Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak zasiadłam do lektury, to w dwa dni ją połknęłam. I mało co się nie udławiłam! Ze śmiechu! Jedna scena tak mnie rozbawiła, że z oczu łzy płynęły mi ciurkiem, a ja nie mogłam się opanować. Nie mogłam dokończyć akapitu, bo łzy rozmazały mi ostrość widzenia, a ja się zanosiłam ze śmiechu, oczami wyobraźni widząc ową scenę. Aż się prosi o ekranizację tej komedii kryminalnej, choć nie wiem, czy aktorzy podołają wygibasom, którymi autorka raczy swe postaci. Bywa groźnie i niebezpiecznie, a nawet morderczo. Ręka, noga, mózg na ścianie… O pardon, głowa przy ścianie.
A gdy trupy wychodzą spod ziemi i żywe do niej wpadają, to znaczy, że się dzieje. I to jak się dzieje! Uśmieszek, czasami ironiczny, gościł na mej twarzy non stop. Sarkastyczne dialogi z docinkami i wulgaryzmami, apetyczno-zgryźliwe komplementa międzygatunkowe, rozkminianie różnych wariantów zbrodni – świeżego morderstwa w bibliotece i starej sprawy, demolowanie domów bohaterów połączone z seksualnymi wygibasami, analityczne rozkładanie na łopatki polskiego społeczeństwa małomiasteczkowego. Bo i Iwona jest baczną obserwatorką naszej zaściankowości i mentalności. Trupy się autrorki trzymają, i to mocno!
Co też Iwona Banach nawymyśla, w jakie sytuacje pakuje swoich bohaterów, jakimi perypetiami ich raczy, na jakie zagrożenie naraża, często gęsto mordercze i plotkowe, do jakiego kresu ich doprowadza, to wie tylko ona sama i czytelnik, który dał się wmanewrować w czytanie jej powieści. Tym razem ma okazję poczytać również Mordercze pożądania. O mamuniu! Jakie to było genialnie… niedobre! Jaki styl! Jakie błędy logiczne i językowe! Jakie metafory! Teraz po głowie chodzi mi cytat z buławą, ale tą z ballady Adama Mickiewicza. Poziom intelektualny autorek poraża, styl jeszcze bardziej, grafomania dech zapiera. I tak jak Makaron, tfu! Makary, nie wiedziałam, czy się śmiać, czy płakać, czy zgrzytać zębami. Tego erotyka nie da się czytać, a nie daj Panie Boże odwzorowywać sceny seksu! Pijawka się o tym boleśnie przekonała, łazienka Makarego także.
Jest tylu podejrzanych o morderstwo i tak skomplikowana sprawa zawodowo-rodzinno-towarzysko-chwilówkowa, że biednemu starszemu aspirantowi Lipskiemu jej obraz się jeszcze bardziej zamazywał i rozmazywał. Dobrze, że pomagała mu nieformalna grupa śledcza w osobie Makarego, posterunkowej Chucherko i byłej sorki Eleonory Miazgi. Ta to się dorobiła szacunku u uczniów, że do tej pory czują respekt i drżą przed nią jak osika. Działalność antyseksualna Marianny skupia się na literalnym mordowaniu książek w imię idei naprawiania świata przed seksem. Nawet ludzkie pojęcie przetuptało przez Zastronie, bo plotki to szybują tu lotem błyskawicy.
Iwona nie cacka się z rodakami, z rodaczkami też. Punktuje polskie wady narodowe, aż się (nie)miło czyta. Dostaje się chłopom za nawódczanie organizmu i zdrady, czytelni(cz)kom za rozchwytywanie romansów mafijno-erotycznych z gołą klatą na okładce, starszym paniom za dokarmianie kotów byle czym, lekarzom za nieudane operacje plastyczne, złodziejom za kradzież danych osobowych do kredytów, pożyczkodawcom za RRSO wyrąbane w kosmos, początkującym autorom za plagiaty i żądzę sukcesu, nauczycielom za koszmary uczniów, mamisynkom za bieganie do mamusi z prośbą o pomoc zamiast do żony.
A ogólnie za plotki, wścibstwo, samonakręcanie się, wyciąganie niesłusznych wniosków, za to, że ludzie na wódkę mają, a na chleb to już nie. Można się dowiedzieć, kogo zatrudnić do firmy ochroniarskiej i jak ją prowadzić, jak skutecznie wezwać antyterrorystów, straż pożarną i pogotowie, do czego jeszcze można wykorzystać klej do protez, co to „jateżyzm”, dlaczego nie warto zaglądać ludziom pod kołderkę i jakie są skutki marzeń. To tak z grubsza. Ale, ale…zwróćcie uwagę na nazwiska bohaterów. Miodzio!
„Seks, książki i pieniążki” to świetna komedia kryminalna z rozbudowanym tłem społeczno-obyczajowym. W przewrotny sposób ukazuje życie i problemy mieszkańców małego miasteczka, w którym można się przeglądać jak w zwierciadle zasłoniętym woalką utkaną z ironii, gry słów i makabrycznego humoru.

Jak zasiadłam do lektury, to w dwa dni ją połknęłam. I mało co się nie udławiłam! Ze śmiechu! Jedna scena tak mnie rozbawiła, że z oczu łzy płynęły mi ciurkiem, a ja nie mogłam się opanować. Nie mogłam dokończyć akapitu, bo łzy rozmazały mi ostrość widzenia, a ja się zanosiłam ze śmiechu, ...

