej lektury. Polecam!

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego LC na maj 2024 roku.

Klasyka. Komedia absurdów. Niesamowity portret szaleństwa, okraszonego rycerskim klimatem rodem ze średniowiecza. Don Kichot szokuje, rozbawia, zachwyca i momentami stresuje, ale przede wszystkim zapada w pamięć. Miło było wrócić po latach do tej lektury. Polecam!

Ciekawa pozycja dla miłośników fantastyki w wykonaniu Sapkowskiego. Jest to dobra książka do wyjściowych badań nad prozą fantastyczną, motywami lub retellingiem w cyklu wiedźmińskim. Ja użyłam jej w swojej pracy naukowej o multiversum wiedźmińskim, ale lepiej nie opierać się tylko na niej. Autorka mimo wszystko analizuje wszystko dość pobieżnie, a różnorodność językowa jest tutaj dość uboga. Również styl pisania autorki jest często dosadny i chaotyczny, więc trzeba dość mocno przysiąść do tej lektury. Ogólnie polecam poczytać ludziom, który chcą napisać coś naukowego na temat wiedźmina.

Ciekawa pozycja dla miłośników fantastyki w wykonaniu Sapkowskiego. Jest to dobra książka do wyjściowych badań nad prozą fantastyczną, motywami lub retellingiem w cyklu wiedźmińskim. Ja użyłam jej w swojej pracy naukowej o multiversum wiedźmińskim, ale lepiej nie opierać się tylko na niej. Autorka mimo wszystko analizuje wszystko dość pobieżnie, a różnorodność językowa jest...

Książka ciekawa i pełna informacji oraz analiz, ale mały minus za pewną nutkę nieuzasadnionej hipokryzji od autora.

Pewne informacje nieaktualne, część jedynie powierzchownie zanalizowana, natomiast doceniam za kunszt literacki (bo o popkulturze i jej różnorodności ciężko pisać ciekawie i jednocześnie zrozumiale) oraz research, bo wielorakość japońskiej kultury medialnej potrafi przytłoczyć.

Bardzo ciekawie przedstawione zagadnienia mass mediów oraz programów telewizyjnych. Natomiast segment komiksowy i anime bardzo okrojony, podobnie jak japońska literatura.

Znacznie bardziej podobało mi się Ninja Attack, natomiast cieszę się, że ta książka w ogóle powstała i ktoś ruszył cały tema

Książka ciekawa i pełna informacji oraz analiz, ale mały minus za pewną nutkę nieuzasadnionej hipokryzji od autora.

Pewne informacje nieaktualne, część jedynie powierzchownie zanalizowana, natomiast doceniam za kunszt literacki (bo o popkulturze i jej różnorodności ciężko pisać ciekawie i jednocześnie zrozumiale) oraz research, bo wielorakość japońskiej kultury medialnej...

Debiut literacki Pana Kukiełki zaliczam do dość udanych.

Główny bohater – Kavel, nie jest do końca sympatyczną postacią, ale to akurat duży plus tej książki. Autorzy współczesnej fantastyki przyzwyczaili nas do ,,milusich” bohaterów, a skomplikowana natura Kavla jest przyjemną odskocznią. Choć przestępstwa które popełniał były wyniekiem porzucenia przez rodzinę, to piętno przestępcy i odrzutka sprawia, że mu współczujemy.

W fabułę mamy również wplecioną tajemnicę, przerażające trupy zwane powstańcami i dziwne, niemalże boskie moce zapewnione przez wiązanie się z cieniami zmarłych. Na dokładkę dostajemy pięknie opisany duchowy konflikt Kavla, który ,,powrócił zza grobu" i nie potrafi określić swojej przynależności, a jego rozdartą duszę podsyca jeszcze walka z Kościołem.

Kavlovi towarzyszą ciekawie stworzone postacie: staruszka Berra, tajemnicze bliźniaczki z Dominium, czy wyrachowany kanclerz Sevenii. Ta plejada postaci, z której każda ma własny cel, metody działania, a często również różne postrzeganie moralności sprawia, że czytelnik pochłania kolejne strony książki niczym w gorączce.

