Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Credence" to moje kolejne spotkanie z twórczością Penelope Douglas. Autorka ma swój styl i doskonale nim operuje. Na początku wprowadza czytelnika w klimat książki i przez napięcie między bohaterami przechodzi do opisów gorących scen, które są obszerne. Bohaterowie zostali dobrze wykreowani, choć w niektórych momentach nie wiedziałam co mam w stosunku do nich czuć. Książka jest to dość kontrowersyjna i każdy ma swoją opinię na jej temat oraz różne spostrzeżenia. Ja jednak nie mogę powiedzieć, że ta pozycja mi się nie podobała, bo byłaby to nieprawda, natomiast mam co do niej kilka uwag, które postaram się przedstawić w tej recenzji.
Tiernan pochodzi z domu, w którym miała wszystko. Wszystko z wyjątkiem miłości rodziców. Bycie dzieckiem znanych osób w świecie Hollywood jak się okazuje nie jest łatwe. Zapatrzenie jej rodziców w swoje sukcesy filmowe i pogrążenie w miłości do siebie, w takim stopniu, że gdy doczekali się dziecka, nie byli w stanie otoczyć ją miłością. Dochodziło nawet do takich sytuacji, że wysyłali ją na różne obozy i umieszczali w internatach, aby nie musieli się nią zajmować. Wszystko jednak przybiera inny bieg, gdy rodzice dziewczyny popełniają samobójstwo, a opiekę nad nią przejmuje jedyny krewny. Jake van der Berg jest przybranym wujkiem dziewczyny, który mieszka z dwójką synów w małym miasteczku w Kolorado. Tiernan nie mając nic do stracenia wyjeżdża, by zaznać chwili spokoju i odciąć się od wcześniejszych wydarzeń. Jednak czy jej plany dotyczące wyjazdu przebiegną tak jak założyła?
Pozycja pełna napięcia, adrenaliny i namiętności. Utworzony niesamowity klimat , opierający się na górach, śniegu izolacji i trudnych warunkach do życia naprawdę jest dobrze opisany. Trzeba pamiętać jednak, że ta historia jest dla dorosłych i o otwartym umyśle czytelników. Uważam tak nie tylko przez pryzmat rozwiniętych opisowo scen erotycznych, ale również przez pokazywanie zachowań, które nie powinny być powielane. Można by nawet stwierdzić, że dochodziło do romantyzowania nieodpowiednich postępowań. Przez to, że główna bohaterka ma romans ze swoim przybranym wujkiem i kuzynami, może być dla niektórych czytelników niepojęte i niesmaczne, dlatego ta pozycja jest wystawieniem na próbę każdego podejmującego się przeczytania jej. Po takim wprowadzeniu przejdźmy do bohaterów. Tiernan, Kaleb, Noah i Jake. Z początku było zwyczajnie, dziewczyna pomagała im w obowiązkach domowych i wokół domu, a czasami nawet związanych z firmą. Jednak pojawia się więź między Tiernan i każdym z osobna mężczyzną, co oczywiście jest skomplikowane i ciężkie. Jednak jest coś co ich łączy, mianowicie w każdym z nich jest ból i demony przeszłości. Zacznijmy od Tiernan. Całe życie nie doświadczyła żadnej miłości, a jedynym wsparciem dla niej była asystentka jej matki. W chwili gdy wyjeżdża i trafia do nowego miejsca i osób, gdzie zostaje otoczona uwagą i opieką, której dotychczas nie miała, jest to dla niej diametralna zmiana. Z początku prawie się nie odzywa, lecz z czasem zmienia nastawienie i się do nich przekonuje. Jest widoczny u niej kompleks rodziny i myślę, że on mógł być powodem zbliżenia na przykład z Jake'm, gdzie tak naprawdę szukała tej bliskości. Jeśli chodzi właśnie o Jake'a to nic do niego nie mam, jako postać była w porządku i nie mam się do czego przyczepić. Przejdźmy do kuzynów. Noah jest, jak dla mnie, totalną zagadką. Nie wiem co mam o nim myśleć. Z jednej strony mi nie przeszkadzał, jednakże jeśli mam być szczera to jest jedna kwestia. W książce dość mocno był podkreślany taki status w rodzinie, tak to nazwijmy. I właśnie Noah podkreślał dość mocno, że Tiernan jest dla niego jak siostra, co jak dla mnie, było minusem w tej pozycji. Mimo że nie mają więzów krwi to było to zaznaczane i gdy dochodziło do zbliżeń bardzo mi to przeszkadzało. Przejdźmy do Kaleba, który z początku budzi postrach przez swoje zachowanie na samym początku względem bohaterki. Jest to postać, która nie mówi, co buduje jej tajemniczość. Mimo jego zdystansowania i skandalicznych zachowań, mamy tutaj motyw traumy, którą przeszedł i to właśnie przez nią bohater nie mówi. Jest mi ogromnie trudno ocenić te postacie, ale mogę powiedzieć jedno. Ich ogromną zaletą są zróżnicowane osobowości, dzięki czemu nie były zlane w jedną całość. Ich losy są mocno przewrotne, tak samo jak fabuła, ale taki już jest urok pióra autorki.
Podsumowując, ta pozycja mimo wszystko była dla mnie czymś nowym i cieszę się, że ją przeczytałam. Historia o trudnej i ogromnie skomplikowanej miłości, o walce z przeciwnościami losu i o zaufanie. Jeśli już jesteście świadomi o czym jest ta książka i sądzicie, że jesteście na nią gotowi, to bierzcie się za nią.

"Credence" to moje kolejne spotkanie z twórczością Penelope Douglas. Autorka ma swój styl i doskonale nim operuje. Na początku wprowadza czytelnika w klimat książki i przez napięcie między bohaterami przechodzi do opisów gorących scen, które są obszerne. Bohaterowie zostali dobrz...