Rozwiń Zwiń

Pomysły autorki w kreowaniu wydarzeń w świecie uniwersum przeszły moje najśmielsze oczekiwania! Raz za razem byłam zaskakiwana zwrotami akcji i rozwiązaniami, nie wspominając nawet o zwyczajnym przebiegu fabuły. A. F. Steadman ma niesamowitą wyobraźnię! Fantazji jej nie brakuje. W tej części autorka zaprasza czytelnika do Srebrnego Kręgu i Stowarzyszenia Sokołów, zabiera go na ceremonię siodlarską, Platformę Zachodzącego Słońca i do matecznika żywiołu ducha, cytuje fragmenty artykułów „Głosu Wylęgarni”, opowiada o Pierwszym Jeźdźcu, handluje tajemnicami, snuje plany, miewa prorocze sny, czasami kogoś opęta, zabiera Kennę, siostrę Skara na Wyspę. Totalnie zaskoczyła mnie informacja, że Prim choruje na cukrzycę i ma… pompę insulinową! To takie… swojskie.
Autorka świetnie włada magią żywiołów, jak z rękawa wyciąga kolejne legendy i tajemnice, plącze wątki, niemożliwe czyni możliwym, zaskakuje paradoksami, elementy rzeczywistości wplata do świata uniwersum, mnoży niesamowite przygody, dodaje powietrzne wyścigi i bitwy, dawkuje mrożące krew w żyłach zdarzenia, nie stroni od żartów i niebanalnych porównań, bawi ucząc i śpiewa prawdopieśni. Całość okrasza emocjami, by w efekcie przemycić prawdy i wartości uniwersalne oraz problemy, z którymi na co dzień boryka się dorastająca młodzież. Uff. Nie wiem, czy o wszystkim wspomniałam. Przy czytaniu tej powieści czułam wiatr we włosach i ciarki przechodząc mi po plecach. Autorka wie, jak budować dramaturgię, podsycać emocje, sprawić, by jej słowa ożyły w wyobraźni czytelnika. Ta seria aż się prosi o ekranizację.
Odkąd zaczęły ginąć dzikie jednorożce, coś złego zaczęło dziać się z Wyspą. Jej magiczna równowaga została zburzona. Nawiedzają ją przeróżne kataklizmy – powodzie, trzęsienia ziemi, osuwiska, tornada, pożary, burze. Zaburzenia w sektorach żywiołów przybierają na sile. Gdy o tym czytałam, widziałam korelację z tym, co się dzieje na naszej planecie z powodu ocieplenia klimatu. Wypisz wymaluj te same kataklizmy. Odniosłam wrażenie, jakby autorka próbowała uświadomić młodym czytelnikom, że ich planeta też się złości na swoich mieszkańców i daje im znać, by coś zmienili w swoim postępowaniu. Wyspie jednorożców grozi samounicestwienie, a Ziemi…? Jest nad czym myśleć.
Powieść skierowana do młodzieży skrywa wiele mądrości życiowej pod płaszczem fantastyki. Uczniowie w Orlim Gnieździe to nastolatkowie. Lądowcy dorastają z dala od domu w przeciwieństwie do Wyspiarzy. Jednak wszyscy zmagają się z różnymi problemami wieku dojrzewania. Odtrącenie (Skandar stał się outsiderem), wyalienowanie, pomówienia, oskarżenia, problemy z rodzicami, tęsknota za rodziną i domem, wygórowane ambicje rodziców, zerwanie przyjaźni to tylko część z nich. Jednak A. F. Steadman nie zostawia młodego czytelnika samego z tymi problemami. W nienachalny sposób pokazuje mu sposoby ich rozwiązania, zachowania się w różnych sytuacjach. Nic, tylko korzystać. Co ważne, bohaterowie dążą do zrealizowania swoich marzeń i walczą w słusznej sprawie. Wygrywa przyjaźń i lojalność oraz wiele uniwersalnych wartości.
„Skandar i Widmowy Jeździec” to doskonała kontynuacja pierwszego tomu. Porywa akcją, zaskakuje rozwojem wydarzeń, fascynuje magią żywiołów, intryguje tajemnicami, przyprawia o dreszcze, wyzwala emocje, bawi i uczy, a w tym wszystkim krwiożercze jednorożce i paleta barwnych postaci, także czarnych charakterów. Polecam małym i dużym!

Pomysły autorki w kreowaniu wydarzeń w świecie uniwersum przeszły moje najśmielsze oczekiwania! Raz za razem byłam zaskakiwana zwrotami akcji i rozwiązaniami, nie wspominając nawet o zwyczajnym przebiegu fabuły. A. F. Steadman ma niesamowitą wyobraźnię! Fantazji jej nie brakuje. W tej częś...

Rozwiń Zwiń

To zupełnie inna odsłona Edyty Świętek i jej pióra. Było lekko, zabawnie, prześmiewczo, ale i pouczająco, choć przypuszczam, że (nie)zamierzenie. A może zamierzenie, zważywszy na kreację głównej bohaterki i jej wielce wymowne nazwisko (i niech nikt mi nie mówi, że onomastyka nie ma znaczenia). Kotłuje się w życiu Magdy, oj kotłuje! O pardon… Madzi. Trzydziestopięcioletnia kobieta czasami zachowuje się jak nieporadne życiowo dziecko, a zdrobnienie imienia jeszcze to podkreśla. Madzia jest niezagospodarowaną, w pełni samodzielną komórką społeczną. Jest nad czym popracować.

Co wyróżnia tę powieść? Wyliczenia i wypunktowania różnych rzeczy. Przypomina to notatki szkolne, ale zupełnie inaczej się czyta, o wiele lepiej niż jednolity tekst i wyliczenie przez przecinki. A i oko się nie męczy. W sumie to każdy powinien zrobić sobie LISTĘ OSIĄGNIĘĆ i LISTĘ PORAŻEK. Może stanie się to przyczynkiem do rozpoczęcia zmian w sobie. Zmiany są potrzebne, a metamorfoza wewnętrzna i zewnętrzna mogą pomóc w osiągnięciu wyższych celów.

Jest wyjątkowo smakowicie! Autorka kulinarnymi powiedzonkami w wersji wykrzyknikowej, czy to entuzjastycznej, czy to przerażającej, czy też gromowładnej, wywołuje u czytelnika nie tylko uśmieszek na twarzy, ale i ślinotok, i burczenie w brzuchu. Bo jak tu obejść się smakiem, gdy czyta się o torcie bezowym z bitą śmietaną, batoniku z karmelem i orzeszkami, krówce mordoklejce z sezamem, kotlecie schabowym i mizerii, porcji frytek z ketchupem… Nawet przekleństwa są smakowite. Normalnie chce się jeść!

