Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W mojej opinii najlepsza część z ekscentryczną panią Adwokat. Fabuła spójna nie za bardzo wybujała. Pojawienie się pasożyta bardzo komplikuje losy bohaterów. Zakończenie wreszcie nie wybujałe i mało realne, po za tym ostatnie kartki książki nie pozwalają nam sięgnąć po kolejną część.

W mojej opinii najlepsza część z ekscentryczną panią Adwokat. Fabuła spójna nie za bardzo wybujała. Pojawienie się pasożyta bardzo komplikuje losy bohaterów. Zakończenie wreszcie nie wybujałe i mało realne, po za tym ostatnie kartki książki nie pozwalają nam sięgnąć po kolejną część.

Zafascynował mnie Nesbo kryminałem Krew na śniegu, więc sięgnęłam po kolejną pozycję. Czuję odrobinę niedosytu gdyż poprzedni kryminał był wow. Ten jest dobry. Opisywane postacie mają charakter, kreowana rzeczywistość przez autora jest bardzo realna. Historia ciekawa i zaskakująca. Polecam, godny polecenia jest również film, oczywiście po wcześniejszym przeczytaniu książki. Film ma taki sam tytuł jak książka jednak scenariusz różni się od książki.

Zafascynował mnie Nesbo kryminałem Krew na śniegu, więc sięgnęłam po kolejną pozycję. Czuję odrobinę niedosytu gdyż poprzedni kryminał był wow. Ten jest dobry. Opisywane postacie mają charakter, kreowana rzeczywistość przez autora jest bardzo realna. Historia ciekawa i zaskakująca. Polecam, godny polecenia jest również film, oczywiście po wcześniejszym przeczytaniu książki....

Zawiodła mnie ta pozycja. Treści w niej zawarte po dane są w sposób podręcznikowy, czego nie znoszą w książkach historycznych. Ja chcę ciekawostek, żartów i dobrze osadzonej fabuły! Wołałabym że książka o takiej treści zawierała życiorysy dwóch trzech kobiet a nie kilku i to potraktowanych po macoszemu. Z kilku rozdziałów nie dowiedziałam się niestety nic nowego a moja wiedza nie jest zbyt szeroka. Daję cztery gwiazdki za rozdziały o królowej: Elżbiecie, Margo, Wiktorii i carycy Katarzynie resztę można sobie darować. Nie wiem czy kiedykolwiek sięgnę po pozycje Iwona Kienzler, raczej nie.

Zawiodła mnie ta pozycja. Treści w niej zawarte po dane są w sposób podręcznikowy, czego nie znoszą w książkach historycznych. Ja chcę ciekawostek, żartów i dobrze osadzonej fabuły! Wołałabym że książka o takiej treści zawierała życiorysy dwóch trzech kobiet a nie kilku i to potraktowanych po macoszemu. Z kilku rozdziałów nie dowiedziałam się niestety nic nowego a moja...

Wszystko wspaniale książka trzymająca w napięciu, bardzo dobry język literacki ale ... Jest to raczej opowiadanie niż powieść. Zabawy miałam na jeden dzień i to do przedpołudnia. Niestety za mało treść za regularną cenę w sklepie. Mnie osobiście nie podobało się zakończenie, szybkie i bez większego polotu.

Wszystko wspaniale książka trzymająca w napięciu, bardzo dobry język literacki ale ... Jest to raczej opowiadanie niż powieść. Zabawy miałam na jeden dzień i to do przedpołudnia. Niestety za mało treść za regularną cenę w sklepie. Mnie osobiście nie podobało się zakończenie, szybkie i bez większego polotu.

Kamil Janicki pisze cudownie. Jest to druga książka tego autora po którą sięgnęłam i z pewnością nie ostatnia. Wczesne średniowiecze kojarzyło mi się z nudną epoką gdzie krew lała się strumieniem i władzę dzierżyli jedynie mężczyźni. To był mój wielki błąd. Okazuje się że to kobiety były doskonałymi politykami i rozgrywały głównie między sobą sprawy najwyższej wagi. Śmiem twierdzić że nasz pierwszy król Bolesław Chrobry był pantoflarzem, bardzo męskim i silnym a jednak pantoflarzem, dawał się manipulować mądrym wykształconym kobietą które go otaczały. W Żelaznych Damach dowiadujemy się o powstaniu państwa Polskiego. Ilość przypisów jest ogromna co świadczy o ciężkiej rzetelnej pracy autora. Czytajcie bo warto!!!