Rozwiń Zwiń

"Despite your (im) perfections. Dotrzymaj złożonej mi obietnicy." to ostatni tom tej pełnej emocji trylogii. Cały czas nie mogę się pogodzić z zakończeniem, dlatego tak odwlekałam w czasie pisanie tej recenzji. Właśnie, koniec. Koniec tej pięknej historii, różnorodnej w emocjach oraz uczuć i pokazującej własną rzeczywistość. Po prostu koniec, z którym nigdy się nie pogodzę. Pióro autorki jest niesamowite, co udowodniła po raz kolejny. DYI opowiada tym razem o potomstwie naszych bohaterów z poprzednich tomów. Destiny, córka Jose i Chase'a oraz Alfie, który jest synem Archera i Camille oraz najlepszym przyjacielem dziewczyny. Na każdym spotkaniu rodzinnym byli nierozłączni, byli w stanie zrobić dla siebie wszystko. Jednak z biegiem czasu stali się dojrzalsi i chwile spędzone razem stały się rzadsze. Czy uda im się to naprawić oraz co było powodem takiego stanu rzeczy dowiecie się czytając tą pozycję.
Dessie jest taka jak jej rodzice. Zdeterminowana, pełna energii oraz ma dobre serce. Cecha zawziętości szczególnie pomaga, bo gdy walczy o coś co kocha, nigdy się nie podda. Alfie natomiast jest uparty i ciężko do niego dotrzeć. Jedyne osoby, których słuchał, to była Destiny i Camille. W pewnym momencie ich życia zrodził się pomysł, aby pomóc Alfiemu. Przeprowadzka do domu Sandersonów miała na celu porzucenie starych nawyków chłopaka i odcięcia się od złego towarzystwa. Jednak ten wyjazd ma też inne dno. Jedno wydarzenie w szczególności siedzi Alfiemu w głowie i nie zamierza puścić go w nie pamięć. Nawet nie próbował pozbyć się blizn z przeszłości. Bo nie chciał zapomnieć. Nie chciał wybaczyć. Decyzję o zamieszkaniu w Seaport nie była podjęta przez chłopaka ochoczo, lecz jakby miał odmówić ukochanej matce. Jednak nie zdawał sobie sprawy, że Destiny gra tam najważniejszą rolę.
Ta opowieść jest o przyjaźni, miłości i stracie. O tym jaki los potrafi być okropny i nieprzewidywalny, lecz jednocześnie wspaniały. Historia o zagubionym chłopaku i zdeterminowanej dziewczynie, gdzie głównie chodzi o nią. Znajome, nie powiem że nie. Ich historia jest pełna przeszkód, z którymi muszą się zmierzyć. Pytanie czy im się uda. Stara grupa przyjaciół z Moreton jest teraz dla siebie jak rodzina. Zrobią dla siebie wszystko i byliby w stanie rzucić wszystko, byle by sobie pomóc. Jednak pewna osoba nie odczuwała tej więzi. Jest nią Alfie. Nie uczestniczył w większości spotkań, a jak już, choć do pewnego czasu tak było, to tylko dla Dessie. Ich relacja była warta próby odbudowania jej i walki o nią, o jej rozwój. Błędy są nieodłączną częścią naszego życia i na nich się głównie uczymy. Najważniejsze jest przebaczyć, lecz to chyba każdy wie, że nie jest to łatwe. Destiny tak jak wspomniałam jest zdeterminowana i pomocna, co odziedziczyła po rodzicach. Marzy aby zakochać się, tak mocno jak jej rodzice. Jednak los miał na nią inny plan, bo przecież tylko w bajkach są książęta. Alfie natomiast jest bardzo intrygujący. Arogancki młody mężczyzna, który ukrywa w sobie zranionego chłopca. Jego relacja z rodziną jest prawie zerowa i tylko Destiny była powodem utrzymywania jakiegokolwiek kontaktu. Lecz to nie wystarczało. Nie powiem, że zachowanie Alfiego w niektórych momentach mnie irytowało, bo irytowało i to mocno. Wiem że nie było mu łatwo pogodzić się z zaistniałą sytuacją, ale jednocześnie ciężko było mi też nieść jego zachowanie w stosunku do Dessie. Jednak ich relacja, na całe szczęście, zmieniła się. Stała się piękna i nierozerwalna. W tej książce ważną kwestią jest element dorastania. Nie należy on do najłatwiejszych dla większości nastolatków. Wyprowadzka i życie samemu to ogromny krok, na który nie każdy jest gotowy. Jedną z tych osób jest właśnie Destiny, która tej dorosłości się obawia. Każdy prędzej czy później musi zadecydować co zrobi ze swoją przyszłością. O tym jak ułoży sobie życie, gdzie pójdzie i z kim. I właśnie z taką decyzją mierzy się dziewczyna. A jaką podjęła, to sami musicie się dowidzieć czytając. Jednak muszę jeszcze o kimś wspomnieć. Josie i Chase w końcu odnaleźli swoje miejsce na ziemi i z każdym dniem trwali coraz mocniej w miłości do siebie. Chase Sanderson w roli ojca, męża i przyjaciela powodował cały czas uśmiech na mojej twarzy. Destiny była tym elementem, którego im brakowało, w końcu jej imię oznacza przeznaczenie. I muszę to przyznać, ale większość cech ma ewidentnie po ojcu, w szczególności to, że jak odda komuś swoje serce to już nieodwracalnie. Ta recenzja jest pożegnaniem z tymi przepięknymi bohaterami, tym rollercoasterem emocji i tą ich rzeczywistością. Jednak czy o nich kiedykolwiek zapomnę? Nie ma takiej opcji.
Podsumowując, ta powieść otuliła moje serce, aby na koniec je zmiażdżyć. Autorka zawarła w tej książce codzienne problemy, z którymi każdy z nas w jakimś momencie swojego życia może się zmierzyć. Ogromnie będę tęskniła za tym klimatem, za Chosie i w ogóle za wszystkim. Historia Dessie i Alfiego jest bardzo burzliwa, ale jednocześnie piękna. Przeplata się z bólem i trudem, ale na tym polega miłość. Na tym, że mimo tych przeciwności losu mamy siebie. DYI jest idealnym zakończeniem tej historii. Kończąc czytanie dusiłam się łzami, nie byłam w stanie tego przeczytać. Zamknęłam pewien etap w swoim życiu i wiem, że tak musiało być. Dopiero gdy poznacie ostatni tom zrozumiecie zamieszczone podtytuły w każdej części. Dopiero wtedy całość spadnie na was z niebywale ogromną siłą.