Upierdliwy Głos Sumienia wywierający presję na Madzię! Znaczy się narrator, a właściwie to sama Edyta Świętek. Cóż za finezja narratorska z komentarzami i bezpośrednimi zwrotami do czytelnika oraz zabawnymi potyczkami z Madzią! Autorka czasami umywa ręce od poczynań swej pechowej bohaterki, innym razem uświadamia czytelniczki lub je ostrzega, czasem krzyczy, że chce jeszcze żyć, gdyż styl jazdy Madzi przerósł narratorskie siły autorki. Wyjaśnia zawiłości gwary krakowskiej. Rozbroiła mnie empatia Głosu Sumienia w przypadku trzynastego rozdziału. Pechowa trzynastka plus pechowa Madzia Kociołek to… ciekawe rozwiązanie kumulacji pecha. Tylko niepotrzebnie namieszała pod koniec powieści. Zakończenie nie do końca mi się spodobało, drogi Głosie Sumienia. Tak bywa.

To poradnik, jak (nie) zostać Kobietą z Klasą i jakich doradców (nie) słuchać. W powieści znajdują się wskazówki i dobre rady, tylko trzeba mieć na uwadze, kto je wygłasza. Gust Wioletty i jej niedźwiedzie przysługi pominę milczeniem. Co innego dyrektor Nina Strega-Oramus. Klasa sama w sobie, a jeszcze nie dawno pracowała biurko w biurko z Madzią. Niełatwo być jednocześnie inteligentną i piękną kobietą, a przedzierzgnięcie się w wielobarwnego motyla wymaga czasu, pieniędzy oraz dobrych doradców i specjalistów w swojej dziedzinie. Dobrze być docenionym, zauważonym, jednak trochę samokrytycyzmu nie zaszkodzi, gdy patrzy się w lustro. Kociołkówna wymiata!

„Pełnia szczęścia” to gwarantowany relaks i masaż przepony oraz (nie)zamierzona nauka bycia Kobietą z Klasą i zachęta do metamorfozy, a przynajmniej zrobienia sobie podsumowania porażek i sukcesów. Mimochodem powieść uczy asertywności, budowania pewności siebie, ponoszenia konsekwencji, prowadzenia profilu w mediach społecznościowych. Wzmaga łaknienie.

To zupełnie inna odsłona Edyty Świętek i jej pióra. Było lekko, zabawnie, prześmiewczo, ale i pouczająco, choć przypuszczam, że (nie)zamierzenie. A może zamierzenie, zważywszy na kreację głównej bohaterki i jej wielce wymowne nazwisko (i niech nikt mi nie mówi, że onomastyka nie ma znaczen...

Rozwiń Zwiń

Co tu dużo mówić, książka wciągnęła mnie w świat internetowych rozgrywek pomiędzy Sieciuchami a Sieciakami, panem Czyste Zło a Sztuczną Inteligencją. Szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną stronę, raz na drugą. Każdy używał sztuczek, aby przeciągnąć dzieci na swoją stronę. Chęć bycia sławnym i rozpoznawalnym kontra zdrowy rozsądek. Łatwo można było się domyślić zakończenia i przewidzieć je już na początku książki, lecz cała frajda ukryta jest w zmaganiach. Emocji nie brakuje, nagłych zwrotów akcji też nie. Dużo się dzieje, a i pośmiać się można.
W pewnym stopniu to współczesna baśń, w której dobro pokonuje zło i wszystko kończy się szczęśliwie. Mały czytelnik bierze udział w walce, choć jest tylko biernym uczestnikiem wydarzeń. Bez wątpliwości będzie kibicował Sieciakom i korzystał z ich mądrych rad. Bo ta książka nie tylko bawi, ale przede wszystkim uczy. Uczy w sposób nienachalny, przystępny, zrozumiały. Autor wykorzystuje rozmowy między bohaterami, żeby przemycić ważne treści na temat bezpieczeństwa w sieci oraz własnego wizerunku i poczucia wartości.
Książka, dość niepozorna w swej objętości, skierowana jest głównie do dzieci, zwłaszcza tych młodszych, z uwagi na tematykę i komunikatywny styl. Jednak nie oznacza to, że nie mogą jej przeczytać starsze dzieci, młodzież czy dorośli. Najlepiej się sprawdzi, gdy to rodzic z dzieckiem wspólnie przeczyta książeczkę, by móc potem porozmawiać na poruszone w niej ważne tematy. Tym razem Łukasz Wojtasik skupił się na dążeniu dzieci do bycia lubianymi i sławnymi, a zrobią one wszystko, by być popularnymi, zwłaszcza że w czasie pandemii ich samoocena i pewność siebie bardzo spadły. Akcja z jajkiem jest tego doskonałym przykładem. Autor wymyślił ciekawe rozwiązanie problemu. W przystępny sposób tłumaczy bohaterom, a zarazem czytelnikowi, co jest w życiu ważne i dlaczego każdy z nas jest wyjątkowy i wykorzystuje do tego Internet. Zachęca także do odwiedzenia strony Sieciaki.pl.
Czarno-białe ilustracje Macieja Łazowskiego podkreślają ową walkę i doskonale uzupełniają fabułę książki przygodowo-edukacyjnej. Nawiązują do grafik z pierwszych gier komputerowych. Dla niektórych mogą się wydawać trochę toporne, proste, nijakie, jednak ma to swój cel. Bardzo mi się podobają hasztagi zamiast numeracji rozdziałów.
„Twarzozmieniacz i Wielka Gala Fejmu” to świetna książeczka o tym, jak bezpiecznie korzystać z dobrodziejstwa Internetu, świadomie unikając przy tym wszelkich pokus z nim związanych. To również ciekawa książka przygodowa dla młodszych czytelników z akcją osadzoną w świecie wirtualnym i realnym. Bawi, kształci, wychowuje, uświadamia zagrożenia, uczy poczucia wartości, samoakceptacji, relacji międzyludzkich i podnosi samoocenę. Bo każdy z nas jest OK. I tego się trzymajmy!

