Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Faza po wbiciu pięciu gwiazdek w GTA

Miodzio okresu "Year One". Batman jako trzynaste dziecko Gotham City. Miota się po ulicach miasta z pięcioma gwiazdkami. Masową obsesję nakręcają media. Każdy policjant strzela, żeby zabić – żaden nie poznał jeszcze gołębiego serca Nietoperza.

Ale policyjna obława nie jest najmocniejszym punktem komiksu. Całą historię kradnie Hugo Strange jako odpowiednik dentysty-sadysty psychiatrycznego fachu. To chory creep – bardziej realny od reszty Jokerów i Riddlerów; przerażający w taki ludzki, pierwotny sposób. Gość trzyma na chacie półnagiego manekina i rajcuje się ciuchami Batmana. Fiksuje się na punkcie mściciela jak mało kto. Lepiej trzymać się z dala.

Smaku całości dodają rysunki Paul Gulacy idealnie wpisujące się w kanon kreski początku lat 90. XX wieku. Ale jak on tworzy wszelkie pojedynki! Czytelnik bez trudu jest w stanie zrekonstruować całą choreografię walk w komiksie.

Trochę za dużo „goła baba” w jakimś takim perwersyjnym kluczu. Panie mężczyzno – wyluzuj.

Faza po wbiciu pięciu gwiazdek w GTA

Miodzio okresu "Year One". Batman jako trzynaste dziecko Gotham City. Miota się po ulicach miasta z pięcioma gwiazdkami. Masową obsesję nakręcają media. Każdy policjant strzela, żeby zabić – żaden nie poznał jeszcze gołębiego serca Nietoperza.

Ale policyjna obława nie jest najmocniejszym punktem komiksu. Całą historię kradnie Hugo...

Dobra, jest jedna rzecz, która drażni mnie w kreowaniu złoczyńców z Gotham City. Większość z nich miała przej*bane w szkole. Stąd cały afekt i jego efekt. Bully ciągnęły ich za gacie, nauczycielki zapominały imienia. Tak było z Pingwinem w (skądinąd świetnej miniserii) "Penguin: Pain & Prejudice" (New 52) - tam dopiero były małe skurczybyki. Tak samo będzie w kolejnym z czterech "Year One" o złoczyńcach, które weszły w skład antologii "Batman: Four of a Kind"; zeszycie poświęconym Strachowi na wróble.

Ale na ten moment zajmijmy się Edwardem Nigmą / Riddlerem.

Scenarzysta Chuck Dixon zjadł sobie zęby na historiach z Gotham City w latach 90. i na początku 2000. Wykreowany przez niego origin story Riddlera zgrabnie przedstawia momenty przełomowe w życiu naszego szaradzisty-mordercy. Apetycznego smaku nadaje absurdalne point-of-view złoczyńcy.

W zeszycie najbardziej urzeka obrana narracja. Jak na "świrskiego" z kart komiksu przystało (narcyzm, obsesja, megalomania), Edward Nigma za wszelką ceną próbuje ustanowić własny punkt widzenia sprawy. Prawie krzyczy na Batmana, który ciągle wkrada się i podbiera bardziej interesujące części opowieść. A przecież Riddler też ma prawo do opowiedzenia swojej wersji wydarzeń.

Subiektywność przywoływanych wspomnień każe nam zdystansować się od twardych faktów. Pośród wszystkich łamigłówek i zagadek, Riddler jest ostatnią osobą, której należałoby wierzyć na słowo.

Dixon nie kasuje też kanonu, nie upiera się przy rodzeniu własnych postaci. Przeciwnie: na kilkudziesięciu stronach ukazuje esencję Nigmy - jego podejście do przestępczego życia i niepowodzenia. Sięga też po postacie z przeszłości Riddlera, np. (przeseksualizowany) duet Query & Echo, wykreowany przez Neila Gaimana w 1989 roku.

