Gdyby nie fakt, że przez formę ledwo rozumiem, co czytam – oceniłabym to trochę wyżej. Wrzucenie mitologii do powstania listopadowego dla mnie jest rewelacyjnym zabiegiem. Z reguły lektur nie czytam, ale to mnie zachęciło

Gdyby nie fakt, że przez formę ledwo rozumiem, co czytam – oceniłabym to trochę wyżej. Wrzucenie mitologii do powstania listopadowego dla mnie jest rewelacyjnym zabiegiem. Z reguły lektur nie czytam, ale to mnie zachęciło

⭐ 6,5

W sumie to mi się podobało

⭐ 6,5

W sumie to mi się podobało

„Noc listopadowa” Stanisława Wyspiańskiego, wydana w 1904 roku, czytałam własny egzemplarz wydany przez Wydawnictwo Literackie w 1987, okropnej jakości, klejony i rozsypujący się, jednocześnie z wersją elektroniczną na Kindle`u (Wolne Lektury). W moim wydaniu przypisy to prawie połowa tekstu, ale jakie są wspaniałe! Przypisy z Wolnych Lektur skromne, minimalne, nie wystarczą do jakiegoś rozsądnego zrozumienia tekstu. Uwaga, to, co piszę, nie jest szkolna interpretacja, to zostawiam do pracy, tu jakieś takie uwagi bardziej marginesowe. Przeczytałam „Noc listopadową” pierwszy raz od czasu studiów (dawno to było),wiadomo, niezbędne w pracy. Byłam bardzo ciekawa, jakie będą moje wrażenia, jak na lekturę obowiązkową na poziomie rozszerzonym zareagują uczniowie. Oni: „Ale nam dowalili”. Ja: „Nigdy nie lubiłam historii”. Refleksje inne, także nauczycielskie. Mnóstwo historii, 18 bohaterów – postaci historyczne, nie licząc mnogich Nike. Dla mnie to dużo, mam „historyczny” odpowiednik dysleksji czy dyskalkulii. Do tego sceny szaleńcze, cringe`owe – piękna Joanna uprawiająca seks z bogiem wojny, toksyczny związek tejże Joanny z Konstantym, bolesna dla dzieciaków scena ich rozmów. Polka i Rosjanin, erotyczna metafora rozbiorów, zaborów, polityki. Boli mit eleuzyński – dlaczego, skąd to nasze polskie przeświadczenie, tylekrotnie powtarzane, że zniszczenie jest konieczne? A gdyby tak raz po prostu wygrać? Przywódcy zawsze nie tacy, niechętnie podejmujący decyzje, unikający odpowiedzialności. Moja ulubiona scena – spotkanie z Joachimem Lelewelem, który w obliczu wybuchającego powstania i obecności umierającego ojca w sąsiednim pokoju z jakimś nienormalnym spokojem próbującego rozszyfrować, czyj portret jest na starej, nikogo nic a nic nie obchodzącej monecie. Eskapizm historyka. Czy to dobry wybór na lekturę szkolną? Gdyby uczniowie chcieli czytać, byłby to dobry tekst do dyskusji. Warunkiem dyskusji nad tekstem / o tekście / w kontekście tekstu jest jego przyzwoita znajomość. I oczywiście nie może być on czymś totalnie obojętnym czytelnikom. A jest.

„Noc listopadowa” Stanisława Wyspiańskiego, wydana w 1904 roku, czytałam własny egzemplarz wydany przez Wydawnictwo Literackie w 1987, okropnej jakości, klejony i rozsypujący się, jednocześnie z wersją elektroniczną na Kindle`u (Wolne Lektury). W moim wydaniu przypisy to prawie połowa tekstu, ale jakie są wspaniałe! Przypisy z Wolnych Lektur skromne, minimalne, nie...

Nie było to takie złe, a myślałam, że będzie to gorsze. 👀 Nawet się trochę wciągnęłam.

Nie było to takie złe, a myślałam, że będzie to gorsze. 👀 Nawet się trochę wciągnęłam.

Trzeba znać kontekst (moje wydanie było opatrzone w 80-stronicowy, stylistycznie beznadziejnie napisany),ale warto się przygotować. Książka pięknie napisana, Wyspiański doskonale operuje językiem, czyta się w napięciu oraz zachwycie.

Trzeba znać kontekst (moje wydanie było opatrzone w 80-stronicowy, stylistycznie beznadziejnie napisany),ale warto się przygotować. Książka pięknie napisana, Wyspiański doskonale operuje językiem, czyta się w napięciu oraz zachwycie.

Wewnętrzne niesnaski i zelżywości pośród dowództwa powstania listopadowego, które autor (topornie) porównuje do tragedii antycznej.

Wewnętrzne niesnaski i zelżywości pośród dowództwa powstania listopadowego, które autor (topornie) porównuje do tragedii antycznej.

