Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sympatyczna, zabawna książka o przygodach Ukrainki Olgi, która w dramatycznej chwili przenosi się do świata równoległego, gdzie panoszą się elfy, trolle, nimfy, a także, miejscowe SB, paladyni, czarodzieje i nekromanci, a wszystko okraszone niezłym humorem. Autorka stworzyła świat fantasy z przymrużeniem oka, jako kolarz wielu pomysłów. Czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Sympatyczna, zabawna książka o przygodach Ukrainki Olgi, która w dramatycznej chwili przenosi się do świata równoległego, gdzie panoszą się elfy, trolle, nimfy, a także, miejscowe SB, paladyni, czarodzieje i nekromanci, a wszystko okraszone niezłym humorem. Autorka stworzyła świat fantasy z przymrużeniem oka, jako kolarz wielu pomysłów. Czekam z niecierpliwością na kontynuację.

„Paskuda & Co.” jest lekką i przyjemną lekturą, której potencjał wydaje się być nie do końca wykorzystany, pomimo tego opowiadania zawierają w sobie humor i dostarczają sporo lekkiej rozrywki, trzeba tylko przymknąć oko na pogodny, ale słodkawy finał. Historie o trójce przyjaciół są jakby prześmiewczymi didaskaliami do wszystkich bajek i baśni o uwięzionych księżniczkach, są przeciwwagą dla słodkawych i mdłych opowieści o pięknych i nadobnych panienkach czekających na księcia z dalekich rubieży, są dokładnie tym, co myśli sobie tysiące rodziców podczas czytania ckliwych bajeczek. Pomimo może niezbyt głębokiego dowcipu i jednak mdłego zakończenia, w „Paskudzie & Co.” można odnaleźć sporo prawd, którymi rządzi się świat, że pieniądz i władza są ponad honor i umiejętności, że szukamy zawsze tego co dla nas najważniejsze gdzieś daleko, nie rozglądając się dookoła, że miłość chadza własnymi ścieżkami, itp.

Więcej na: http://zgryzliwympiorem.blogspot.com/2014/11/za-gorami-za-lasami-w-niedostepnej.html

„Paskuda & Co.” jest lekką i przyjemną lekturą, której potencjał wydaje się być nie do końca wykorzystany, pomimo tego opowiadania zawierają w sobie humor i dostarczają sporo lekkiej rozrywki, trzeba tylko przymknąć oko na pogodny, ale słodkawy finał. Historie o trójce przyjaciół są jakby prześmiewczymi didaskaliami do wszystkich bajek i baśni o uwięzionych księżniczkach,...

Nomen Omen jest interesującą pozycją, ponieważ pozwala czytelnikowi odkryć prawdziwe bogactwo języka polskiego, o czym bardzo często niestety zapominamy, a nie wszyscy pisarze chcą i potrafią je odpowiednio zaprezentować. Kwiecistość wyzbyta jakiegokolwiek patosu, nie powinna jednak przerażać, ponieważ, jeśli czytelnik nie chce wysilać szarych komórek i pragnie wyłącznie przyjemnej lektury nie zawiedzie się. Nomen Omen to po prostu dobrze napisana powieść z elementami grozy, fantastyki i humoru, gdzie wartka akcja i sprawnie skonstruowana fabuła pozwala „łyknąć” lekturkę w jeden wieczór.

Więcej na: http://zgryzliwympiorem.blogspot.com/2014/05/nomen-omen-marta-kisiel.html

Nomen Omen jest interesującą pozycją, ponieważ pozwala czytelnikowi odkryć prawdziwe bogactwo języka polskiego, o czym bardzo często niestety zapominamy, a nie wszyscy pisarze chcą i potrafią je odpowiednio zaprezentować. Kwiecistość wyzbyta jakiegokolwiek patosu, nie powinna jednak przerażać, ponieważ, jeśli czytelnik nie chce wysilać szarych komórek i pragnie wyłącznie...

Do "Jesiennych ogni", pomimo poleceniu przez znajomą, podchodziłam ze cztery razy, dlaczego? Powody są trzy: po pierwsze prolog jest trochę irytujący, po drugie nie przepadam za fantasy z dużą wielorasowością i po trzecie zemściło się na mnie czytanie fragmentów na chybił trafił, co zaowocowało niechęcią wynikającą z patrz punkt drugi. Jednak w końcu zmusiłam się i przeczytałam od początku do końca, a czy zmieniłam zdanie?

"Jesienne ognie" należą według mnie do nurtu tej literatury wschodniej, która daje dużo przyjemności, relaksu, naszpikowana jest niewymuszonym humorem i pomimo swoich wad, pozostawia miłe wspomnienia.

O fabule nie będę się dużo rozpisywała, lepiej samemu przeczytać, po prostu jest główna bohaterka, nieświadomych swych możliwości i zdolności, która wspierana przez swoją wierną bardziej lub mniej drużynę, staje się heroiną ludzi i nieludzi. Nalezy jednak spodziewać ciekawych i zaskakujących zwrotów akcji. To tyle.

Niezaprzeczalną wartością książki jest lekkie pióro autorki i tryskający z każdej linijki humor. Niestety książka ma też swoje wady, a jej największym minusem jest infantylność, która panuje przez pierwsze sto, sto pięćdziesiąt stronic, do tego stopnia irytująca, że łatwo polec na samym początku. Niektórym czytelnikom, choć w tym wypadku nie mnie, może denerwować mocno wykorzystywana funkcja fatyczna języka, autorka wręcz przemawia do czytelnika na per ty. Pozostałe niedociągnięcia można spokojnie przemilczeć.

Podsumowując książka lekka, łatwa i przyjemna, napisana z dużym poczuciem humoru, ale nic ambitnego. Polecam każdemu, kto spotkał się wcześniej z pisarstwem takich autorek jak Olga Gromyko, Aleksandra Ruda, Kira Izmajłowa, czy Oksana Pankiejewa.

Do "Jesiennych ogni", pomimo poleceniu przez znajomą, podchodziłam ze cztery razy, dlaczego? Powody są trzy: po pierwsze prolog jest trochę irytujący, po drugie nie przepadam za fantasy z dużą wielorasowością i po trzecie zemściło się na mnie czytanie fragmentów na chybił trafił, co zaowocowało niechęcią wynikającą z patrz punkt drugi. Jednak w końcu zmusiłam się i...

Bardzo lubię opowiadania guslarskie, ale ten zbiorek słabiutki, jakoś do mnie nie przemówił.

Bardzo lubię opowiadania guslarskie, ale ten zbiorek słabiutki, jakoś do mnie nie przemówił.