"Despite your (im) perfections. Dotrzymaj złożonej mi obietnicy." to ostatni tom tej pełnej emocji trylogii. Cały czas nie mogę się pogodzić z zakończeniem, dlatego tak odwlekałam w czasie pisanie tej recenzji. Właśnie, koniec. Koniec tej pięknej historii, różnorodnej w emocjach ...

Rozwiń Zwiń

"Winter flower" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Julii Brylewskiej. Pióro autorki jest ujmujące i przepadłam dla niego. Jest to jedna z najpiękniejszych książek jaką przeczytałam. Motyw duchów i daru Destiny bardzo przypadł mi do gustu i nie spodziewałam się, że aż w takim stopniu mnie zaciekawi. Nietypowi bohaterowie mieli w sobie coś magicznego, co bardzo mnie przyciągało. Teraz po przeczytaniu wiem, że jest to jedna z książek, przy której czuje się bezpiecznie.
Destiny odkąd odkryła swój dar, jest gnębiona i wytykana palcami przez innych. Mieszkańcy miasteczka trzymają się od niej z daleka, tak samo jak i od jej rodziny. Mimo przeciwności losu jest bardzo silną dziewczyną. Rozmowa z duchami i dar ich widzenia, było niepojęte dla innych. Jednak pewnego razu w jej życiu pojawia się pewien chłopak. Jest nim Nicholas, który jako jedyny odważył się stanąć w obronie Destiny. Dziewczyna starała się zawsze pozostawać w cieniu, lecz gdy chłopak ją zauważył już jej na to nie pozwolił. Od razu zwróciła jego uwagę i chce ją bliżej poznać. Jest inny niż pozostali uczniowie w szkole, dlatego i też samą dziewczynę zaciekawił swoją osobowością. Jednakże co z tej relacji wyniknie?
Julia Brylewska stworzyła coś, czego ja nigdy nie zapomnę. Dała mi nadzieje, że mnie też może takie coś spotkać, ktoś może mnie zrozumieć, gdy inni tego nie potrafią. Czytając tę historię czułam radość, mimo że w niektórych momentach pojawiły się na moich policzkach łzy. Jednak wszystko ma swój koniec, a po rozstaniu zostaje tylko ból i wspomnienia. Destiny wie o tym najlepiej. Odkąd była mała widywanie się i rozmawianie z duchami niosło za sobą cel. Wysłuchiwała ich przykrych i radosnych wspomnień, lecz zawsze nadchodziła ta chwila. Moment pożegnania. W ten sposób pomagała im się uwolnić i dostać do lepszego miejsca. Właśnie taka była Tiny. Mimo złych doświadczeń, szukała czegoś pozytywnego co pozwoli jej się na tym całkowicie skupić. Jednym z nich była jej pasja do rysowania. Nigdy nie rozstawała się ze swoim szkicownikiem i ołówkiem, które dostała w prezencie od mamy. Nie umiała bez tego funkcjonować. Mimo że chciała pozostać w cieniu, aby uniknąć przytyczek ze strony rówieśników, zawsze była sobą i nikogo nie próbowała udawać. Spotkanie wytatuowanego, lubiącego sprzeciwiać się zasadą Nicholasa zmienia jej dotychczasowe życie. Chłopak zdołał przebić się przez mur, który wybudowała bohaterka wokół siebie. Dzięki temu krok po kroku, dzień w dzień, wchodził w jej życie aby je odmienić na lepsze. Dzięki niemu stała się szczęśliwa. Jednak Nicholas też nosił w sobie bolące wspomnienia. Strata siostry powodowała puste miejsce w sercu, a pojawienie się Destiny w jego życiu rzucało światło, że ona jest idealną osobą. Lecz pod tym całym bólem znajduje się pewny siebie, odważny i o dobrym sercu chłopak. Pokochałam go za to, w jaki sposób traktował Tiny. Ciepło i uwielbienie od niego bijące sprawiało, że automatycznie stawał się przeuroczym bohaterem. Bo dał jej to, czego nikt inny nie potrafił. Zrozumienie. Po postu był doskonały. Był dobry, wyrozumiały a przede wszystkim oddany. Pokochałam ich więź, którą stworzyli. Lubili siebie za to kim są i także pokochali wszystkie blizny jakie posiadali. Dopełniali siebie idealnie. Byli czymś jedynym i niepowtarzalnym. Bezpiecznym miejscem, u którego mogli się skryć w każdym momencie. Relacja skupiona na budowie zaufania i trwaniu silnie w nim. Każdy szczegół zawarty w "Winter flower" jest niesamowicie ważny i wartościowy. Każdy bohater, zdanie czy sytuacja. Pozwalają one spojrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy. Pokazuje co tak naprawdę jest ważne w życiu. Pokazuje że ludzie w prawdziwym życiu mają wady i zalety, wzloty i upadki, przemyślenia i wątpliwości oraz szczęśliwe i smutne momenty. Książka przeplata śmierć i życie w taki sposób, żeby w każdej z tych części dostrzec inny aspekt. Ta historia to jeden wielki cytat, który warto zapamiętać do końca swojego życia.
Podsumowując, nie sądziłam, że ta pozycja jednocześnie mnie zniszczy jak i da nadzieje na to czego bardzo pragnę. Autorka stworzyła odurzająco piękną historię, która zapada głęboko w pamięci. Na pozór lekka i przyjemna, ale pod tym kryje się cierpienie, tęsknota i ból przeszywające na wskroś. Ta dwójka bliźniaczych dusz ma zdecydowanie swoje miejsce w moim sercu. Zakończenie, kiedy dusiłam się łzami i ledwo cokolwiek widziałam, dało mi właśnie tą moją upragnioną nadzieję. Ten koniec był piękny i szczerze marzę, aby i tak było w prawdziwym życiu. To jest moja nadzieja.

"Winter flower" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Julii Brylewskiej. Pióro autorki jest ujmujące i przepadłam dla niego. Jest to jedna z najpiękniejszych książek jaką przeczytałam. Motyw duchów i daru Destiny bardzo przypadł mi do gustu i nie spodziewałam się, że aż w taki...

