Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umówmy się - introwertykiem nie jestem, ale po lekturze książki Nicolasa Mèra myślę, że każdy z nas ma chociażby 1% introwertyka w sobie. Bo kto z nas chociaż raz nie chciał pobyć w zupełnej ciszy? Odpocząć we własnym towarzystwie? Kto z nas chociaż raz nie wstydził się lub nie bał jakiejś grupy społecznej?

⚠️ Ostrzeżenie ⚠️ - Książka nie jest napisana przez psychologa, więc nie znajdziecie w niej żadnych naukowych pojęć oraz odpowiedzi na nurtujące pytanie „Jak żyć Panie Premierze?”.

Jest to przewodnik przetrwania dla wszystkich nieśmiałych bardziej lub mniej. Znajdziecie tu ciekawe przykłady z dnia codziennego przeplatane ciekawostkami oraz porównania. Możecie się mniej więcej dowiedzieć jakie są plusy i minusy rozmowy online a jakie na żywo, czy też poczytać jakie napiwki powinniście dawać w restauracji we Francji 🥰. Bo to dowiedzie czy jesteście skąpi czy naiwni 😅.
Oprócz tego przeczytacie co jest na topie w mowie i danych sytuacjach, a co można uznać za wpadki.
Dla korpo świrów jest nawet słowniczek korpo-mowy żebyście nie musieli wstydzić się jeśli nie znacie jakichś skrótów czy słów.

To bardzo przyjemna i wesoła lektura, która otuli introwertyków do snu. Bardzo polecam kupić i zapoznać się z treścią.

Dziękuję @wydawnictwomuza za egzemplarz recenzencki.

Umówmy się - introwertykiem nie jestem, ale po lekturze książki Nicolasa Mèra myślę, że każdy z nas ma chociażby 1% introwertyka w sobie. Bo kto z nas chociaż raz nie chciał pobyć w zupełnej ciszy? Odpocząć we własnym towarzystwie? Kto z nas chociaż raz nie wstydził się lub nie bał jakiejś grupy społecznej?

⚠️ Ostrzeżenie ⚠️ - Książka nie jest napisana przez psychologa,...

O ile kocham Chyłke i przeczytałam kilka tomów bawiąc się naprawdę rewelacyjnie, tak młodzieżówka po którą sięgnęłam przerosła trochę moje oczekiwania….
Po pierwsze sam pomysł na historię jest całkiem super, ale już realizacja i pociągnięcie tej fabuły dla mnie bardzo średnia. Jest dużo nielogicznych sytuacji, główna bohaterka jest bardzo nijaka.

W skrócie: Aspen jest w śpiączce, wybudza się, a przy jej łóżku siedzi randomowy koleś. Potem okazuje się dużo innych rzeczy związanych z jej wypadkiem, ale chłopak chce znaleźć kasetę i prosi dopiero co wybudzoną dziewczynę o pomoc w jej znalezieniu i przetłumaczeniu tekstów piosenek. Po drodze szukają wskazówek dotyczącej tej kasety.
Nie chce zagłębiać się w spojlery, bo po co. Każdy powinien wyrobić sobie swoje zdanie. Jednak mnie pokonało to, jak bardzo bohaterowie tam kłamią w sposób aż nienaturalny, a końcowy plot twist totalnie zniszczył mi tę historię. Niestety nie sięgnę po tom drugi.
Jeśli pan Mróz chce dalej iść w kierunku młodzieżówek to oczywiście jego dobrowolny wybór. Jednak jako, że oprócz Chyłki czytałam też Behawiorystę itd. Stwierdzam, że kryminały dla dorosłych to jego totalna smykałka.
Oprócz tego „Inne tonacje ciszy” czyta się naprawdę szybko, ale też dialogi bohaterów były dla mnie mega żenujące 😭. Zawiodłam się mimo, że książka wydana jest przepięknie!

O ile kocham Chyłke i przeczytałam kilka tomów bawiąc się naprawdę rewelacyjnie, tak młodzieżówka po którą sięgnęłam przerosła trochę moje oczekiwania….
Po pierwsze sam pomysł na historię jest całkiem super, ale już realizacja i pociągnięcie tej fabuły dla mnie bardzo średnia. Jest dużo nielogicznych sytuacji, główna bohaterka jest bardzo nijaka.

W skrócie: Aspen jest w...

W Instytucie Północnym mamy trzech pracowników, którzy zostali zatrudnieni po tym, jak zespół badawczy zajmujący się chorobą śnieżną opuścili to miejsce.
Śnieg sięga na dwa piętra. Są odizolowani od świata. Co tydzień otrzymują absurdalne zadania w teczce od tajemniczej Kay - rzekomo ich szefowej - które co piątek przesyłane są helikopterem wraz z prowiantem. Na przykład do ich zadań należy sprawdzanie czy krzesła w całym instytucie są stabilne i nie skrzypią pod ciężarem ciała.
Oprócz nich jest jeden badacz Gilroy, który kręci się po całym budynku, zapisuje swoje przemyślenia i ciężko go zlokalizować. Wszyscy bohaterowie mają zakaz wychodzenia na zewnątrz ze względu na niewyobrażalnie okrutne zimno.
Można pomyśleć, że rutyna wdaje się w tym miejscu aż do momentu, kiedy po wielkiej wichurze, podczas zwyczajnej pracy dostrzegają na białym, niechodzonym przez nikogo śniegu… Rzecz.

Jeśli lubicie powolne książki, które też pozwalają się zastanowić nad granicami ludzi w dziwnych warunkach, absurdalne sytuacje i myśl o tym jak bycie liderem oddziałuje na psychikę a przez to człowiek gubi się we własnych myślach zamknięty na pustkowiu - to pozycja obowiązkowa!
Tutaj za wiele się nie działo, a ta książka tak mnie zafascynowała, że historia zostanie ze mną na bardzo długo. 🩷

W Instytucie Północnym mamy trzech pracowników, którzy zostali zatrudnieni po tym, jak zespół badawczy zajmujący się chorobą śnieżną opuścili to miejsce.
Śnieg sięga na dwa piętra. Są odizolowani od świata. Co tydzień otrzymują absurdalne zadania w teczce od tajemniczej Kay - rzekomo ich szefowej - które co piątek przesyłane są helikopterem wraz z prowiantem. Na przykład do...