Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten dramat to dramat.

Ten dramat to dramat.

Oj, jak się ta książka koszmarnie zestarzała...

• nieudany lovelas
• uprzedmiotowienie kobiet
• końskie zaloty

SPOILERY
• brak szczerej rozmowy, która rozwiązałaby wszystkie nieporozumienia
• i na dodatek kończy się happy endem

Oj, jak się ta książka koszmarnie zestarzała...

• nieudany lovelas
• uprzedmiotowienie kobiet
• końskie zaloty

SPOILERY
• brak szczerej rozmowy, która rozwiązałaby wszystkie nieporozumienia
• i na dodatek kończy się happy endem

Było dobrze, nawet bardzo dobrze. Dramat miał vibe romantyzmu, a w każdym razie już schyłkowej formy oświecenia.

Jak na dramat klasycystyczny przystało zasada trzech jedności została zachowana. Konstrukcja, w której akcję spowalniały monologi, nie przeszkadzała mi, o dziwo, zbytnio. Nadrabiały to wspaniale zarysowane portrety psychologiczne bohaterów, szczególnie Barbary i Bony Sforzy. Właśnie fabuła, te postaci na kartach książki jakby żywe, pełne ekspresji, przeżywające wewnętrzne dylematy - to było coś pięknego.

Choć wiem, iż nie wszystkie wydarzenia są prawdziwe, to sama świadomość, że przedstawiono bohaterów historycznych, dodawała jeszcze większego dramatyzmu. Szkoda, że w szkole nigdy nie przedstawiano historii Polski w tak ciekawy sposób.

Nie spodziewałam się, że dramat Felińskiego tak mnie chwyci za serce.

Było dobrze, nawet bardzo dobrze. Dramat miał vibe romantyzmu, a w każdym razie już schyłkowej formy oświecenia.

Jak na dramat klasycystyczny przystało zasada trzech jedności została zachowana. Konstrukcja, w której akcję spowalniały monologi, nie przeszkadzała mi, o dziwo, zbytnio. Nadrabiały to wspaniale zarysowane portrety psychologiczne bohaterów, szczególnie Barbary i...