Nie podobał mi się natomiast trójkąt romantyczny. Kavel jest rozdarty pomiędzy dwiema kobietami, ale żadnej z nich tak naprawdę nie zna i pozwala sobą manipulować. Raczej nie pasowało mi to do jego postaci, bo był kreowany na inteligentnego, spostrzegawczego detektywa. Z kolei Rahne denerwuje infantylnym zachowaniem, przez co podczas lektury miałam problem z uwierzeniem w dojrzałość jej uczuć.

A teraz drugi problem - finał. Szczerze? Nie byłam w stanie zrozumieć jak do tego wszystkiego doszło, nie było wcześniej żadnego głębszego rozwinięcia wątków postaci, które pojawiły się w finale i przejęły całą scenę dla siebie. Finał wydaje się stworzony na przysłowiowy ,,odwal się", jakby stanowił zakończenie innej książki i został na szybko doklejony do reszty historii. Nie pomaga tutaj fakt, że motyw cieni i opętania został poprowadzony chaotycznie, pojawiają się luki w informacjach, więc czytelnikowi w pewnym momencie wszystko się miesza.

Mimo to, jako że jest to debiut pisarski Pana Kukiełki, postanowiłam zignorować istnienie tych małych mankamentów, z nadzieją że kolejne tomy lepiej wyjaśnią wątki cieni i nieco poprawią wątek romantyczny.

Dlatego też daję tej książce mocną 7. Jej lektura wciąga, zapewnia mocne wrażenia, a bohaterowie są naprawdę przemyślani. Poza tym dostaliśmy niesamowitego cliffhangera na koniec, a ja koniecznie muszę wiedzieć jak Kavel się z tego wykaraska!

Debiut literacki Pana Kukiełki zaliczam do dość udanych.

Główny bohater – Kavel, nie jest do końca sympatyczną postacią, ale to akurat duży plus tej książki. Autorzy współczesnej fantastyki przyzwyczaili nas do ,,milusich” bohaterów, a skomplikowana natura Kavla jest przyjemną odskocznią. Choć przestępstwa które popełniał były wyniekiem porzucenia przez rodzinę, to piętno...

Bardzo przyjemna lektura, absolutna klasyka. Lekkie komediowe tropy dobrze wpasowały się w romantyczny wydźwięk dzieła, a tło historyczne tylko dodało Emmie lekkiej pikantności. Ogólnie polecam, bawiłam się przednio przy lekturze!

Bardzo przyjemna lektura, absolutna klasyka. Lekkie komediowe tropy dobrze wpasowały się w romantyczny wydźwięk dzieła, a tło historyczne tylko dodało Emmie lekkiej pikantności. Ogólnie polecam, bawiłam się przednio przy lekturze!

Książka dla ludzi o mocnych nerwach, ale za to niezwykle rzeczywista. Czuję się niesamowity pesymizm wylewający się z tej książki, ale jednocześnie czytelnik wie, że często takie jest życie - obietnice obietnicami, ale to nasze wybory weryfikują ostatecznie czy zakończenie będzie szczęśliwe czy gorzkie. Problem alkoholowy ukazany na kartach tej powieści jest zarysowany dosadnie, każdy bohater ma powody dla których coraz bardziej popada w uzależnienie. Ta książka jest niesamowicie ludzka, nie boi się mocnych słów ani sugestywnych opisów. Lektura ciężka, ale myślę że warto.

Książka dla ludzi o mocnych nerwach, ale za to niezwykle rzeczywista. Czuję się niesamowity pesymizm wylewający się z tej książki, ale jednocześnie czytelnik wie, że często takie jest życie - obietnice obietnicami, ale to nasze wybory weryfikują ostatecznie czy zakończenie będzie szczęśliwe czy gorzkie. Problem alkoholowy ukazany na kartach tej powieści jest zarysowany...

Czytałam tę książkę na zajęcia z literatury współczesnej, ale niestety nie przemówiła do mnie. Widać tutaj ukrytą hipokryzję autorki wobec otaczającej ją rzeczywistości. Osoby znające Tokarczuk wiedzą, że jej światopogląd jest wysoce toksyczny, bo wywyższa część ludzi ponad resztę, a jej kryteria są, krótko mówiąc, śmieszne.