Rozwiń Zwiń

"All of your flaws. Przypomnij mi naszą przeszłość" to moje drugie spotkanie z twórczością Marty Łabęckiej. Styl pisania autorki pozwala płynąć niczym po morzu, które oświetla latarnia morska. Ogromnie rozbudowany wachlarz emocji wręcz wylewa się z kartek podczas ich przewracania. Rollercoaster uczuć, przez potok łez po uśmiech, przez który bolały mnie policzki. Bohaterowie są idealnie wykreowani, ich usposobienie oraz to, że też posiadają swoje wady, sprawia że są bardziej realni i prawdziwi. Drugi tom, tak samo jak pierwszy, rozkłada na łopatki. Opowieść o miłości, która przekracza wszystkie możliwe granice swoją siłą, wyjątkowością oraz szczerością, sprawi że nie zapomnisz jej na długo. Przeznaczenie nie odpuszcza i spotyka na nowo dwójkę ludzi, którzy ponownie spłoną w swoich ramionach.
Josie po wielu latach wraca do Moreton. Już nie jako nastolatka, tylko dojrzała kobieta ze stabilnym planem na resztę życia. Tymczasowy powrót miał być krótki, bo za rogiem czaiło się wesele z niejakim Carterem. Jednak mimo to w bohaterce wzbudził się lęk. Nowa Josiephine, nowe życie i nowe problemy. To co zostawiła w rodzinnym mieście miało już nigdy nie wrócić i nie zaburzać jej z góry zaplanowanego życia. Mimo wszystko wróciła i spotkała nie tylko swoich przyjaciół, lecz również swoją dawną miłość. Właśnie Chase'a. On ruszył z miejsca i odnalazł pewien element swojego życia. Chwycił szansę i trwał, jakoś sobie radząc. A przeznaczenie lubi płatać figle, dlatego.. Czy te zmiany, które w nich zaszły przez ten czas, pozwolą im dać sobie drugą szansę? Bo jak wiadomo trzeciej już nie będzie.
Druga część od samego początku zaczęła miażdżyć mi serce. Historia o niesamowitej tęsknocie za pierwszą i tak naprawdę jedyną miłością oraz cierpieniu. Uczucie rozłąki bolało Chase'a i Jose tak samo mocno, co pierwsze spotkanie po sześciu latach. Budowanie relacji na nowo jest ciężkie, a towarzyszące temu wspomnienia i uczucia jeszcze cięższe. Wzajemne obwinianie się bohaterów o popełnione błędy doprowadzało do jeszcze większych szkód i ciągłego napięcia. Jednak wiemy jedno. Dwójka dorosłych przez te sześć lat cały czas o sobie myślała. Josephine na zewnątrz wydaje się być kimś innym. Nie było w niej już nic z nastolatki jaką była, grała tak jak inni jej kazali. Z klatki do klatki. Gdy przyjechała do Moreton nie planowała odnawiać kontaktu z przyjaciółmi. Jednak życie poprowadziło ją na własnych zasadach. Natomiast Chase na początku rozłąki przechodził wewnętrzną żałobę. Mimo dużego wsparcia przyjaciół pozostał w tym stanie na jakiś czas. Lecz z czasem zapragnął stać się na nowo starą wersją siebie. Dlatego wyjechał, aby być jak najdalej od tego znienawidzonego miasta. Niby nic się nie zmienił i jest nadal tym starym Chasem, jednak po przyjrzeniu mu się uważniej możemy dostrzec jak wiele stracił. Nic nie mogło się równać z jego Jose. Nic co miał nie równało się z jej obecnością. I na odwrót również. Oboje od zawsze byli równie złamani. Ich rozłąka tylko roztrzaskała ich serca na jeszcze mniejsze kawałeczki. Kiedy nauczyli się funkcjonować bez siebie, los sprawił że znowu się spotkali. Przez ten czas stracili wiele. Jednak myślę, że przez wyjazd Josie tak naprawdę zrozumieli jak bardzo są dla siebie ważni. Teraz każde pytanie kończy się odpowiedzią "może", bo na drodze do ich ponownego szczęścia nie wadzi tylko pogodzenie się, lecz również narzeczony Josephine, Carter (do jeziora z nim). Jest taki sam jak rodzice dziewczyny, czyli uważa prace i sukces za najważniejsze. W tym również jest idealna postawa Josie i perfekcyjne zachowanie podczas spotkań mężczyzny. Jednak kiedy sprzeciwi się, mężczyzna jest w stanie zniszczyć wszystko na czym jej zależy. Wróćmy do czegoś o wiele przyjemniejszego. Mianowicie to jak rozwijała się relacja Jose i Chase'a na nowo. Im dłużej ze sobą przebywali, tym bardziej była widoczna ich zmiana. Dziewczyna w końcu miała szczery uśmiech na twarzy, a chłopak stał się żywszy. Te wzajemne zmiany w ich sposobie zachowania były dla nich nagrodami, wzajemnymi nagrodami. Chase kochał widok szczęśliwej Jose, dlatego był w stanie zrobić wszystko, żeby była taka codziennie. Znali już zakończenie ich drogi, jednak to są oni. Chosie. Bratnie dusze. Tylko oni potrafili dać sobie szczęście i usunąć pustkę w sercu. Nieodłącznym elementem ich relacji są ich przyjaciele. Jednak nie wszystko jest kolorowe, bo nie są oni pozytywnie nastawieni na powrót Josie. Szczególnie Valerie nie jest przychylna na powrót dziewczyny i uważa, że zasługuje na pustkę z ich strony. Wyjątkiem jest Archer. Mimo tak długiej rozłąki z Josie chce odbudować to co stracili. Chłopak jest ogromnym wsparciem dla dziewczyny. Po pierwszych bolesnych spotkaniach Josie z Chasem, potrzebowała pomocy. Dostawała ją właśnie od Archera. Ostatnie strony były piękne oraz łzawe, dosłownie nic nie widziałam przez wzruszenie. Druga część jest piękna i jestem pod wrażeniem tego, co stworzyła autorka.
Podsumowując, Marta Łabęcka pokazuje nam rzeczywistość, która jest wyjątkowa. Relacja między bohaterami, poprowadzenie akcji i rozwinięcie fabuły oraz zakończenie. Te wszystkie czynniki są jedyne w swoim rodzaju i to właśnie czyni tą historię wyjątkową.

"All of your flaws. Przypomnij mi naszą przeszłość" to moje drugie spotkanie z twórczością Marty Łabęckiej. Styl pisania autorki pozwala płynąć niczym po morzu, które oświetla latarnia morska. Ogromnie rozbudowany wachlarz emocji wręcz wylewa się z kartek podczas ich przewracania...