Co tu dużo mówić, książka wciągnęła mnie w świat internetowych rozgrywek pomiędzy Sieciuchami a Sieciakami, panem Czyste Zło a Sztuczną Inteligencją. Szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną stronę, raz na drugą. Każdy używał sztuczek, aby przeciągnąć dzieci na swoją stronę. Chęć byci...

Rozwiń Zwiń

W dzisiejszych czasach trudno wyobrazić sobie świat bez Internetu. O ile dorośli zdają sobie sprawę z zagrożeń w sieci, o tyle dzieci w niewielkim stopniu. Obecnie mało które dziecko nie korzysta z sieci. Jeszcze zanim szkraby nauczą się chodzić, mają smartfon w dłoniach. Dla mnie to przerażające. Dla Łukasza Wojtasika chyba też. To autor serii książek dla dzieci „Sieciaki” o internecie, wydawanej wspólnie z Fundacją Dajemy Dzieciom Siłę. Dziś kilka słów o pierwszym tomie „Misja: Bezpieczny Internet”.
Poniedziałek zaczął się kiepsko. Spociak nie może sprawdzić wyników meczu. Jego telefon nie łączy się z siecią. Jak się okazuje, nie tylko jego. Karol Ryfer wraz z czwórką więźniów uciekł z więzienia i trafił do swojego domowego komputera. Wszyscy utknęli w internecie. Wpadli do folderu z grą, do komnaty Czystego Zła. Karol wcielił się w postać gry. Został panem Czyste Zło, a jego towarzysze wrednymi Sieciuchami. To Kłamacz, Bełkot, Kradziej i Śmieciuch zaczęli siać zamęt w internecie i krzywdzić ludzi. Kradną, hejtują, naciągają, oszukują, kłamią. Z pomocą gry chcą omamić i uzależnić dzieci od Internetu. Próbują opanować całe miasto. Przeciwko nim staje drużyna Sieciaków powołana przez Sztuczną Inteligencję, czyli Spociak, Netka, Ajpi i Kompel oraz robot Netrobi. Kto wygra walkę?
Ta niepozorna książka dla dzieci powstała w ramach edukacyjnego projektu Sieciaki.pl, który wystartował w 2005 roku! Świetna sprawa i wciąż aktualna. Polecam każdemu dziecku i rodzicowi, aby zdobyć bądź poszerzyć wiedzę na temat bezpieczeństwa w Internecie w sposób łatwy i przyjemny. Miejsce bardzo przyjazne i na swój sposób niezwykłe. Same korzyści! A kontaktu dziecka z Internetem nie unikniemy. To już standard naszego życia.
To właśnie na stronie Sieciaki.pl po raz pierwszy użytkownicy spotkali się z sympatycznymi bohaterami, uczniami czwartej klasy szkoły podstawowej – Ajpi, Netką, Spociakiem, Komplem. Od niedawna przygody czwórki przyjaciół przeniosły się na kartki książek. W pierwszym tomie Sieciaków mali czytelnicy poznają początki powstania Internetu, Sztucznej Inteligencji, Czystego Zła i jego czterech poddanych Sieciuchów oraz sposób na uzależnienie dzieci od gry komputerowej. Zwiedzają również Państwową Akademię Robotyczną w Warszawie.
Wciągnęła mnie fabuła, choć dzieckiem od dawna nie jestem. Akcja porwała mnie w świat komputerów i robotów, zanurzyłam się w globalną sieć i pływałam w niej jak mała rybka, która uważnie śledziła, co się dzieje po obu stronach frontu. Sieciaki kontra Sieciuchy. Pan Czyste Zło kontra Sztuczna Inteligencja. Trolle kontra specjalne moce. Zagrożone jest bezpieczeństwo ludzi, a zwłaszcza dzieci. Zacięta walka trwa. Każdy ma swoje sztuczki, byle tylko zwyciężyć. Łatwo przewidzieć końcowy wynik, lecz znacznie trudniej to, co wydarzy się po drodze. Autor wymyślił kilka ciekawych rozwiązań, a ilustrator Maciej Łazowski świetnie zilustrował całość. Czarno-białe ilustracje rodem ze świata komputerów idealnie wpisują się w fabułę tak jak hasztagi zamiast numeracji rozdziałów.
Choć to książka dla dzieci, uważam, że powinni ją przeczytać także rodzice oraz młodzież. Na pewno nikomu ta lektura nie zaszkodzi, a wręcz przeciwnie – przyniesie wiele pożytku. Mały czytelnik otrzymuje do rąk książkę przygodową, która niesie ważne przesłanie – uważaj na niebezpieczeństwa ukryte w sieci. Dziecko nie tylko świetnie się bawi w trakcie lektury, ale i uczy, choćby na przykładach przytaczanych przez bohaterów, co jest złem i jak się przed nim chronić, a co jest dobre. Przy tym zachęca do zajrzenia na stronę Sieciaki.pl, by samemu poszerzać wiedzę. To nic innego jak nauka przez zabawę i pretekst do rozmów o bezpieczeństwie w Internecie w każdej chwili.
„Misja: Bezpieczny Internet” to mądra i wartościowa książka przygodowa z akcją osadzoną częściowo w wirtualnym świecie, tak dobrze znanym dzieciom. Bawi, uczy, poszerza horyzonty, uświadamia zagrożenia. Dla każdego, choć ze wskazaniem na młodsze dzieci.

