Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Specyficzna forma książki, coś jak przewodnik z wywiadami z freelancer'ami, połączony z przepisami i zdjęciami. Książka kojarzy mi się z blogami sprzed kilku lat.
Nie wyczułam też zaciętości reporterskiej, choć trzeba przyznać że książka jest autentyczna, bo patrzymy przez pryzmat zainteresowań autorki. Brak w niej głębszych refleksji, bardziej jest to zbiór informacji i ciekawostek. Na szczęście wywiady pokazały tą realną japońska stronę Tokyo i podejście ichniejszych artystów do życia w Japonii i wielkim mieście.
Brakło mi większej ilości informacji stricte o modzie, kupując ta książkę w '19 oczekiwałam czegoś innego.
Na plus: wydanie estetyczne i przejrzyste, świetna okładka przyciągająca oko. Dużo artystycznych, ciekawych i dobrze wykonanych fotografii.

Specyficzna forma książki, coś jak przewodnik z wywiadami z freelancer'ami, połączony z przepisami i zdjęciami. Książka kojarzy mi się z blogami sprzed kilku lat.
Nie wyczułam też zaciętości reporterskiej, choć trzeba przyznać że książka jest autentyczna, bo patrzymy przez pryzmat zainteresowań autorki. Brak w niej głębszych refleksji, bardziej jest to zbiór informacji i...

Jak zwykle Ogawa mistrzowsko napisała książkę. To co uwielbiam w jej literaturze, to fakt że wszystko jest trójwymiarowe w odczuciu opisów otoczenia i wielowymiarowe w odbiorze emocji bohaterów. Jak również, jak potrafi przekazać zmysłowość i unikatowość relacji międzyludzkich.
Krótkie opowieści przepełnione podstawowymi emocjami okraszone grozą. Piękno za którego plecami stoi strach, tęsknota, miłość, szczęście a przede wszystkim śmierć.
Wspaniałe jest to, jak wątki się ze sobą łączą. Przed nowym opowiadaniem, gdzieś poszukujesz już odpowiedzi co tym razem je połączy. Osobiście układ ten sprawił mi niesamowitą przyjemność.
W jej książkach, zawsze czuć prawdziwy japoński klimat. Gdzie nawet za prostym językiem kryje się otchłań emocji. Tym razem również się nie zawiodłam!
Plus z piękne tłumaczenie z japońskiego.

Jak zwykle Ogawa mistrzowsko napisała książkę. To co uwielbiam w jej literaturze, to fakt że wszystko jest trójwymiarowe w odczuciu opisów otoczenia i wielowymiarowe w odbiorze emocji bohaterów. Jak również, jak potrafi przekazać zmysłowość i unikatowość relacji międzyludzkich.
Krótkie opowieści przepełnione podstawowymi emocjami okraszone grozą. Piękno za którego plecami...

Opis z tyłu książki sugeruje, że bohaterka ze swoją matką spędzają czas w Tokio by spędzić go na zwiedzaniu i rozmowach. Jedyna rozmowa jaka odebrałam jest MONOLOG głównej postaci. Odbywa się ona nawet wtedy, kiedy matka jest obok.
Bohaterka w moim odbiorze jest narcystyczna. "Ciepło" myśli o obcych ludziach (jej partner, nauczycielka) i chce ich zrozumieć lepiej, a zimno o własnej rodzinie gdzie stawia ich w pozycji "jest jak jest, są jacy są". Zamiast budować relacje z matką, olewa ją i skupia się na sobie i wycieczce która ma się odbyć wedle ścisłego harmonogramu. Choć matka żyje ma myśli o tym jak będzie sprzątać jej mieszkanie po śmierci, w którym dotychczas nie odwiedziła matki. To osoba która nie rozumie ludzi i emocji, nie potrafi też rozmawiać, często zmienia się jak kameleon w zależności od otoczenia i dla jego aprobaty, co sama przyznaje.
Widzi zmęczenie matki (która usilnie stara się to ukrywać), ale ja ciągnie za sobą narzucając swoją wizję wycieczki idealnej. Czuje, że matka chce o czymś porozmawiać szerzej i nawiązać dialog, ale nie sili się na rozmowę, bo skoro ją to nie interesuje to co ma się wypowiadać bo co to zmieni. Nie próbuje zrozumieć emocji matki. Do tego z jednej strony czuje się wyjątkową, a zaraz neguje się uważając że czegoś nie ma, np. wiedzy na temat. Od razu budując zazdrość do danej osoby zamiast rozwijać tą część siebie i pracować nad swoim ja.
Matka z wychowania skromna, oszczędna i prosta czerpie ukryta radość z bycia z córką, pokazując swoją miłość drobnymi, skromnymi gestami (kupując skarpety i ciepły posiłek gdyż wiedziała że ta wróci zmarznięta).
Dodatkowo porównanie malarstwa i pisarstwa do "kłamstwa"... Fragment, że tworząc zniekształca się czas, przeszłość i wspomnienia na wzór tego co byśmy chcieli zobaczyć. Autorka sama się zaorała tym tekstem w moim odczuciu. Powieść miała być refleksyjna i intymna, a dla mnie była płaska, bez większej głębi i nijaka. Nawet nie czuło się tego zapachu czy odgłosów otoczenia. Świetny temat został potraktowany po macoszemu, tak jak bohaterka traktowała swoją rodzicielkę.
Zastanawiam się skąd ten tytuł. Czy ma nawiązywać do chłodnej, zapatrzonej tylko w siebie córki, która buduje dystans zamiast znalezienia wspólnego języka z najbliższą jej osobą? Która buduje tak chłodna atmosferę, że czytelnik czeka aż spadnie ten śnieg zimny jak ona?

Opis z tyłu książki sugeruje, że bohaterka ze swoją matką spędzają czas w Tokio by spędzić go na zwiedzaniu i rozmowach. Jedyna rozmowa jaka odebrałam jest MONOLOG głównej postaci. Odbywa się ona nawet wtedy, kiedy matka jest obok.
Bohaterka w moim odbiorze jest narcystyczna. "Ciepło" myśli o obcych ludziach (jej partner, nauczycielka) i chce ich zrozumieć lepiej, a zimno...