Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Lolita" w świecie fantasy. Tylko gorzej napisana.

Obrzydliwy świat z obrzydliwymi postaciami. Nie mam pojęcia, jakim cudem skończyłam czytać tę książkę.

Trigger Warnings:
- pedofilia
- przemoc seksualna
- przemoc fizyczna i psychiczna
- gwałt
- kazirodztwo
- krwawe zabójstwa
- niewolnictwo, prostytucja

"Lolita" w świecie fantasy. Tylko gorzej napisana.

Obrzydliwy świat z obrzydliwymi postaciami. Nie mam pojęcia, jakim cudem skończyłam czytać tę książkę.

Trigger Warnings:
- pedofilia
- przemoc seksualna
- przemoc fizyczna i psychiczna
- gwałt
- kazirodztwo
- krwawe zabójstwa
-...

Rozwiń

Zwiń

Co się dzieje, gdy Zło staje się Dobre?
Co się dzieje, gdy Dobro staje się Złe?

Piękna historia o tym jak wielką moc ma prawdziwa przyjaźń.

Sofia jest dziewczynką, która uważa, że jest dobra. Jednakże już od pierwszych stron czytelnik ma szczerą ochotę ją udusić. "Dobre uczynki" są kierowane jej egoizmem i chęcią znalezienia się w Akademii Dobra. Jakie jest zdziwienie dziewczynki, kiedy ląduje w przeciwnej szkole, a jej "najlepsza" (i jedyna) przyjaciółka "zajmuje" jej miejsce.

Jednak więź jaka łączy Sofię z Agatą zmienia ją na lepsze oraz uczy na czym polega przyjaźń. Jest to uczucie, które pokona wszelkie przeciwności.

Książka jest uniwersalna - zarówno dla dużych jak i małych. Można z niej wynieść wiele mądrych myśli. Zadaje nam pytanie: czy piękno zawsze idzie w parze z dobrem? i dochodzi do budujących wniosków: odmienność wcale nie jest gorsza.

i jeszcze kot o imieniu Rozpruwacz <3

Jedyne co mi nie pasowało w książce to porównania zaczerpnięte z naszej kultury - "jak wampir", "święta Teresa". W książce fantasy raczej nie powinny się znaleźć.

A tak poza tym nie mam się do czego przyczepić. Zarówno świat jak i postaci są wiarygodne oraz dobrze napisane. Lecę po drugi tom ;)

Cytaty:

– Zawsze testujesz na mnie swoje kremy i eliksiry.
– Czyż nie od tego ma się przyjaciół? Żeby pomagać sobie nawzajem?

– (...) Dlaczego wszyscy uznali, że to ja będę Złą Królową?
– Nikt nie mówi, że jesteś zła, Agato – westchnęła Sofia. – Jesteś tylko inna.

Ona potrzebowała całego życia, żeby znaleźć jedną jedyną przyjaciółkę, a te dziewczynki zostawały najlepszymi przyjaciółkami w ciągu kilku minut, jakby nawiązywanie przyjaźni było najprostszą rzeczą na świecie. Agata poczuła ukłucie wstydu.

Czarne charaktery zawsze wydawały jej się bardziej interesujące od bohaterów. Złoczyńcy mieli jakieś ambicje, pasje. To dzięki nim posuwała się fabuła. Nie obawiali się śmierci – przeciwnie, zarzucali ją na siebie jak pancerz! Wdychając cmentarny zapach szkoły, Agata czuła, że krew żywiej krąży w jej żyłach. Tak jak wszystkie czarne charaktery ona także nie obawiała się śmierci. Dzięki śmierci czuła, że żyje.

Tylko jeśli zniszczymy to, kim się nam wydaje, że jesteśmy, będziemy mogli docenić to, kim jesteśmy naprawdę.

Tylko najlepsze zło potrafi udawać dobro.

– Nie chcę... być Zła – wykrztusiła Sofia ze szlochem.
– Nie jesteś Zła, Sofio – szepnęła Agata dotykając jej pomarszczonego policzka. - Jesteś człowiekiem.

Co się dzieje, gdy Zło staje się Dobre?
Co się dzieje, gdy Dobro staje się Złe?

Piękna historia o tym jak wielką moc ma prawdziwa przyjaźń.

Sofia jest dziewczynką, która uważa, że jest dobra. Jednakże już od pierwszych stron czytelnik ma szczerą ochotę ją udusić. "Dobre uczynki&quo...

Rozwiń

Zwiń

Ależ Strużek się zmienił na przestrzeni tego tomu. Wydoroślał i w końcu zdobył pewność siebie.

Niby dużo się działo, ale trochę się dłużyło. Za to trup ścielił się gęsto, czego się nie spodziewałam po książce dla młodzieży. Jednak piracki świat rządzi się swoimi prawami.

Nie mogę uwierzyć, że Strużek jest już szesnastolatkiem, przecież niedawno był dzieckiem...

Ależ Strużek się zmienił na przestrzeni tego tomu. Wydoroślał i w końcu zdobył pewność siebie.

Niby dużo się działo, ale trochę się dłużyło. Za to trup ścielił się gęsto, czego się nie spodziewałam po książce dla młodzieży. Jednak piracki świat rządzi się swoimi prawami.

Nie mogę uwierzy...

Rozwiń

Zwiń

Jaka dziwna książka.