W dzisiejszych czasach trudno wyobrazić sobie świat bez Internetu. O ile dorośli zdają sobie sprawę z zagrożeń w sieci, o tyle dzieci w niewielkim stopniu. Obecnie mało które dziecko nie korzysta z sieci. Jeszcze zanim szkraby nauczą się chodzić, mają smartfon w dłoniach. Dla mnie to przer...

Rozwiń Zwiń

Nazwa Gościeradów kryje w sobie magiczną moc. Przyciąga gości, raduje się nimi, a oni z pobytu w tej miejscowości. Ja też do nich należę. Co mnie przyciąga? Piękna przyjaźń. Naturalność. Przyroda. Historia tego miejsca. Zabytki. Swojskość. Małomiasteczkowość. Zwierzęta. Stadnina koni. Codzienność i zwyczajność na wyciągnięcie ręki. Zaściankowość. Narodowe cechy Polaków. Lokalne wojenki. Autorka dodaje od siebie lekkość pióra, perypetie nietuzinkowych bohaterów, zawirowania miłosne, ko(s)miczne sytuacje, poczucie z humorem, działalność Towarzystwa Obrony Dóbr Gościeradowskich, ale także dramatyzm i odrobinę sensacji, całość okraszając tajemniczymi planami właściciela sieci hotelów.
Przepadłam z książką w ręku na dłuższy czas. Zamieszkałam z przyjaciółkami, żyłam ich życiem. Razem z nimi się zaśmiewałam i smuciłam, jadłam i piłam, dyskutowałam i planowałam. Dobrze mi było. Tak dobrze, że każde odłożenie książki wiązało się z tęsknotą za nią. Bezpośredniość Elki, nieśmiałość Kamili, pech Renaty, powaga Wiktora, miłość Daniela towarzyszyły mi na każdym kroku. Co jakiś czas wybuchałam salwami śmiechu. Spotkanie księdza, przejażdżka czterdziestką, picie bimbru i walka z jego zgubno-odnajdywanymi skutkami, uwodzenie dzieciaka i wiele innych scen masowało moją przeponę. Jednak wyczyn Kamili pobił wszystko! Cicha woda brzegi rwie.
Nie zabrakło typowo życiowych tematów. Skomplikowane relacje rodzinne, trauma, trudna miłość, prowadzenie biznesu, biurokracja, ambicje pani wójt. Autorka stawia na uniwersalne wartości: przyjaźń, miłość, dobre stosunki z sąsiadami, dbanie o lokalne zabytki, poznanie historii miejsca, w którym się żyje. Wytyka nasze polskie wady narodowe w sposób bezpośredni. Nie patyczkuje się. Najbardziej zabolała mnie prawda o ziemi, która leży odłogiem z winy właściciela. Co Polak zrobi, by mieć pieniądze na alkohol. Zero myślenia. Autorka splata wątki i przeplata, by w efekcie utkać szczęście z babiego lata i zapakować je do pudełka po zapałkach. I ponownie zaprosić w gości. Już nie mogę się doczekać trzeciego tomu.
Oprócz walorów typowo rozrywkowych, Ewelina Maria Mantycka na karty książki przemyca swą pasję – historię Gościeradowa. To ona nadaje powieści swoisty klimat, ducha historii. Autorka bada dokumenty znalezione podczas pracy, a przemyślenia wplata w fabułę powieści. Z jednej strony historia właścicieli wsi staje się pełniejsza, lecz z drugiej strony mnożą się pytania z powodu rozbieżności. Dlatego dużym ułatwieniem w rozeznaniu się historii właścicieli miejscowości jest zamieszczenie na końcu powieści drzewa genealogicznego od linii Szembków-Wybranowskich i Suchodolskich, czyli wykaz rodów i herbów właścicieli Gościeradowa od XV do XVII wieku.
„Szczęście utkane z babiego lata” to dobra obyczajówka. Lekka i przyjemna, nasączona humorem i nutą sensacji, lecz nie pozbawiona tematów życiowych, trudnych. Stawia na uniwersalne wartości, gani wady Polaków, odsłania rąbek historii i wywołuje uśmiech na twarzy. Plecie szczęście z małych rzeczy.

Nazwa Gościeradów kryje w sobie magiczną moc. Przyciąga gości, raduje się nimi, a oni z pobytu w tej miejscowości. Ja też do nich należę. Co mnie przyciąga? Piękna przyjaźń. Naturalność. Przyroda. Historia tego miejsca. Zabytki. Swojskość. Małomiasteczkowość. Zwierzęta. Stadnina koni. Codz...