Kamil Janicki pisze cudownie. Jest to druga książka tego autora po którą sięgnęłam i z pewnością nie ostatnia. Wczesne średniowiecze kojarzyło mi się z nudną epoką gdzie krew lała się strumieniem i władzę dzierżyli jedynie mężczyźni. To był mój wielki błąd. Okazuje się że to kobiety były doskonałymi politykami i rozgrywały głównie między sobą sprawy najwyższej wagi. Śmiem...

Moim błędem było to iż przed przeczytaniem obejrzałam serial. Okazało się że serial jest na tyle dobry że ciężko czytało się dobry kryminał, ale cóż było już za późno na zmianę kolejności. Zakończenie filmowe bardziej przypadło mi do gustu, jak mniemam różnica wynika z kolejnych odcinków serialu który będzie kręcony.Książkę polecam jeśli ktoś choćby trochę interesuję się żargonem prawniczym to kolekcja z Chyłką w roli głównej godna jest Waszej uwagi.

Moim błędem było to iż przed przeczytaniem obejrzałam serial. Okazało się że serial jest na tyle dobry że ciężko czytało się dobry kryminał, ale cóż było już za późno na zmianę kolejności. Zakończenie filmowe bardziej przypadło mi do gustu, jak mniemam różnica wynika z kolejnych odcinków serialu który będzie kręcony.Książkę polecam jeśli ktoś choćby trochę interesuję się...

Bardzo dobrze czytało się tą pozycje. Nie można było oderwać się od książki. Pojawiają się tu postacie z sagi o komisarzu Forscie co świetnie kreuję książkową rzeczywistość. Akcja pełna zwrotów i zakończenie którego absolutnie się nie spodziewałam. Z pewnością sięgnę po kolejne części. Cały tzw. bełkot prawniczy nie był nudny wręcz ekscytujący. Brawo Panie Mróz. Polecam z całą pewnością.

Bardzo dobrze czytało się tą pozycje. Nie można było oderwać się od książki. Pojawiają się tu postacie z sagi o komisarzu Forscie co świetnie kreuję książkową rzeczywistość. Akcja pełna zwrotów i zakończenie którego absolutnie się nie spodziewałam. Z pewnością sięgnę po kolejne części. Cały tzw. bełkot prawniczy nie był nudny wręcz ekscytujący. Brawo Panie Mróz. Polecam z...

Zmienia życie i nawyki żywieniowe. Na minus mało przepisów.

Zmienia życie i nawyki żywieniowe. Na minus mało przepisów.

Jest to dziesiąta część z cyklu. Z racji tego same nasuwają się pytania. Czy to najlepsza część z cyklu? Niestety nie. Czy najgorsza część cyklu? Całe szczęście że nie. Czy sięgnę po kolejną? Z pewnością tak. Puzyńska pozostawiła czytelnika w niepewności. Dużo wątków zostało nie do końca wyjaśnionych, to duży plus. Nie podobało mi się to że wielokrotnie na początku książki powracaliśmy do tych samych wątków. Żałuję że autorka nie poszła bardziej w stronę wykreowanej przez siebie legendy i tym samym nie było bardziej mistycznie. Losy bohaterów zaczynają się tak komplikować że lepsze chyba by było aby wprowadzić nowych bohaterów zmieniając rzeczywistość już obecnych. Jak dla mnie było za mało Klementyny.... pokochałam jej postać.

Jest to dziesiąta część z cyklu. Z racji tego same nasuwają się pytania. Czy to najlepsza część z cyklu? Niestety nie. Czy najgorsza część cyklu? Całe szczęście że nie. Czy sięgnę po kolejną? Z pewnością tak. Puzyńska pozostawiła czytelnika w niepewności. Dużo wątków zostało nie do końca wyjaśnionych, to duży plus. Nie podobało mi się to że wielokrotnie na początku książki...