[UWAGA SPOILER] Historia kończy się świetną puentą. W trakcie dokonywania włamania, Riddler wbiega na scenę w teatrze. Megalomania pcha go w światła estrady, przed publiczność. Dopiero tam zostaje schwytany przez Batmana. Złoto.

A Batman jest niezrównoważonym "Mielonidasem", tak przynajmniej widzi go Riddler.

Dobra, jest jedna rzecz, która drażni mnie w kreowaniu złoczyńców z Gotham City. Większość z nich miała przej*bane w szkole. Stąd cały afekt i jego efekt. Bully ciągnęły ich za gacie, nauczycielki zapominały imienia. Tak było z Pingwinem w (skądinąd świetnej miniserii) "Penguin: Pain & Prejudice" (New 52) - tam dopiero były małe skurczybyki. Tak samo będzie w kolejnym z...

Faza kwaśna jak cytryna do smażonej ryby.

Miniseria Neala Poznera o Aquamanie stanowi jedną z najdziwniejszych hybryd jakie kiedykolwiek wpadły w moje ręce. Fabuła zamknięta w ramach klasycznego fantasy ewoluowała po dwóch zeszytach w quazi-Smarzowską historię obyczajową o dysfunkcyjnej rodzinie. Bywało to posępne i dobrze ograne pod względem psychologicznym. Gatunkowo poprawne.

Nic nie zwiastowało psytransowego finału podmorskiej draki w rafie koralowej.

Najwyraźniej Pozner połechtał szyszynkę przed przystąpieniem do prac na czwartym (ostatnim) zeszytem przygód Aquamana (Volume 2). Dzięki temu otrzymaliśmy totalnie odjechany pojedynek Arthura z Ormem, mieniący się brokatem i serotoniną; inny od każdego mordobicia superbohatera (X) z wrogiem (Y).

Aby stawić czoła rosnącemu w siłę Ocean Masterowi, Aquaman musi zgłębić życie wewnętrzne negatywnych emocji. Tak działa magia w świecie wykreowanym przez Poznera – napędza ją miłość, złość, nadzieja, smutek etc. Zwycięża ten wilk, którego karmisz. Świetne! Comic-magic nigdy nie sięgało po takie rozwiązania w kreowaniu magicznych arkanów.

Tak więc Aquaman nurkuje w głębię tłumionych uczuć. Zamiast „W głowie się nie mieści / Inside Out” otrzymujemy tutaj jodorowskye rytuały przejścia: postacie wpisane w pentagram i duchowych szamanów. Steve Montano daje przy tym popis cudownie giętkich kształtów rozrysowanych na dwie strony.

Meritum konfliktu zamienia pentagramy w „pacyfki”. To najszczersze hippisowskie „peace & love” wypaczające klisze komiksu superbohaterskiego.

Czy tak wygląda satysfakcjonujący finał podmorskiej sagi? Być może znajdą się malkontenci kręcący nosem na psychodeliczne rozwiązanie sprawy. Dla mnie przede wszystkim seria Poznera była przyjemnym tripem po odmiennych konwencjach i stylach. Zagłębiająca się nie tylko w morskich toniach, ale przede wszystkim w myślach i serduchu naszego protagonisty.

Tylko pamiętajcie – scenarzysta rzuca nas na głęboką wodę i nieustannie odwołuje się do przeszłości Syna Atlantydy sprzed Kryzysu na Nieskończonych Ziemiach. Jeśli tak jak ja, dotarliście do tego komiksu za sprawą DC Master Reading Order, musicie pamiętać, że historia nie jest wcale genezą podmorskiej postaci.

Faza kwaśna jak cytryna do smażonej ryby.

Miniseria Neala Poznera o Aquamanie stanowi jedną z najdziwniejszych hybryd jakie kiedykolwiek wpadły w moje ręce. Fabuła zamknięta w ramach klasycznego fantasy ewoluowała po dwóch zeszytach w quazi-Smarzowską historię obyczajową o dysfunkcyjnej rodzinie. Bywało to posępne i dobrze ograne pod względem psychologicznym. Gatunkowo...