Rozwiń Zwiń

Trudno streścić fabułę, która nie do końca istnieje. O czym jest ta książka? Gaspery Roberts (czytelnik poznaje go w połowie powieści) podróżując w czasie i przestrzeni, próbując odkryć tajemnicę związaną z grą na skrzypcach. Spotyka na swej drodze różnych ludzi, którym autorka oddaje głos. Granica między czasem i przestrzenią nie istnieje. Czytelnik odwiedza Kolumbię Brytyjską, Nowy Jork, Toronto, Paryż, Szanghaj, Tokio, Kapsztad, Buenos Aires, Nocne Miasto, kolonie na Księżycu… Przenosi się między rokiem 1912, 2020, 2203, 2401. Autorka wykorzystała znany motyw podróży w czasie, lecz w żadnym wymiarze czasowym nie zmieniła stylu pisania. Gdyby nie szczegóły fantastyczne, wszystko by się zlało w jedno.
Emily St. John Mandel nawiązuje do lockdownu i pandemii, niejako przestrzegając nas, że pandemie i izolacja domowa w przyszłości będą czymś normalnym. Na każdej stronie czuć samotność bohaterów, ich smutek, melancholię otaczającą ich niczym niewidzialny płaszcz. Dobrze, że istnieją hologramy.
Niełatwa to lektura. Długo ją czytałam i kilka razy do niej podchodziłam. Nie mogłam się wciągnąć, skupić uwagi. Brakowało mi typowej fabuły, ciągłości, w dodatku nie przepadam za narracją prowadzoną w czasie teraźniejszym. Fragmentaryczność tekstu, zakończenie zdania z jednego rozdziału przerzucane do następnego, ciągłe przeskoki w czasie i między bohaterami, anomalie wybijały mnie z rytmu czytania. Ciągle coś mi nie pasowało. Po odłożeniu książki nie czułam potrzeby, by ponownie po nią sięgnąć.
Dopiero w połowie powoli elementy zaczęły wskakiwać na swoje miejsce, by na końcu utworzyć całość i jeszcze więcej namieszać w głowie. Anomalie stały się czymś oczywistym, by w rezultacie zostawić czytelnika w kropce z głową pełną pytań. O człowieczeństwo, przetrwanie, miłość, pandemie, uniwersalność muzyki, podróże w czasie, sens życia, prawdę… Z tego też powodu „Morze spokoju” bardziej kojarzy mi się z literaturą piękną niż typowym science fiction.
Zafascynowała mnie przyszłość naszego świata, a jednocześnie zasmuciła. Instytut Czasu przygotowujący wybrane osoby do podróży w czasie aż przez pięć lat wydał mi się lekko zacofany. Niby technika poszła do przodu, jednak czynnik ludzki wciąż jest słabym ogniwem. Kilka rozwiązań domowych przydałoby się już dzisiaj. Co się musiało wydarzyć na Ziemi, skoro programowane jest zachmurzenie lub opad deszczu za dwie minuty, nie wiem. Na pewno świadczy to o degradacji środowiska.
„Morze spokoju” to złożona i oryginalna opowieść, która nie zapewni czytelnikowi spokoju w czasie lektury z różnych powodów. Jednym przypadnie do gustu, innym nie. Musicie przekonać się sami, czy taka wersja science fiction, zadająca pytania egzystencjalne, dotykająca uniwersalnych wartości i relacji międzyludzkich będzie w Waszym guście. Wymagająca lektura.

Trudno streścić fabułę, która nie do końca istnieje. O czym jest ta książka? Gaspery Roberts (czytelnik poznaje go w połowie powieści) podróżując w czasie i przestrzeni, próbując odkryć tajemnicę związaną z grą na skrzypcach. Spotyka na swej drodze różnych ludzi, którym autorka oddaje głos...

Rozwiń Zwiń

Mimo że minęło kilka lat i pojawiło się kilka tomów, odkąd sięgnęłam po tom pierwszy „Serii z papugą” Jacka Ostrowskiego, to praktycznie w ogóle nie odczułam upływu czasu. Owszem, „coś” w międzyczasie wydarzyło się w życiu pani adwokat. Zwierzyniec się powiększył, lat przybyło, lecz jej charakter, ostry język, morze alkoholu i paczki papierosów pozostały bez zmian. I czas akcji – komuna w rozkwicie. Breżniew, Regan i Kohl trzęsą polityką na świecie, a Polska jest niczym ptak zamknięty w klatce z drutu zbrojeniowego. Jest zimno. Nad miastem unoszą się wszechobecne smrody Petrochemii Płock.
Muszę przyznać, że z sentymentem powróciłam do dzieciństwa i przypomniałam sobie ówczesny ustrój i rzeczywistość. Czekanie dwa lata na telefon, sprawdzanie obecności w kolejkach, zakupy w Pewexie, papier toaletowy na sznurku, syfon z wodą sodową, kasety magnetofonowe, żyletki Polsilver, papierosy Extra Mocne. Kto to jeszcze pamięta? Tym razem autor osadził akcję w czasie stanu wojennego, ale komuna wypisz wymaluj wiarygodnie przedstawiona. Dbanie o detale widać na każdym kroku. Jednak komunizm przejawia się przede wszystkim w podejściu do obywatela, wszechwładzy milicji, znajomościach i koneksjach, hakach zbieranych na innych, a także w języku. Teraz z perspektywy lat bawiło mnie zwracanie się do kogoś w liczbie mnogiej czy zwroty per obywatelu.
Rozrywki dostarcza sama pani mecenas. Uwielbiam sarkazm w jej głosie, inteligentny humor, celne riposty i porównania. Jej zwierzyniec także bawi, choć przyprawia momentami o żądzę mordu w oczach. Papuga Zgaga na przemian klnie i wyznaje miłość, pies Borys i kot Wrzód plączą się pod nogami. Gdy ta trójka zaczyna szaleć, to dopiero jest pandemonium! Nowy mężczyzna w życiu Zuzy wprowadza kolory do jej szarego świata. Niektóre sceny rodem z PRL-u mogą się wydawać tak absurdalne, że wywołują uśmiech na twarzy, ale tak naprawdę było. Wisienką na torcie są grypsy i notatki służbowe Mariańskiego. Trzeba mieć talent, żeby TAK pisać. Nic dziwnego, że wszyscy kpią w żywe oczy z jego „intelektu”. Te chwile humoru łagodzą brutalność świata przestępczego Płocka.
Dzieje się sporo. Zuzanna L. lubi trudne sprawy i sporo ich ma na głowie. Oprócz złożonej sprawy znienawidzonego Mariańskiego i tajemniczego skarbu popa, problemów z sąsiadem Tomaszkiem, amnestii gwałciciela Szczawińskiego grożącego jej zemstą, bieżących spraw nowych petentów pani mecenas zaczyna się interesować morderstwami młodych kobiet. Wciąż prowokuje los i tym razem naprawdę się doigrała. Nie pomogły jej nawet cuda techniki tak przez nią uwielbiane. Pomagają jej aplikantka Jolka, sierżant Nowak, adwokat Kowalski, proboszcz i szemrany element Psionek. Charakterne, nietuzinkowe postacie, te stare i te nowe, to barwne plamy na palecie autora, z których tworzy klimatyczny kryminał naszpikowany zagadkami, zaskakującymi zwrotami akcji i największą tajemnicą mecenasa Lewandowskiego. A w tym wszystkim puste miejsce na ścianie w gabinecie Lewandowskiej czekające na jej portret…
„Bohomaz” to świetny kryminał osadzony w czasie stanu wojennego, ukazujący PRL-owską rzeczywistość od podszewki. Dla niektórych wspomnień czar, dla innych lekcja historii o komunistycznych realiach i relacjach, ale przede wszystkim dobra, kryminalna lektura z panią mecenas i milicją w roli głównej, w oparach dymu papierosowego i przy kieliszku.

