Moja ukochana książka, którą po latach zrozumiałam jeszcze głębiej 🥹

Wydawca mówi, że to historia o miłości, ale czy na pewno?

Zdecydowanie poczujesz tam miłość, ale także vibe sarkastycznego narzekania na życie i całe multum problemów psychicznych i alkoholowych, z jakimi mierzą się główni bohaterowie 🤔

Co mnie tak poruszyło w tej pozycji? 😌

Ukochałam poezyjne przerywniki, które trafiły do mnie na 100%.

Ukochałam opowieści z dorożki, zapamiętnik, Marysię, jej „rl” i krlóliczki 🐰, a także perturbacje związane z przenoszeniem grobów i umieraniem słońca 🪦☀️

Ukochałam karaluchy, wilki, korniki, trupy, biegunki, szczypawki, wrzody (i tak dalej) wspomnień 🥹

Ukochałam niezwykłe słowotwórstwo autora i to, że nawet obieranie ziemniaków potrafi dobrze opowiedzieć.

Cóż mam więcej powiedzieć… ukochałam całą tę pozycję i pewnie jeszcze nie raz do niej wrócę ❤️

Z całego serca polecam – czytanie takich książek dotyka inaczej 🥰

Moja ukochana książka, którą po latach zrozumiałam jeszcze głębiej 🥹

Wydawca mówi, że to historia o miłości, ale czy na pewno?

Zdecydowanie poczujesz tam miłość, ale także vibe sarkastycznego narzekania na życie i całe multum problemów psychicznych i alkoholowych, z jakimi mierzą się główni bohaterowie 🤔

Co mnie tak poruszyło w tej pozycji? 😌

Ukochałam poezyjne...

Wszystko co się zaczyna musi się kiedyś kończyć. I tak właśnie skończyły się Pomrloki
Prlóba pokochania życia. Prlóba pokochania Marlysi. Prlóba pokochania mrloków i przebijających je blasków świateł.

Wszystko co się zaczyna musi się kiedyś kończyć. I tak właśnie skończyły się Pomrloki
Prlóba pokochania życia. Prlóba pokochania Marlysi. Prlóba pokochania mrloków i przebijających je blasków świateł.

Przyjemnie się czyta, inna interesująca forma :)

Przyjemnie się czyta, inna interesująca forma :)

Przykro jest myśleć, że to ostatnie dzieło Borszewicza... Dając Duetowi zadanie udowodnienia że żył, stworzył niepodbity dowód barwności swojego życia. Tylko człowiek z prawdziwie artystyczną duszą, mógł stworzyć tak niejednoznaczną, lecz zachwycającą książkę.

Przykro jest myśleć, że to ostatnie dzieło Borszewicza... Dając Duetowi zadanie udowodnienia że żył, stworzył niepodbity dowód barwności swojego życia. Tylko człowiek z prawdziwie artystyczną duszą, mógł stworzyć tak niejednoznaczną, lecz zachwycającą książkę.

Kiedy Borszewicz brał się za umieranie w "Mrokach" ujął mnie swoją bezpardonową miłością do nicości. Jednak, gdy na warsztat wziął życie - zabrakło mi tchu. Skąd ten paradoks? "Pomroki" wciskają w kanapę, wymuszając refleksję nad codziennością, jednocześnie wyciskając gorzki śmiech i słony uśmiech. Forma pamiętnikarska i niedopowiedzenia sprawiają, że chce się dopisać ciąg dalszy. Z taką literaturą pragnie się także: oszaleć, pojechać do Krosna Odrzańskiego, grać w piłkę nożną, zakochać w nieobliczalnym aktorze, myśleć o końcu świata i czekać, aż przyjdzie szczęśliwy dzień. Gdy już policzę wszystkie szcztućce, które umrą wraz ze mną w moim mieszkaniu i pogodzę się z faktem, że nie wszyscy gramy do jednej bramki, zapytam się w duchu, czy było warto.

Kiedy Borszewicz brał się za umieranie w "Mrokach" ujął mnie swoją bezpardonową miłością do nicości. Jednak, gdy na warsztat wziął życie - zabrakło mi tchu. Skąd ten paradoks? "Pomroki" wciskają w kanapę, wymuszając refleksję nad codziennością, jednocześnie wyciskając gorzki śmiech i słony uśmiech. Forma pamiętnikarska i niedopowiedzenia sprawiają, że chce się dopisać ciąg...

Nieco gorsze niż Mroki - z pewnością mniej szczere, mniej ikoniczne i mniej upakowane uczuciem. Klimat PRL-u nadal obecny, ale o wiele mniej.

Nieco gorsze niż Mroki - z pewnością mniej szczere, mniej ikoniczne i mniej upakowane uczuciem. Klimat PRL-u nadal obecny, ale o wiele mniej.

,,Pomroki" w mojej ocenie są zdecydowanie gorsze od pierwszej części. Myślę, że nie ociekały aż tak w złote myśli i głębokie przemyślenia filozoficzne w porównaniu z pierwowzorem. Dodatkowo uważam, iż zakończenie było bardzo mocno oderwane od rzeczywistości, chociaż też rozumiem zamysł Borszewicza i tego jaki klimat chciał zbudować w lekturze. Sądzę, że zdecydowanie bardziej opłaca się przeczytać ,,Mroki", a druga część może być jedynie uzupełnieniem historii Dueta Zezowatego.

,,Pomroki" w mojej ocenie są zdecydowanie gorsze od pierwszej części. Myślę, że nie ociekały aż tak w złote myśli i głębokie przemyślenia filozoficzne w porównaniu z pierwowzorem. Dodatkowo uważam, iż zakończenie było bardzo mocno oderwane od rzeczywistości, chociaż też rozumiem zamysł Borszewicza i tego jaki klimat chciał zbudować w lekturze. Sądzę, że zdecydowanie...

Dużo słabsza niż ,,Mroki''

Dużo słabsza niż ,,Mroki''

memento vitae.

memento vitae.

Mroki w pierwotnej wersji wypożyczyłem. Tak mi się spodobały, że kupiłem nowy egzemplarz. Mroki były wypełnione pięknymi dialogami, większość z nich mógłbym podkreślić i powiesić sobie na ścianie. Wiec jako fan, postanowiłem kupić bez zastanowienia kontynuacje. Mam wrażenie, ze autor zdziecinniał. Pełno tu zbędnych dialogów, nużących powtarzających się elementów. Dodatkowo wymiana Wiktora na Marysię mimo uzasadnienia fabularnego była najgorszą możliwa decyzją. Bardzo się zawiodłem i przykro mi, ze ta ksiazka powstała, zostawiajac nieprzyjemny posmak po gienialnej „jedynce”.

Mroki w pierwotnej wersji wypożyczyłem. Tak mi się spodobały, że kupiłem nowy egzemplarz. Mroki były wypełnione pięknymi dialogami, większość z nich mógłbym podkreślić i powiesić sobie na ścianie. Wiec jako fan, postanowiłem kupić bez zastanowienia kontynuacje. Mam wrażenie, ze autor zdziecinniał. Pełno tu zbędnych dialogów, nużących powtarzających się elementów. Dodatkowo...