Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektóre opowieści z turystycznych wyjazdów można sobie przeczytać u znajomych na tablicy na Facebooku, ale niekoniecznie należy wszystko wydawać w formie książkowej. Zwłaszcza jeśli autorka przeplata sporo nudnawych opowieści z informacjami przepisanymi z Wikipedii.

Na pewno jest więc w tej publikacji kilka ciekawych rzeczy na temat mentalności Kazachów, Kirgizów czy Rosjan, tym niemniej spodziewałem się czegoś jednak nieco lepszego. Z drugiej strony trzeba pamiętać, że niewiele jest w Polsce publikacji poświęconych regionowi Azji Centralnej.

Niektóre opowieści z turystycznych wyjazdów można sobie przeczytać u znajomych na tablicy na Facebooku, ale niekoniecznie należy wszystko wydawać w formie książkowej. Zwłaszcza jeśli autorka przeplata sporo nudnawych opowieści z informacjami przepisanymi z Wikipedii.

Na pewno jest więc w...

Rozwiń Zwiń

Naprawdę dyplomem doktor nauk społecznych może legitymować się osoba, która dopiero po przyjeździe do Norwegii odkryła, że imigracja jest potrzebna do obsadzania najgorszych prac ludźmi gotowymi pracować za jeszcze gorsze stawki? Albo jest zdziwiona, że Polki mające na ogół lepsze wykształcenie od Norweżek mają dużo gorszą pracę od nich? Przecież temu właśnie służy ściąganie obcokrajowców, a całe gadanie Zachodu o "równości" i "niedyskryminacji" to tylko hasełka, w które nie wierzą nawet głoszący je politycy.

Zresztą nabrałem większego szacunku do Norwegów po tym reportażu. Po pierwsze, nie obchodzą ich bowiem dyplomy uzyskane na śmiesznych polskich uczelniach (tak, "animatorka kultury" to nie zawód). Po drugie, traktują cudzoziemców jako ludzi mających wykonać im konkretne usługi, a nie skaczą wokół nich jak Polacy wokół każdego janusza i grażyny z Ukrainy.


Tak jak pisali niektórzy oceniający, książkę można było skrócić o dziwne opowieści autorki, która jak przystało na osobę związaną z "Krytyką Polityczną" popada często w "fajnizm" i intelektualizowanie na poziomie dziecka z podstawówki, nie wspominając już o zideologizowanym obrazie samej Polski. Ale czego oczekiwać od doktor nauk społecznych, uważającej ukrywającego się w Norwegii oszusta Rafała Gawła z Ośrodka Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych za prześladowanego za poglądy, a także cytującej innego oszusta Jerzego Kosińskiego i jego "Malowanego ptaka"?

Naprawdę dyplomem doktor nauk społecznych może legitymować się osoba, która dopiero po przyjeździe do Norwegii odkryła, że imigracja jest potrzebna do obsadzania najgorszych prac ludźmi gotowymi pracować za jeszcze gorsze stawki? Albo jest zdziwiona, że Polki mające na ogół lepsze wykształ...

Rozwiń Zwiń

Pierwszy zarzut wobec "Watahy Putin" nasuwa się od pierwszego jej otwarcia. Mianowicie marginesy ze wszystkich stron i czcionka są tak duże, aby wyszło więcej stron i można było podwyższyć cenę. Tym samym cena okładkowa wynosi prawie 55 złotych, gdy tymczasem książka "normalnie" wydrukowana liczyłaby połowę stron.

Drugi zarzut to sama forma książki, czyli rozmowa przypominająca "jedna baba drugiej babie" coś tam plotła na bazarze. Sporo różnego rodzaju plotek i anegdot, z powodu których Witold Jurasz i Hieronim Grala często odbiegają od skądinąd narzucanych samym sobie tematów.

Znalazło się jednak miejsce dla kilku ciekawych smaczków i dla nich warto było przeczytać tę książkę. Zwłaszcza interesujące było "insiderskie" przedstawienie Radka Sikorskiego jako całkowicie odrealnego człowieka, chociaż kreuje się na wielkiego "anglosaskiego" inteligenta. Na dodatek Jurasz i Grala kreślą obraz kremlowskiej elity jako fachowców, a nie prostaczków, jak robią to clicbaitowe treści z Onetu i WP.

Pierwszy zarzut wobec "Watahy Putin" nasuwa się od pierwszego jej otwarcia. Mianowicie marginesy ze wszystkich stron i czcionka są tak duże, aby wyszło więcej stron i można było podwyższyć cenę. Tym samym cena okładkowa wynosi prawie 55 złotych, gdy tymczasem książka "normal...