Bardzo trudna książka do oceny, jedna z tych, przy której mogłem wystawić zarówno 4/10 jak i 9/10 i wciąż znaleźć sporo trafnych argumentów na poparcie tych skrajności. Skończyło się na neutralno-pozytywnej siódemce, ale z dużym zastrzeżeniem, że to pozycja nie dla każdego. Z jednej strony język fatalnie się zestarzał tracąc wiele ze swojego kunsztu i nie wywołując już dawno (jeśli kiedykolwiek?) zachwytu, a co najwyżej uczucie zagubienia u czytelnika. Z drugiej, tym co nosi znamiona geniuszu jest warstwa fabularna i sposób połączenia mitologii z polską historią. Ile możliwości ingerencji bogów przychodzi do głowy podczas lektury! Co mógł robić Ares podczas kampanii wrześniowej? Jak Nike spełniłyby swoje zadanie pod Wiedniem? Autor stworzył fascynujący i zgrabnie funkcjonujący świat, który pobudza do wyobraźni, a i sama noc listopadowa została przedstawiona w ciekawy sposób. Wielka w tym zasługa umiejętnego zastosowania wielu perspektyw, ale i interesujących, niejednoznacznych bohaterów. Polecać, czy nie polecać? Zależy od odporności czytelnika na przestarzałe wynaturzenia Konstantego, jeśli jednak przez nie przebrnie, dojrzy za nimi prawdziwą perełkę.

Bardzo trudna książka do oceny, jedna z tych, przy której mogłem wystawić zarówno 4/10 jak i 9/10 i wciąż znaleźć sporo trafnych argumentów na poparcie tych skrajności. Skończyło się na neutralno-pozytywnej siódemce, ale z dużym zastrzeżeniem, że to pozycja nie dla każdego. Z jednej strony język fatalnie się zestarzał tracąc wiele ze swojego kunsztu i nie wywołując już...

Nie znoszę tego słowa, ale cóż- „Noc listopadowa" to niestety ramotka.
Bez znajomości kontekstu jest niemożliwa do zrozumienia- to na minus (sztuka powinna być uniwersalna). Anachroniczne spojrzenie na powstanie, a właściwie powielenie koncepcji Mickiewicza. Wyspiański pozbawił ją motywu zbawiciela/ mesjasza, ale cóż z tego skoro znów bierność i oczekiwanie. Dodanie „Nocy listopadowej" do listy lektur z zakresu rozszerzonego to absurdalna decyzja. Zapełnia miejsce prawdziwie ciekawej literaturze.
Można przeczytać, ale znajomość „Wesela" absolutnie wystarcza.

Nie znoszę tego słowa, ale cóż- „Noc listopadowa" to niestety ramotka.
Bez znajomości kontekstu jest niemożliwa do zrozumienia- to na minus (sztuka powinna być uniwersalna). Anachroniczne spojrzenie na powstanie, a właściwie powielenie koncepcji Mickiewicza. Wyspiański pozbawił ją motywu zbawiciela/ mesjasza, ale cóż z tego skoro znów bierność i oczekiwanie. Dodanie „Nocy...

Niestety język przestarzały, a treść ciężka do zrozumienia. Naturalnie więc wrzucili to do listy lektur :)

Niestety język przestarzały, a treść ciężka do zrozumienia. Naturalnie więc wrzucili to do listy lektur :)

Jak mówi autor

„Teraz jest listopad – więc baczne mam słuchy.

Jest to pora, gdy idą między żywych duchy – i razem się bratają”.

Kiedyś w jednym z artykułów o Wyspiańskim przeczytałam, że gdy nad czymś pracował, na długi czas odrywał się totalnie od rzeczywistości i tkwił w świecie swojej wyobraźni. Z artykułu wynikało też, że Wyspiański twierdził, że te nieżyjące już postacie, o których stale myślał podczas pracy, przychodzą do niego i on z nimi rozmawia.

Osobiście wcale nie wykluczałabym tego, że Wyspiański miał w jakiejś formie kontakt z duchami zmarłych, bo galeria postaci i sposób ich przedstawienia są szczególne. Postacie są przedstawione w całej złożoności, bez czerni i bieli, i poza naprawdę skrajnymi przypadkami nie są pokazane ani jako jednoznaczni bohaterowie, ani jako tylko zasługujący na pogardę zdrajcy. Przykładowo trudno jednoznacznie ocenić Joannę Grudzińską, żonę wielkiego księcia Konstantego, trzeba byłoby wiedzieć, czy związek ten z jej strony wynikał tylko z wyrachowania, czy było tam uczucie. Nawet te postacie, które przeszły do historii jako czarne charaktery, zasługujące na pogardę, maja tu szansę przedstawić swoje stanowisko.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2022/11/stanisaw-wyspianski-noc-listopadowa.html

Jak mówi autor

„Teraz jest listopad – więc baczne mam słuchy.

Jest to pora, gdy idą między żywych duchy – i razem się bratają”.

Kiedyś w jednym z artykułów o Wyspiańskim przeczytałam, że gdy nad czymś pracował, na długi czas odrywał się totalnie od rzeczywistości i tkwił w świecie swojej wyobraźni. Z artykułu wynikało też, że Wyspiański twierdził, że te nieżyjące...