Bieguni podobno zachwycają warsztą jezykowo-narracyjną, metaforami i nagromadzeniem neologizmów. Mi się tę książkę czytało wybitnie ciężko, zwłaszcza że musiałam ją przy okazji interpretować jako zadanie na zajęcia. A przy Tokarczuk to cholernie trudne. Kto studiuje literaturę, ten się w cyrku nie śmieje. Przypuszczam, że ta kobieta dostała Nobla literackiego nie za warstwę artystyczną, tylko za poglądy społeczno-polityczne. Niestety, bardzo słabiutko w mojej opinii.

Czytałam tę książkę na zajęcia z literatury współczesnej, ale niestety nie przemówiła do mnie. Widać tutaj ukrytą hipokryzję autorki wobec otaczającej ją rzeczywistości. Osoby znające Tokarczuk wiedzą, że jej światopogląd jest wysoce toksyczny, bo wywyższa część ludzi ponad resztę, a jej kryteria są, krótko mówiąc, śmieszne.

Bieguni podobno zachwycają warsztą...

Uwielbiam twórczość Hugo, to jak prowadzi narrację i przeplata wątki fabularne w tej powieści to mistrzostwo! Wszystkie postacie tutaj tak pięknie wpasowują się w tło XIX Francji, że aż ciężko uwierzyć że są postaciami fikcyjnymi. Cudna lektura, żałuję że przeczytałam ją tak późno.

Uwielbiam twórczość Hugo, to jak prowadzi narrację i przeplata wątki fabularne w tej powieści to mistrzostwo! Wszystkie postacie tutaj tak pięknie wpasowują się w tło XIX Francji, że aż ciężko uwierzyć że są postaciami fikcyjnymi. Cudna lektura, żałuję że przeczytałam ją tak późno.

Klasyka szkolna, przerabiana chyba od lat na języku polskim. Ja osobiście bardzo lubię tą lekko makabryczną narrację, którą cechowało się średniowiecze. Czyta się szybko, a i morał bardzo zapada w pamięć.

Klasyka szkolna, przerabiana chyba od lat na języku polskim. Ja osobiście bardzo lubię tą lekko makabryczną narrację, którą cechowało się średniowiecze. Czyta się szybko, a i morał bardzo zapada w pamięć.

Och, czytało się tą serie namiętnie w ostatniej klasie podstawówki! Moja szkolna biblioteka kupiła od razu 3 pierwsze tomy, więc porwałam je do siebie i chłonęłam kolejne strony po nocach. Wydaje mi się, że forma książki z rysunkami na wzór pamiętnika zbyt przypominała mi moje własne bazgroły, przez co szczególnie podobała mi się warstwa graficzna. A to jeszcze bardziej zachęcało mnie do utożsamiania się z główną bohaterką. Ot, taka książeczka dla młodych nastolatek z tamtych lat, głównie o perypetiach z przyjaźniami i pierwszymi miłościami.

Och, czytało się tą serie namiętnie w ostatniej klasie podstawówki! Moja szkolna biblioteka kupiła od razu 3 pierwsze tomy, więc porwałam je do siebie i chłonęłam kolejne strony po nocach. Wydaje mi się, że forma książki z rysunkami na wzór pamiętnika zbyt przypominała mi moje własne bazgroły, przez co szczególnie podobała mi się warstwa graficzna. A to jeszcze bardziej...

Książka zdecydowanie gorsza od Córki Czarownic, mimo to miło ją wspominam. Całe przedstawienie Lewawu, świata na odwrót i odbicia lustrzanego naszego rodzimego Krakowa, bardzo mi się jako młodemu czytelnikowi podobało. Jedyne co w tej książce kuleje to tępo akcji i bardzo prości bohaterowie - pod tym względem niestety Władca Lewawu nie zachwyca.

Książka zdecydowanie gorsza od Córki Czarownic, mimo to miło ją wspominam. Całe przedstawienie Lewawu, świata na odwrót i odbicia lustrzanego naszego rodzimego Krakowa, bardzo mi się jako młodemu czytelnikowi podobało. Jedyne co w tej książce kuleje to tępo akcji i bardzo prości bohaterowie - pod tym względem niestety Władca Lewawu nie zachwyca.