Rozwiń Zwiń

"Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Marty Łabęckiej i na pewno nie ostatnie. Styl pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu. Sposób w jaki są przedstawia emocje towarzyszące postacią, przekazywanie powoli rodzących się uczuć między bohaterami, ich obawy i odczucia innych oraz to jak każdy szczegół fabuły jest pięknie opisany jest dla mnie czymś niesamowitym. To jak bardzo przyjemnie i szybko zleciał mi czas czytania oraz odczuwanie wszystkich emocji, które towarzyszyły bohaterom sprawiło, że zakochałam się w tej książce. Zostałam po prostu oczarowana tą pozycją, co zdarzyło mi się tylko raz w przypadku Trylogii Ognistej.
Josephine od dziecka próbuje zabłysnąć przed rodzicami. Pochodzi z dobrego domu i jest idealną córką, choć wymagało to od niej otocznie, w którym się wychowywała oraz rodzice. Ambitna dziewczyna cały czas dąży do wymarzonej przez rodziców perfekcji jej osoby. Od najmłodszych lat jej największym marzeniem a jednocześnie planem, było wyjechanie na studia do Bostonu, aby odciąć się od rodziny i miejsca, w którym mieszka. Cały czas się uczy, co pochłania większość dnia, a nawet nocy, co  doprowadza do wyczerpania jej organizmu. Między innymi przez ciągłą naukę nie ma czasu dla swojej przyjaciółki Valerie, która jest jej kompletnym przeciwieństwem. Val należy do osób, które są żywiołowe a energia nigdy ich nie opuszcza, natomiast Josie jest opanowaną i niedopuszczającą do siebie nikogo osobą. Jednak nie wszystko idzie tak jak sobie zaplanowała. Chase Sanderson to chłopak, któremu młodość nie kojarzy się z wolnością i korzystaniem z życia. Codzienność, która wiąże się z przystosowaniem do otaczającego środowiska i chęć pokazania, że jest się coś warty obrazuje walkę ze swoimi demonami. O chłopaku można powiedzieć, że na swój wiek przeszedł już zbyt wiele, aby wierzyć że coś w jego życiu może zmienić się na lepsze. Jednak czy przypadkowe spotkanie dwóch poranionych dusz z różnych światów sprawi, że dostrzegą jacy są wyjątkowi?
Ta książka nie jest kolejną młodzieżówką z oklepanym schematem i bohaterami. Ta pozycja jest historią dwójki nastolatków, którzy odnaleźli swoją wyjątkowość we własnych ubytkach i skazach. Samotność to uczucie, z którym mierzy się wielu z nas, między innymi nasi główni bohaterowie. Czasami jesteśmy wśród innych osób, a tak i tak czujemy się osamotnieni. Jednak ludzie nie zawsze są w stanie to zrozumieć. Kwestia masek. Również wielu z nas je nosi, Jose i Chase również. Są one tak idealne, jak niemal prawdziwe twarze, a mało kto jest w stanie odkryć i zobaczyć choćby prawdziwy kawałek. Ukrywają  prawdziwych siebie przed innymi, lecz zdjęli je całkowicie tylko przed sobą. To jak rozumieli się bez słów i widzieli u siebie nawzajem detale, których inni nie dostrzegali. Ta dwójka spotkała się przypadkowo, a to sprawiło, że odkrywali skrywane głęboko w sobie emocje i uczucia, których wcześniej bardzo chcieli się pozbyć. Główni bohaterowie byli z dwóch innych światów, jednak mimo to idealnie się dopełniali. Josephine , z której zawsze muszą być zadowoleni rodzice, robi wszystko niemal perfekcyjnie, a jedyne co później słyszy, to że jest niewystarczająca. Natomiast Chase został spisany na straty już na samym początku i została mu przyczepiona łatka syna narkomanki. Opiekę nad chłopakiem sprawowała babcia, która była przy nim do piętnastego roku życia. Później musiał zacząć radzić sobie sam. Nikt jednak nie zdawał sobie sprawy, z tego że oprócz podobnego bólu połączy ich coś jeszcze. Budowane mury przez wiele lat zostaną zburzone. Żaden z nich nie planował tego co się później stało. Napewno nie Josie, która zawsze miała wszystko idealnie zaplanowane, aby nie zagościł w jej życiu chaos. Nim jednak stał się Chase, który nie z własnej woli wszedł do jej życia, które nie jest tak perfekcyjne jak mu się początkowo wydawało. Relacja bohaterów jest skomplikowana, lecz definitywnie nie toksyczna. Uczą się szczerych uczuć, ponieważ są nie idealni lecz prawdziwi. Uczą się na błędach prawdziwego życia. Uczą się postrzegać świat inaczej, czego przede wszystkim uczy ta książka. Przedstawione sytuacje dość mocno mnie poruszyły. Kwestia zmagania się z uzależnieniem i walka z nim, presja rodziny i walka o samego siebie. Jose, która nie chciała się odsłonić, zdjąć swojej maski noszonej przez lata. Ucieczka z nieznawidzonego miasta to jedyne co ją trzymało przy życiu. Aby przetrwać musisz zostawić za sobą wszystko co powinnaś kochać. Jednak Chase znalazł sposób, aby dotrzeć do jej wnętrza i zmienić wszystko w co do tej pory wierzyła. Sprawi, że Josephine będzie miała powód by zostać. Są dla siebie stworzeni jak bratnie dusze. Jednak nie ma miłości bez cierpienia. Oczywiście to wszystko, cała ta znajomość, nie miała by miejsca, gdyby nie ich przyjaciele. Przez wspólnych przyjaciół byli zmuszeni się ze sobą przebywać. Dzięki Valerie, Ethan'owi i Archerowi odnaleźli kogoś, kto ukoił ich strapione dusze. Relacja rozpoczęta krzykiem i pochopnymi osądami, po odsłonięciu kart zmienia się w coś oczarowującego czytelnika.  
Podsumowując, jeśli macie zamiar sięgnąć po tą pozycję, przygotujcie się na odcięcie się od rzeczywistości oraz chusteczki. Koniecznie chusteczki. Mimo że uśmiechałam się praktycznie przez cały czas, a moja książka jest kolorowa od podkreślonych fragmentów, to ból jest w niej obecny. Jest to historia o miłości, która nie zawsze jest taka jaką sobie wymarzymy. Może pojawić się nagle, albo możemy na nią czekać długie lata. Jednak kiedyś nadejdzie. Oprócz miłości opowiada też o prawdziwej przyjaźni oraz o tym, że dążenie do perfekcji dla innych, może zniszczyć w człowieku wszystko. Czytajcie to, bo dzieciaki z Moreton zasługują na naszą miłość.

"Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Marty Łabęckiej i na pewno nie ostatnie. Styl pisania autorki bardzo przypadł mi do gustu. Sposób w jaki są przedstawia emocje towarzyszące postacią, przekazywanie powoli rodzących się uczuć między ...

Rozwiń Zwiń

"Pokochaj albo zniszcz" to finałowy tom dylogii "Pod przykrywką". Mroczny klimat mafii został połączony z ogromem niewyjaśnionych spraw. W tej części już od pierwszych stron zostałam wciągnięta w tą historię. Akcja pełna napięcia, zwrotów akcji oraz główni bohaterowie, którzy sprawili, że nie mogłam się oderwać od czytania. Sam styl pisania autorki spowodował, że przez książkę szybko przepłynęłam, mimo poruszenia ciężkich tematów.
Isabelle Rodriguez powraca, aby zemścić się na swojej matce, która od wielu lat żyje w ukryciu. W cieniu obserwowała i obmyślała plan schwytania kobiety. Jednak w znalezieniu jej Isabelli ma pomóc FBI, ale wie, że współpraca z nimi wiąże się z czymś w zamian. Musi zniknąć raz na zawsze z tego świata. Ciężko pracowała aby pokonać swojego wroga, który doprowadził ją do upadku, dlatego zgadza się na warunek służby. Jest zmuszona na współpracę z agentem specjalnym Caldo, który nie pała do niej sympatią. I vice versa. Isabelle po wydarzeniach z przed 10 lat postanowiła, że więcej nie zaufa mężczyzną. Jednak jest zmuszona obdarzyć nim Caldo, co będzie ją kosztować bardzo dużo. Isabelle zawsze dąży co wyznaczonych celów i nie poprzestaje w działaniach dopóki zadanie nie zostanie wykonane. Jednakże czy wewnętrzne demony jej na to pozwolą, czy może doprowadzą do upadku?
Historia opowiadająca o upadku człowieka i prawdziwych słabościach, które są wplątane między pragnieniem zemsty. Ból, uzależnienie, tęsknota - czynniki, które budują całą fabułę. W tym tomie jesteśmy świadkami tego, jak bardzo jest zniszczona Isabelle. Na zewnątrz idealna i piękna, jednak wewnątrz zniszczona i zepsuta. Popadła w proces autodestrukcji. Od dziesięciu lat nie przespała nocy bez koszmarów czy śnie na jawie. Sposobem ucieczki od tego są alkohol i silne tabletki nasenne. Mimo wszystko uważam, że Isabelle jest jedną z najsilniejszych kobiecych postaci. Każdy dzień to była walka o przetrwanie. Miłość matki, która wydawała jej się manipulacją z jej strony. Strata bliskich, co skutkowało brakiem zaufania. Każdy po kolei ją ranił i zadawał ból. Ciągłe wyrzuty sumienia przez wydarzenia sprzed 10 lat. To wszystko doprowadziło ją do upadku i zamknięcia się w sobie i na innych. Mimo wszystko przybiera maskę niezależnej i upartej. Jednak po pewnym czasie pojawiają się prześwity jej prawdziwego wnętrza. Te prześwity zauważa Caldo. Mężczyzna mimo swojej aroganckiej i irytującej postawy, zauważa jako jedyny, że z Isabelle coś się dzieje. Mężczyzna jest bardzo ciekawą postacią. Poznawanie go razem z bohaterką sprawiło, że zaczęłam odkrywać pewne wartości, które bohater przekazuje. Bohater, pomimo swoich zamiarów wobec kobiety, nie mógł patrzeć na to jak ona się niszczy. Chciał jej dobra i dlatego właśnie zaczął jej pomagać. Na początku szło to opornie, ponieważ Isabelle nie chciała tego, lecz z czasem wszystko się diametralnie zmienia. Mężczyzna wywołuje w niej uczucie, które zaznała przy Alessandro Salvatore. Caldo należy do stanowczych i zimnych mężczyzn, lecz jego wnętrze ukazuje nam jego wyjątkowość. Są jak dwa przeciwne żywioły. Mimo że siebie nienawidzą to potrzebują wzajemnie do przeżycia. Poczucie że ktoś może cię uratować od wspomnień i demonów przeszłości sprawia, że nie mogą od siebie odejść, bo wiedzą że sami nie dadzą rady. Dodatkowo po długich latach nadchodzi spotkanie z Alessandro. Sprawia to, że Isabelle zaczyna spadać jeszcze bardziej. Relacja kobiety z Caldo na samym początku nie wróżyła niczego dobrego, jednak czy po spotkaniu z Alessandro coś się zmieni jeszcze bardziej? Jednego obdarzyła uczuciem parę lat temu, ale one wygasły, za to co z agentem FBI. Wyszło na to, że zwykła sympatia przerodziła się w ogromnie mocne uczucie. Muszę jeszcze wspomnieć o połączeniu Isabelle, Cado i Alessandro. A raczej połączenia ich charakterów. Wieczne kłótnie Caldo z Alessandrem o Isabelle sprawiały, że cały czas się uśmiechałam. Jednak tą walkę wygrał tylko jeden. Zakończenie jest jednocześnie bardzo bolesne jak i piękne. Szczerze to nie przypuszczałam takiego, lecz uważam że jest idealne.
Podsumowując, ta pozycja jest idealna dla osób, które powinny się skonfrontować ze swoimi słabościami oraz dla osób, które nieustannie walczą. Isabelle pokaże Wam, jak to jest wydostać się z samego dna i że podstawą życia jest walka. O siebie samego, innych oraz lepsze jutro. Po prostu się nie poddawajcie, okej?