Mimo że minęło kilka lat i pojawiło się kilka tomów, odkąd sięgnęłam po tom pierwszy „Serii z papugą” Jacka Ostrowskiego, to praktycznie w ogóle nie odczułam upływu czasu. Owszem, „coś” w międzyczasie wydarzyło się w życiu pani adwokat. Zwierzyniec się powiększył, lat przybyło, lecz jej ch...

Rozwiń Zwiń

Po trzech tygodniach nieczytania wróciłam stęskniona do książek. I to tak bardzo, że powieść przeczytałam jednego dnia. Byłam złakniona literek, lecz także porwała mnie akcja. Z każdym rozdziałem odkrywałam mądrość przelaną na kartki papieru, ukrytą w słowach i między wierszami. Nie bez znaczenia dla mnie były nazwy własne jak wieś Miodula czy pensjonat Lawendowa Chata. Tu przyroda jest wszechobecna. Brzęczało, bzyczało, ćwierkało, szumiało i pachniało. Tę książkę z racji jej walorów przyrodniczych najlepiej czytać na łące.
Książka urzekła mnie po wielokroć. Sama się czytała, ja tylko przewracałam kartki. Patrycja Żurek ma lekkość snucia wymyślonych przez siebie opowieści mocno osadzonych w naszych realiach. Mądrych życiowo. Zacznę od trzeciego planu. Mimo że jest on słabo rozwinięty, to jednak na tyle mocno, by zwrócić uwagę czytelników i społeczeństwa na problem ostracyzmu dotyczącego osób chorych. Chociaż nie są to choroby zakaźne, to jednak ich wygląd odstręcza, brzydzi, nawarstwia mity. Jedna z bohaterek o pięknej osobowości i silnym charakterze dotknięta jest łuszczycą. Łuska i zaczerwieniona skóra budzą obrzydzenie w młodym mężczyźnie, dla którego najważniejsza jest uroda i postrzeganie go przez pryzmat osoby, z którą jest.
To książka o byciu silnym, radzeniu sobie z przeciwnościami losu, lecz do czasu. Do czasu, aż nie zabraknie nam sił. Do czasu, aż nie skorzystamy z pomocy i doświadczeń innych, aż się nie wyżalimy, nie wypłaczemy, nie… Każdy ma swoje demony. Bohaterowie tej powieści także. Tytułową „Zagubioną pszczołą” tak naprawdę jest każda postać. Maciejka zagubiona w świecie realnym z powodu skrzywienia postrzegania rzeczywistości, jej matka Bogusława zagubiona w komunie religijnej, kochająca miasto Katarzyna zagubiona na wsi, Jacenty tkwiący z przyzwyczajenia w małżeństwie i dręczony wspomnieniami ostatniego śledztwa policyjnego, Konrad miotający się w swoich kłamstwach. Tala, Dorota, Karolina one też są zagubione w meandrach życia. Każdy ma ciemne strony, ale – zdaniem autorki – to bez nich nie możemy prawdziwie kochać. W pełni się zgadzam.
Niezwykle istotne okazało się oddanie głosu każdemu bohaterowi i poznanie jego historii. Wieloletnie małżeństwo policjanta i nauczycielki niczym się nie wyróżnia. Kasia i Jacenty mają się z czym mierzyć. Fascynowały mnie opisy Katarzyny pogrążonej w czasie śpiączce, dryfującej w oceanie. Podziwiałam Maciejkę targaną wewnętrznymi konfliktami za siłę woli i hart ducha, za niezłomność i bunt. Przy niej i Karolinie Konrad jest tylko wyrośniętym chłopcem, który bawi się w zarabianie pieniędzy i szerokim łukiem omija trudne życiowe tematy. Wyjątkowo mnie irytował podejściem do życia, nieuzasadnionymi pretensjami, uważaniem się za lepszego od innych, choć sam miał wiele na sumieniu.
Bogusława zagubiona po śmierci znalazła ratunek, lecz… pogubiła się. Na jej przykładzie autorka pokazuje, jak bardzo można człowiekiem manipulować w chwili załamania, wykorzystując jego słabość. Komuna, do której Bogusława trafiła z córkami, to tak naprawdę sekta, w której robią wodę z mózgu i się znęcają. Liczne cytaty religijne wplecione do fabuły wprawiały mnie w zdumienie. Świetnie dobrane do sytuacji, ale i wypaczające ich prawdziwy sens. Czasami mnie ciarki przechodziły.
W powieści nie mogło zabraknąć pszczół i legend z nimi związanych. Gdy autorka o nich pisze, aż bzyczy dookoła i pachnie miododajnymi kwiatami. Udziela rad, jak postępować, gdy owad się naprzykrza. Wiele osób skorzysta z krótkiej ściągawki na temat właściwości zdrowotnych miodów i zrozumie rolę pszczół w ekosystemie. Zestawia obraz licznej i pełnej ciepła rodziny pszczelej z rodzinami ludzi. Wisienką na torcie jest scena erotyczna z miodem jako afrodyzjakiem. Można wypróbować i przekonać się o tym na własnej skórze i… języku.
„Zagubiona pszczoła” to słodko-gorzka powieść z niejednym przesłaniem życiowym. Patrycja Żurek poprzeplatała ważne tematy i splotła w jeden kolorowy warkocz opleciony emocjami. Uczy tolerancji, pokory, zrozumienia, akceptacji, walki o siebie i bliskich. Swoją powieścią oddaje hołd pracowitym pszczołom i uświadamia rolę tych owadów nie tylko w przyrodzie, ale i w życiu człowieka.