Rozwiń Zwiń

Strasznie zmęczyła mnie ta książka. To raczej nie wina tłumaczenia, bo po merytorycznej warstwie zakładam, że autor po prostu miał ciężkie pióro. W dużej mierze to następstwo jego tendencji do przeintelektualizowania, notabene dotychczas kojarzącej mi się głównie z intelektualistami lewicowymi i neokonserwatywnymi (czyli w sumie byłymi lewicowcami). Ramiro de Maeztu ma więc tendencję do nadawania nazbyt szczególnego znaczenia wielu procesom i wydarzeniom, starając się tłumaczyć je najczęściej niedostatecznym stosowaniem się do zasad religijnych.

Kolejnym zarzutem wobec książki jest niekonsekwencja jej autora. Przekonuje on mianowicie, że Hiszpanie w porównaniu do innych Europejczyków kolonizujących odległe ziemie miel jedynie czyste intencje, czyli chcieli głównie nawracać "odkryte" przez siebie ludy i rozwijać ich ziemie oraz nigdy nie odczuwali wyższości względem innych ludów. To po pierwsze raczej nazbyt optymistyczna wizja hiszpańskiego kolonializmu, który jednak jest inaczej oceniany przez samych Latynosów. Ponadto hiszpański myśliciel w kontekście kolonializmu nadaje tak wiele cnót
swojemu krajowi, że polemizowałbym z tezą o braku przekonania Hiszpanów o własnej wyższości...


Oczywiście wiele przedwojennych poglądów de Maeztu nie wytrzymało późniejszej próby czasu. Zwłaszcza niezachwiana wiara w wolny rynek, poparcie dla koncepcji państwa jako nocnego stróża (choć nie w tak radykalnej, libertariańskiej wersji) i idealizowanie rozsądku oraz wykształcenia elit politycznych.


Z drugiej strony dostrzegam też ważne pozytywy książki. Przede wszystkim widać podobieństwa między Polską i Hiszpanią w aspekcie głęboko zakorzenionej wśród wielu przedstawicieli obu narodów ojkofobii i w szukaniu na siłę obcych wzorców. Dodatkowo w obu narodach tkwiły i tkwią do dzisiaj pewne zdrowe odruchy życia społecznego, nie przekładające się jednak na samo funkcjonowanie państwa i jego liderów.


Reasumując, może nie znam się za dobrze na hiszpańskiej myśli politycznej, tym niemniej nie do końca rozumiem, dlaczego jest to książka tak bardzo kultowa dla tamtejszej prawicy (oczywiście poza faktem, że stoi w kontrze do lewicowego podejścia do historii hiszpańskiego imperium kolonialnego).

Strasznie zmęczyła mnie ta książka. To raczej nie wina tłumaczenia, bo po merytorycznej warstwie zakładam, że autor po prostu miał ciężkie pióro. W dużej mierze to następstwo jego tendencji do przeintelektualizowania, notabene dotychczas kojarzącej mi się głównie z intelektualistami lewico...

Rozwiń Zwiń

Jedna z dwóch prac obok "Metodologii nauk" Jerzego Apanowicza, którą "katuje" kolejne pokolenie studentów i doktorantów, które przygotowuje prace z wymaganą metodologią. W sumie Pilch wydaje mi się najlepiej zrozumiały, tym niemniej nie będę oceniał tej publikacji pod kątem merytorycznym, bo się na tym nie znam.

Jedna z dwóch prac obok "Metodologii nauk" Jerzego Apanowicza, którą "katuje" kolejne pokolenie studentów i doktorantów, które przygotowuje prace z wymaganą metodologią. W sumie Pilch wydaje mi się najlepiej zrozumiały, tym niemniej nie będę oceniał tej publikacji pod k...

Rozwiń Zwiń

Za każdym razem, gdy sięgam po tę książkę, zastanawiam się ile osób ma zaznaczone plagiaty w swoich pracach dyplomowych tylko z powodu rozdziału metodologicznego. Właściwie wszyscy bowiem korzystają z opracowania Jerzego Apanowicza oraz z dwóch prac Tadeusza Pilcha. Nie znam się na tym, więc trudno mi oceniać tę publikację, lecz chyba nieprzypadkowo bazuje na niej kolejne pokolenie studentów.

Za każdym razem, gdy sięgam po tę książkę, zastanawiam się ile osób ma zaznaczone plagiaty w swoich pracach dyplomowych tylko z powodu rozdziału metodologicznego. Właściwie wszyscy bowiem korzystają z opracowania Jerzego Apanowicza oraz z dwóch prac Tadeusza Pilcha. Nie znam się na tym, wi...

Rozwiń Zwiń