"Pokochaj albo zniszcz" to finałowy tom dylogii "Pod przykrywką". Mroczny klimat mafii został połączony z ogromem niewyjaśnionych spraw. W tej części już od pierwszych stron zostałam wciągnięta w tą historię. Akcja pełna napięcia, zwrotów akcji oraz główni bohaterowie, ...

Rozwiń Zwiń

"Pokochaj albo zabij" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Weroniki Ancerowicz, ale na pewno nie ostatnie. Fabuła została świetnie wymyślona, świat mafii opierający się na ogromniej ilości plot twistów, po prostu wciąga czytelnika. Styl pisania autorki jest ciekawy i widać w nim profesjonalizm. Na samym początku książka trochę mnie nudziła, lecz od momentu, gdy akcja nabrała tempa, nie mogłam się oderwać. Mam nadzieję, że w drugiej części wyjaśni się to zakończenie, ponieważ takiego nie przyjmuję.
Isabelle Rodriguez jest wyszkoloną maszyną wyszkoloną i działającą dla ojca. Już od małego była uczona jak poradzić sobie w świecie mafii oraz jak działać, aby nigdy się nie zawahać. Lecz mimo starań dziewczyny, ojciec wątpi w jej umiejętności. Dlatego pod maską uczennicy Uniwersytetu Nowojorskiego, wykonuje zlecone zadanie. Ma rozpracować kto rozprowadza i handluje narkotykami w Nowym Jorku. Mimo braku angażowania się w relacje i trybu samotnika, coś się zmienia gdy natrafia na klub "Rising Sun". Staje się on ważnym tropem dla dziewczyny. Wszystko jeszcze bardziej się zmienia, gdy poznaje mężczyznę łudząco podobnego do jej odbicia. Alexander zafascynował dziewczynę, dlatego postanowiła się do niego zbliżyć. Przeczucie jej mówi, że mężczyzna może mieć coś wspólnego z rynkiem narkotykowym oraz mafią Nowego Jorku.
Proszę państwa ile tu znajduje się plot twistów. Akcja jest oryginalna, a dzięki temu, że rozgrywa się w małych odstępach czasowych, działa na plus tej książki. Z czasem jednak wszystko zaczyna nabierać tępa i wtedy możemy odczuć dopiero klimat mafii. Mimo że mamy wątek romantyczny, to schodzi on na drugi plan. Wracając do wątku mafijnego, jest on przedstawiony brutalnie. Alessandro Isabelle są tak samo brutalni. Nie ma słabości oraz ani grama litości. Natomiast pojawia się uczucie, które buduje napięcie i niepewność. Chemia między głównymi bohaterami nie daje o sobie zapomnieć nawet w końcowych rozdziałach. Przejdźmy do świetnie wykreowanych bohaterów. Isabelle jest symbolem siły i wytrwałości. Pokazała swoje mocne strony, nie ulegała słabością i zawsze była czujna. Przez większość czasu kierowała się rozumem i zasadami. Kwestia zaufania w tym świecie odgrywa największą rolę. Ciężka praca, szczerość i uczciwość - te zasady skrywają więcej niż mogłoby się wydawać. Natomiast Alessandro Salvatore jest tajemniczy i niezwykle przystojny. Jego postawa sama w sobie daje wrażenie magnetyzacji. Młody mężczyzna również jest typem samotnika, perfekcjonistą oraz posiada swoją mroczną maskę. Od początku obdarzyłam go sympatią i tak do samego końca było, mimo wszystko. Mężczyzna ukrywający się pod maską biznesmena, tak naprawdę skrywa wiele tajemnic, niż moglibyśmy przypuszczać. Ich relacja to forma gry. Była skomplikowana, sami nie wiedzieli czego od siebie chcą i na czym stanęła ta relacja. Twardy charakter Isabelli nie raz powodował, że Alexander tracił równowagę spokoju. Rozpoczynają walkę, w której nieczysta zagrywka jest na porządku dziennym. Krótko mówiąc - destrukcja. Intensywne napięcie między nimi w pewnej chwili spowodowało, że wszystko wymknęło się z pod ich kontroli. Niby tak różni, a tak na prawdę są tacy sami. Wszystkie emocje towarzyszące bohaterom dało się odczuć na własnej skórze i przeżywać razem z nimi. Budowało to dodatkowo ciekawość i napięcie, przed tym co będzie w kolejnym rozdziale. Jednak gra, którą rozgrywają Isabella i Alessandro, toczy się o coś znacznie ważniejszego, niż ich relacja. Dlatego tylko schowane asy będą mogły ich uratować.
Podsumowując, ta pozycja jest idealna dla miłośników zaskakujących i mocnych wydarzeń. Mam pełno pytań w głowie po przeczytaniu ostatniego rozdziału, dlatego od razu zamierzam po niego sięgnąć.

"Pokochaj albo zabij" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Weroniki Ancerowicz, ale na pewno nie ostatnie. Fabuła została świetnie wymyślona, świat mafii opierający się na ogromniej ilości plot twistów, po prostu wciąga czytelnika. Styl pisania autorki jest ciekawy i widać w ...