Po trzech tygodniach nieczytania wróciłam stęskniona do książek. I to tak bardzo, że powieść przeczytałam jednego dnia. Byłam złakniona literek, lecz także porwała mnie akcja. Z każdym rozdziałem odkrywałam mądrość przelaną na kartki papieru, ukrytą w słowach i między wierszami. Nie bez zn...

Rozwiń Zwiń

Niezapomnianie wredna Lidia Czubajko komuś nadepnęła na odcisk tak solidnie, że sama już odcisków nie będzie miała. Nikt jej nie lubił, więc podejrzanych jest sporo, a śladów jakichkolwiek brak. Nic się nie klei. Balicki nie może liczyć na swoją wiedzę o „społeczeństwie”, nie zna miejscowych układów. Policja się do niczego nie nadaje, zdaniem ciotuni Czubajko. Jednak od czego ma się rodzinę i znajomych z Głuszyna. Mietka z Mirellą przybyły z odsieczą na „pomoc” Andrzejowi. Od czego ma się Pindę. To wredne i przewrotne ptaszysko jest także inteligentne, choć bardzo monotematyczne – nie da się ucywilizować, tylko ku*wuje i ku*wuje w różnych intonacjach. Uwielbiam ją! Kochane ptaszysko potrafi dać w kość ku uciesze mej!
Jedno trzeba przyznać – Pinda ma nosa do ludzi. Raczej dzioba. Od razu poznała się na warszawskim policjancie Żelisławie Dziobaku z wielkimi ambicjami i jeszcze większym ego i mniemaniu o sobie. Znamienne nazwisko. Notabene inne niezgorsze. Iwona Banach ma prawdziwy talent onomastyczny zarówno do nadawania imion i nazwisk swoim bohaterom adekwatnych do osobowości, jak i do nazw miejscowości. Bohaterowie książek Iwony to egzemplarze nie do podrobienia. Nie dość, że wcześniej Lidunia Czubajko dawała innym w kość, to teraz robi to w trójnasób. Czubajkówne się w tym tomie rozmnożyły. Wprawdzie jedna nie żyje, ale i tak się plącze na językach po wsi jako ofiara zbrodni, a dwie pozostałe mają się świetnie. Niespełniona artystka Irmina przeżywa perypetie Dziubusia, swojego pawia i swej papugi, a Mariolka planuje ślub.
Tym razem fabuła to prawdziwy… burdel! Zabawne dialogi, przedziwne sytuacje, często absurdalne, celne riposty, czarny humor, specyficzny żart, cięty język, nietuzinkowe postacie, zaskakujące dygresje, typowo nietypowe koligacje rodzinne, głupota ludzka w nadmiarze, papuzie przekleństwa wykrzykiwane na różne sposoby, wszelkiej maści kochliwe zwierzątka domowe, a wisienką na trocie jest intryga kryminalna cudnie zapleciona w warkocz dobierany. Bo po prawdzie to tam trzy intrygi kryminalne wyszły. Kto wie, może i więcej, tylko ja ze śmiechu orientację straciłam w meandrach akcji. Świetnie się bawiłam, czytając tę powieść, w której autorka przemyciła kilka życiowych prawd. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdy lubi tego typu humor i oryginalny styl Iwony.
No i naprawdę trafiłam do burdelu. Zoologicznego burdelu. No dobrze… do agencji towarzyskiej dla zwierząt. Amorex się nazywała. Niby hotel dla zwierząt, ale i randki tam były, i ślubów udzielano, nawet międzygatunkowych, ot co! Nic dziwnego, że w Otchłańcu paw zmienił orientację. W ogóle sceny Pindy i Dziubusia przekraczały moje najśmielsze wyobrażenia. Ptasi węzeł gordyjski się zasupłał. Co oni wyprawiali? A raczej ona! Wzięła pięknego samca pod pantofel, tfu, pazur, a raczej dziób i trzymała go w szachu. Ataki dziobowo-rufowe z akompaniamentem piskliwo-wulgarnym, słowem piękna masakra! Przemoc domowa jak się patrzy! I ta miłość, to oddanie ofiary swemu oprawcy. Prawdziwy syndrom sztokholmski! Pinda szalała i pomagała w rozwiązaniu zagadki kryminalnej na swój papuzi sposób.
Nuda nikomu nie grozi, co najwyżej zakalapućkanie się w dygresjach. Uśmieszek na twarzy nie schodzi z ust. Co jakiś czas skumulowany wewnętrzny chichot katapultuje się na zewnątrz, objawiając się głośnym śmiechem. Nie lubiłam Żelisława, bo się tak po ludzku nie dało, ale w pewnym momencie mu współczułam, rechocząc przy tym w głos. Prawdziwa ofiara losu. A może raczej tłum przypadków po nim przeszedł. Za to demon z otchłani, ten od życia pozagrobowego ma się dobrze.
„Tango z rożnem” to nietuzinkowa komedia kryminalna z Pindą, zakręcona i zadygresejowana. Iwona Banach zaprasza na iście królewski obiad z pieczonym pawiem w roli głównej popijany lokalnym bimbrem oraz krwawy deser, gwarantuje specyficzne atrakcje w towarzystwie mikrofali i wycieczkę nad szyb po kopalni, nocleg w szafie i wizytę u uzdrowicielki Chuciowej, a na koniec wręczy bukiet pawich piór. Wystarczy sama papugowatość Pindy przeciwpancernej, by uśmiać się po kokardkę i zrelaksować.

Niezapomnianie wredna Lidia Czubajko komuś nadepnęła na odcisk tak solidnie, że sama już odcisków nie będzie miała. Nikt jej nie lubił, więc podejrzanych jest sporo, a śladów jakichkolwiek brak. Nic się nie klei. Balicki nie może liczyć na swoją wiedzę o „społeczeństwie”, nie zna miejscowy...

Rozwiń Zwiń