Książka ta ma dosyć wysoką ocenę. Jednak ja nie podzielam tej opinii. Powieść posiada błędy i czytało mnie się ją źle. Sięgając po książkę historyczną mam ochotę zostać porwana w realia dawnych czasów. Niestety nie udało się. Pierwszy rozdział ,,Ton we krwi,, można sobie darować. Tytuł jest huczny niestety ja o Kleopatrze, Marku Antoniuszu, Cezarze nie dowiedziałam się nic nowego. Opisana historia nadaje się do podręcznika do klasy czwartej szkoły podstawowej. Kolejny rozdział mniej nudny poświęcony Napoleonowi, może moja ciekawość była skierowana na panią Walewską i fakt dowiedziałam się trochę więcej niż wiedziałam. Istotne jest fakt że nie jestem z wykształcenia historykiem. Często czytając musiałam powracać do początków zdań bądź akapitów gdyż nie rozumiałam co autor ma na myśli. Pozwolę sobie zacytować ,,Formalnie pozostała żoną Piłsudckiego do śmierci, chociaż faktycznie po 1907 roku, jego partnerką życiową była Aleksandra Szczerbińska. Zmarła po długiej i ciężkiej chorobie w szpitalu garnizonowym w Krakowie 17 sierpnia 1921 roku, w wieku 55 lat,,. Czyli kto zmarł Aleksandra czy Maria? Zgaduj, zgadula. Kolejną rzeczą jak dla mojej osoby nie wybaczalną pisząc książkę jakąkolwiek książkę a tym bardziej historyczną jest POMYLENIE DAT. Przed każdym rozdziałem w tej ,,powieści,, mamy podane daty urodzin i śmierci, samego despoty i jego wybranych kobiet tam dowiadujemy się że pierwsza żona Stalina zmarła w 1907 roku. Dwie kartki dalej na stronie 113 mamy podany fakt że Jekaterina umiera 10 kwietnia 1910 roku. Taka pomyłka oj,oj. W związku z tym chciałam się dowiedzieć kiedy Jekaterina zmarła jest to rok 1907 tylko nie kwiecień jak podaje nam autor tylko końcówka listopada bądź początek grudnia. W kwietniu Jekaterina się urodziła a nie umarła czyli kolejna pomyłka autora. Czytając dalej może nie tak duży błąd ale jednak błąd. Strona 262 księżniczka Soraya po nieszczęśliwej miłości wyjeżdża do Norwegii. W tej oto Norwegii mamy ,, fiordy, LASY BEZ PTAKÓW, spokój nieba szarość,,. Dla informacji zainteresowanych w kraju fiordów jest ponad dwa razy więcej gatunków ptaków niż w Polsce. Ja nie liczyła tego ptactwa aczkolwiek podczas nocy polarnych ich śpiew nie pozwala mi spać, wiec wiem że to jest kolejna głupota którą autor pozwolił sobie napisać. Rozdziała o Gorbaczowie i jego jedynej miłości Raisie zapowiadał się bardzo ciekawie, niestety zanim doszło do ślubu to czytelniku dowiesz się na co i gdzie Raisa zmarła. Cały czar historii ich miłości prysł. Daje ocenę dwa jeden za okładkę, jeden punkt za zebrany materiał a drugi sama nie wiem za co, może dla tego że lupie autorom dawać wysokie noty.

Książka ta ma dosyć wysoką ocenę. Jednak ja nie podzielam tej opinii. Powieść posiada błędy i czytało mnie się ją źle. Sięgając po książkę historyczną mam ochotę zostać porwana w realia dawnych czasów. Niestety nie udało się. Pierwszy rozdział ,,Ton we krwi,, można sobie darować. Tytuł jest huczny niestety ja o Kleopatrze, Marku Antoniuszu, Cezarze nie dowiedziałam się nic...

Dobra, bardzo dobra przenosi nas godnie w realia PRLu i zbrodni.

Dobra, bardzo dobra przenosi nas godnie w realia PRLu i zbrodni.

Miłe zaskoczenie. Po przeczytaniu książki ma się ochotę sprzedać lodówkę, rzucić wszystko i wyjechać. Tylko nie możemy mieć za dużo Cejrowskich....

Miłe zaskoczenie. Po przeczytaniu książki ma się ochotę sprzedać lodówkę, rzucić wszystko i wyjechać. Tylko nie możemy mieć za dużo Cejrowskich....

Tą część czytało mi się najgorzej, może dlatego że tak długo musiałam czekać na dalsze losy Podgórskiego i jego otoczenia. Jednak szczerze polecam, sama nie mogę doczekać się kolejnej części.

Tą część czytało mi się najgorzej, może dlatego że tak długo musiałam czekać na dalsze losy Podgórskiego i jego otoczenia. Jednak szczerze polecam, sama nie mogę doczekać się kolejnej części.