Rozwiń Zwiń

"Ognista przeszłość" to drugi tom Trylogii Ognistej, za którą oddam duszę bo serce już dawno oddałam. Styl pisania autorki jak zawsze jest niezawodny i jestem po prostu zakochana. Wszystko jest piękne i spójne, mimo poruszenia ciężkich tematów. Zanim rozpoczniecie przygodę z tą książką, warto się zapoznać z ostrzeżeniem - toksyczna relacja, zabójstwo. Historia, tak samo jak w pierwszej części, jest emocjonalnym rollercoasterem. Mimo że znałam losy bohaterów, to niektóre sytuacje były dla mnie zaskoczeniem. Historia sama w sobie jest pełna niewypowiedzianych słów, plot twistów oraz niewyobrażalnie różnorodnej gamy emocji. Przez ból, łzy, zakłopotanie, wypieki na policzkach, uśmiech, radość i śmiech - tak przebrnęłam przez tą książkę, a mogę się nawet założyć, że nie tylko ja.
Powrót z Nowego Jorku. Nikt nie powiedział czy będzie łatwy, czy też trudny. Adeline ucieka w alkohol, aby ulżyć złamanemu sercu i by odtrącić myśli o Jonathanie. W tym czasie są przy niej jej przyjaciele, a jedną z osób, która nie pozwala jej się podłamać jest przekochany Mason. Jednak uczucia nie wybierają, a wspomnienia nie znikają. Dlatego gdy Del spotyka ponownie Nathana nie wie co ma myśleć, jest kłębkiem sprzecznych emocji i nie wie jak ma postąpić. Występuje walka między sercem a rozumem u bohaterki. A jakie będą tego rezultaty?
Z każdym tomem kocham tą historię jeszcze bardziej, co mnie dziwi bo myślałam, że bardziej nie można. Problemy przedstawione w tej części są bardzo przemyślane i opisane. Samotność, strata, cierpienie czy też zakochanie. Tak naprawdę w tej recenzji mogłabym się nie rozpisywać, a napisać tylko, że kocham tą książkę i tyle, nara. Jednak muszę trochę wylać emocji, które nagromadziły się we mnie podczas czytania. Zacznę od tego, że w tej części bardziej poznajemy grupkę przyjaciół z Virginia Beach, która jest niesamowicie kochana i wspierająca. Razem tworzą rodzinę, której niektórym brakowało. Mason Cooper jest spójnikiem całej tej grupy, ale lepiej go nazwać promykiem, bo to on potrafi każdemu poprawić błyskawicznie humor. Jego relacja z Adeline jest szczera, prawdziwa oraz piękna. Są ze sobą na dobre i na złe, mimo przeróżnych sytuacji mogą na siebie liczyć i nikt ani nic tego nie zmieni. Szczerze to kocham ich wszystkich bez wyjątku, nawet Willa, ALE OPRÓCZ TEJ JEDNEJ OSOBY. Chodzi mi mianowicie o niejakiego Timona, który dla wszystkich jest miły, ale tak naprawdę jest chujem. Zaufajcie mi, ja nie żartuje. Wracając do o wiele milszych, lecz bolesnych, tematów. Adeline i Jonathan, mimo że natrafili na siebie w niezbyt odpowiednim momencie. Zmagają się z wieloma trudami przeszłości, które nie dają im spokoju. Zacznę od Del, która wiele wycierpiała między innymi starta kolejnej bliskiej osoby, która ogromnie się na niej odbiła. Już nie wspomnę o tym jak bardzo przeryczałam ten rozdział. Bohaterka mimo swojego młodego wieku i niekiedy podejmowanych chaotycznie decyzji, jest bardziej odpowiedzialna i szybciej wynosi wnioski. W pewnym momencie zawiodła się na swoich przyjaciołach, czego jej się nie dziwie. Del zawsze stawiała dobro innych ponad swoje, lecz po tym jak zobaczyła, że Jonathan poszedł na przód, ona próbowała zrobić to samo stawiając siebie na piedestale, lecz przeszłość ewidentnie lubi się za nią ciągnąć do samego końca. Dziewczyna posiada swoją ognistą przeszłość, którą jest jej druga twarz, twarz w Atlancie. Adeline jest dobrą dziewczyną, która przeszła wiele w swoim życiu i musiała szybciej dorosnąć. Jest niewyobrażalnie silną bohaterką, którą mam ochotę po prostu przytulić. Natomiast Nathan, mimo wściekłości na swoją bezsilność, przeszedł przemianę. Kocha Del całym sobą, ale nie może być blisko niej przez niektóre sytuacje. Ich relacja nie była zdrowa, chłopak pojawiał się i znikał. Czasami nie było to zależne od niego, ponieważ przeszłość jego rodziny się na nim odbijała. Jego usposobienie mówi, że dla bliskich jest w stanie zrobić dosłownie wszystko. W relacji oddaje całego siebie, tak samo jak Del. Mimo że ja go uznaje za ideał, to jego zachowanie tak go nie cechuje. Jonathan poszedł na przód, stara się ponosić odpowiedzialność za swoje czyny i być dorosłym, tylko czasami popełnia błędy, które zostają z nim na zawsze. Jednakże kocham to jak został wykreowany, to że na pierwszym miejscu stawia Del i dba o to aby była bezpieczna i szczęśliwa. Tak jak wspomniałam wcześniej, jak dla mnie ideał i możecie mi go podarować. Przechodząc do relacji Adeline i Jonathana, która nie zawsze była prosta. W którymś momencie zapomnieli o szczerych rozmowach, co doprowadziło ich do pogubienia się w uczuciach, mimo tego że dalej się kochali. Wynikło wiele niedomówień, a przeszłość dawała o sobie znać na każdym kroku. Ich niefortunne ponowne spotkanie, łamało serce. Mimo napotkanych trudności ich miłość była naprawdę silna. Błądzili po omacku, aby odnaleźć swoje na zawsze. Już w pierwszym tomie autorka dowiodła, że ich relacja to nie tylko słowa na papierze, tylko coś znacznie więcej. Już sam fakt tego, że czytając odczuwałam to wszystko jakby działo się tu i teraz. Emocje, uczucia są nieskończone, co przemawia pod każdym względem. Del i Nathan są definicją pięknej, szczerej, smutnej i trochę niespotykanej miłości, co się nigdy nie zmieni i będzie takie w nieskończoność.
Podsumowując, ta książka zawiera ogrom miłości, bólu, cierpienia i chęć odnalezienia swojego światełka w ciemności. Również pokazuje dorastanie i branie odpowiedzialności za swoje czyny. Z każdym tomem Trylogii Ognistej poznajemy więcej nowych i nieprzewidywalnych tajemnic, które mogą roztrzaskać serce w drobny mak. Ta historia jest jedyna w swoim rodzaju i z taką drugą się nigdy nie spotkacie, gwarantuje wam. Wielki Gatsby, czerwcowe zachody słońca, paczka przyjaciół z Virginia Beach i ogromna miłość, to wszystko kształtuje tą przepiękną historię. Jednak jedno jest tutaj najważniejsze - nieskończona miłość. GRATULACJE MONIKA!!!

"Ognista przeszłość" to drugi tom Trylogii Ognistej, za którą oddam duszę bo serce już dawno oddałam. Styl pisania autorki jak zawsze jest niezawodny i jestem po prostu zakochana. Wszystko jest piękne i spójne, mimo poruszenia ciężkich tematów. Zanim rozpoczniecie przygodę z tą k...

Rozwiń Zwiń