Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziewięć pozornie odrębnych opowieści, które łączą idealnie odwzorowane realia azjatyckie i tytułowa postać tajemniczego Wujaszka Hana. Stanowi on zasadnicze spoiwo, choć nienachalnym krokiem przemierza gdzieś pomiędzy wersami. Znają go wszyscy, niczym opowieść o Czarnej Wołdze sieje postrach nie tylko wśród najmłodszych. Będąc zaledwie legendą, w którą ciężko uwierzyć i tak wzbudza respekt. Jakoby duch, fantasmagoria jawi się w umysłach pogrążonych w wewnętrznych rozterkach bohaterów. Zimny powiew powietrza zwykle zwiastuje rychły koniec marnego żywota nędznej persony, która stanęła na jego drodze.

"Wujaszek" łączy w sobie wszystkie cechy dobrego azjatyckiego horroru. Zaczynając od niezwykle gęstego klimatu, dusznej atmosfery i narastającego napięcia, aż po mnogość przewijających się typowych dla tego typu grozy motywów.

Kłębek skołtunionych czarnych, trupich włosów. Skłębionych i lepkich, niemożliwych do przełknięcia, zalegających w poharatanym gardle, niemo wykrzykującym prośbę o pomoc. Ciało pokryte obślizgłym niczym żmija włosiem prześladujące rozdygotaną od nerwów duszę.

Gleba głodna ludzkiej ingerencji, wciągająca zagubione istoty, jak bezdenna otchłań. Pragnąca ukorzenienia kolejnych zbłąkanych istot, które na ziemi są już bytami skreślonymi. Zagubionymi. Złymi. Straconymi. Przez zaświaty z otwartymi ramionami wyczekiwanymi.

Drogi zapętlone niczym znak nieskończoności, prowadzące donikąd, oświetlane wyłącznie złudnym blaskiem księżyca. Brniesz nimi coraz głębiej w nicość, niepewność. Śmierć i zapomnienie stanowią jedyną słuszną destynację jakichkolwiek wędrówek.
Postać z zaświatów. Długowłosa kobieta poszukująca zemsty na ziemskim padole, przemykająca bezdźwięcznie za (jeszcze) żywą istotą. Przewijająca się raz po raz na fotografiach, pomimo jej cielesnej nieobecności. Stojąca na środku leśnej, ciemnej drogi, spowita całunem mroźnej mgły.

Opowiadania z nurtu weird fiction w wykonaniu Aleksandry Bednarskiej powinny zadowolić każdego fana gatunku. Historie lawirują między różnorodną tematyką. Poczęstujesz się ognistymi, aczkolwiek lekko szemranymi smaczkami w pewnej restauracji podczas wędrówki przez chińskie kręgi piekła. Wrócisz do szkoły i zaznasz cierpienia okropnie pokrzywdzonej przez inne nastolatki dziewczyny, poczujesz również jej ból fizyczny. Poszukasz pocieszenia w niepowodzeniach innych ludzi. Poznasz historię spisaną ludzką krwią, tylko i wyłącznie dzięki żądzy pustej sensacji i nagrania materiału dla swoich followersów. Dosięgnie Cię zemsta rozwścieczonych kobiet. Czy wyjdziesz z tego cało? Nie obiecuję.

Mam wrażenie, że kilka opowiadań ma swój charakterystyczny rytm i dzięki ciekawej powtarzalności fraz czyta się je z niemałą dozą ekscytacji. Sprytne połączenie żartu z dobitną grozą, zamkniętą czasami w krótkiej sentencji zwieńczającej opowieść jest czymś, co mnie najbardziej w sposobie narracji tej autorki ujęło.
Ciężko jest się tu doszukiwać tekstów lepszych i gorszych. Po każdym musiałam sobie obowiązkowo zrobić przerwę na ujarzmienie emocji kotłujących się w moim wnętrzu. Wyciszenie buzujących w umyśle okrzyków ekscytacji i uspokojenia się psychicznie. Coś pięknego moi mili. Idealnie mroczna piękność, która idzie w parze z efektami specjalnymi, gdyż u mnie wywołała grzmoty na zawołanie, w jednym z najbardziej przerażających momentów.

"Gniew kobiet jest straszny, bo bierze się z sumy małych zawodów i rozczarowań, z których to jedno za dużo przelewa czarę goryczy. Przelewa czasem krwią, czasem czymkolwiek innym, co pozwala pomścić krzywdy."

Dziewięć pozornie odrębnych opowieści, które łączą idealnie odwzorowane realia azjatyckie i tytułowa postać tajemniczego Wujaszka Hana. Stanowi on zasadnicze spoiwo, choć nienachalnym krokiem przemierza gdzieś pomiędzy wersami. Znają go wszyscy, niczym opowieść o Czarnej Wołdze sieje postr...

Rozwiń Zwiń