Opowieść o egoizmie i nienawiści jednostki wobec świata. Bujne opisy zapachów - tych pięknych oraz budzących obrzydzenie bardzo mi się podobały. Próby ich opanowania i stworzenia z odpowiednich ingrediencji perfum, które były ratunkiem dla fetoru miasta były bardzo ciekawe. Jednak całościowo książka się dłużyła.

<spoiler> Na szczęście jest jakaś sprawiedliwość na świecie. A miłość może okazać się jeszcze bardziej destrukcyjnym uczuciem niż nienawiść. </spoiler>

Jaka dziwna książka.

Opowieść o egoizmie i nienawiści jednostki wobec świata. Bujne opisy zapachów - tych pięknych oraz budzących obrzydzenie bardzo mi się podobały. Próby ich opanowania i stworzenia z odpowiednich ingrediencji perfum, które były ratunkiem dla fetoru miasta były bardzo ci...

Rozwiń

Zwiń

Już rozumiem, o co chodzi w stwierdzeniu, że Joe Abercrombie nie oszczędza swoich bohaterów. Czytelnik musi się przyzwyczaić, iż tu nic nie idzie gładko, a jak już myśli, że będzie z górki, to wyrośnie nagle Mount Everest...

Ogromny plus za głównego bohatera z niepełnosprawnością i ukazanie, że brak jednej ręki może co prawda ograniczać Yarvi'ego w aspekcie fizycznym, lecz nic mu nie odejmuje. Wiedza bardzo często okazuje się lepszym orężem niż miecz.

Bardzo dobra historia - nie tylko dla młodzieży. Jednak dla mnie mogłaby to być książka stand alone, choć zważywszy na zwroty akcji w pierwszym tomie, autor z pewnością jeszcze czymś zaskoczy. Niemniej jednak skłaniam się bardziej ku innej serii od tego autora. Mam ogromną ochotę teraz rozpocząć "Pierwsze prawo", ale być może wrócę do tej trylogii później.

Cytaty:

– Mądrość można zdobyć, mój książę.
Podniósł lewą dłoń do światła.
– A ręce? Czy je też można zdobyć?
– Brak ci ręki, ale otrzymałeś od bogów bardziej niezwykłe dary.
– Masz na myśli to, że ładnie śpiewam? – prychnął.
– Między innymi. A także twój bystry umysł, empatię i siłę… tyle że taką, która czyni z człowieka wspaniałego ministra, a nie wspaniałego króla. Pobłogosławił cię sam Ojciec Pokój. Zapamiętaj raz na zawsze: silnych mężczyzn jest co niemiara, a mądrych niewielu.
– Może dlatego kobiety są lepszymi ministrami.
– I lepiej parzą herbatę… przeważnie.

Yarvi siedział między swoimi dwiema matkami – tą, która w niego wierzyła, i tą, która go urodziła..

Yarvi nie mógł się pozbyć natrętnej myśli, że wielcy wojownicy umierają tak jak zwykli ludzie. Tyle że zazwyczaj szybciej.

– Może jestem tylko w połowie mężczyzną – odparł Yarvi, z trudem chowając miecz w wyściełanej owczą skórą pochwie – lecz przysięgę potrafię złożyć całą.

– Po co tej gnidzie pieniądze?
– Niektórzy po prostu lubią je mieć – odparł spokojnie Jaud.
– Nawet niewolnicy?
– Niewolnicy mają takie same apetyty jak inni. Brak im jedynie okazji, aby je zaspokoić.

Któregoś razu ojciec uderzył go w gniewie i potem matka znalazła go zapłakanego. „Głupiec uderza od razu”, powiedziała mu wtedy. „Mądry się uśmiecha, obserwuje i zapamiętuje. A dopiero potem zadaje cios”.

Minister zawsze powinien uprzedzać pytania, aby nie usłyszeć takiego, na które nie zna odpowiedzi, dlatego Yarvi krył w zanadrzu gotowe kłamstwo.
Yarvi nie mógł uwierzyć, że w takiej chwili myślą o pieniądzach. Może gdy przed ludźmi otwierają się Ostatnie Wrota, każdy wraca do tego, co zna najlepiej.

– Oj, brzydki mały grzeszek.
– Życie jest ich pełne.
– To prawda, chłopcze, to prawda.

Matka Gundring często powtarzała mu, że dobrzy ministrowie nie mówią „nie”, jeśli mogą powiedzieć „być może”.

Matka Gundring często powtarzała: „Człowiek, który spełnia dobre uczynki, robi to dla własnego dobra”.

„Mądry minister, który ma samych nieprzyjaciół, każdego pokona z pomocą jeszcze gorszego wroga”.

– Śmierć czeka wszystkich – stwierdził Nijaki – ale najpierw zabiera leniwych.

No cóż, smutno jest, jak umiera poeta, ale ja trudnię się wojaczką, a w tym fachu od początku wiadomo, że wcześniej czy później czeka cię koniec.

Teraz potrzeba tylko dobrego krwawego zakończenia, żeby wyszła z tego piękna pieśń.

To, co ma w życiu największą wartość, rzadko zależy od naszego wyboru.

Jeśli życie czegoś mnie nauczyło, to tego, że złoczyńców nie ma. Tylko zwykli ludzie, którzy robią, co mogą.

Już rozumiem, o co chodzi w stwierdzeniu, że Joe Abercrombie nie oszczędza swoich bohaterów. Czytelnik musi się przyzwyczaić, iż tu nic nie idzie gładko, a jak już myśli, że będzie z górki, to wyrośnie nagle Mount Everest...

Ogromny plus za głównego bohatera z niepełnosprawnością i ukazan...

Rozwiń

Zwiń