Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Teriana pochodzi z rodu Maarinów, czyli jedynych ludzi na świecie, którzy wiedzą co dzieje się po obu stronach Bezkresnych Mórz. Kiedy jej przyjaciółka zostaje zmuszona do niechcianego małżeństwa, Teriana wyznaje jej tajemnicę o istnieniu Mrocznych Wybrzeży.
Marek to najwyższy oficer Trzydziestego Siódmego Legionu Imperium. Zostaje powołany do podbicia Mrocznych Wybrzeży przy pomocy wziętej do niewoli Teriany.
Co się stanie kiedy zostanie złamane przykazanie, że Wschód nie może się spotkać z Zachodem? Czy Teriana i Marek sobie poradzą?

Imperium Celendoru w "Mrocznych Wybrzeżach" jest wzorowane na Imperium Rzymskim i to widać już na pierwszy rzut oka. W książce spotkamy się z Senatem, konsulem, centurionami, legionami itp. I choć w pewnych aspektach autorka inspirowała się tylko nazwami, a definicje potraktowała w luźny sposób, bardzo dobrze zaznajamiało mi się z tym światem, ponieważ nazwy były znajome.

Reszta świata stworzonego przez autorkę też wypada bardzo dobrze. Uważam, że jest on nieco skomplikowany, ale to tylko dodaje mu uroku. W książce znajdziemy też słowniczek, więc jeżeli zapomnimy co znaczy dane słowo szybko możemy sobie o tym przypomnieć.

Polubiłam też naszych bohaterów. Jesteśmy w stanie bliżej poznać Marka i Terianę, bo narracja jest prowadzona z dwóch perspektyw. Oboje mają swoje za uszami, ale to tylko nadaje im autentyczności. Nie są nieskazitelnymi postaciami, które dążą do celu, ale muszą też mierzyć się z demonami przeszłości.

Teriana pochodzi z rodu Maarinów, czyli jedynych ludzi na świecie, którzy wiedzą co dzieje się po obu stronach Bezkresnych Mórz. Kiedy jej przyjaciółka zostaje zmuszona do niechcianego małżeństwa, Teriana wyznaje jej tajemnicę o istnieniu Mrocznych Wybrzeży.
Marek to najwyższy oficer Trzydziestego Siódmego Legionu Imperium. Zostaje powołany do podbicia Mrocznych Wybrzeży...

"Mroczna Materia" wciąga od pierwszych stron, jest przepełniona akcją i ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że książka mi się dłuży. Do dużych plusów można zaliczyć styl pisania , ponieważ dostajemy narrację w pierwszej osobie, zdania i akapity były często bardzo krótkie - dodawało to autentyczności Jasonowi i jego przeżyciom, łatwo było uwierzyć w to, że ma mętlik w głowie.

Blake Crouch podjął się bardzo trudnego tematu, jestem pewna, że mimo jasnych tłumaczeń, wiele osób będzie miało problem ze zrozumieniem fizycznych podstaw zjawiska, które zostało opisane w "Mrocznej Materii". Jednak mimo tego wywołuje ona dużo emocji i skłania do przemyśleń. Chwilami może wydawać się nawet lekko przytłaczająca, bo poruszona teoria nie jest rzeczą „łatwą do ogarnięcia”.

Przez większą część książki miałam wrażenie, że jest przewidywalnie, że wiem, do jakiego końca zmierzamy. Wszystko przez to, że już w pierwszym rozdziale domyśliłam się jaką teorią zajmie się autor i co się wydarzy. Ale jak się okazało, nie przewidziałam do końca do czego doprowadzą nas wydarzenia, ale po lekturze wydaje mi się to bardzo logiczne i nieuniknione.

"Mroczna Materia" wciąga od pierwszych stron, jest przepełniona akcją i ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że książka mi się dłuży. Do dużych plusów można zaliczyć styl pisania , ponieważ dostajemy narrację w pierwszej osobie, zdania i akapity były często bardzo krótkie - dodawało to autentyczności Jasonowi i jego przeżyciom, łatwo było uwierzyć w to, że ma mętlik w...

Po tym jak Nesta została Fae kompletnie nie potrafi się odnaleźć w nowej roli. Feyra postanawia wysłać ją do Domu Wiatru, by tam pracowała w bibliotece, trenowała z Cassianem i próbowała odnaleźć siebie na nowo.

Przyznam się, że trochę nie wiem od czego zacząć, bo czekałam na tą książkę prawie dwa lata. Ale chyba nie mogę powiedzieć, że miałam wygórowane oczekiwania, chciałam po prostu dostać typową Sarę J. Maas, tak dla odstresowania po ciężkim dniu.

W "Dworze skrzydeł i zguby" bardzo dużo wątków nie zostało zamkniętych i cóż... w "Dworze srebrnych płomieni" te wątki nadal pozostają otwarte, a moim zdaniem mogłyby być o wiele ciekawiej, gdyby je tutaj wpleść. Mam wrażenie, że wszystko co ważne dla świata Fae i Prythianu zeszło tutaj na dalszy plan tylko po to, żebyśmy mogli więcej poczytać o łóżkowych przeżyciach Cassiana i Nesty.

Moim kolejnym problemem jest to, że nie poznaję bohaterów tej książki. Na przełomie tych 760 stron niektórzy z nich mieli tak dziwne i irracjonalne pomysły, że nie wierzyłam w to co czytam.

Przyznam, że znalazłam w ACOSF kilka metafor i motywów, które mi się podobały, bo były obrazem progresu Nesty. Ale przyćmiewa to trochę fakt, że ta książka jest za długa, przegadana i przewidywalna do bólu. Akcji jest tutaj jak na lekarstwo, troszeczkę na samym końcu, ale to wszystko prowadzi do zakończenia, którego spodziewałam się od początku.

Po tym jak Nesta została Fae kompletnie nie potrafi się odnaleźć w nowej roli. Feyra postanawia wysłać ją do Domu Wiatru, by tam pracowała w bibliotece, trenowała z Cassianem i próbowała odnaleźć siebie na nowo.

Przyznam się, że trochę nie wiem od czego zacząć, bo czekałam na tą książkę prawie dwa lata. Ale chyba nie mogę powiedzieć, że miałam wygórowane oczekiwania,...